مجلس حال تربیت بدنی را گرفت!

عصرایران - چالش بر سر "بخش ورزش برنامه پنجم توسعه"  مدت ها پیش از آغاز بررسی آن در صحن علنی مجلس شورای اسلامی یعنی از  زمانی که نمایندگان مجلس مشغول بررسی لایحه بودجه سال 89 بودند، آغاز شد؛ جایی که گروهی از نمایندگان مجلس وعده  5 برابر شدن بودجه ورزش توسط علی سعید رییس سازمان تربیت بدنی را رد می کردند.

 

حتی حجت الاسلام یحیی زاده که رئیس کمیته تربیت بدنی مجلس است ، با رد 5 برابر شدن بودجه ورزش چنین توافقی را در صحن علنی مجلس از اصل غیرقابل قبول می دانست.

در این میان کار بدانجا رسید که شایع شد علی سعیدلو به دلیل ناراحتی از عدم تخصیص بودجه مورد تقاضای خود استعفا می‌ کند؛ موضوعی که رئیس سازمان ورزش آن را تکذیب کرد.

در کنار ابهامات موجود در میزان تحقق بودجه سال 89 توسط سازمان تربیت بدنی ، امروز نمایندگان مجلس شورای اسلامی در سومین روز بررسی جزئیات برنامه پنجم توسعه به موضوعی رای دادند که سازمان تربیت بدنی را ناگزیر می سازد برنامه های توسعه ورزش حرفه ای را بازتعریف کنند.

نکته جالب در رد پیشنهاد دولت در مورد ورزش در برنامه پنجم توسعه حضور "بزرگان مجلس "در مخالفت بود که اگر نگوییم برای اولین بار رخ داد از معدود دفعاتی بود که نمایندگانی نظیر باهنر و توکلی به مباحث ورزشی در مجلش کشیده شدند.

در بررسی ورزشی  لایحه برنامه پنجم، با تصویب ماده 16 لایحه برنامه دولت را مكلف كردند كه به منظور توسعه ورزش همگانی، قهرمانی و توسعه زیرساخت‌های ورزشی اعتبارات تملك دارایی‌های سرمایه‌ای و هزینه‌ای مورد نیاز را در "ردیف‌های مستقل" در قالب بودجه‌های سنواتی منظور نماید.

هم‌چنین دولت مكلف شد اعتبار مورد نیاز برای پرداخت تسهیلات در قالب وجوه اداره شده، یارانه سود و كارمزد و یا كمك‌های بلاعوض به متقاضیان بخش خصوصی و تعاونی برای احداث، توسعه و تكمیل واحدهای ورزشی را در ردیف مستقل بودجه‌ای سنواتی پیش‌بینی نماید.

طبق تبصره این ماده، پرداخت هرگونه وجهی از محل بودجه كل كشور به هر شكل به ورزش حرفه‌ای ممنوع است.

طی بررسی این ماده، ابتدا پیشنهاد بازگشت به لایحه دولت كه طی آن دستگاه‌های اجرایی را مكلف می‌كرد یك درصد اعتبارات خود را به تربیت بدنی اختصاص دهند، مطرح شد كه محمدرضا باهنر در این خصوص به مغایرت این امر با اصول 52  و 53 قانون اساسی اشاره و خاطرنشان كرد: این‌كه گفته شده یك درصد سرجمع اعتبارات دستگاه‌های اجرایی به تربیت بدنی داده شود یعنی شورای عالی امنیت ملی، نیروهای مسلح و... نیز دستگاه اجرایی هستند، اما اینها ربطی به تربیت بدنی ندارند.

به گفته باهنر، با این كار ، هم برنامه‌نویسی و بودجه نویسی مختل می‌شود و هم ارقام در جایی كه قانون مشخص كرده است هزینه نمی‌شود.

گرچه هنوز سازمان تربیت بدنی به طور مشخص اعلام نکرده است که به چه میزان از بودجه سال جاری خود را از معاونت برنامه ریزی راهبردی ریاست جمهوری یا همان سازمان برنامه سابق دریافت کرده است اما با این مصوبه عملا بخش زیادی از یک درصد بودجه دستگاه های اجرایی که هزینه ورزش قهرمانی می شد با مشکلات قانونی بیشتری برای ورود به چرخه ورزش ،روبرو شده است.

با این حال به نظر می رسد بودجه "سالی 1003 میلیارد تومان" ورزش با چالش های بسیار زیادی در تحقق روبرو می شود و از این رو باید گفت که این روزها ، سعیدلو ، قطعاً حال و روز خوشی ندارد.../عصرایران

ویدیو مرتبط :
مراسم روز تربیت بدنی

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

تنبیه بدنی نامناسب ترین روش تربیت کودک

 

 

 

تنبیه به عملی گفته می شود که باعث می شود کودک پس از آن رفتار نامناسب خود را ترک کند. پس اگر ما تنبیه را اعمال کردیم و رفتار کودک بدتر شد بنابراین روش تنبیه مناسب نبوده و باید آن را عوض کنیم.

 

پس اگر با کودکمان قهر می کنیم و یا او را تهدید می کنیم که دیگر مادرش نیستیم ودر واقع هدف ما آن است که کودک گریه اش را قطع کند ولی در عمل می بینیم که او بیشتر گریه می کند و اضطراب و بی قراری بیشتری از خود نشان می دهد پس تنبیه ما مشکل کودکمان را بدتر کرده است.

 

وقتی کودکمان را تنبیه می کنیم و می گوییم دیگر نبینم با من بلند صحبت کنی، وقتی کودکمان را کتک می زنیم و می گوییم دیگر حق ندارد دوستش را کتک بزند. او دقیقا همین الگوی رفتاری را در مقابل ما و دوستانش به کار می برد. چون کودکان از ما الگوبرداری می کنند. وقتی کودک خود را به هر شکلی تنبیه می کنیم چون در آن زمان خشمگین بوده ایم و کنترلی بر رفتار خود نداشته ایم پس از مدت کمی پشیمان می شویم و درصدد جبران بر می آییم و در اینجا است که خطر بزرگ رشوه دادن به کودک را تجربه خواهیم کرد از خطاهای او چشم پوشی می کنیم ودر تربیت او کوتاهی می کنیم. همان طور که می دانید تنبیه طرق مختلفی دارد.

 

۱) مقایسه کودک با سایر کودکان

 

۲) سرزنش کودک که او باعث بیماری و مریضی والدین شده است. (مریضم کردی، وقتی از دستت مریض شدم و مردم می فهمی با من چه کار کردی)

 

۳) تحقیر کردن کودک که کارهایش احمقانه است و هیچ نمی فهمد (دیوانه هستی، احمقی و دست و پا چلفتی)

 

۴) محروم کردن او از عشق و دوست داشتن (مادرت نمی شوم، دیگر دوستت ندارم)

 

۵) تهدید او به جدایی (دیگر در این خانه نمی مانم)

 

۶) ارعاب و ترساندن او(اگر گوش نکنی بلایی به سرت می آورم که مرغان آسمان به حالت گریه کنند) و موارد فراوان دیگری که ما فکر می کنیم خاصیت تنبیهی دارند ولی صرفا از روی خشم ما اعمال می شوند.

 

 

تنبیه فیزیکی ممکن است یک کنترل موقتی بر رفتار کودک باشد ولی در درازمدت بی تاثیر بوده و اثرات سوء دارد. مطالعات نشان داده که تنبیه بدنی دختران را افسرده و مضطرب و پسران را لجباز و پرخاشگر می کند. والد زمانی تنبیه بدنی را انتخاب می کند که خودش به شدت خشمگین و عصبانی است و می خواهد راهی برای تخلیه عصبانیت خود بیابد و بلافاصله پس از تنبیه نامناسب کودک پشیمان می شود.

 

در این شرایط است که ثباتی در روش والدگری وجود ندارد و هیچ چیز از قبل قابل پیش بینی نیست. پس از مدتی کودک گیج و آشفته می شود. چون نمی داند رفتارهایش چه واکنشی را به دنبال خواهد داشت. مسلم است پس از مدتی مشکلات رفتاری کودک افزایش می یابد و والدین خود را ناکام و ناتوان در مقابل بدرفتاری کودک احساس می کنند.

 

 

مورد دیگری که در تنبیه بدنی هست این است که ما با داد و فریاد تنها به کودک می گوییم که چه کاری را نباید انجام دهد و نمی گوییم که به جای آن چه کاری را باید انجام دهد. آنچه در این میان صحیح به نظر می رسد این است که کودک ما در کنار نبایدها و نکن ها، بایدها و بکن ها را هم بشناسد و بداندمثلا به جای (عربده نکش بگوییم آرام صحبت کن، به جای مثل دست و پا چلفتی هاکار نکن بگوییم تو باید حواست را بیشتر جمع کنی تا موفق شوی) و چیزهایی از این دست. پس حالا بهتر است که با خود بیندیشیم از کدام روش تنبیه در مورد کودک خود استفاده می کنیم و آیا این روش صحیح است یا خیر و اگر خیر به دنبال روش بهتر برای تربیت دلبندانمان باشیم.