خادم: زیر سؤال رفته‌ام که چرا پول آورده‌ام!

امیررضا خادم به عنوان چهره محبوب در کشتی بعد از معاونت پارلمانی وزارت ورزش به عنوان نماینده تام‌الاختیار وزیر در بحث خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس انتخاب شد. وی در این مدت با انتقادهای زیادی مواجه شد اما از کارهایی که در این مدت انجام شده و از سمتی که گرفته پشیمان نیست و اعتقاد دارد اگر دوباره این وظیفه به او محول شود آن را قبول خواهد کرد.

خادم اعتقاد دارد در صورتی که یک سال دیگر امور این دو باشگاه را در اختیار می‌گرفت می‌توانست به گفته خودش این دو کشتی در حال غرق شدن را به ساحل امن برساند.

وی با حضور در خبرگزاری فارس گفت‌وگوی مفصلی را درباره شرایط این دو باشگاه و دیگر اتفاقات مرتبط انجام داده که در زیر می‌خوانید:

شما دو مدال برنز المپیک دارید که به اندازه طلا برای مردم ارزش دارد. در مجلس هم خوب کار کردید اما به نظر می‌رسد بحث واگذاری استقلال و پرسپولیس یک میدان مین برای شما بود و امیر خادم از همین جا مورد نقد قرار گرفت. این را قبول دارید؟
اگر بخواهیم مقطعی بررسی کنیم، بله قبول دارم. اگر شما برداشت مثبتی از دوران ورزشی‌ام دارید به این معنا نیست که همیشه روی سکوی اول ایستادم. همیشه موفق بوده و هیچ وقت شکست نخورده‌ام. ممکن است خیلی از افراد بیشتر از من روی سکو قرار گرفته باشند و وجهه قهرمانی بیشتری نسبت به من داشته باشند.

 

هر فردی در دورانی که کاری انجام می‌دهد ممکن است نگاه‌های مثبت و منفی نسبت به او وجود داشته باشد. در دوران 4 ساله‌ام در مجلس هم نکات منفی و مثبت وجود داشت.

 

اگر حالا برداشت شما از عملکرد من در مجلس قابل دفاع بوده به خاطر این است که احتمالا در ذهن عموم جامعه برآیند عملکردم مفید و مثبت حک شده است. من یکسال و نیم در فدراسیون بودم. این دوران هم به این معنی نیست که همیشه موفق بودم بلکه فراز و فرودهایی در کارم وجود داشت اما برآورد مدیریتی موفقیت‌آمیز بود.

درباره حوزه کاری‌تان در استقلال و پرسپولیس چطور؟
وقتی قبول مسئولیت کردم فراز و فرودها (البته فرودها بیشتر بوده) برایم از دو جهت قابل تأمل است؛ نکته اول اینکه وقتی مسئولیتی قبول کردم باید تبعات آن را بپذیرم که می‌تواند زیر سؤال رفتن، شکست خوردن و بدتر از همه بی‌انصافی‌ها و کم‌لطفی‌ها از سوی اقشار مختلف باشد که اتفاق افتاد اما تصور می‌کردم در ادامه مسیر می‌توانم بر این مسایل فائق آیم و سیر نزولی ٢٠ سال گذشته ٢ باشگاه را اصلاح کنم که متاسفانه کار به بخش دیگری واگذار شده که امیدوارم موفق باشد.

 

دوم اینکه بالاخره باید این کار را انجام می‌دادم. اینکه فقط در حاشیه امنیت چند سال کاری‌ام سپری شود با روحیه من سازگار نیست.

 

 
منظورتان این است که دوست ندارید فردی خنثی باشید.
بله همینطور است اما اینکه در این حوزه فراز و فرودهایی وجود داشته و اشتباهی انجام شده آن را قبول دارم.

از قبول مسئولیت در این حوزه پشیمان نیستید؟
خیر. هنوز هم از قبول مسئولیت ناراحت و پشیمان نیستم اما از خیلی اتفاقات گله‌مندم. این گله‌مندی‌ها فقط از کسانی که رو در روی من سعی در کارشکنی داشتند، نیست. از همراهان خودم هم گله‌مند هستم.

 

کار اجرا یک کار گروهی است شاید چوب خیلی از آنها را بخورم چرا که از سایر همکارانم اسمم بیشتر مطرح بوده و بیشتر هم زیر سؤال رفتم. گله‌مندم از همراهی‌هایی که انتظار داشتم اما وجود نداشت.

این عدم همراهی‌ها را انتظار نداشتید یا پیش‌بینی نکرده بودید؟ شخص خادم را اینطور می‌شناسیم که در مورد کارها پیش‌بینی می‌کند. مثل انتخاب فیلا در المپیک لندن. برای این پست چطور؟
بخشی از آن را پیش‌بینی نکرده بودم اما هجمه‌ها و شرایط مقابل را پیش‌بینی کرده بودم. برخی دوستان در جلسه خصوصی به من می‌گفتند آیا هجمه‌ها را در فضای مجازی نمی‌بینید که باز هم مسیر خودت را می‌روی.

 

برایم مهم نبود البته نگرانی هواداران و طرفداران که عاشق این دو تیم هستند برایم ارزشمند است در اینجا برایتان مثال می‌زنم؛ خودم را مانند پزشکی تصور می‌کنم که درد را به بیمارش تحمیل می‌کند و شاید مورد اعتراض هم قرار بگیرد اما نگران کارش نیست.

 

من هم به همین صورت هستم. انتظارم این بود در یک سال آینده در صورت ادامه کار ساحل امنی را برای دو تیم ایجاد کنم. به همین دلیل همه چیز را تحمل می‌کردم. حتی در فضای مجازی پیام‌هایی که علیه من بود را پاک نکردم.

 

مگر پیام‌هایی که خارج از چارچوب اخلاق بود چرا که اعتقاد دارم مردم ما اعتراض های خود را وارد یا ناوارد نمی‌توانند به مسئولان بگویند و جایی برای ابرازش ندارند ولی من به عنوان یک مسئول این امکان را فراهم کرده ام تا هرچه می‌خواهند بگویند. اگر شرایط مهیا می‌شد این دو باشگاه می‌توانستند الگویی برای اقتصاد ورزش باشند.

با تجربیاتی که الان دارید اگر به شما مسئولیت اداره این دو باشگاه را پیشنهاد دهند،‌ قبول می‌کنید؟
بله، تصورم این است اگر یک سال دیگر این مسیر را ادامه می‌دادیم شرایطی در دو باشگاه ایجاد می‌شد که می‌توانستیم دو الگو را در حوزه بخش خصوصی بدون کمک دولتی ارائه دهیم.

که البته در این مسیر با هجمه های فراوانی هم روبرو بودید.
امسال با تمام فراز و فرودها موظف بودیم این دو باشگاه را از ویرانی و انحلال نجات دهیم. بزرگانی از این دو باشگاه به صراحت درباره انحلال سرخابی‌ها حرف زده‌اند اما وزارت ورزش با وجود همه مشکلات از انحلال جلوگیری کرد و همین که توانست کشتی در حال غرق را نگه دارد یک موفقیت محسوب می‌شود.

 

در ادامه هم حرکت دادن این کشتی انتظار مثبتی است اما اینکه کشتی در حال غرق را به جت سرعتی تبدیل کنیم غیرمنطقی است. بحث واگذاری دو باشگاه از سوی مجلس هم پیگیری می‌شد و نمایندگان هر از گاهی برای اجرای قانون از ما سؤال می‌کردند. کسانی که منتقدین بی‌انصاف بودند و می‌دانستند چه کارهایی در باشگاه کرده‌اند از هر حربه‌ای برای ضربه زدن و عقیم ماندن این کار استفاده می‌کردند.

 

این اتفاق در کنار بی‌تجربگی افرادی که کار را در حوزه عمل دنبال می‌کردند از جمله خودم را با هم در یک مجموعه قرار دهید و ببینید چطور دو باشگاه می‌توانستند با این همه بدهی گذشته بدبینی و چهره نامطلوبی که داشتند حفظ شوند. نمی‌گویم اتفاق خوبی افتاده اما می‌توانم بگویم این هجمه برای القاء کردن اینکه وزارت ورزش قصد نابودی داشته غیر منصفانه است.

از وقتی این دو باشگاه به حوزه معاونت قهرمانی رفته‌اند با وجود اینکه مدیرعامل انتخاب نشد و اسپانسر نداشتند اما جو منفی از سوی مخاطب نبود. این را قبول دارید؟
نمی‌دانم. من دیگر مسائل مربوط به این دو باشگاه را پیگیری نمی‌کنم. حتی باخت پرسپولیس را از پیام‌هایی که مخاطبان در اینستاگرام گذاشته‌اند فهمیدم.

از وقتی این مسئولیت به آقای سجادی داده شده شما به او مشورت می‌دهید؟
در ابتدا قصد داشتم در بحث جذب اسپانسر به ایشان کمک کنم ولی به عللی ادامه پیدا نکرد و دیگر همکاری نداشتم.

 

دولت به خاطر آزمون و خطاهایی که وجود داشته ترجیح داده خصوصی‌سازی پیگیر نشود. مجلس هم درگیر انتخابات است و از طرفی سازمان خصوصی‌سازی منتظر تصمیم مجلس. شرایط را چطور ارزیابی می‌کنید؟
براساس اصل 44 تعریفی برای بنگاه‌های فرهنگی وجود ندارد که به بخش خصوصی واگذار شوند یا نه حالا طرحی در دولت بررسی می‌شود که استقلال و پرسپولیس دو باشگاه فرهنگی محسوب می‌شوند یا خیر.

 

اگر پاسخ مثبت است تکلیف آنها براساس اصل 44 چطور خواهد بود. اگر برای واگذاری این باشگاه‌ها از نظر فرهنگی تعریفی وجود نداشته باشد آنها از لیست واگذاری خارج می‌شوند.

شما خودتان سال‌ها در مجلس بودید. نمایندگان دراین مدت درباره خصوصی‌سازی صحبت‌های مختلفی را مطرح کردند نظرتان درباره این تناقض چیست؟ آنها یکبار گفتند باید این دو باشگاه واگذار شوند حالا اعلام کردند جلوی واگذاری را می‌گیرند.
فضای مجلس متاثر از فضای عمومی و اجتماعی است و نمایندگان صد در صد نسبت در همه رشته‌ها تخصص ندارند. یکی از موضوعاتی که مطرح شد واگذاری استقلال و پرسپولیس بود که خیلی از نمایندگان به طور جدی دنبال آن هستند.

 

بعد از آن شاهد چرخش معنادار در مجلس بودیم که برایش تعریفی ندارم اما دستگاه‌ها موظف به اجرای قانون هستند. باید سریع‌تر تعیین تکلیف شود چراکه فضای بینابین ضربه جدی به دو باشگاه می‌زند و شاید این شائبه که دولت مخالف واگذاری است پررنگ شود.

قرار بود دو باشگاه در مدت سه ماه تکلیفشان را مشخص شود اما هنوز هیچ خبری نیست.
آنچه به من مربوط است و حکمی که به من داده بودند این بود که شرایط واگذاری را فراهم کن اما در مقام عمل به این رسیدیم که باشگاه مشکل مالی و حقوقی دارد و براساس قانون قابل واگذاری نبودند. به همین دلیل در شورای واگذاری تعریف دیگری از آنها صورت گرفت که برند دو باشگاه به مزایده گرفته شود نه شرکت‌ها.

 

این کارها در حوزه وظیفه من بود که تمام آن را برای رساندن به مرحله واگذاری انجام دادم. حالا نمی‌دانم براساس حکمی که داشتم کجا اشتباه کردم و حتی عنوان شکست‌خورده را به من می‌زنند.

 

طبیعی است در کار دولتی از مقطعی به بعد کار توسط دستگاه دیگری انجام می‌شود که در اینجا شورای واگذاری مطرح است. بحث اهلیت را هم دیدم که حتی به عنوان طنز صحبت‌هایی در مورد آن مطرح می‌شود.

 

افراد از نظر قضایی، مالی و امنیتی مورد بررسی قرار می‌گیرند و تعیین صلاحیت آنها به وزارت ورزش مربوط نبود چراکه در این صورت اهلیت فنی را هم اضافه می‌کردند. با این اوصاف حالا من باید پاسخگوی عدم قبول اهلیت افراد باشم؟ من سخنگوی شورای واگذاری نیستم و اهلیت نفرات را این شورا رد کرده است.

 

انتظار نداشته باشید من پاسخ علت رد این افراد را بدهم. اینکه در آینده چه اتفاقی برای دو باشگاه می‌افتد به دستگاه‌های ذیربط مربوط است و من نمی‌توانم نسبت به آن پاسخگو باشم. از طرف دیگر چیزی که در حکم برایم تعریف شده این بود که دو باشگاه را از بحران مالی خارج کنم. نابسامانی دو باشگاه مشکل مالی بود.

 

مدیرعامل یکی از این دو باشگاه در یک برنامه تلویزیونی در پاسخ به این سؤال که چرا در زمان او باشگاه 45 میلیارد بدهی دارد به صراحت گفت وزارت ورزش 20 میلیارد بدهد تا باشگاه را اداره کنیم. وزارت ورزش 20 هزار تومان هم نداد اما از سوی اسپانسر برای باشگاه قریب به٢٠ میلیارد جذب منابع شد که 10 میلیارد آن به بدهی قبلی باشگاه اختصاص پیدا کرد. مسائل مالی و حقوقی هم ساماندهی شد.

 

در باشگاهی دیگر که بدهی 70 میلیاردی داشت 25 میلیارد کسب درآمد شد که از این مبلغ 10 میلیارد بدهی باشگاه پرداخت شد. تمام این اتفاقات از طریق حامیان مالی رخ داد. این هم یکی از وظایفم بود که انجام شد.

 

حالا این افرادی که هزینه کردند و نفعی نبردند از سوی مدیریت باشگاه با مشکل مواجه شدند مگر می‌توانیم هم خدا را بخواهیم هم خرما را؟ امروز کسانی که در طول سالهای گذشته ایجاد کننده بدهی بودند، افراد موفق نامیده و مدعی شده‌اند ما شکست خورده‌ایم و آنها پیروز میدان.

 

از آنها در برنامه‌های مختلف تلویزیونی به عنوان کارشناس دعوت می‌شود و حتی در مجلس به عنوان نخبگانی که موفق بوده‌اند از این افراد در خصوص بررسی آسیب‌شناسی دو باشگاه کمک می‌گیرند. کسانی که خودشان بانی مشکلات دو باشگاه بودند.

 

 
شاید اگر یکی از دو باشگاه قهرمان می‌شد این مشکلات حل می‌شد.
من برای این سؤال هم حرف دارم. کاری که می‌توانستیم انجام دهیم این بود که هیأت مدیره و مدیرعامل انتخاب شود. از نوع گزینش اعضای هیات مدیره( باتوجه به شرایط آن زمان و بدهی های سنگین باشگاه ها) دفاع می‌کنم.

 

اسپانسری که در گذشته با استقلال بود هنوز همان اسپانسر از تیم حمایت می‌کند. اگر خوب نبود از او استفاده نمی‌کردند و اگر این اسپانسر نباشد چه کسی می‌خواهد جای او را پر کند؟ اینکه از لحاظ فنی دو باشگاه موفق نشدند کادر فنی، وزارت ورزش یا من کدامیک پاسخگو هستیم؟ اینکه باشگاه نتوانسته نیروی مورد نظرش را جذب کند من باید پاسخ دهم؟ اینکه بازیکن علیرغم قطعی شدن رفتنش به یک تیم خارجی، فقط برای حفظ ظاهر می آید برای انعقاد قرارداد ولی در لحظه آخر انصراف می دهد و می‌رود در مورد این موضوع من باید پاسخگو باشم؟ در باشگاه دیگر سرمربی به صراحت گفته هر بازیکنی را که می‌خواسته گرفته حالا اگر نتیجه فنی را از وزارت ورزش بخواهند که پاسخ دهد منطقی نیست. من فقط می‌توانم درباره مدیریت صحبت کنم.

پس درباره مدیرعامل هم می‌توانید صحبت کنید. اینکه شما کسی را انتخاب کردید که زندانی شد و اوضاع باشگاه به هم ریخت.
از همان اول گفتم نیاز شدید به حامیان مالی داشتیم و این افراد وارد باشگاه شدند. به عنوان مثال اگر من با شما صحبت می‌کنم در آینده برایم مشکل حقوقی ایجاد شود شما باید پاسخگو باشید که چرا با من مصاحبه کردید؟ طبیعتا در آینده کسی نمی‌تواند به عمل در حال حاضر شما خرده بگیرد

 

. فردی که شما از آن صحبت می‌کنید خیلی به باشگاه کمک کرد که اگر حمایت چنین افرادی نبود این باشگاه‌ها الان وجود نداشتند. در این باشگاه‌ها هر کدام جداگانه 16 و نیم و 25 میلیارد منابع جذب شده که یک ریال آن را دولت نداده است.

 

اگر این افراد نبودند چه کسی این پول را پرداخت می‌کرد؟ سیاسی زمانی که عضو هیأت مدیره شد به تمام تعهداتش عمل کرد. وقتی وزارت ورزش به این نتیجه رسید او به عنوان مدیرعامل انتخاب شود قرار مان با او این بود که در نیم‌فصل 7-8 میلیارد هزینه کند و شرایطی را فراهم آورد تا تیم در نیم فصل دوم موفق در میدان ظاهر شود.

 

در زمان سرپرستی منتقمی با حمایت سیاسی فضای متعادلی در باشگاه ایجاد شد. این را می‌توانید از بازیکنان بپرسید. بعد از مشکلی که برای سیاسی پیش آمد باشگاه با مشکل روبرو شد و نتوانست در نیم فصل دوم بازیکن بگیرد.

 

هرچند هنوز هم معتقدم که کادر فنی باید درهمان ابتداء فصل با ١٢ میلیاردی که دراختیار داشت تیم بهتری می‌بست. خب اگر این افراد را برای حمایت مالی جذب نمی‌کردیم مجبور به انحلال ٢ باشگاه بودیم. اگر غیر از این کاری می‌شد کرد یک نفر راهکار بهتر را ارائه دهد.

گویا سیاسی هنوز به فعالیت خود در باشگاه پرسپولیس ادامه می‌دهد و در جلسه هیات مدیره باشگاه دیده شده است!
اطلاعی در این خصوص ندارم و دخالتی نمی کنم.

شایعاتی درباره منابع درآمدی دو باشگاه مطرح بود. اینکه این افراد با شما نسبت فامیلی دارند.
در فصل گذشته قریب به٤٠ میلیارد جذب منابع کردم. درصورتی که مدعیان امروز که خودشان ایجاد کنندگان مشکلات عدیده ٢ باشگاه در دیروز بودند، سالی ٣،٤ میلیارد جذب می‌کردند و بقیه هم می‌شد بدهی روی بدهی و آخرش هم از همه طلبکار بودند.

 

جالب است که آن زمان کسی نمی‌گفت چرا ٣-٤ میلیارد ولی حالا که سعی شده شفاف عمل شود و همه ورودی ها به حساب مشخص باشگاه ها رفته، باید پاسخ داده شود که چرا ٣٠-٤٠ میلیارد داده اند! تا بحال رسم بر این بود که مدیر فامیلش را که آورده بود شائبه اختلاس و ... پیش می آمد

ولی من برای یکی از باشگاه ها فردی را آوردم که اولا از لحاظ فامیلی٦ پشت فاصله با من دارد و ثانیا به باشگاه میلیاردی کمک مالی کرده و در رفع مشکلات باشگاه هم به اذعان همه بسیار نقش مثبتی داشته و برای باشگاه دیگر هم فردی را راضی کردم و آمده او هم میلیاردها هزینه کرده یک ریال هم بهره مالی نبرده و حالا باید پاسخ بدهم که چرا اینها پول آورده اند! آقایانی که ادعا کرده‌اند به باشگاه کمک داشته‌اند رقم کمک‌هایشان معلوم است اما آنها برنده داستان هستند و ما خائن.

بحث هزینه کردن همزمان سیاسی برای سرخابی ها هم به این مسائل دامن زد.
الان تصوری وجود دارد که البته من از آن دفاع می‌کنم و آن این است که دولت از این دو باشگاهی که هوادار دارد حمایت کند. وقتی می‌گوییم دولت حمایت کند می‌توانیم بگوییم دولت استقلالی است یا پرسپولیسی؟ وزارت ورزش، قوه مجریه دولت برای این کار است. موضوعی که من زیر سؤال رفتم این بود چرا از منبعی کسب درآمد کردیم که به دو باشگاه کمک کرده؟ من از اعضای وزارت ورزش هستم و باید به دو باشگاه کمک کنم. حالا اگر از یک نفر برای سرخابی‌ها کمک گرفتم یعنی خواسته‌اند یکی را زمین بزنند و دیگری را بالا ببرند؟ این چیزی نیست که عامه مردم بگوید.

 

این حرفی است که برخی مغرضین در برخی رسانه ها به آن می‌پردازد و آن را بزرگ می‌کند. شرکت‌هایی که اسپانسر هستند قراردادشان ثبت شده اما به دروغ می‌گویند اول قرارداد بسته شده بعد شرکت به ثبت رسیده است. بروید مزایده خصوصی‌سازی را بخوانید.

 

در آگهی خصوصی‌سازی قید شده برنده مزایده باید شرکت ثبت کند اگر کار ما خلاف بوده پس کار خصوصی‌سازی علنا خلاف قانون بوده . مگر این موضوع چقدر مهم است که به عنوان یک تخلف و اختلاس اعلام شود تا ذهن تماشاگر را که فقط برای برد و باخت تیم مهم است مغشوش کند.

 

دنبال چه می‌گردیم چرا یک نفر به این مورد نمی‌پردازد که کمک‌های 3-4 میلیاردی چطور 30-40 میلیاردی شده است؟ یک نفر مدعی شده که در طول مدیریتش برای باشگاه بدهی ایجاد نکرده چرا یک نفر مطرح نمی‌کند در آن دوران نه فوتبال ما حرفه‌ای بود و نه باشگاهی پول داشت که به بازیکن بدهد. طبیعی است که فوتبالیست‌ها با محبوبیت این دو باشگاه به استقلال و پرسپولیس می‌رفتند.

 

در این باشگاه‌ها ترانسفر وجود داشته. پول این ترانسفرها کجا رفته؟ باشگاهی که در سال 50 میلیون هزینه داشته و از یک ترانسفر چند صد میلیون درآمد کسب کرده آیا این پول را نباید هزینه زیرساخت‌ها می‌شده تا این دو باشگاه بعد از 20 سال این طور پا در هوا نباشند؟ آیا مدیری که 11 بازیکنش بازیکنان تیم ملی بودند و به عنوان قهرمانی رسیده این یعنی موفقیت؟ این سوال من نیست، چون من که خیلی آشنا با گذشته این باشگاه ها نیستم؛ این سوالیست که حتی همان‌هایی که امروز فقط به خاطر شکست خورده جلوه دادن پروژه ساماندهی این دو باشگاه طرفدار آن شخص شده اند هم به صورت جدی دارند.

به عنوان کسی که عمری در ورزش فعال هستید و یک سال هم مستقیم در فوتبال ورود کردید، به نظرتان  مشکلات امروز فوتبال ایران چیست؟
به نظرم مسایلی که پیرامون فساد اقتصادی در فوتبال مطرح می‌شود خیلی قابل ذکر و عمیق نیست؛ مگر کل گردش مالی فوتبال کشور در سال چقدر است؟! حداکثر ٢٠٠ میلیارد. این مبلغ در مقام مقایسه با کوچک ترین بنگاه اقتصادی کشور  قابل برابری نیست. بله مسائلی وجود دارد ولی به هیچ وجه تعیین کننده و در اندازه سروصدا ی به راه افتاده نیست و اگر قرار باشد به این مسئله ورود جدی شود شاید آخرین حوزه ای که بررسی فساد اقتصادی در آن میتواند پرداخته شود، فوتبال و ورزش است؛ اما آنچه مشکل اصلی فوتبال است قطعا و بدون نیاز به تامل و تفکر، بی اخلاقی و بی مرامی است! تقریبا به سختی می‌توان مجموعه‌ای را در درون فوتبال یافت که در یک کار منسجم و مطلوب رعایت چارچوب های اخلاق مدارانه را می‌کند.

 

من حتی فضایی صددرصد سیاسی مثل مجلس راهم تجربه کرده ام اما متاسفم که اعتراف کنم همان مجموعه غیرقابل پیش بینی هم باز حفظ برخی خطوط قرمز اخلاقی را به مراتب بیشتر از فضای فوتبال در نظر دارند و اگر نظر من را بخواهید به صراحت باید عرض کنم ادامه این وضعیت باعث ویرانی جدی فوتبال و متاثر از آن تخریب فرهنگی جامعه ورزشی کشور خواهد شد.

 

ما در فوتبال نیاز به حمایت و دیده شدن جدی تر افرادی مانند فرکی، گل‌محمدی، ذوالفقارنسب و مانند اینها داریم که متاسفانه چون چنین افرادی دنبال حاشیه نیستن لذا کمتر هم دیده می شوند و یا مانند مهدوی کیا و هاشمیان عطای کار در فوتبال داخلی را به لقایش می‌بخشند.

آقای خادم! خارج از مسائل فوتبال صحبت‌هایی در خصوص رفتن شما به مجلس و شایعه استعفایتان مطرح شده. این صحبت‌ها درست است؟
خیر. من یک دور تجربه 4 ساله در مجلس دارم. با خودم عهد کردم زمانی دوباره وارد این رقابت شوم که کاری جز کار مردم را انجام ندهم، چون مجلس به واقع در راس همه امور است و یک نماینده در مراجعه به هر سازمانی اگر انتظار انجام کاری صرفا شخصی را داشته باشد قطعا جای شک و شبهه دارد؛ پس زمانی نماینده می‌شوم که مطمئن شوم نمایندگی ابزاری برای انجام هیچ کار شخصی نخواهد شد.

 

در خودم تقوای بالایی نمی‌بینم که کاندیدای مجلس شوم و فعلا قصد چنین کاری ندارم. وقتی نمایندگان مجلس از من می‌پرسند که برای انتخابات می‌آیی به آنها می‌گویم یک نماینده باید تقوای بالایی داشته باشد که من ندارم.

شایعاتی درباره استیضاح وزیر مطرح بود. امضاهایی در این مورد جمع شد؟
استیضاح و سؤال کردن حق نمایندگان مجلس است. غیر از یکی دو وزیر بحث استیضاح برای همه وزرا در مقاطعی مطرح بوده است. هر زمانی که نمایندگان احساس کنند خواسته‌های مردم برآورده نمی‌شود سؤال و استیضاح مطرح می شود.

 

این تهدید همیشه بوده و به قوت خود باقی است. هیچ وزیری در این خصوص در حاشیه امنیت قرار ندارد. ما با نمایندگان صحبت می‌کنیم اگر به تعامل برسیم موضوع پیگیری نمی‌شود. در غیر این صورت آنها کار خودشان را دنبال می‌کنند. در حال حاضر استیضاحی درباره وزیر ورزش و جوانان مطرح نیست.

سال قبل از المپیک است. مسئولان وزارت و کمیته به دنبال چانه‌زنی برای اعتبار بیشتر هستند. در این خصوص اطلاعی دارید؟
بودجه سالانه انتهای هر سال بسته می‌شود و الان رایزنی‌ها نتیجه‌ای ندارد مگر اینکه پیگیری شود تا همین بودجه تخفیف داده شود. دولت با مشکلات مالی روبرو بوده اما در حوزه جاری از ورزش حمایت کرده است.

 

امیدواریم برای بودجه 95 حمایت ویژه‌ای از ورزش داشته باشیم. این نکته را هم بگویم برای بازی‌های آسیایی 2014 با اینکه از نظر کسب مدال بهتر از دوره قبل بودیم اما هزینه‌ها یک چهارم 2010 بود.

در مورد کشتی چطور؟ کمک‌هایی به این فدراسیون صورت می‌گیرد؟
تمام بودجه‌ای که برای 50 فدراسیون توزیع می‌شود بین 70 تا 80 میلیارد تومان است که این عدد برای فدراسیون کشتی از همه فدراسیون‌ها بیشتر بوده و حتی تفاوت آن با فدراسیون دوم که بودجه بالا می‌گیرد زیاد و حدود 50-60 درصد است چون کشتی رشته‌ای است المپیکی که روی مدال‌آوری آن حساب می‌شود. طبیعی است که به بودجه بیشتری نیاز دارد.

درخواستی برای شرکت در انتخابات فیلا نداشته‌اید و خودتان تمایلی برای شرکت در انتخابات ندارید؟
خیر.

اخبار ورزشی - فارس

ویدیو مرتبط :
فامیل دور تونس بدون سؤال نسبتاً بدون سؤال جواب به اون بگه

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

پاسخ به سؤال ملی "این همه پول نفت کجا رفته است؟"

 

 

 

 

پاسخ به سؤال ملی "این همه پول نفت کجا رفته است؟"

 

مصرف سرانه ارز در دوران جنگ به ازای هر ایرانی ۶۰۸ دلار بود و این رقم در زمان دولت هاشمی به ۳۸۴ دلار به ازای هر ایرانی به طور سالانه رسید؛ در دولت خاتمی به ازای هر ایرانی ۳۶۴ دلار سالانه اختصاص یافت و در دولت احمدی نژاد این میزان ارز به ازای هر ایرانی ۸۲۴ دلار شد که از شرایط جنگی هم بالاتر بود!

 

 

عصرایران - "این همه پول نفت کجا رفته است؟" ؛ این سوالی است که مردم در هنگام مواجهه با رکود اقتصادی و گرانی ها و مشکلات معیشتی روزافزون ، مدام مطرح می کنند و گاه درآمدهای ارزی کشورمان را با برخی کشورهای عربی مقایسه می کنند که "آنها چگونه این درآمدها را مدیریت می کنند و ما چگونه؟!"

هر چند برخی سوء استفاده ها و اختلاس های کلان ، مشخص کننده تکلیف بخشی از درآمدهای کشور است اما امروز ، احمد توکلی با آمار تکان دهنده ای که در صحن علنی مجلس ارائه کرد ، خواسته یا ناخواسته ، به این سوال جواب داد که "این همه پول نفت کجا رفته است؟"

 

بخوانید: « مصرف سرانه ارز به قیمت های سابق در دوران جنگ به ازای هر ایرانی ۶۰۸ دلار بود و این رقم در زمان دولت بعدی به ۳۸۴ دلار به ازای هر ایرانی به طور سالانه رسید؛ در دولت قبل از دولت احمدی نژاد به ازای هر ایرانی ۳۶۴ دلار سالانه اختصاص یافت و در دولت احمدی نژاد این میزان ارز به ازای هر ایرانی ۸۲۴ دلار شد. »

 

اعداد را یک بار دیگر بخوانید:

- در دوران دفاع مقدس ، به ازای هر ایرانی ، 608 دلار در سال ارز از کشور خارج می شد. وضعیت جنگی کشور و نیاز به خریدهای تسلیحاتی و نیز واردات اقلام عمومی این رقم را توجیه می کرد.

- در دوران سازندگی که هاشمی رفسنجانی ریاست جمهوری را عهده دار بود ، برغم آن همه ساخت و ساز و بازسازی مناطق جنگی و ایجاد کارخانه و سد و نیروگاه و ...، میزان خروج ارز به نحو قابل ملاحظه ای مدیریت شد و کاهش یافت به گونه ای که از 608 دلار سرانه به 384 دلار رسید.

- در زمان ریاست جمهوری خاتمی نیز روند مدیریت خروج ارز از کشور همچنان ادامه یافت و به ازای هر ایرانی در سال ، 364 دلار ارز از کشور خارج و صرف واردات شد تا بقیه در آمدهای ارزی ، در حساب ذخیره ارزی پس انداز و صرف امور زیربنایی شود.

- اما روند کاهشی مصرف ارزی کشور ، در دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد ، ناگهان منفجر شد و مصرف سرانه ارز ، حتی از شرایط جنگی هم بیشتر شد و به عدد بی سابقه 824 دلار به ازای هر نفر رسید!

 

معنی کاهش خروج ارز از کشور ، این است که چرخه اقتصاد ملی ، قادر به تأمین عرضه و تقاضا در داخل است و نیاز کمتری به واردات وجود دارد.

اما هر گاه مدیریت کلان اقتصادی کشور دچار ضعف شود ، نظام تولید و توزیع در داخل آسیب می بیند و نمی تواند نیازهای معیشتی مردم را برآورده کند.

 

 

در چنین شرایطی ، دولت برای حفظ آبروی خود و کتمان سوء مدیریتش ، به ذخایر ارزی کشور دست درازی می کند و با فروش سرمایه ای به نام نفت ، "سیل" واردات را به سمت کشور هدایت می کند و البته در مقابل "سونامی" خروج ارز از کشور را رقم می زند!

همین اعداد و ارقام به تنهایی خط بطلانی است بر همه آنچه  ماشین عظیم تبلیغاتی دولت می خواهد به مردم القا کند و این باور را به وجود بیاورد که هم اکنون کارآمدترین دولت تاریخ ایران بر سر کار است!

 

نکته تلخ ماجرا این است که برغم این همه خروج ارز از کشور و این همه واردات ، اوضاع اقتصادی کشور به حدی نامناسب است که معیشت مردم ، در مقایسه با دوره های قبل ، نه تنها بهبود نیافته ، بلکه قدرت خرید نیز همچنان سیر نزولی به خود گرفته است.

به بیان دیگر ، اگر با این همه ولخرجی ارزی ، وضع مردم بهتر می شد ، باز می شد موضوع را توجیه کرد ولی قضیه این است که هم پول مملکت ار دست رفته و هم اوضاع اقتصادی مردم درست نشده است!

 

"این همه پول نفت کجا رفته است؟" ؛ جواب مشخص است: به چاه بی تدبیری مسوول دولتی ریخته شده است ؛ چاهی که اگر برای ملت ایران آب نداشته ، برای مافیای واردات و البته برای چینی ها و اماراتی ها و دیگران ، عجب نان های خوش خوراکی  داشته است!..../عصرایران