حاشا به معرفت کرار جاسم ؛ مجتباه!

طرفداری: اتفاق ناامیدكننده هفته گذشته، بدون تردید انتشار مصاحبه حیرت انگیز مجتبی جباری با وب سایت «الكاس» قطر بود؛ جایی كه شماره هشت سابق فوتبال كشورمان درست شب بازی با عنابی ها، به تیتر اول خبرگزاری حریف تبدیل شد و هر چه دل تنگش می خواست در مورد فوتبال ایران به زبان آورد!

او گفت كارلوس كی روش هیچ چیز به تیم ملی اضافه نكرده و حتی یك نكته هم به وی نیاموخته است، گفت در فوتبال ایران به نسل جدید بها داده نمی شود، گفت افتخار می كند از اینكه به لیگ قطر پیوسته و جایی حضور دارد كه جوانان مورد توجه هستند، گفت همه دنیا شاهد بازی های ضعیف ایران در برزیل بودند و این تیم نمی تواند مدعی قهرمانی در جام ملتها باشد، گفت كه خداحافظی اش از تیم ملی به خاطر دلواپسی اش از به خطر افتادن منافع الاهلی بوده و احساس نگرانی می كرده از اینكه در صورت حضور در جام جهانی، مصدوم شود و فرصت خدمت به باشگاه قطری را از دست بدهد. او گفت، هرآنچه را كه نباید می گفت. بی خیال تکذیب و توجیه های بعدی؛ مهم، مصاحبه ای بود که چند ساعت مانده به بازی مرگ و زندگی قطری ها روی اینترنت رفت، آن هم با امضای یک ستاره ایرانی!

این اولین بار نیست كه مجتبی جباری با سخنان شگفت انگیزش باعث بهت و حیرت ایرانیان می شود. او پیش تر در پایان بازی استقلال و الهلال عربستان شدیدا به تشویق «خلیج فارس» توسط تماشاگران اعتراض كرده و بعد از پیوستن به الاهلی گفته بود «خوشحالم كه در قطر، هر روز استعدادهای جدیدی از خودم كشف می كنم!» این آخری اما واقعا شاهكار بود. چه کسی فکرش را می کرد شب یک بازی کلیدی تیم ملی، تیر زهرآگین از جانب جبهه خودی شلیک شود؟ مارادونا را ول کنید، غضنفر راهم ول کنید، این دفعه زیدان را بگیرید! دنیای عجیبی است؛ این طرف بعد از سوت پایان ایرماتوف، كی روش پرتغالی كه پیش تر به تبانی با قطر متهمش كرده بودند، با صورتی كبود از هیجان زانو می زند و پیروزی تیمش را جشن می گیرد. آن طرف اما ستاره فوتبال ایران بزم رسانه های دشمن را چراغانی می كند. كاش هیچ وقت «زادگاه» را مساوی با «ملیت» نمی گرفتیم!

بعد ازخواندن این مصاحبه، شاید بشود یك دنیا سوال از جباری پرسید. شاید بشود روزی را به یادش آورد كه استاد بعد از بازی با سایپا مهر كرج، درایت كی روش را به رخ مظلومی كشید و هر چه دلش خواست علیه سرمربی استقلال گفت. شاید بشود جلد مهم ترین مطبوعات دنیا را بعد از بازی ایران و آرژانتین برایش ردیف كرد و نشانش داد كه بازی به قول او «افتضاح» كشورمان، چه بازتابی در جهان داشت. این همه اما چه فایده ای دارد، وقتی كسی خودش را به خواب زده و سودای برخاستن ندارد؟ اصلا گیریم كه همه این حرف ها درست باشد و از سر دلسوزی، اما آیا بهترین جا برای طرح شان، یك رسانه قطری بوده است؟ یعنی هیچكس در ایران به آقا مجتبی تریبون نمی داد تا بیاید و حرفش را بزند؟ آیا اگر او اراده می كرد در برنامه نود نقطه نظراتش را به زبان بیاورد، عادل فردوسی پور این فرصت را در اختیارش قرار نمی داد؟ سیلی زدن به صورت دوست مقابل دیدگان دشمن، چه سودی دارد؟ چه كسی قرار است حرف های جباری را در یك رسانه بیگانه بشنود و آنها را مبنای عمل قرار بدهد؟ در این شرایط آیا حق نداریم بیش از پیش به نیت او شك كنیم و از آقای ستاره ناامید باشیم؟

مجتبی جباری سال هاست كه «از بالا» به فوتبال ایران نگاه می كند و هیچ فرصتی را برای تحقیر آن از دست نمی دهد. او همان كسی است كه پیتزا دادن باشگاه به بازیكنان را به تمسخر می گیرد، اما به خودش اجازه می دهد مربیانش را در هم بكوبد، با یك بازیكن وسط زمین درگیر شود و حكم اخراجش از تیم را بدهد یا وسط قرارداد با یك باشگاه حرفه ای ناگهان زیر همه چیز بزند و چمدانش را ببندد. او حالا صراحتا گفته یك تیم عربی حوزه خلیج فارس را در آستانه جام جهانی به تیم ملی كشورش ترجیح داده است. به به، عجب روحیه ستایش برانگیزی! بیچاره ژاپنی های مفلوك و آماتور كه همین حالا نصف بازیكنان شان لیگ های ممتاز اروپایی را درست وسط مسابقات ول كرده اند و برای بازی در جام ملتهای آسیا زیر پرچم كشورشان آمده اند. این بدبخت ها كی قرار است درست شوند آقا مجتبی؟

شاید جباری از هیچ بازیكنی در جهان به اندازه كرار جاسم نفرت نداشته باشد؛ كسی كه او در موردش گفته بود: «می خواستم در رختكن بزنمش، اما بچه ها گفتند غریب است!» كاش اما مجتبی بعضی چیزها را از همین عراقی پرحاشیه یاد می گرفت؛ كسی كه وقتی چند هفته پیش در اوج آمادگی فنی از تیم ملی كشورش خط خورد، حاضر نشد حتی یك خط در این مورد با رسانه های ایرانی حرف بزند. عادل فردوسی پور در برنامه نود خودش را كشت تا او روی آنتن تلویزیون كشورمان فقط چند كلمه فارسی صحبت كند، اما كرار كه این زبان را از سعدی و حافظ هم بهتر بلد است هرگز زیر بار نرفت و تنها به زبان مادری اش سخن گفت. مشكلی هم نیست البته؛ تیم ملی ایران كه به قول آقا مجتبی «پیر» است، با گل یك جوان 20 ساله قطر جوانگرا(!) را با همه بازیكنان چند ملیتی اش حذف كرد تا متهم ردیف اول فساد در فوتبال جهان، به خاكش برگردد و جباری را از تنهایی دربیاورد. ممنون آقای شماره هشت؛ شما از همنشینی ات با شیوخ لذت ببر و ما از تماشای سردار آزمون در آغوش هموطنانی كه روی سكو «مردانه» تیم شان را تشویق كردند. به خدا كه معامله خوبی است؛ سرباز جنگ گریز را دادن و سردار دلپذیر را گرفتن!