جباری:خیلی خوش شانسم که از ایران رفتم

خبر آنلاین: حرف‌هایی که مجتبی‌ جباری برای گفتن دارد، حرف‌هایی است از جنسی‌ متفاوت. دغدغه‌هایی که او به عنوان یکی‌ از بهترین بازیکنان فوتبال ایران دارد، شاید به ذهن بسیاری از بازیکنان، مربیان و یا حتی مدیران فوتبال ایران هم نرسد. جباری دغدغه نسل جوان و نوجوان فوتبال ایران را دارد، آن‌هایی که قرار است سال‌های آینده، به سطح اول فوتبال ایران یا حتی تیم‌ملی‌ برسند. جباری از تیم‌های پایه و شرایط نابسامان آنها بحث به میان می‌‌آورد. این بازیکن سابق استقلال و تیم‌ملی‌، از دنیای جدیدی هم می‌گوید که به تازگی پا به آن گذشته، یعنی‌ دنیای سینما و هنر وسرمایه گذاری در فیلم «وقت داریم حالا» که به زبان فرانسوی است و در کشور فرانسه ساخته شده است. جدید‌ترین صحبت‌های فوتبالی - سینمایی با مجتبی‌ جباری را در ادامه می‌خوانید.

فیلم «وقت داریم حالا» به زودی در فرانسه اكران می‌شود

فیلم «وقت داریم حالا» قرار است از 20 نوامبر در سینما‌های فرانسه اكران شود. این فیلم ابتدا در 3 شهر و پس از آن در سایر شهرهای فرانسه روی پرده می‌رود. من اوایل هفته قبل به دلیل فوت پسر خاله‌ام در تهران بودم و باید به خانواده خاله‌ام به خاطر از دست دادن این جوان خوب تسلیت بگویم. بعد كه به قطر برگشتم، متوجه شدم فیلم به موفقیت رسیده و قرار است در فرانسه اكران شود. جزئیات را شنیدم و بسیار خوشحال شدم. اینكه یك فیلم بخواهد در فرانسه اجازه اكران بگیرد، بسیار سخت است. در سال حدود ۴۰۰ فیلم در فرانسه ساخته می‌شود كه امكان اكران، به علت تعداد زیاد فیلم​ها برای حدود ۱۵۰ فیلم وجود دارد. این موفقیت را باید به دوست خوبم آقای كاهانی تبریك بگویم. بسیار خوشحالم كه با ایشان همكاری داشتم و با موفقیت این فیلم، توانایی كارگردانان ایرانی‌ در دنیا بیشتر از قبل ثابت شد. من هم سرمایه‌گذار ایرانی‌ فیلم هستم. نمی​توانم از حالا بگویم آیا در آینده به عنوان تهیه‌كننده وارد سینما می‌شوم یا خیر. شاید موفقیت‌های این فیلم من را برای این كار وسوسه كند اما در حال حاضر از سرمایه​گذاری در بخش فرهنگ و هنر بسیار خوشحالم. جدا از موفقیت‌های مالی كه در آینده ‌داریم، دوست داشتم در كار‌های هنری و سینما هم فعالیت كنم. افتخار می‌كنم كه كمك كوچكی برای آقای كاهانی بودم در این فیلم. كار كردن با ایشان به هیچ‌وجه ریسك نیست. بودند افراد بسیار دیگری كه می‌خواستند سرمایه‌گذار این فیلم باشند اما خوشحالم كه آقای كاهانی من را انتخاب كرد. بابت موفقیت فیلم نیز به ایشان صمیمانه تبریك می‌گویم.

مجذوب اطلاعات ناصر تقوایی شدم

نگاه خوب همسرم به سینما من را برای ورود به هنر تشویق كرد. ایشان مدتی‌ در كلاس‌های فیلمنامه​نویسی آقای ناصر تقوایی شركت داشت و اطلاعات عمومی‌‌اش در مورد فیلم و سینما، باعث شد من هم به این هنر علاقه پیدا كرده و اطلاعات كسب كنم. در مدتی‌ كه همسرم به كلاس‌های آقای تقوایی می‌‌رفت، من هم چند بار در كلاس‌ها شركت كردم و مجذوب اطلاعات ایشان شدم. در جلساتی كه كنار آقای تقوایی بودم، دیدم نگاه بسیار خوبی به آدم‌ها و موضوعات مختلف دارند. دوست داشتم كنارشان باشم و در اكران خصوصی فیلم «اسب حیوان نجیبی است» با آقای كاهانی آشنا شدم. چند پروژه در ذهنم داشتم كه پس از صحبت با آقای كاهانی، دیدم می‌توانیم با هم این كارها را انجام دهیم. همین شد كه ارتباط ما ادامه یافت و در نهایت به یك كار مشترك رسید.

نگاه تقوایی به فوتبال از خیلی مربیان ایرانی دقیق‌تر است

خیلی‌ جالب است كه بگویم آقای تقوایی نگاه بسیار خوب و دقیقی‌ به فوتبال داشت و بسیار بر فوتبال اشراف دارد. حتی نگاهش از خیلی‌ مربیان سطح اول فوتبال ایران باز‌تر و دقیق‌تر بود. ایشان خیلی‌ خوب فوتبال را با جزئیات می​شناخت. به عنوان مثال می‌دانست میلاد میداودی چه توانایی‌هایی دارد كه برخی از آنها شكوفا نشد. متأسفانه ما بازیكنان با‌استعداد بسیاری داریم كه استعدادشان هدر می‌رود. آقای تقوایی حتی از فوتبال تعریف هندسی داشت و در مورد زاویه ارسال و دریافت توپ توسط بازیكنان بارسلونا صحبت می‌كرد و از ساخت مثلث توسط بازیكنان آنها حرف می​زد. من از این همه اطلاعات خوشم آمد و تلاش كردم به ایشان نزدیك شوم. همین روال ادامه یافت تا اینكه با آقای كاهانی آشنا شدم. جالب است بدانید آقای كاهانی بسیار فوتبالی است. ایشان شخصیت و منش قابل احترامی دارد و یك دوست ارزشمند برای من محسوب می​شود.

هرچه دارم از فوتبال است

فوتبال همه زندگی‌ من است و هرچه دارم مثل احترام، وجهه اجتماعی و لطف مردم، از فوتبال است. اگر فوتبال نبود، شاید من نمی​توانستم به این كارگردانان بزرگ نزدیك شوم. این را می‌خواهم بگویم، چند روز پیش كه ایران بودم، از كنار زمین راه‌آ‌هن جنوب رد شدم و دیدم چه اتفاق خوبی برایم افتاده كه توانستم خودم را در فوتبال بالا بكشم. ۲۰ سال قبل در همان زمین تمرین می‌كردم و الان به جای خوبی رسیده‌ام. فوتبال همه چیز من و اولویت اصلی‌ برایم است. با این وجود دوست نداشتم خودم را در فوتبال محدود كنم. من علاقه زیادی به موسیقی و دوستان زیادی هم در این زمینه دارم. نمی‌دانم چقدر می​توانم وارد دنیای هنر شوم اما تا الان كه راضی​ام و احساس می‌كنم اتفاق خوبی افتاده است.

در قطر استعدادهای جدیدی از خودم كشف كردم

بودن در قطر برای من اتفاق بسیار خوبی بود. من غیر از ایران، یك لیگ دیگر را تجربه كردم و احساس می‌كنم برخی‌ استعداد‌های جدید از خودم را كشف كرده‌ام. شاید اگر زود‌تر به قطر می‌آمد‌م، از نظر فوتبالی خیلی‌ بیشتر پیشرفت می‌كردم. ما اینجا زمین‌های بسیار صاف و هموار داریم، با توپ‌هایی كه در سطح اول جهان است. از نظر پزشكی‌ و امكانات هم همه چیز كامل است. من اتفاقی‌ وارد لیگ قطر شدم اما خیلی‌ زود خودم را هماهنگ كردم. اینجا با محیط بسیار دوستانه‌ای برخورد كردم و بازیكنان هم استقبال گرمی‌ از من داشتند. ما سال قبل در حالی‌ با الاهلی موفقیت‌های زیادی كسب كردیم كه تا قبل از آن، خیلی‌ روی این تیم حساب نمی‌شد اما حالا همه تیم‌ها به الاهلی احترام می‌گذارند، مقابل قوی‌ترین تیم‌ها از پیش بازنده نیستیم و حتی قدرتمندترین تیم‌ها را شكست هم دادیم. من ماه قبل بهترین بازیكن لیگ ستارگان قطر شدم و براساس آنالیز نرم‌افزار پروزون، سال قبل هم جزو بهترین هافبك‌های لیگ بودم. همین باعث شد امسال هم با انگیزه بالایی به كارم ادامه دهم. خدا را شكر تیم‌ بسیار خوبی داریم و حضور سیدجلال هم كمك بسیاری برای ماست.

در جام‌جهانی‌ كاری نكردیم كه بازیكن به اروپا بفرستیم

اگر بخواهیم به صورت كلی‌ لیگ قطر را با لیگ‌های اروپایی مقایسه كنیم، از اروپا به قطر رفتن پسرفت محسوب می‌شود اما باید مسائل دیگری را هم درنظر گرفت. من قبل از جام‌جهانی‌ هم گفتم حضور در برزیل، برای فوتبال ما پیشرفتی به ارمغان نمی‌آورد كه همین‌طور هم شد. ما باید پس از جام‌جهانی‌ چند بازیكنمان به لیگ‌های اروپایی می‌رفتند اما این اتفاق نیفتاد. اینكه بازیكن تیم‌ملی‌ ما از لیگ‌ برتر انگلیس به لیگ قطر برود، اتفاق خوبی نیست اما فقط نباید اشكان دژاگه را مقصر دانست. عملكرد كلی‌ ما در جام جهانی‌ طوری نبود كه بخواهیم بازیكن به اروپا بفرستیم. مهرداد پولادی عملكرد استثنایی و فوق‌‌العاده‌ای در جام‌جهانی‌ داشت و از سایر بازیكنان متمایز بود اما با كلی‌ دردسر وارد لیگ قطر شد. من نمی‌گویم بازی در لیگ قطر آسان است، زیرا بازیكنان خارجی‌ را همیشه با بهترین بازیكنان مقایسه می‌كنند و از آنها انتظار دارند همیشه در بهترین فرم باشند. اینجا باید هر هفته سوپراستار تیمت باشی‌ وگرنه قراردادت را كنسل می‌كنند. من اینجا بازیكنانی می​بینم كه اگر در لیگ ایران بودند، اصلاً فوتبالیست محسوب نمی‌شدند اما بهترین امكانات و شرایط برایشان مهیاست. استعداد‌های فوتبال ایران با قطر اصلاً قابل مقایسه نیستند اما این‌ها در حل پیشرفت هستند و ما نه.

ورزشگاه راه‌آهن جنوب با 20 سال قبل هیچ فرقی نكرده

من دوست ندارم نبش قبر كنم و در مورد گذشته و خداحافظی از تیم‌ملی‌ و جزئیات آن صحبت كنم. صحبت در مورد بحث‌های گذشته و مرده، هیچ فایده‌ای ندارد جز اینكه چند نفر به هم بپرند و جنجال درست شود. ناراحتی‌ و دغدغه ذهنی‌ من این است كه وقتی‌ از كنار زمین راه​آهن جنوب رد می‌شوم، می‌بینم با ۲۰ سال قبل هیچ فرقی‌ نكرده حتی تعداد نورافكن‌هایش هر روز كمتر و كمتر می​شود. راه‌آهن مهد استعداد است و این همه استعداد به فوتبال ایران معرفی‌ كرده اما یك نفر نیست بپرسد این چه وضع نگهداری ورزشگاه است؟ حتی جالب اینكه یك نفر با لباس شخصی‌ كه معلوم بود هیچ جایگاهی نیز در فوتبال ایران ندارد، سر بچه‌های با‌استعداد داد و فریاد می‌كرد. دیدن این صحنه از یك طرف مرا ناراحت كرد، از طرف دیگر فهمیدم پدرم چقدر برایم زحمت ‌كشید كه توانست از چنین شرایطی من را بیرون بكشد، تشویقم می‌كرد و دنبالم می‌آمد تا بتوانم پیشرفت كنم و خودم را نشان دهم. واقعاً از چنین شرایط و امكاناتی بالا آمدن و رشد كردن بسیار سخت و مشكل است. چند دقیقه در زمین ایستادم و خاطرات ۲۰ سال قبل را مرور كردم. جالب است كه كسی‌ نیست که چند تا لامپ پروژكتور را عوض كند و احساس مسئولیت داشته باشد. به نظر من وقتی‌ در این شرایط سخت و بی‌برنامه و بدون امكانات، بازیكنان ایرانی‌ رشد می​كنند و به سطح بالا می‌رسند، كار فوق‌‌العاده‌ای انجام می​دهند. آنها با كمك خداوند و استعداد و توانایی خودشان به جایگاه بالا می‌رسند. البته هستند بازیكنانی كه جایگاه خودشان را فراموش می​كنند، برخی‌ هم هستند كه تبر برمی​دارند و به ریشه بازیكنان می​زنند. این حرف‌هایی كه من می​زنم، درد دلم است و امیدی به بهبود شرایط ندارم. برای اینكه اتفاق خوبی در فوتبالمان بیفتد، ناامید هستم. اطمینان دارم وقتی‌ مردم حرف​هایم را بخوانند، می‌گویند حق با مجتبی جباری است. حتی رئیس فدراسیون، مسئولان فوتبال و مدیران باشگاه‌ها هم بعد از خواندن حرف​هایم می‌گویند حق با مجتبی‌ جباری است و ‌ای كاش یك نفر باشد كه كاری انجام دهد، غافل از اینكه خود آنها باید كاری برای فوتبالمان انجام دهند.

كمیته انضباطی به باشگاه‌ها كمك می‌كند به بازیكنان بدهكار شوند

ما از بچگی‌ حق داشتیم در زمین خوب، با توپ مناسب و نور كافی‌ تمرین كنیم در حالی‌ كه هیچ كدام از این امكانات را نداشتیم و بچه‌های الان هم ندارند. این نهال‌های فوتبال ما با توجه به زمینی‌ كه در آن كاشته شده‌اند، امكاناتی كه در اختیارشان قرار گرفته و مراقبت‌هایی كه داشته‌اند، به صورت خودجوش رشد كرده و الان میوه داده‌اند. بازیكنان حال حاضر فوتبال ایران می‌توانستند خیلی‌ خیلی‌ از این بهتر باشند اگر فقط یك نفر دلش برایشان می‌سوخت. پولی كه بازیكنانی كه با این شرایط رشد كرده می‌گیرند، خاری است در چشم برخی​ها. بازیكن اگر یک میلیارد پول بگیرد، شاید نصف آن را هم نگیرد و باید دنبال بقیه‌‌اش بدود. این كم​لطفی‌ در حالی‌ اتفاق می‌افتد كه كمیته انضباطی فدراسیون از باشگاه‌ها حمایت می‌كند و به آنها كمك می‌كند تا به بازیكنان دیگر هم بدهكار شوند و می‌بینید كه هر سال چقدر به میزان بدهی باشگاه‌هایمان اضافه می​شود. بازیكن باید چند سال دنبال طلب و چك بدود، آخر هم اتفاقی‌ نمی‌افتد.

آدم​های كارنابلد، فوتبال ایران را در این سطح نگه می‌دارند

در مورد مسائل مالی بازیكنان در چند ماه اخیر صحبت​های زیادی مطرح شد، در حالی‌ كه من فكر می‌كنم اگر خیلی‌ از بازیكنان، مربیان و حتی مسئولان فوتبال ما می‌توانستند بهتر مصاحبه كنند، خیلی‌ از این اشكالات و انتقادات پیش نمی‌آمد. این ایراد به برخی‌ بازیكنان هم وارد است و آن را قبول دارم. حرف من این است كه نباید كوتاه​نگر باشیم. فوتبال ما آن​قدر پتانسیل دارد كه می‌توانیم خیلی‌ بیشتر از این‌ها از آن استفاده كنیم. فوتبال ایران می​تواند به جایی برسد كه بازیكن ۱۰ میلیون دلاری در آن بازی‌ كند. اگر الان بازیكن 400، 500 میلیون تومان پول بگیرد، زیاد نیست و كم هم هست. فوتبال ما ضعیف است كه برخلاف كشور‌های عربی‌، بازیكن ۱۰ میلیون دلاری به آن نمی‌‌آید. من بازیكن هرقدر هم خوب باشم و پیشرفت كنم، باز هم میزان قرارداد سالانه‌ام مشخص است اما در دنیا، بازیكن یك میلیون دلاری اگر خودش را نشان دهد، می‌شود ۵۰ میلیون دلار. در ایران اگر من ستاره بودم، با یك بازیكن نیمكت‌نشین، سالی‌ 300، 400 میلیون تفاوت قراردادم بود اما در همین فوتبال قطر، اگر خودت را نشان دهی‌، مبلغ قراردادت رشد می‌كند و مثل بازیكنان تراز اول خارجی‌ هم می​توانی‌ قرارداد ببندی. فوتبال قطر چنین شرایطی دارد اما فوتبال ایران با این همه استعداد و پتانسیل، نه. اشكال هم اینجاست كه عده‌ای آدم كارنابلد، برای اینكه خودشان در فوتبال بمانند، فوتبال ایران را در این سطح نگاه می​دارند. دلیل اینكه من خیلی‌ وقت‌ها سكوت می‌كنم و ماه‌ها صدایی از من نمی‌‌شنوید، این است كه ناامیدم برای وقوع اتفاقی خوب در فوتبال كشورم. من خیلی‌ سعی‌ كردم كاری كنم كه به سود فوتبال كشورم بشود اما نشد و به همین دلیل‌ رو به سكوت آوردم. متأسفانه به قدرت آدم‌های كارنابلد كه فوتبال را در اختیار گرفته‌اند، ایمان دارم و این خیلی‌ بد است.

خیلی خوش​شانس بودم كه از فوتبال ایران جدا شدم

من هر وقت در مورد اتفاقات بد و ناراحت​كننده فوتبال ایران صحبت می‌كنم، یاد امید روانخواه می‌افتم. چطور فوتبال می​تواند این قدر بی‌رحم باشد كه با بازیكنی مثل امید روانخواه چنین برخوردی كند. این بازیكن در اوج جوانی‌ از فوتبال رفت، آن هم به دلیل مصدومیت اما هنوز نتوانسته طلب خود را از 6، 7 سال قبل بگیرد. فكر می‌كنم من خیلی‌ خوش​شانس بودم كه از فوتبال ایران جدا شدم و در شرایطی فوتبال بازی می‌كنم كه همیشه برایم مثل رؤیا بود و در ذهنم غیرممكن به نظر می‌رسید. امید روانخواه دوست خیلی‌ خوب من است كه در این فوتبال خیلی‌ اذیت شد. امید با اینكه خودش را به مردم نشان داد و همه ایران او را می‌شناختند، كارش به اینجا كشید، پس وای به حال خیلی‌‌های دیگر كه چهره نشدند اما شاید استعدادی بیشتر از من و امید داشتند.

كمیته انضباطی باعث می‌شود حق جوان​ها را بخورند

باید به كمیته انضباطی فدراسیون فوتبال تبریك بگویم كه از یك سری مدیر كارنابلد حمایت می‌كند و دستشان را باز می‌گذرد كه حق جوان‌ها را بخورند. متأسفم كه رفتاری می​كنند كه بازیكنان به حداقل‌ها قانع شوند و به راحتی از حق و حقوقشان بگذرند، در حالی‌ كه نمی​دانند چقدر پتانسیل و استعداد دارند.

گزارشگران دست از سر فوتبالیست​ها بردارند

می‌خواهم در پایان صحبت​هایم، چند جمله خطاب به گزارشگران فوتبال بگویم. متأسفانه در یك ساعت و نیم زمان گزارش، گزارشگران هرچه می‌خواهند به فوتبالیست‌ها می‌گویند. خیلی‌ وقت‌ها بازیكنان توسط گزارشگران مسخره می‌شوند. متأسفانه گزارشگران فقط فوتبالیست‌ها را می‌بینند و باشگاه‌ها و مربی‌ را نمی‌بینند. اگر ما فوتبالیست‌ها هم یك ساعت و نیم فرصت داشتیم، می‌توانستیم خیلی‌ از گزارشگران ایراد بگیریم. چندین سال است كه برای خودشان برنامه می‌سازند و كسی‌ را هم راه نمی‌دهند. آنها خودشان مافیا دارند و اجازه نمی‌دهند كسی نزدیكشان شود. به نظر من این یك جنگ نابرابر است. خواهش من از گزارشگران این است كه رعایت كنند و حامی جوان‌ها باشند و دست از سر فوتبالیست​ها بردارند. خیلی‌ از فوتبالیست‌ها در بد‌ترین شرایط رشد كردند و حالا به چند خانواده كمك می‌كنند. زبان برخی‌ از گزارشگران مثل تبر به ریشه بازیكنان است. این قدر كه آنها از بازیكنان انتقاد می‌كنند، از مسئولانی كه باید امكانات می‌دادند و كارشان را درست انجام نداده‌اند، انتقاد كرده​اند؟ خواهش می‌كنم كاری كه برای كارلوس كروش كردید و آنقدر از او حمایت كردید تا در فوتبال ایران ماند را برای بازیكنان و جوان‌های كشور خودمان هم انجام دهید. من از هیچ‌كس اسم نمی‌آورم و صحبتم با همه گزارشگران است.

خواهشی از همبازیان

خواهش من از همبازیانم این است كه به آن‌هایی كه دنبال زدن فوتبالیست‌ها هستند، سوژه كمتری بدهند. بیشتر بازیكنان نیت‌های خوبی دارند و اگر رشد می‌كنند، دعای خیر خانواده‌هایشان پشت سرشان است. وقتی‌ كسی‌ به بازیكنان كمك نمی‌كند، خودشان باید هوای همدیگر را داشته باشند. فكر می‌كنم اگر هر كس رفتارش را بهتر كند و مواردی را كه فكر می‌كند مهم است را بیشتر رعایت كند، خیلی‌ بهتر است. ما نباید كاری كنیم تا احتراممان پایین بیاید و شخصیتمان خدشه‌دار شود. این خواهش من از دوستانم است به عنوان برادر كوچكشان. امیدوارم از من كمترین، این حرف‌ها را قبول كنند زیرا اگر من حرفی می‌زنم، از سر دلسوزی است و خیرخواهی‌ و اینكه من را به بزرگی‌ خودشان ببخشند.

در مورد تیم‌ملی و كروش حرفی ندارم

در مورد تیم‌ملی و آقای كروش هم فعلاً هیچ تمایلی برای صحبت ندارم.

هیچ دغدغه‌ای ندارم جز اینكه باعث پیشرفت یك جوان شوم

الان من این صحبت‌ها را انجام دادم، خب مردم هم حق دارند بپرسند خودت برای فوتبال ایران چه كرده‌ای؟ بگذارید موضوعی را برایتان تعریف كنم. وقتی‌ دیدم حرف زدن فایده ندارد، خودم دست به كار شدم. با هزینه خودم برای استادیوم و كمپ، نقشه تهیه كردم و حتی زمین مناسبی هم پیدا كردم. پیش شهردار منطقه هم رفتم و با خیلی‌‌های دیگر هم صحبت كردم. حتی چند بازیكن را جمع كردم و با آقای مهدوی‌كیا هم رفتیم برای كار كمپ. خیلی‌ دوندگی كردم و بسیار هم خوشبین بودم. حتی مهندسی‌ كه نقشه را برایم كشید، گفت در این راهی‌ كه پا گذاشته‌ای، باید كفش آهنی پایت باشد چون خیلی‌ سخت به نتیجه می​رسی‌ و حمایت كافی‌ هم وجود ندارد.

آنقدر رفتم و آمدم و به جایی‌ نرسیدم كه خسته شدم. امیدوارم در سال‌هایی كه بازی‌ می‌كنم، بتوانم پس​اندازی داشته باشم تا پس از پایان فوتبالم، برای فوتبال ایران كار كنم. هیچ دغدغه‌ای ندارم جز اینكه باعث پیشرفت یك جوان شوم و همه انگیزه‌ام این است كه هرچه به من ندادند، به یك نوجوان بدهم تا پیشرفت كند، در حالی‌ كه چنین وظیفه‌ای ندارم. این را هم بگویم كه وقتی‌ آقای رئیس‌جمهور سر تمرین تیم‌ملی‌ آمد، با آقای نكونام در این مورد با ایشان صحبت كردیم. حتی من نقشه كمپ، هزینه، شرایط، چیزهایی كه نیاز بود و همه چیز را با اطلاعات كامل دادم تا به‌دست آقای رئیس‌جمهور برسد. خیلی‌ تلاش كردم اما اتفاقی‌ نیفتاد و حمایتی نشد تا اینكه من هم فعلاً عطای كار را به لقایش بخشیده‌ام.

من می‌توانستم یك زمین چمن و خوابگاه و سالن بدنسازی بسازم و اسمش را كمپ بگذارم اما دنبال انجام یك كار حسابی و اصولی هستم. من دنبال كیفیتی هستم كه در سطح اول فوتبال اروپا وجود دارد، در غیر این صورت احساس می‌كنم كار بیهوده‌ای انجام شده است. الان هم نه پول كافی‌ برای این كار دارم، نه وقت و نه توانش را اما بعد از پایان فوتبالم حتماً سراغ این كار می​روم. انسان به امید زنده است و من هم در اوج ناامیدی، امیدوارم بتوانم این كار را انجام دهم. همیشه هم سعی‌ كرده‌ام در فوتبال ایران منطقی‌ باشم و برخورد مناسبی داشته باشم تا اگر بعداً برای این كار دست یاری به سوی دو نفر دراز كردم، حرفم را بپذیرند و به من اعتماد كنند.