ایوانکوویچ؛ مقدمه ای برای حسین هدایتی

امید جوان - افشین معشوری: آنقدر تغییر و تحولات و حاشیه ها در پرسپولیس زیاد شده که دیگر به کلی یادمان رفته روزگاری این تیم یکی از اضلاع قهرمانی و یکی از دو قطب برتر فوتبال ایران بوده است.

قرمزهای تهرانی که این فصل چندین مدیرعامل - و تا هفته پیش دو سرمربی - بالای سر خود دیده بودند، در هفته ای که گذشت با استعفای قابل پیش بینی «حمید درخشان» مواجه شدند، خیلی ها می گویند درخشان را استعفا دادند تا راه را برای مربی بعدی آب و جارو کنند.

اگرچه بخشی از ناکامی های پرسپولیس مستقیما به عملکرد حمید درخشان مرتبط است؛ اما او متهم اصلی ناکامی های این تیم نیست. تیمی که پیش از او کج دار و مریز با مدیریت شخص دیگری بسته شد و البته با اندیشه های مردی که حاضر نشد برای راضی کردن بازیکنانی نظیر سید جلال حسینی و محمدرضا خلعتبری و ... پا پیش بگذارد و در همان زمان شاید به بستن قرارداد چند میلیاردی برای خود و 500، 300 و 200 میلیون تومانی برای دستیارانش فکر می کرد و می اندیشید با نیروهای موجود و چند جوان می تواند این تیم را به هدف همیشگی اش که قهرمانی در ایران و حضور مقتدرانه در آسیاست برساند اما در میانه های نیم فصل اول جای خود را به همبازی سابق داد تا هافبک اسبق تیم ملی ایران سکان هدایت قرمزپوشان تهرانی را در دست بگیرد.

درخشان چگونه استعفا داد؟

حمید درخشان که پس از آمدن حسین نژادفلاح به پرسپولیس، از همان روزهای آغازین تحت فشار بود ترجیح داغد پیش از بازی با النصر استعفا دهدبا این امید که یا استعفای او پذیرفته نشود یا حداکثر بعد از این بازی آسیایی از این تیم برود.

او که پیش تر گفته بود «پرسپولیس یا جای من است یا جای سوشا» در برابر درخواست مدیران باشگاه مبنی بر بازگشت «سوشا مکانی» بر موضع اولیه خود ماند تا در نهایت مشخص شود دیگر جایی در پرسپولیس ندارد، اگرچه بسیاری از جمله امیر عابدینی - مدیرعامل سابق قرمزپوشان - عقیده دارند اول با «برانکو ایوانکوویچ» تمام کردند، سپس درخشان را استعفا دادند؛ اما در این میان پرسپولیسی های سابق نظرات جالب و شنیدنی دارند.

یک تیم، هفت مربی در پنج سال!

ثبات، اصل اول مدیریت است و این در مدیریت ورزشی شکل سخت تری نیز می گیرد و البته هماهنگ کردن یک تیم فوتبال، خود زمان زیادتری را نیز می طلبد؛ اما نگاهی به آرشیو به ما می گوید نیمکت پرسپولیس در 5 سال اخیر به مراتب بیش از آنچه باید دچار دگرگونی شده است و همین خود یکی از عوامل ناکامی های این تیم بوده است.

حمید استیلی، مصطفی دنیزلی، مانوئل خوزه، یحیی گل محمدی، علی دایی، حمید درخشان و حالا برانکو ایوانکوویچ تازه ترین دستپخت مدیران پرسپولیس است که چهارشنبه و مقابل «النصر» هر چند روی نیمکت سرخ ها ننشست اما با پیروزی یک - صفر شروع کرد.

نظر قدیمی های پرسپولیس

ناصر محمدخانی رفیق و همبازی قدیمی درخشان می گوید: «او در مدتس رمربیگری خود در پرسپولیس خوش شانس نبود. در چند بازی با بازیکنان مصدوم و محروم روبرو شد و نتوانست از پتانسیل کامل تیمش استفاده کند؛ با اینحال در این مقطع تغییر کادرفنی به نفع پرسپولیس نبود. درخشان نقاط قوت و ضعف پرسپولیس را می داند و شناخت خوبی از بازیکنان داشت.»

بهنام ابوالقاسم پور دیگر پرسپولیسی است که کنار گذاشتن درخشان در این مقطع را اشتباه می داند و معتقد است: «باید به درخشان زمان بیشتری می دادند. برانکو گزینه خوبی برای نیمکت پرسپولیس است؛ اما در این زمان نمی تواند به پرسپولیس کمک کند. پرسپولیس از سه بازی لیگ قهرمانان آسیا اگر 4 امتیاز بگیرد از گروه خود صعود می کند و در لیگ هم می توانست در رده های میانه جدول قرار بگیرد.»

اما محمدحسن انصاری فر که سابقه بازی و مدیریت در این باشگاه را دارد، از زاویه دیگری به قضایا می نگرد. او می گوید: «من نمی دانم چرا برانکو؟ من با تغییر مربی موافقم. درخشان پرسپولیس را در مسیر نابودی برده بود اما برانکو مشکل مالیاتی دارد. به نظر من پولی که قرار است برای حل مشکل مالیاتی برانکو داده شود، به بازیکنان بدهند تا با انگیزه بازی کنند.»

پایان رأفت دیگر قرمزپوش سابق پرسپولیسی است که در این باره می گوید: «درخشان زحمت زیادی برای پرسپولیس کشید ولی به نظر من پرسپولیس باید به دنبال اهداف بزرگتر باشد. آمدن برانکو مسکنی برای درد این روزهای پرسپولیس است؛ اما بیماری این روزهای پرسپولیس با مسکن درمان نمی شود. آمدن برانکو می تواند شوک و انگیزه ای به بازیکنان بدهد تا بتوانند در این چند بازی باقی مانده نتایج بهتری بگیرند. امیدوارم پرسپولیس با برانکو به روزهای خوب برگردد.»

از واقعیت تا رویا

به نظر می رسد مشکل پرسپولیس فراتر از این باشد که با تعویض مربی حل و فصل شود. این رفتن و آمدن ها بیش از آنکه نشانه درایت و مدیریت باشد به اردوکشی ها و یارگیری شبیه است.
بد نیست نگاهی به مدیران پرشمار این تیم از ابتدای لیگ امسال تاکنون بیندازیم و ببینیم چگونه هر روز، هر هفته و هر ماه دعوای مدیریتی باعث به هدر رفتن وقت و انرژی افرادی که می باید امور مربوط به بازیکنان را رتق و فتق کنند در راهروهای دادگاه، جلسه های به ظاهر هیات مدیره، اتاق های مشاوره، درگیری های لفظی و مطبوعاتی با مدیران سابق و اسپانسرها و ... گذشت و هرگز نیز فرجام مشخصی نداشت.

دوباره حسین هدایتی

آن دسته از کارشناسان و افرادی که مسائل مربوط به فوتبال و پرسپولیس را دقیق تر دنبال می کنند؛ معتقدند این اتفاق ریشه در جایی دیگر دارد. از آنجا که وزارت ورزش پس از چند مرحله رسمی و غیررسمی موفق به فروش باشگاه پرسپولیس نشد و هرگز بسته ای حاکی از خرید این باشگاه به بورس ارائه نشد، تصمیم گرفت مستقیما با خریدار احتمالی پرسپولیس وارد مذاکره شود.

حسین هدایتی که پیش تر سوگند مادرش را دلیل نخریدن باشگاه پرسپولیس عنوان کرده بود، این بار پس از جلساتی که با تصمیم گیرندگان داشت از پرداخت 10 میلیارد تومانی به این باشگاه خبر داد و گفت: «این بار برای خرید پرسپولیس پاکت می دهیم. هولدینگ استیل آذین ایرانیان در این مزایده شرکت می کند و من پای قولم هستم. ما برای مزایده 5 اردیبهشت پاکت می دهیم و این تیم را می خریم.»

مطلوب هواداران و پرسپولیس آینده

برای گفتن از آینده پرسپولیس باید کمی به عقب برگشت. قرمزها به واسطه بازی های هجومی و البته تماشاگرپسندن محبوب تماشاگران شده اند. اغلب قدیمی ها، پرسپولیس دهه 60 و 70 را به یاد دارند. معروف بود که علی پروین در رختکن به بازیکنانش می گوید در 20 دقیقه اول بازی، کار را تمام کنید و بقیه زمان بازی آسوده باشید.

این البته پر بیراه نیست و آرشیوهای موجود شهادت خواهند داد؛ پرسپولیسی ها در دوره مشهور به «فوتبال علی اصغری» در بیست دقیقه ابتدایی بازی هایشان اغلب به یک یا دو گل می رسیدند و بقیه زمان بازی را آنطور که تماشاگران می خواستند بازی می کردند.

این اتفاق البته در دوره استانکو به نحو دیگری رقم خورد. هر چقدر بازی های «تیم پروین» پرگل و هیجان انگیز بود، استانکو پوکله پوویچ با آوردن سیستم 1-6-3 در پی بستن کمربند میانی زمین و حمله با یک مهاجم (که آن زمان این وظیفه بر دوش ادموند بزیک بود) بازی ها را شروع و به پایان می برد و اغلب با حداقل نتیجه نیز پیروز می شد.

بعدها این معادله توسط «مصطفی دنیزلی» بر هم زده شد. مرد ترکیه ای پرسپولیسی ها هر چقدر در کسب افتخار ناکام بود؛ اما به واسطه بازی های هجومی محبوب سکوها شد و هنوز بعد از چند سال عده ای از تماشاگران چشم انتظار حضور دوباره او هستند و این نشان از علاقه ذاتی تماشاگران قرمز دوست به فوتبال هجومی می دهد.

پیش بینی

گفتن و نوشتن از اتفاق های نیفتاده بسیار سخت است اما با توجه به مشاهدات پیش تر و سابقه برانکو ایوانکوویچ می توان در این باره نکاتی را یادآور شد. برانکو که لقب پروفسور را از میروسلاو بلاژویچ به یادگار دارد، به واسطه پرستیژ خاص و آرامش (البته در تیم ملی ایران) چهره مقبول در فوتبال ایران به شمار می رود و نتایج نسبتا قابل قبول او می تواند کمک حال او در همراه کردن تماشاگران پرسپولیس باشد؛ اما نکته ای که در این میان نادیده گرفته می شود یکی اینکه ابزار مناسبی تا پایان فصل در اختیار نخواهد داشت و احتمالا نخواهد توانست نتایج درخشان تری از «حمید درخشان» در پرسپولیس بگیرد، اگرچه اثبات شده تغییر مربی در اینگونه مواقع با شوک همراه است و می تواند مسکنی برای تیم ها باشد.

اما داستان فصل آینده به کلی متفاوت است. او که سابقه نشان داده به بازی تدافعی علاقه بیشتری دارد (یا حداقل ابزار بازی تهاجمی را در ایران مهیا نمی بیند) کار سختی با پرسپولیس خواهد داشت.

برانکو؛ شخصیا آدمی است به دور از هیجانات و جنجال و این برای تیمی که هم اکنون بازیکنانی نظیر «پیام صادقیان» و «سوشا مکانی» دارد که البته به شکلی ستون های تیم حاضر نیز محسوب می شوند و متاسفانه مانند بشکه ای از باروت هر آن منتظر جرقه ای! می تواند باعث معضلات آینده باشد که البته در نقل و انتقالات قابل رفع و رجوع نیز هست.

نکته دیگر مدیریت آینده این تیم است. چنانچه با تایید اخبار رسیده حسین هدایتی همچنان در هیات مدیره سرخ ها بماند و با خرید باشگاه، ریاست این هیات را نیز برعهده داشته باشد، می توان از هم اکنون دخالت های او را پیش بینی کرد. هدایتی نشان داده است تحمل نتایج «سینوسی» را ندارد و زود دست به تغییر مربی خواهد زد. نمونه بارز این ادعا استیل آذین است که در یک سال بارها نیمکت اش دچار تحول شد.

با این همه چنانچه برانکو به درستی حمایت شود، در فصل نقل و انتقالات با توجه به ضعف تیم یارگیری کند، افراد اضافه و امتحان پس داده ها را از کنار تیم دور کند، کمی از افکار تدافعی اش بکاهد و بازی های تهاجمی را نیز مد نظر داشته باشد و صد البته بتواند خود را با بی نظمی های موجود در لیگ برتر ایران وفق دهد، می تواند گزینه مناسبی باشد. در غیر اینصورت می شود یکی مثل بقیه مربیانی که آمدند و پس از مدتی از کار برکنار شدند و رفتند.

آنچه در این میان نباید از نظر دور داشت اینکه مربیگری در تیم ملی ایران با باشگاه پرسپولیسی تفاوتی دارد به اندازه مسیر تهران تا زاگرب. برانکو اگر این نکته را نداند؛ قطعا خیلی زود مسیر بازگشت به زاگرب را خواهد پیمود.

مالک باشگاه استیل‌آذین در روزهایی که در جبهه جنگ بود.