کشف شلوغ‌ترین کهکشان جهان

کشف شلوغ‌ترین کهکشان جهان

به گزارش سرویس علمی (ایسنا)، کوتوله کهکشان فوق فشرده‌ای به نام M60-UCD1 ممکن است متراکم‌ترین کهکشان نزدیک به زمین باشد که توسط تعداد فوق‌العاده‌ای از ستارگان اشغال شده است.

این کهکشان به منجمان سرنخ‌هایی در خصوص گذشته مرموز آن و نقش در زنجیره تکاملی کهکشانی ارائه می‌دهد.

گفته می‌شود، M60-UCD1، ده میلیارد سال قدمت دارد و نزدیک به کهکشان بیضوی عظیم NGC 4649 قرار گرفته (که M60 نیز خوانده می‌شود) و 54 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد.

این جرم کیهانی شفاف‌ترین کهکشان از این دست است و عظیم‌ترین کهکشانی است که وزن آن 200 میلیون برابر خورشید بوده و مبتنی بر مشاهدات تلسکوپ 10 متری Keck در هاوایی است.

آنچه M60-UCD1 را قابل‌توجه می‌کند، این است که حدود نیمی از این جرم در شعاع فقط 80 سال نوری یافت می‌شود و تراکم ستارگان آن حدود 15 هزار برابر ناحیه پیرامون زمین در کهکشان راه شیری است. این بدین معناست که ستارگان آن 25 برابر نزدیک‌تر به یکدیگر هستند.

به گفته جی استرادر از دانشگاه ایالتی میشیگان و رهبر ارشد این مطالعه، سفرکردن از یک ستاره به ستاره دیگر در M60-UCD1 بسیار آسان‌تر از کهشکان راه شیری است، اما با استفاده از فناوری‌های حاضر صدها سال طول می‌کشد.

تلسکوپ چندآینه‌ای 6.5 متری در آریزونا برای مطالعه میزان عناصر سنگین‌تر از هیدروژن و هلیم در ستارگان موجود در کهکشان مزبور به کار می‌رود و ارزش‌های ارائه‌شده آن به خورشید بسیار شبیه هستند.

به گفته آنیل ست از دانشگاه اوتا و یکی از حاضرین در این مطالعه، فراوانی عناصر سنگین در کهکشان، محیطی نابارور را برای سیاره‌ها و حتی شکل‌گیری حیات ایجاد می‌کند.

جنبه دیگر M60-UCD1 حضور یک منبع اشعه ایکس شفاف در مرکزش است که در داده‌های چاندرا آشکارسازی شد و توضیح این منبع، سیاهچاله عظیمی است که وزن آن حدود 10 میلیون برابر جرم خورشید است.

منجمان در تحقیقاتشان به دنبال یافتن این موضوع بودند که آیا M60-UCD1 به عنوان خوشه‌های ستاره‌ای متولد شده یا هنگامی که ستارگان از آن جدا شدند، فشرده‌تر شده است.

سیاه‌چاله‌های عظیم در خوشه‌های ستارگان یافت نمی‌شود، بنابراین چنانچه منبع اشعه ایکس به دلیل وجود یک سیاهچاله عظیم باشد، باید احتمالا از تصادم بین M60-UCD1 و یک یا تعداد بیشتری از کهشکان‌های مجاور به وجود آمده باشد.

جرم بزرگ و فراوانی عناصر سنگین‌تر از هیدروژن و هلیم نیز در این تئوری نقش دارند که کهکشان موردبحث بقایای کهکشان بزرگ‌تری است.

به گفته دانکن فوربس از دانشگاه سوینبورن استرالیا، تقریبا تمامی ستارگان از بخش خارجی آنچه زمانی کهکشان بزرگتری بوده، جدا شدند.

این امر هسته‌های بسیار متراکم کهکشان سابق و یک سیاهچاله بسیار عظیم را بر جای می‌گذارد.

با این حال، چنانچه این جداشدن رخ می‌داد، کهکشان مزبور اساساً 50 تا 200 برابر بزرگ‌تر از اکنون و جرم سیاهچاله نیز نسبت به جرم اصلی کهکشان مانند جرم کهکشان راه شیری و بسیاری دیگر از کهکشان‌ها می‌بود. این جدایی باید زمان‌های پیش رخ داده باشد و کهکشان ممکن است پس از میلیاردها سال به اندازه کنونی رسیده باشد./ایسنا

ویدیو مرتبط :
چگال ترین کهکشان های شناخته شده کشف شدند

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

کشف دورترین کهکشان جهان با همکاری دانشمند ایرانی

کشف دورترین کهکشان جهان با همکاری دانشمند ایرانی

به گزارش ایسنا ، نور کهکشان z8_GND_5296 متعلق به 13.1 میلیارد سال پیش، به تلسکوپ فضایی هابل و رصدخانه کک در هاوایی رسیده که هر دو آن را در نور مادون قرمز شناسایی کرده بودند.

جالب اینجاست که از میان 43 کهکشان دور کاندید، این کهکشان تنها نمونه‌ای است که از شواهد شیمیایی کلیدی مورد نیاز برای تائید مسافت آن برخوردار است.

«پروفسور بهرام مبشر» دانشمند ایرانی از دانشگاه کالیفرنیا در ریورساید و همکارانش بر این باورند که در برخی نقاط، تابش فرابنفش پرانرژی از ستارگان منفجر شده باعث تجزیه هیدروژن میان‌کهکشانی به الکترون و پروتون شده است. هیدروژن پس از یونیزه شدن به رسانای برق تبدیل شده و دیگر نور را پخش نمی‌کند. این امر احتمالا در زمان وجود z8_GND_5296 رخ داده است.

این کهکشان که حدود یک میلیارد برابر، بزرگتر از خورشید است، از دو ویژگی غیرعادی برخوردار بوده که می‌تواند یکی از عوامل مرئی بودن آن در مقایسه با کهکشانهای دیگر باشد.

اول اینکه این کهکشان با سرعتی بالا ستاره تولید کرده و با نرخ تولد حدود 330 ستاره در هر سال، تقریبا 100 برابر ستاره بیشتر از کهکشان راه شیری بوجود می‌آورد که سالانه دو تا سه ستاره تولید می‌کند؛ از این رو از دیگر کهکشانهای کاندید درخشانتر است.

دوم اینکه این کهکشان حاوی درصد بالایی از عناصر سنگین‌تر از هیدروژن و هلیوم است.

این عناصر توسط همجوشی هسته‌ای درون ستارگان بوجود آمده و از این رو یا کهکشان حاوی بقایای منفجره تعداد زیادی از ستارگان غول‌پیکر بوده یا به منطقه‌ای در فضا تبدیل شده که پیش از آن بقایای یک نسل قبلی از ستارگان در آن وجود داشته است.

پروفسور مبشر اظهار کرد: آنچه این کهکشان را نسبت به کهکشانهای دیگر منحصربفرد ساخته، تاییدیه طیف‌سنجی فاصله آن است.

طبق سنجشهای دستگاه طیف‌سنج نصب شده بر روی تلسکوپ کک، تغییر قرمز این سیاره 7.51 است، به این معنی که کهکشان تنها 700 میلیون سال پس از انفجار بزرگ بوجود آمده است.

مبشر افزود: با رصد کهکشانی با این فاصله می‌توان ساختارهای اولیه کهکشانی را بررسی کرد. مقایسه ویژگیهای کهکشانها در مسافتهای مختلف می‌تواند به ما در بررسی تکامل آنها در طول عمر جهان کمک کند.

این دانشمند ایرانی که در حال حاضر نماینده سازمان فضایی اروپا (اسا) در ناسا و مسئول تصویر بردار فروسرخ NICMOS تلسکوپ فضایی هابل است، همچنین تائید کرد که کشف کهکشاهای دورافتاده‌تر با ساخت تلسکوپ قوی 30 متری در هاوایی و تلسکوپ عظیم ماژلانی در شیلی در کنار تلسکوپ فضایی 6.5 ماری جیمز وب قریب‌الوقوع است.

وی اظهار کرد: تا آخر این دهه باید انتظار کشف کهکشانهای بسیار بیشتر در فواصل دورتر را داشته باشیم که به ما اجازه خواهد داد تا فرآیند شکل‌گیری کهکشانها را شاهد باشیم.

این پژوهش در مجله نیچر منتشر شده است./ایسنا