رابطه ی پختن غذا با تکامل انسان

 

 

پختن و آماده کردن غذا موجب تحول چشمگیر در تکامل انسان شده است.

 

این نظریه جدید پژوهشگران حاکی از آن است که اگر پختن را نیاموخته بودیم، نه تنها هنوز شبیه به شامپانزه بودیم، بلکه مثل آنها باید بخش اعظم روزمان را صرف جویدن می کردیم.

 

در این نظریه آمده است: اگر به خاطر غذای پخته نبود، یک فرد معمولی باید روزانه حدود پنج کیلوگرم مواد خام مصرف می کرد تا کالری لازم برای بقا را جذب کند. این مدت یعنی شش ساعت در روز را صرف جویدن کنیم.

 

این یک نظر پذیرفته شده است که با ورود گوشت قرمز به رژیم غذایی اجداد انسان ، مغز آنها رشد کرد و هوششان افزایش یافت.

 

گوشت قرمز نه تنها باعث بزرگ شدن مغز اجداد انسان شد ، بلکه همچنین به نیاز آنها در صرف کردن تمام وقتشان برای جستجوی غذا برای حفظ انرژی پایان داد.در نتیجه فرصتی برای ایجاد ساختارهای اجتماعی پدید آمد.

 

پروفسور ریچارد رنگام از دانشگاه هاروارد معتقد است که مساله فقط به روی آوردن به گوشت قرمز به عنوان یک ماده غذایی مربوط نمی شود.

 

به نظر او آنچه باعث ایجاد یک تحول عمیق در تکامل انسان شده بیشتر شیوه آماده کردن غذا بوده تا تغییر عناصر رژیم غذایی.

 

وی معتقد است که پختن بالاترین نقش را در افزایش کیفیت غذا در کل تاریخ حیات ایفا کرده است.

 

به گفته این پژوهشگر اجداد انسان به احتمال زیاد غذا را به اشتباه داخل آتش انداختند. بعد متوجه شدند که خوشمزه شده است و این اتفاق مسیر کاملا تازه ای را رقم زد."

 

وی اظهار داشت: برای درک اینکه بدن ما چطور و چه زمانی تغییر کرد، باید با بررسی فسیل ها نگاه دقیقتری به آنچه اجداد ما می خوردند بیندازیم."

 

قدیمی ترین جد ما "آسترالوپیتکوس" بود که به میمون شباهت داشت.

 

این موجود دارای شکمی بزرگ حاوی یک روده خیلی بزرگ بود که برای هضم مواد سفت گیاهی به دندان های بزرگ و پختی نیاز داشت که برای آسیا کردن و خرد کردن گیاهان سفت به کار می رفت.

 

با این حال آسترالوپیتکوس زندگی درختی را ترک کرد و وارد ساوانای آفریقا شد و شروع به خوردن حیواناتی که آنجا می چریدند، کرد. همین تغییر محل سکونت، سبک زندگی و رژیم غذایی بود که باعث تغییرات عمده در آناتومی انسان شد.

 

خوردن گوشت ارتباط نزدیکی به تحولی تکاملی در حدود ۲ میلیون و ۳۰۰ هزار سال قبل دارد که به پیدایش هومو هابیلیس با دندان های تیزتر و مغزی ۳۰ درصد بزرگتر منجر شد.

 

با این حال مهمترین تحول یک میلیون و ۸۰۰ هزار سال قبل زمانی که هومو ارکتوس - اولین جد "واقعا انسان" ما - پا به عرصه گذاشت روی داد.

 

هومو ارکتوس دارای مغزی حتی بزرگتر و آرواره ها و دندان های کوچکتر بود.

 

بدن ارکتوس نیز چیزی شبیه به ما بود. بازوهای کوتاهتر و پاهای بلندتر ظاهر شد و شکمی که مخصوص هضم گیاهان بود از میان رفت، یعنی ارکتوس نه تنها می توانست سرپا بایستد بلکه می توانست روی دو پا بدود.او باهوشتر و سریعتر بود و به گفته رنگام پختن غذا را آموخته بود.

 

پژوهشگران می گویند: "پختن شکم ما را کوچکتر کرد. وقتی غذایمان را پختیم، نیازی به شکم بزرگ نداشتیم."

 

به گفته آنها شکم از نظر انرژی پرهزینه است . افرادی که با شکم کوچک به دنیا می آمدند می توانستند انرژی شان را ذخیره کنند، بچه های بیشتری داشته باشند و بهتر بقا یابند.

 

پروفسور پیتر ویلر از دانشگاه جان مورس لیورپول و همکارش، لسلی ایلو، فکر می کنند همین تغییر در سیستم گوارشی ما بود که امکان بزرگتر شدن مغزمان را فراهم کرد.

 

پختن، سلول های غذا را می شکند به طوری که برای آزاد شدن مواد مغذی مورد نیاز بدن، معده باید کار کمتری انجام دهد.

 

به گفته ویلر این تحول "باعث آزاد شدن انرژی شد که سوخت مورد نیاز مغز بزرگتر را فراهم کرد. افزایش اندازه مغز، با کوچک شدن شکم رابطه دارد."

 

جالب اینکه ویلر و ایلو دریافتند که کاهش اندازه دستگاه گوارشی دقیقا به اندازه افزایش اندازه مغز یعنی ۲۰ درصد بود.

 

پروفسور استفان سیکور در دانشگاه آلاباما دریافت که غذای پخته نه تنها انرژی بیشتری در بدن آزاد می کند، بلکه بدن هم انرژی کمتری صرف هضم آن می کند.

 

پختن غذا اصولا یک نوع هضم پیشاپیش است که مصرف انرژی را از شکم به مغز منتقل کرده است.

 

به گفته ویلر و رنگام و همکارانشان، این تصادفی نیست که انسان - باهوشترین موجود زمین - تنها گونه ای است که پخت و پز می کند.

 

ویدیو مرتبط :
پختن غذا

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

رابطه موثر شنا با سلامت انسان

 

شنا نه تنها موجب طراوت و شادابى مى شود، بلكه مى تواند تأثیرى معجزه آسا بر جسم و از بین رفتن آن كیلوهاى اضافه بگذارد. شنا سلامت را بهبود بخشیده و موجب تناسب تمام بدن مى شود و قدرت، استقامت و انعطاف آن را تقویت مى كند.

 

شنا به عنوان یك ورزش، با بدن بسیار ملایم تر برخورد مى كند و آسیبهاى ناشى از آن در حداقل هستند. وزن بدن در آب به یك دهم وزن واقعى تقلیل یافته و خاصیت شناورى در آب، از شدت ضربه هاى وارد شده بر مفاصل مى كاهد. كم شدن وزن در آب به افرادى كه بدن آماده اى ندارند كمك مى كند تا راحت تر حركت كنند. به این ترتیب، شنا به خصوص براى افراد مبتلا به آرتروز ، مشكلات پشت و كمر، مشكلات ناشى از اضافه وزن، باردارى و در كل افرادى كه نمى توانند به ورزشهاى خشك بپردازند بهترین انتخاب خواهد بود. على رغم سبكى بدن در آب، شنا ورزشى سنگین به شمار مى رود و تمام عضلات اصلى بدن را به حركت وا مى دارد.

 

شنا علاوه بر استفاده از گروه هاى متعدد ماهیچه ها ، موجب انعطاف پذیرى و حفظ نرمى مفاصل به خصوص در ناحیه لگن، گردن، شانه و دست و پا مى شود

 

شناى كرال سینه، قورباغه و كرال پشت تقریباً از تمام عضلات اصلى بدن (شكم، عضلات دوسر و سه سر، سرین، عضلات پشت ران و چهارسر) استفاده مى كند.

 

شنا علاوه بر استفاده از گروه هاى متعدد ماهیچه ها ، موجب انعطاف پذیرى و حفظ نرمى مفاصل به خصوص در ناحیه لگن، گردن، شانه و دست و پا مى شود. شنا در دسته ورزشهاى ایروبیك، هوازى قرار دارد زیرا چند دور شنا بیش از 3 دقیقه زمان مى برد و مقدار مصرف اكسیژن عضلات بسیار زیاد است. از مزایاى دیگر شنا مى توان به كاهش فشار خون اشاره كرد كه به نوبه خود موجب كاهش خطر سكته قلبى مى شود. این ورزش توان قلب را بالا برده و میزان خون پمپ شده به بدن را افزایش مى دهد و همچنین با افزایش جریان خون در ریه، موجب سوخت كالرى بیشتر مى شود.

 

بنابر گزارش كارشناسان ورزشهاى آبى داراى مزایاى جسمى، اجتماعى و روحى متعددى هستند كه تعدادى از آنها به قرار زیر است:

 

بهبود یافتن قدرت و انعطاف پذیرى بدن، استقامت و تعادل عضلانى بهتر (به همین دلیل بسیارى از ورزشكاران حرفه اى در رشته هاى دیگر نیز به تمرینات آبى هم مى پردازند) قلب قدرتمند، تناسب اندام، بهبود جریان خون، توان بخشى درمانى براى عضلات مستهلك و آسیب دیده ، بهبود از تصادفات و آسیبهاى بدنى، كنترل وزن، از بین رفتن اضطراب و تنشهاى روحى و افزایش انرژى است.

 

این تصور غلط وجود دارد كه چون بدن در طى شنا كردن متحمل فشار زیادى نمى شود پس نمى توان آن را ورزش خوبى دانست، در صورتى كه هر چند بدن در آب سبك مى شود اما براى هر حركت باید بر مقاومت آب غلبه كرده وانرژى زیادى مصرف كنیم، به این ترتیب حتى راه رفتن در آب از پیاده روى در خشكى كالرى بیشترى مى سوزاند.

 

انواع ورزشهاى قابل اجرا در آب به قرار زیر است:

 

*راه رفتن و دویدن آهسته در آب: این 2 ورزش در آب داراى همان مزایاى راه رفتن و دویدن در خشكى هستند اما آسیبهاى كمترى در بر دارند. راه رفتن در آب مى تواند در حالى كه آب تا كمر یا سینه رسیده باشد انجام شود.

 

*ایروبیك در آب : همانطور كه گفتیم ، ایروبیك در آب شامل حركاتى براى تقویت قلب و عروق است، حركات ایروبیك ریتمیك و منظم هستند و مى توان حركات را به مدت 20 دقیقه در آب اجرا كرد که مقاومت آب، تأثیر مثبت این حركات را افزایش مى دهد.

 

*یوگا و حركات نرمشى در آب: آب خود به عنوان ماده اى آرامش بخش شناخته شده است و حركات آرام، آهسته و روان بخشى از یوگا در آب هستند.

*حركات كششى و انعطاف پذیرى : بهترین محیط براى تمرین و افزایش انعطاف پذیرى بدن آب است كه شامل حركات كششى و حركاتى براى تمام بدن است.

 

*ورزشهایى براى تقویت و تناسب اندام : شامل حركاتى براى بالاتنه و پایین تنه است كه هر چند مقاومت آب مى تواند تأثیر آنها را بسیار افزایش دهد اما گاهى با وسایل مخصوص اجرا مى شود تا این مقاومت هرچه بیشتر شود.

 

*دویدن آهسته و سریع در آب عمیق: در این ورزش، پا به كف استخر نمى رسد و حركات دویدن در استخر عمیق اجرا مى شود. به همین منظور از كمربندها، كفشها و ابزارهاى مختلفى براى شناور ماندن استفاده مى شود.

 

*ورزشهایى در لبه استخر : دیوار استخر بهترین وسیله براى نگهداشتن بدن در حال انجام حركات است و خود به عنوان یك وسیله براى انجام حركات به كار مى رود.

 

*كشش: حركات كششى آهسته در میان حركات ورزشى پر تحرك انجام مى گیرد و موجب استراحت و بازگشت عضلات به حالت عادى شده، از دردناك شدن و كوفتگى بدن جلوگیرى مى كند.

 

*شنا: معمول ترین ورزش در آب است كه به شیوه هاى مختلف (كرال سینه و پشت، قورباغه و پروانه) اجرا مى شود.

 

شما مى توانید شنا را با آموختن یكى از انواع آن آغاز كرده و پس از مهارت یافتن در آن به انواع دیگر شنا بپردازید.

tebyan.net