اگر فضانوردی در فضا بمیرد، چه می‌شود؟

تاکنون ماموریت‌های مختلف فضایی اجرا شده و از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به اجرای ماموریت سرنشین‌دار آپولو اشاره کرد؛ اما همواره این سئوال جدی مطرح بود که اگر فضانوردی در فضا بمیرد، با جسد وی چه کار باید کرد؟ برای درک بهتر این موضوع و برنامه‌های ناسا در این خصوص، با ما همراه باشید.

نیل الدن آرمسترانگ فضانورد آمریکایی، نخستین انسانی است که طی ماموریت آپولو ۱۱ در ۲۰ ژوئیه ۱۹۶۹ (۲۹ تیر ۱۳۴۸) بر کره ماه گام نهاد. وی فضانورد ناسا، خلبان آزمایش‌کننده، مهندس هوافضا، استاد دانشگاه و خلبان نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا بود؛ نیلآرمسترانگ نخستین انسانی بود که کره زمین را از فضا مشاهده کرد.

زمانی که نیل و دیگر فضانوردان در سال ۱۹۶۹ طی ماموریت آپولو ۱۱ آماده‌ی اعزام به کره‌ی ماه بودند، همه‌ی مردم و حتی ریچارد نیکسون رئیس جمهور وقت نیز برای مرگ این افراد خود را آماده کرده بودند. نیکسون در یکی از کتاب‌های خاطرات با نام "In Event of Moon Disaster" تمامی سخنرانی‌های عمومی خود در خصوص این عملیات به خصوص زمانی که اتفاق ناگواری برای این فضانوردان بیفتد را بیان کرده بود.

متن زیر اولین بیانیه‌ی تلخ این کتاب است:
سرنوشت چنین مقدر کرده بود که افرادی به کره‌ی ماه اعزام می‌شوند، در آنجا جان خود را از دست بدهند.

خوشبختانه چنین اتفاقی نیفتاد و این بیانیه تنها یک پیش بینی تلخ باقی ماند. حال پس از ماموریت آپولو ۱۱، این اولین باری است که بحث جدی در خصوص مرگ فضانوردان در فضا مطرح می‌شود؛ اگر فضانوردی در فضا بمیرد، با جسد وی چه کار باید کرد؟ یک ماموریت به کره‌ی مریخ ممکن است ماه‌ها به طول بینجامد و اگر اتفاق ناگواری در طول این ماموریت بیفتد، احتمالا فضانوردان نیز جان خود را از دست می‌دهند؛ در این حالت هنوز هیچ کس نمی‌داند با جسد این فضانوردان چه باید کرد.

در حال حاضر فضانوردان در هر ماموریت فضایی، تنها شش ماه در ایستگاه فضایی بین‌المللی سپری می‌کنند و پیش از اعزام فضانوردان، تمامی معاینات پزشکی را پشت سر می‌گذرانند. تا به حال هیچ فضانوردی در فضا جان خود را از دست نداده و از گزارش‌های اخیر ناسا چنین برداشت می‌شود که این آژانس در صورت مردن یک فضانورد در فضا، به دنبال فراهم کردن راه‌حل است.

 
در یکی از مصاحبه‌های رادیویی StarTalk، چاک نایس گوینده‌ی مطرح این برنامه از مایک ماسیمینو فضانورد ناسا پرسید که آیا ناسا پروتکلی برای برگرداندن اجساد فضانوردان دارد یا خیر. مایک ماسیمینو در این مصاحبه گفت:

این اتفاق ناگوار ممکن است برای هر فضانوردی اتفاق بیفتد، اما تا به حال در طول تمامی ماموریت‌هایی که داشته‌ام، چنین اتفاقی را تجربه نکرده‌ام.

اگرچه تاکنون هیچ پروتکل رسمی در این خصوص وجود ندارد ، فضانوردان مریناتی را برای انجام اقدامات لازم در صورت از دنیا رفتن یکی از همکارانشان انجام می‌دهند. کریس هدفیلد یکی از فضانوردان مطرح در کتاب خود با عنوان An Astronaut's Guide to Life on Earth یک تمرینی با نام "Death Sim" را شرح داده که به فضانوردان کمک می‌کند تا هنگام مرگ یکی از همکاران خود در فضا چه کاری را انجام دهند.

 
در تمرینات Death Sim فضانوردان با کارهایی آشنا می‌شوند که باید در مرگ همکارانشان انجام دهند. این تمرینات به عنوان بحث کلی در خصوص واکنش‌های یک فضانورد است؛ در این تمرین فضانورد در یک سناریوی فرضی واکنش‌های مربوطه را تمرین می‌کند. هدفیلد در این کتاب نوشته:

ما ناگهان صدایی را از ایستگاه شنیدیم که گفت: کریس مرده! بلافاصله پس از این صدا، همه به دنبال راه چاره بودند. حال باید چه کاری با جسد کرد؟ هیچ محفظه‌ی از پیش تعیین شده‌ای برای اجساد در ایستگاه فضایی بین‌المللی وجود ندارد، در این حالت آیا باید جسد را در یک محفظه‌ی قفل شده‌ای نگه داشت؟ با بوی بد جسد چه باید کرد؟! آیا باید جسد را به زمین برگرداند؟ اگر فضانوردی در فضا بمیرد، چه کسی به والدین وی خبر مرگ فرزندش را خواهد داد؟ این خبر با تلفن یا حضوری اعلام خواهد شد؟

تمرینات Death Sim در این موقعیت‌ها به فضانوردان کمک می‌کند تا به طور کامل در خصوص واکنش‌های خود فکر کرده و سپس عملیات مورد نظر را انجام دهد.

ناسا در حال حاضر برنامه‌ای برای ماموریت‌های ناموفق دارد. کمپانی‌های خصوصی مانند مارس وان و اسپس ایکس در حال کار بر روی استراتژی‌هایی برای استقرار انسان در کره‌ی مریخ هستند. به نظر می‌رسد اجرای پروژه‌های اعزام انسان به کره‌ی مریخ ممکن است چندین دهه به طول انجامد، اما با این حال این نوع پروژه‌ها ممکن هستند. در حالاتی که فضانوردی در فضا می‌میرد بهترین راه‌حل، فرستادن جسد به خلا از طریق دریچه هوابند فضاپیماست. اما با این حال به نظر می‌رسد یکی از قانون‌های بین المللی موجود در کیهان، مانع از این کار می‌شود. علاوه بر این در یکی از تفاهم‌نامه‌های سازمان بین‌المللی آمده که وارد کردن هر ماده‌ی اتلافی به فضا همانند جسد غیرقانونی است و تفاهم‌نامه‌ی مذکور مانع از این کار می‌شود. از این‌رو اجسادی که در فضا شناور هستند احتمال برخورد با فضاپیما و اجسام شناور دیگر را دارد؛ در این صورت ارگان‌های انسانی و حتی باکتری‌ها و هر موجود زنده‌ی دیگری که در داخل جسد قرار دارد نیز باعث اشغال فضا می‌شود. علاوه بر این در طول ماموریت‌های طولانی نمی‌توان جسد را در فضاپیما نگه داشت، زیرا در این حالت احتمال به خطر افتادن زندگی دیگر افراد موجود در فضاپیما هم از لحاظ روحی و هم از لحاظ جسمانی وجود دارد. همچنین ساخت فضاپیماها هزینه‌ی بسیاری زیادی را دربر می‌گیرد و از این‌رو اضافه کردن یک محفظه‌ی دیگر به منظور نگه داشتن جسد در فضاپیماها چندین میلیون دلار هزینه دارد.

یکی از جالب‌ترین پیشنهادهایی که در این زمینه مطرح شده، همکاری بین شرکت Promessa و ناسا است. شرکت Promessa در زمینه‌ی کفن و دفن فعالیت دارد و همکاری با ناسا قصد دارد کیسه خواب تنگی را به منظور محافظت جسد انسان طراحی کنند؛ پس از آن این کیسه خواب در دماهای منجمد کننده‌ای قرار می‌گیرد.

پس از این عملیات جسد منجمد شده به داخل فضاپیما برگردانده می‌شود تا در آنجا به شدت مرتعش شده و درنهایت متلاشی شود. پس از این مرحله غبار جسد انسان باقی می‌ماند که می‌توان آن را خارج از فضاپیما آویزان کرد.

در هر صورت هنوز جواب واضحی برای این امر وجود ندارد؛ هنوز نمی‌توان به طور دقیق گفت که در هنگام مرگ یکی از فضانوردان در کره‌ی مریخ چه باید کرد. ناسا و مارس وان طرحی را مطرح کرده‌اند که در آن افرادی که به مریخ اعزام می‌شوند محصولات و خوراکی‌های خود را پرورش می‌دهند. البته ایده‌ی دیگری نیز برای جسد انسان در فضاپیما وجود دارد و آن هم استفاده از جسد به عنوان کود است.

پائول والپول یکی از اخلاق شناس‌ زیستی ناسا در این خصوص گفت:
در هر حال حاضر نمی‌توان به طور کامل گفت که آیا جسد انسان می‌تواند به عنوان کود مورد استفاده قرار گیر یا خیر؛ زیرا هنوز هیچ کس این کار را در کره‌ی زمین انجام نداده است. در کره‌ی زمین برخی مناطقی وجود دارد که نیاز شدیدی به کود دارند، اما هیچ وقت از اجساد خود به عنوان کود استفاده نمی‌کنند. همواره ممانعتی در خصوص استفاده‌ی اجساد در مصارف صنعتی وجود دارد.

مرگ یک موضوع عمیق انسانی است اما برای یک فضاپیمای با ماموریت‌های طولانی‌ مدت، باید با آن از دیدگاه عملی و هزینه‌ای برخورد شود. روزنامه‌ی گاردین با افرادی که برای اعزام به کره‌ی مریخ ثبت نام کرده‌اند مصاحبه‌ای انجام داده و از آن‌ها این سئوال را پرسیده شده که آیا مرگ در مریخ را پیش بینی می‌کنید. در حالت کلی مرگ در فضا و دیگر سیاره‌ها موضوعی است که قبل از اعزام انسان به آن‌ها باید راه‌حلی را برای آن یافت.

اخبار علمی - زومیت

ملاقات با فضانوردی که رکورد طولانی‌ترین حضور در فضا را شکست +‌ ویدئو

اسکات کلی بخشی از ماموریت یک ساله است که طبق آن، فضانوردان قرار است 6 ماه را در مدار نزدیک زمین بگذرانند که کلی حتی در این مورد نیز از دیگر همکاران خود سبقت گرفته است.

مدار نزدیک زمین معمولاً مداری تعریف می‌شود که مکان هندسی‌اش از سطح زمین تا ارتفاع 2000 کیلومتر است. با توجه به زوال سریع مدار اجسام در ارتفاع کمتر از ۲۰۰ کیلومتر، در تعریفی که عموما از مدار نزدیک زمین مقبول است ارتفاع بین ۱۶۰ تا ۲۰۰۰ کیلومتر از سطح زمین ذکر می‌شود.

این چهارمین سفر کلی به فضاست که طولانی‌ترین مدت حضور یک فضانورد آمریکایی در فضا را به یدک می‌کشد. قرار است کلی در طول این مدت در فضا بماند تا دانشمندان بتوانند تاثیر جاذبه صفر بر بدن انسان در مدت زمان طولانی را نیز بررسی کنند.

29 اکتبر گذشته وی 216‌مین روز زندگی مداومش در فضا را جشن گرفت و توانست رکورد مایکل لوپز-آلریا را برای طولانی‌ترین سفر فضایی انفرادی توسط یک آمریکایی پیشی بگیرد. لوپز-آلریا ۲۱۵ روز را در فضا به عنوان فرمانده اعزامی ماموریت اکسپدیشن ۱۴ ایستگاه فضایی در سال ۲۰۰۶ گذراند.

بازگشت اسکات کلی به زمین برای سوم مارس ۲۰۱۶ (۱۳ اسفند) برنامه‌ریزی شده است که تا آن زمان، در طول چهار ماموریتش در مجموع ۵۲۲ روز را در فضا حضور داشته است.

روز و شب از منظر اسکات کلی
با توجه به اینکه ایستگاه بین‌المللی فضایی هر 90 دقیقه یک بار در حال جابه‌جایی است، این فضا نورد در یک سال ماموریت خود می تواند 10/944 بار طلوع خورشید را ببیند در حالتی که هر یک از ما به طور معمول تنها 684 بار طلوع خورشید را می بینیم.

وی در طول دوره ماموریتش به طور روزمره عکس های بسیار جالبی در صفحه رسمی توییتر و اینستاگرام خود منتشر کرده است.

دوقلوهای فضایی
اسکات یک برادر دوقلو به نام مارک دارد که او هم برای ناسا کار می‌کند. آنها داوطلبانه خود را در اختیار کارفرمایشان قرار داده‌اند تا به کمک آنها، به بررسی اثرات زندگی در فضا بپردازند.

زمانی که اسکات در ایستگاه فضایی بین‌المللی اقامت دارد، هم‌زمان، مارک کلی که اکنون از ناسا بازنشسته شده است، روی زمین است و جالب اینجاست که ایده انجام این مطالعه را نیز خود برادران کلی پیشنهاد داده‌اند.

در حال حاضر، ناسا به طور منظم از برادران کلی نمونه خون می‌گیرد. این آزمایش‌ها به دانشمندان کمک می‌کند تا برای خنثی کردن اثرات مخربی که ماموریت‌های طولانی‌مدت فضایی آینده روی انسان خواهد گذاشت، راه‌حل‌های مناسبی پیدا کنند.

هر دو برادران کلی پیش از این به فضا پرواز کرده‌اند. آنها تنها دوقلوها و تنها برادرانی هستند که در تاریخ بشر به فضا سفر کرده‌اند.

اخبار علمی - آنا