نگاهی به سفر غریب مرگ و قیامت !

مردم! شما چونان مسافران در راهید که در این دنیا فرمان کوچ داده شدید. دنیا، خانه اصلی شما نیست؛ پس به جمع ‏آوری زاد و توشه بپردازید. آگاه باشید این پوست نازک تن، طاقت آتش دوزخ را ندارد؛ پس به خود رحم کنید ...

در نظر سطحى، مرگ نابودى انسان است و زندگى او تنها به همین زندگى چند روزه و در میان زایش و درگذشت محدود می باشد، اما اسلام مرگ را انتقال انسان از یک مرحله زندگى به مرحله دیگرى تفسیر می کند. به نظر اسلام، انسان زندگانى جاویدانى دارد که پایانى براى آن نیست و مرگ که جدایى روح از بدن است، وى را به مرحله دیگرى از حیات وارد می کند که کامروایى و ناکامى در آن، بر پایه نیکوکارى و بدکارى در مرحله زندگى پیش از مرگ استوار می باشد. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرموده است: «گمان مبرید که با مردن نابود می شوید؛ بلکه از خانه اى به خانه دیگرى منتقل می شوید».(1)

انسان پس از مرگ، از جهت اعتقاداتى که داشته و اعمال نیک و بدى که در این دنیا انجام داده است، مورد بازپرسى خصوصى قرار می‌گیرد و پس از محاسبه اجمالى طبق نتیجه‌اى که گرفته شد، به یک زندگى شیرین و گوارا یا تلخ و ناگوار محکوم گردیده و با همان زندگى در انتظار روز رستاخیز عمومى به سر می‌برد.(2)

حال انسان در زندگى برزخى به حال کسی شبیه است که براى رسیدگى اعمالى که از وى سرزده، به یک سازمان قضایى احضار می شود و مورد بازجویى و بازپرسى قرار می گیرد، به تنظیم و تکمیل پرونده اش می پردازند، آنگاه در انتظار محاکمه در بازداشت به سر می برد. روح انسان در برزخ، به صورتى که در دنیا زندگى می کرد، به سر می برد؛ اگر از نیکان است، از سعادت و نعمت و جوار پاکان و مقربان درگاه خدا برخوردار می شود و اگر از بدان است، در نقمت و عذاب و مصاحبت شیاطین و پیشوایان ضلال می گذراند.

روز قیامت، یکی از روزهای بسیار مهم و حساسی است که هر انسانی در پیش رو دارد. امام علی علیه ‏السلام درباره این مسئله فرموده است: «ای بندگان خدا! شما را به پرهیزکاری سفارش می‏ کنم که عامل کنترل و مایه استواری شماست. پس به رشته ‏های تقوا چنگ زنید و به حقیقت‏ های آن پناه آورید تا شما را به سر منزل آرامش، جایگاه ‏های وسیع، پناهگاه‏ های محکم و منزلگاه ‏های پر عزت برساند، در روزی که چشم ‏ها خیره می‏ شود و همه جا در نظر انسان تاریک است و گله ‏های شتر و مال و اموال فراوان فراموش می ‏گردد؛ زیرا به هنگام قیامت، به گونه‏ای در صور اسرافیل می ‏دمند که قلب ‏ها از کار می ‏افتد، زبان ‏ها باز می ‏ایستد، کوه ‏های بلند و سنگ‏ های محکم فرو می‏ ریزد و قسمت‏ های سخت آن، نرم چون سرابی می ‏ماند، کوهستان ‏ها با زمین هموار می ‏گردد؛ چنان که نه پستی و نه بلندی موجود است. پس در آن هنگام نه شفاعت‏ کننده ‏ای است که شفاعت کند و نه دوستی که نفع رساند و نه پوزش خواستن سودی دارد».(3)

قیامت، دادگاه الهی
قیامت روزی است که انسان، در دادگاه عدل الهی باید پاسخگوی همه اعمال و رفتار خویش باشد. در این دادگاه، عذرهای بیهوده، دروغگویی و ادعاهای باطل ناممکن است؛ زیرا هر کس حقیقت اعمال خویش را به طور مستقیم مشاهده می ‏کند و خدا، پیامبر صلی الله علیه و آله، مۆمنان و نیز اعضاء و جوارح او، بر اعمال او شهادت می ‏دهند و راهی برای فرار از کرده خویش نخواهد داشت. امام علی علیه السلام فرموده است: «آن گاه که زمین سخت بلرزد و نشانه ‏های هولناک قیامت تحقق پذیرد و پیروان هر دینی به آن ملحق شوند و هر پرستش‏ کننده به معبود خود و هر اطاعت کننده ‏ای به فرمانده خود رسد، نه چشمی بر خلاف عدالت گشوده و نه قدمی بر خلاف حق، آهسته بر زمین نهاده می ‏شود. در آن ‏روز چه دلیل ‏هایی که باطل می ‏گردد و عذرهایی که پذیرفته نمی ‏شود. پس در جست‏ و جوی عذری باش که پذیرفته شود و دلیلی بجوی که استوار باشد. از دنیای فانی برای آخرت جاویدان توشه بردار و برای سفر آخرت وسایل لازم را آماده کن».(4)

 

 حسابرسی در قیامت
یکی از مراحل قیامت، مرحله حساب است. این، یکی از مواقف و منازل قیامت است؛ یعنی از اعمال و رفتاری که انسان در دنیا نموده است، حساب می کشند، و به آن ها رسیدگی می کنند: « لِلّهِ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی اْلأَرْضِ وَ إِنْ تُبْدُوا ما فی أَنْفُسِکُمْ أَوْ تُخْفُوهُ یُحاسِبْکُمْ بِهِ اللّهُ فَیَغْفِرُ لِمَنْ یَشاءُ وَ یُعَذِّبُ مَنْ یَشاءُ وَ اللّهُ عَلی کُلِّ شَیْ‏ءٍ قَدیرٌ»؛ « آنچه در آسمان ها و زمین است، از آنِ خداست و (از این رو) اگر آنچه را در دل دارید، آشکار سازید یا پنهان، خداوند شما را بر طبق آن، محاسبه می ‏کند. سپس هر کس را بخواهد (و شایستگی داشته باشد)، می ‏بخشد و هر کس را بخواهد (و مستحق باشد)، مجازات می‏ کند و خداوند به همه چیز قدرت دارد».(5) امام علی علیه السلام در این باره فرموده است:

 

« قیامت، روزی است که خداوند همه انسان ‏های گذشته و آینده را برای رسیدگی دقیق حساب و رسیدن به پاداش اعمال، گرد آورد. پس همه فروتنانه به پاخیزند، در حالی که عرق از سر و رویشان و کنار دهانشان جاری است و زمین زیر پایشان لرزان است. نیکو حال‏ ترین آنان، کسی است که جای گذاشتن دو پایش را پیدا کند یا جایی برای آسوده ماندن بیابد».(6)
 
ضرورت یاد قیامت و عذاب الهی
مـسأله ایـمـان بـه قـیـامـت، از مـسـائل ریـشـه اى و زیـر بـنـایـى اعمال و کردار انسان هاست و قسمت عمده اى از مصالح مردم و اجتماع به آن وابسته است. پس از اعتقاد به قیامت، مسئله توجه و تنبه همیشگى نسبت به آن، از اهمیت خاصى برخودار است و براى پا برجا بودن و استوارى در راه اطاعت خدا و سعادت، لازم و ضرورى است.

انـسـان اغلب در دوران زنـدگـى دنـیـا، از هـدف اصـلى غـافـل مى شود و به گونه اى رفتار مى کند که گویى، همیشه در دنیا خواهد ماند. یاد مرگ و قـیـامـت، مـایـه تـذکـر و تـنـبـه اسـت کـه هـدف را فـرامـوش نـکـنـد و اعـمـال و تصمیم هاى خویش را با توجه به هدف تنظیم کند. از این رو، در روایات بسیارى، یاد مـرگ و قـیـامـت مـورد تـشـویـق قـرار گـرفـتـه اسـت؛ به طـور قـطـع فـرد عـاقل، زندگى حقیقى خود را با زندگى خیالى دنیایى عوض نمى نماید. همچنین یاد مرگ و قـیـامـت، زنـدگـى دنـیا را از انسان سلب نمى کند؛ بلکه به آن معناى دیگر و جهت درست مى دهد. آیـات و روایـات، بـا تعبیرات مختلف، انسان را به یاد آورى مرگ و قیامت توصیه و از عواقب غفلت و بى توجهى به آن، برحذر مى دارد. امام علی علیه ‏السلام در سخنانی، راجع به شدت عذاب الهی و آتش دوزخ می‏فرماید: «مردم! شما چونان مسافران در راهید که در این دنیا فرمان کوچ داده شدید. دنیا، خانه اصلی شما نیست؛ پس به جمع ‏آوری زاد و توشه بپردازید.

 

آگاه باشید این پوست نازک تن، طاقت آتش دوزخ را ندارد؛ پس به خود رحم کنید. شما مصیبت‏ های دنیا را آزمودید، آیا ناراحتی آدمی را بر اثر خاری که در بدنش فرو رفته یا ریگ‏ های داغ بیابان او را رنج داده دیده ‏اید؟ پس چگونه می ‏شود تحمل کرد که در میان دو طبقه آتش، در کنار سنگ‏ های گداخته، هم ‏نشین شیطان باشید؟ آیا می ‏دانید وقتی مالک دوزخ بر آتش غضب کند، شعله ‏ها بر روی هم می ‏غلتند و یکدیگر را می ‏کوبند و آن گاه که بر آتش بانگ زند، میان درهای جهنم به هر طرف زبانه می ‏کشد».(7)

امام علیه السلام در سخن دیگری فرموده است: «بدان! راهی پر مشقت و بس طولانی در پیش روی داری و در این راه، بدون تلاش بایسته و فراوان و زاد و توشه و سبک کردن بار گناه، موفق نخواهی بود. بیش از تحمل خود، بار مسئولیت بر دوش منه که سنگینی آن برای تو عذاب ‏آور است. اگر مستمندی را دیدی که توشه ‏ات را تا قیامت می ‏برد و فردا که به آن نیاز داری، به تو باز می ‏گرداند؛ کمک او را غنیمت بشمار و زاد و توشه را بر دوش او بگذار و اگر قدرت مالی داری، بیشتر انفاق کن و همراه او بفرست؛ زیرا ممکن است روزی در رستاخیز در جست‏ و جوی چنین فردی باشی و او را نیابی.

 

به هنگام بی‏ نیازی، اگر کسی از تو وام خواهد، غنیمت بشمار تا در روز سختی و تنگدستی به تو باز گرداند. بدان که در پیش روی تو، گردنه ‏هایی وجود دارد که در آن، حال سبکباران به مراتب بهتر از سنگین ‏باران است».(8)

 =============================
پی نوشت ها :       
1. بحارالانوار، ج3، ص161.
2. همان، ج2، باب البرزخ.
3. نهج البلاغه، خطبه 195.
4. همان، خطبه 223.
5. بقره: 284.
6. نهج البلاغه، خطبه 102.
7. همان، خطبه 183.
8. همان، خطبه 31.
tebyan.net

ویدیو مرتبط :
هدایای سفر مرگ - برای این سفر چی هدیه ببرم ؟؟؟

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

نگاهی متفاوت به سفر 48 ساعته

رئیس جمهور در آخرین ساعات حضور خود در لبنان به بنت جبیل در جنوبی ترین نقطه این کشور رفت،روستایی که هزینه بازسازی آنرا دولت قطر داد است،او در مسیر خود از صور تا بنت جبیل،از چند متری سیم خاردارهای مرز لبنان و فلسطین اشغالی عبور کرد در حالیکه شیشه را پایین داده بود و به دقت آن سوی مرز را نگاه می کرد،در حالیکه دوربین های مراقبت مرزی اسراییل و هلیکوپترهای اشغالگران داشتند اتومبیل حامل احمدی نژاد را دنبال می کردند.

 

او در کنار مرز بود و فقط چند متر با دشمن بزرگش فاصله داشت.احمدی نژاد وارد ورزشگاه بنت جبیل شد.هزاران نفر از مردم در داخل و خارج این ورزشگاه منتظر دیدنش بودند.

رئیس جمهور پس از سلام به این مردم و در سخنرانی خویش اعلام کرد که اسراییل رفتنی است و صهیونیست ها باید به خانه های اصلی خویش بازگردند.

همه دوستداران،منتقدان و حتی کسانی که از سایه احمدی نژاد هم بدشان می آید باید یک واقعیت را بپذیرند و آن واقعیت چیزی جز مبدل شدن این مرد به یکی از رموز مقاومت در خاورمیانه نیست.این واقعیت را من به عنوان یک ایرانی ساکن بیروت در سفر رئیس جمهور به لبنان با چشمان خود دیدم.

ابو ابراهیم یکی از بازاریان قدیمی اینجا می گوید نجاد بسیار شبیه عبدالناصر است،تواضع رئیس جمهور شما مرا به یاد او می اندازد.

رهام یک دختر فلسطینی و دانشجوی دانشگاه عربی بیروت است.او با حسرت می گفت که ای کاش ما فلسطینی ها نیز چنین رهبری داشتیم.اینها بخشی از احساسات مردمی نسبت به شخصیت رئیس جمهور ایران بود.

بی تردید با خواندن این سطور عده ای بگویند محبوبیت احمدی نژاد بخاطر کمک های ایران است و اگر رئیس جمهور ایران برای آنها نفعی نداشت چنین احساسی هم وجود نداشت از طرف دیگر این محبوبیت برای مردم ایران،آب و نان نمی شود!

بله!یکی از دلایلی که مردم اینجا،ایران و رئیس جمهور ایران را دوست دارند کمک های مادی و معنوی است که جمهوری اسلامی در این همه سال به آنها کرده است.آنها ایران را دوست دوران سختی شان می دانند.

اما پرسش این است که آنان برای منافع ایران چه کرده اند؟مگر نه این است که کشورمان امروز در برابر انواع فشارها و تهدیدات قرار دارد،آیا آنها نیز به ما وفادارند و یا وفادار باقی خواهند ماند؟آیا در برابر هزینه ای که ایران می کند دستاوردی نیز بدست آورده است؟قطعا در برابر پرسش های صریح باید پاسخ های شفاف و روشن داد.عقلانیت سیاسی حکم می کند که این کمک ها،منطقی و در راستای منافع ملی ایران و ایرانی نیز باشد.

جنگ سال 2006 لبنان و جنگ سال 2008 غزه را بخاطر می آورید.جنگی که به اعتراف خود اسراییل،ارتش این کشور نتوانست موفق شود.گزارش وینوگراد و گزارش گلدستون به صراحت به این مساله اشاره می کند.دشمنان ایران در منطقه،این دو جنگ را درگیری های نیابتی اسراییل با ایران می دانستند.آنها می گویند برای شکار یک گربه نمی توان بطور مستقیم سراغ سر آن رفت چون بسیار خطرناک است.نباید سعی کرد در گوشه یک دیوار او را به دام انداخت چون تبدیل به یک ببر می شود،برای گرفتن یک گربه باید به سراغ دم او رفت!

احمدی نژاد با حضور در بنت جبیل یک پیام آشکار به اسراییل داشت.او می خواست به اسراییل بگوید که اینجا مرز استراتژیک ایران با شما است و اگر بخواهید حماقتی علیه تاسیسات اتمی ما بکنید مطمئن باشید که ایران بالای سر شماست و می تواند از اینجا پاسخ شما را بدهد.

به مخاطب ایرانی می گویم چه کسی هزینه مادی و معنوی پاسخ نیابتی ایران را می دهد؟همین مردم!کاری که در تابستان 2006 و زمستان 2008 کردند.

من پس از جنگ 33 روزه اینجا بودم.نشنیدم کسی از مردم مناطق جنگ زده به من بگوید ما این همه ویرانی و کشته و زخمی و معلول را به خاطر شما تحمل کردیم!

پس از اینکه رئیس جمهور از لبنان بازگشت ، ایران از درخواست اتحادیه اروپا را برای آغاز مذاکرات هسته ای استقبال کرد.بیایید نگاهی اجمالی به وضعیت ایران و امریکا در این مذاکرات بیندازیم: اوباما به تازگی از شکست مذاکرات صلح اسراییلی-فلسطینی بازگشته و نتوانسته با به نتیجه رساندن این مذاکرات حلقه محاصره را علیه تهران تنگ تر کند در طرف مقابل احمدی نژاد با حضور در جنوب لبنان،مرزهای استراتژیک ایران را به حریف یادآوری کرده است.

در عراق نیز که مالکی ماندگار شده است.ایران توانست نظر مساعد سوریه و ترکیه را برای ماندن مالکی جلب کند،امریکا نیز این توافق را تایید کرده در حالیکه دست های عربستان کاملا خالی مانده است.بنابراین ایران در حال حاضر توانسته محاصره عربی که ریاض آنرا مدیریت می کرد را بشکند واقعیتی که دولت مصر بخوبی متوجه این ماجرا شده است.

منابع مطلع می گویند که در پشت پرده اتفاقات جدی میان تهران و قاهره در حال رخ دادن است.مساله خیلی مهمتر و جدی تر از خط هوایی است و احتمالا به آینده حکومت مصر مربوط می شود!

احمدی نژاد با این سفر به واقع تاریخی،مرزهای استراتژیک ایران را ترسیم کرد تا سایه تهدید از سر تاسیسات اتمی مان محو شود و تیم مذاکره کننده با یک موضع قوی به سراغ دور نهایی مذاکرات هسته ای برود.من در لبنان این مرز را کاملا لمس می کنم.../عصرایران ؛ حمیدرضا مهاجر/ بیروت