یك سال بدون "عقاب"

ایسنا : دوم خرداد ماه سال یك هزار و سیصد و نود. ساعت 11. روزی كه تلخ‌ترین ثانیه‌های فوتبال و ورزش ایران رقم خورد. روزی كه عقاب آسیا پر كشید.

 یك سال پیش در همین روزها بود كه همه جویای حال ناصر حجازی بودند. اسطوره فوتبال ایران مدتی بود كه با بیماری سرطان ریه دست و پنجه نرم می‌كرد و گهگاه گذرش به بیمارستان و درمان می‌افتاد اما پس از آخرین دیدار استقلال برابر پاس همدان بود كه وضعیت او غیر طبیعی شد و خانواده‌اش او را به بیمارستان "كسری"،‌ منتقل كردند. اما بازهم همه امید داشتند كه پس از گذراندن طول درمان "ناصر خان" به خانه بازگردد و سایه‌اش بالای سر استقلال باشد. تیمی كه بازیكنانش در شرایط سخت فصل گذشته باز هم حجازی را در كنار خود داشتند. او با همان حال نامناسبش به زمین تمرین استقلال می‌آمد و در كنار تیم می‌نشست. اما حالا یك سال است كه دیگر "ناصر خان" نیست.


این بار بستری شدن حجازی بیشتر طول كشید و افرادی كه نگران حال او بودند به بیمارستان كسری رفتند. هر روز دوستداران اسطوره به بیمارستان می‌آمدند تا بلكه از نگرانی و اضطرابشان كاسته شود. پوستر های بزرگ حجازی، نوشته‌های امیدوار كننده و دعا و مناجات، همه و همه كارهایی بود كه هوادارانش انجام می‌دادند. هوادارانی كه تا صبح روز دوم خرداد هم برق امید در چشمانشان بود. در كنار مردم، مسوولان، پیشكسوتان ورزش و فوتبال و شاگردان حجازی هم برای عیادت می‌آمدند. روز دوشنبه، لحظه به لحظه بر اضطراب حاضران افروده می‌شد و مردم از كسانی كه شانس دیدن حجازی را در آخرین ثانیه‌های عمرش داشتند، می‌شنیدند كه حال اسطوره خوب است. اما لحن و نگاهشان چیز دیگری می‌گفت. حدود ساعت 11 چهره در هم و گریان اصغر حاجیلو بود كه همه را از اتفاقی كه افتاد خبردار كرد. حاجیلو گریان از آسانسور بیرون آمد و به كافه‌ای كه در گوشه لابی بیمارستان بود رفت.

 جایی كه تنها او و خانواده حجازی بودند. بالاخره مردم از حاجیلو شنیدند كه ناصر حجازی فوت كرد. غوغایی در لابی بیمارستان به پا شد و صدای ناله و شیون به آسمان رفت. همه از اتفاقی كه دوست نداشتند باورش كنند اندوهگین شدند. دقایقی بعد از مخابره خبر فوت اسطوره تعداد زیادی از استقلالی‌ها و پیشكسوتان فوتبال خود را به جمع سایران رساندند. هر كسی را كه نگاه می كردی غم وجودش را گرفته بود.


 از احمدرضا عابدزاده‌ كه با پیراهن قرمزش بهت زده به نقطه‌ای خیره شده بود و شاید می‌شد حدس زد به چه چیزی فكر می‌كند گرفته تا مظلومی و پور حیدری و ... ایستاده در گوشه‌ای دیگر. عقاب آسیا پر كشید و رفت. او در جمع عظیم مردم از ورزشگاه آزادی تشییع شد و سر انجام چهارشنبه در قطعه نام‌آوران بهشت زهرا به خاك سپرده شد و سنگ قبری سقف آرامگاه ابدی عقاب آسیا شد؛ سنگی كه این بیت شعر روی آن حكاكی شده بود: "من آن گلبرگ مغرورم كه می‌میرم ز بی‌ آبی ولی با خفت و خواری پی شبنم نمی‌گردم"