اخبار


2 دقیقه پیش

عکس: استهلال ماه مبارک رمضان

همزمان با آغاز ماه مبارک رمضان جمعی از کارشناسان حوزه نجوم همراه با نماینده دفتر استهلال مقام معظم رهبری عصر دوشنبه هفدهم خرداد برای رصد هلال شب اول ماه مبارک رمضان بوسیله ...
2 دقیقه پیش

تا 20 سال آینده 16 میلیون بیکار داریم

وزیر کشور گفت: در نظام اداری فعلی که می‌تواند در ۱۰ روز کاری را انجام دهد، در ۱۰۰ روز انجام می‌شود و روند طولانی دارد که باید این روند اصلاح شود. خبرگزاری تسنیم: عبدالرضا ...

کارنامه دولت در سالی که گذشت



اخبار,اخبارسیاسی,دولت روحانی

رسم وقرارِنانوشته‌ایست که در روزهای پایانی سال شمسی ودر آستانه تعطیلات بلند نوروزی، رسانه‌ها و به ویژه روزنامه‌ها به مرور کارنامه‌کاری دولت در یک سال رفته می‌پردازند و بیلانی از دستاوردها و کم کاری‌های دولتیان به مخاطبین‌شان ارائه می‌دهند.

بر این قرار، در یک سالی که از عمر دولت تدبیر وامید گذشت، انصاف باید داد که در یکی دو عرصه، دگرگونی محسوس بود .تلاش دولت برای مهار ضرباهنگ رشد تورم از جمله ستودنی‌ترین کارهای دولت ظرف یک سال گذشته بود.

 

تنها کافی است شرایط اسفناک وآهنگ بالاگیرنده رشد تورم را در دولت پیشین به یاد بیاوریم تا به کار بزرگ دولت در زمینه مهار رشد تورم پی ببریم. اگرچه این نیز پنهان ناشدنی است که در حوزه اقتصاد کارهای ناکرده ومشکلات دیرپایی همچون: ناروشنی وضعیت صادرات و واردات کالا، جولان رانت‌خواران، بی‌توجهی به بخش خصوصی و فربه بودن دولت در میدان اقتصاد و... هنوز به قوت خود باقی‌اند و از دولت در سالی که سپری شد به دلیل حجم کارهای باقیمانده از دولت قبل، برای ازسر راه برداشتنِ این مشکلات کار نمایانی سر نزد!

در عرصه سیاست داخلی اما با بیشترین کم‌کاری‌ها و دودلی‌ها از سوی دولت در یک سال گذشته روبرو بوده‌ایم و هیچ مبالغه نخواهد بود اگر بگوییم دولت تدبیر، ضعیف‌ترین نمایش‌اش را در این حوزه به روی صحنه سیاست آورده است! توضیح آنکه در یک سال گذشته به رغم وعده‌های رئیس‌جمهور مبنی بر روشن کردن موتور احزاب و رونق‌افزایی به مطبوعات و نهادهای مدنی نه تنها تغییر دندان‌گیر و قابل عرضی در این زمینه به چشم نمی‌آید؛ بلکه در حوزه مطبوعات و رسانه، دایره سخت‌گیری‌ها و بگیر و ببند‌ها تنگ‌تر شد!

 

و رسانه‌هایی که پشتگرم و امیدوار به حقوقدانی رییس دولت‌ کارشان را آغاز کرده بودند، با سکوت دل آزاری رو به رو بودند. سیاست سفرهای استانی که جزو ابتکارات دولت مهرورز بود و تحلیلگران نسبت به میزان سودمندی این سفرها شک وشبهه زیادی داشتند ودر همان دولت مهرورز نیز با انتقادات فراوانی روبرو بود، در دولت تدبیر نیز پیگیرانه و تقریبا با همان سبک وسیاق مستدام بود و هنوز چرایی اصرار غریب دولت کنونی به ادامه سیاست سفرهای استانی با تمام اشکالاتی که بر آن وارد است روشن نیست! هم از این رو، سوگمندانه باید اعتراف کرد که در پهنه سیاست داخلی همچنان «حقه مهر بدان مهر و نشان است که بود»!

از این‌ها گذشته، تدوین حقوق شهروندی واجرای آن که از قول‌های اصلی رییس دولت تدبیر بود و در هنگامه رقابت‌های انتخاباتی سر وصدای زیادی برپا کرد گویا همگی به تعبیر فرنگی‌ها «طوفان در فنجان چای» بود و در یکسال گذشته رفته رفته به دست بی‌دریغ فراموشی سپرده شد و امروز حتی در دورترین افق‌ها نیز دیده نمی‌شود. در عرصه سیاست خارجی، دوری گزیدن دولت تدبیر وامید از ادبیات کم‌مایه و ماجراجویانه دولت پیشین در عرصه بین‌الملل، گشودن باب گفت‌وشنود جدی با گروه 1+5 و بهره‌بردن از متخصصین روابط بین‌المللی وفن دیپلماسی، از جمله نقاط قوت (به تعبیر برخی بزرگ‌ترین نقطه قوت) دولت تدبیر بود که ثمره آن شنیدن خبرهای خوب از مذاکرات دیپلمات‌های ایرانی و امیدواری به دست یافتن به توافقی سودمند است که احتمالا در راه خواهد بود و می‌تواند نفس تازه‌ای به کالبد کم‌جانِ کار وکسب و صنعت بدمد.

در عرصه فرهنگ اما با وضعیتی گرگ ومیش روبرو بوده‌ایم. مجوز گرفتن وانتشار کتاب‌هایی که سال‌ها در کنج انبارهای وزارت ارشاد خاک می‌خوردند و بردن نام نویسنده‌های‌شان در یک برنامه زنده تلویزیونی، سبب غیب شدن برنامه از روی آنتن و سانسور بی‌درنگ برنامه می‌شد، امیدهای بسیاری را در دل اهل فرهنگ و به ویژه کتابخوانان بیدار کرد. مثلا بازنشر کتاب‌های غلامحسین ساعدی و یکی دو کتاب از رضا براهنی نویسنده ومنتقد ادبی سرشناس، در این زمینه قابل ذکر است؛ اما همچنان هستند کتاب‌ها ونویسنده‌هایی که در بند ممیزی وخرده‌گیری‌ها گرفتارند ودر برزخ بلاتکلیفی به سر می‌برند.

 

رمان «کلنل» محمد دولت‌آبادی تنها نمونه‌ای از این دست کتاب‌هاست. در عرصه موسیقی اما شرایط یک سال گذشته بی‌اغراق ناامیدی‌آور بود. توضیح آنکه در این سال سالن کنسرت‌ها در چند شهر با هجوم دَمادَم گروه‌های موسوم به «فشار» وبرهم ریخته شدن بساط گروه‌های موسیقی روبرو بودند.( به یک روایت بیست کنسرت موسیقی در سال 93 با یورش گروه‌های خودسر رو در رو شدند). زیان‌هایی که از این رو به سرمایه‌گذاران این عرصه وارد آمد به راستی چشمگیر بود. بماند ضربه سنگینی که بر روح و روان علاقه‌مندان به شنیدن موزیک زنده فرود آمد که هرگز از ذهن نکته‌گیران و اهالی موسیقی و فرهنگ پاک شدنی نیست! در این میان، اگرچه گلایه‌گذاری وزیر فرهنگ را گهگاهی در اینجا و آنجا شاهد بودیم اما در تحلیل نهایی می‌توان بر این نکته پای فشرد که دولت تدبیر وامید دستی به حمایت از اهالی موسیقی نشان نداد و به نظر نمی‌آید با سر آمدن سال 93 روند هجوم به سالن‌های اجرای موسیقی زنده پایان پذیرد.

در عرصه فعالیت‌های اجتماعی، پیگیری جدی دولت در زمینه بیمه همگانی از جمله سیاست‌های تحسین برانگیز دولت تدبیر وامید بود. اما در حوزه محیط زیست، آلودگی هوای شهرهای بزرگ به ویژه پایتخت و روند شتابنده استهلاک منابع طبیعی در سالی که گذشت همچنان برقرار بود. بر این همه، غبارآگین شدن شهرهای جنوبی وغربی کشور را نیز می‌باید افزود که هنوز واکنش درخوری از سوی دولت نسبت به پدیده گرد وغبار و ریزگرد‌هایی که هر از چند گاهی استان‌های جنوبی وغربی را محاصره می‌کنند به چشم نمی‌آید وهمچنان دیدن گنبدِ نیلی آسمان برای ساکنان تهران و برخی شهرهای بزرگ در بیشتر روزهای سال جزو آرزوهای بزرگ است!

کوتاه سخن اینکه اگر ملاک میزان موفقیت دولت تدبیروامید را شعارها ونوید‌های انتخاباتیِ شیخ دیپلمات قرار دهیم به نظر نمی‌آید در مجموع نمره دولت تدبیر در سال 1393چندان ممتاز باشد اما اگر مبنا را هشت ساله دولت مهرورز بگیریم وحجم بالای خرابی‌های آن هشت سال کذا را به یاد بیاوریم شاید مهمترین ویژگی دولت در سال گذشته این باشد که اگرچه در برخی زمینه‌ها توفیق چندانی رفیق راهش نبود اما تا آنجا که ممکن بود هدف دولت بر این مدار قرارگرفت که با دوری جُستن از ولنگاری‌های دولت قبل، به حجم خرابی‌های دولت احمدی‌نژاد نیفزاید وتا آنجا که امکان‌پذیر است از «کاراکتر» دولت پیش از خود فاصله بگیرد. هم از این رو، شاید بتوان بزرگ‌ترین امتیاز دولت «تدبیر وامید» را در سال گذشته این دانست که در تمامی عرصه‌ها دست کم سعی وافری داشت که دولت «مهرورز» نباشد!

 

 اخبار سیاسی  -  مردم سالاری


ویدیو مرتبط :
سالی که گذشت...

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

ادبیات در سالی که گذشت...


ادبیات ایران در سالی که گذشت دستاور چشمگیری نداشت. اثری ایرانی که بتوان از آن به عنوان اتفاقی بزرگ در ادبیات ایران یاد کرد منتشر نشد.