اخبار


2 دقیقه پیش

عکس: استهلال ماه مبارک رمضان

همزمان با آغاز ماه مبارک رمضان جمعی از کارشناسان حوزه نجوم همراه با نماینده دفتر استهلال مقام معظم رهبری عصر دوشنبه هفدهم خرداد برای رصد هلال شب اول ماه مبارک رمضان بوسیله ...
2 دقیقه پیش

تا 20 سال آینده 16 میلیون بیکار داریم

وزیر کشور گفت: در نظام اداری فعلی که می‌تواند در ۱۰ روز کاری را انجام دهد، در ۱۰۰ روز انجام می‌شود و روند طولانی دارد که باید این روند اصلاح شود. خبرگزاری تسنیم: عبدالرضا ...

چرا گفتگوهای دوجانبه؟



اخبار,اخبارسیاست  خارجی ,پرونده هسته ای   ایران

تا پایان موعد تعیین شده برای حصول توافق سیاسی بین ایران و کشورهای 1+5 یعنی سوم فروردین 94( 24 مارس 2015) و فقط 33روز دیگر زمان باقی است. تجربه های گذشته و فراز و فرودهای گفتگوهای یکساله اخیر می‌گوید که معمولا در هفته های پایانی مهلت تعیین شده، طرفین به گفتگوها شتاب می‌دهند، تا بلکه از واپسین فرصت باقیمانده برای رفع اختلافات حداکثر استفاده شود.

از همین رو است که در آخرین ماه از مهلت شش ماهه پیشین، مذاکره کنندگان ایران و شش کشور دیگر به مدت بیش از ده روز به صورت شبانه روزی و بی وقفه با هم چانه زنی می‌کردند تا بلکه کار به تمدید مذاکرات نکشد و میز مذاکره به خاطر وسعت اختلافات به هم نریزد.

 

این بار اما اگر چه ماجرا حساس تر از قبل شده است، اما شواهد می‌گوید که در مهلت کوتاه باقیمانده از آن جنب و جوش و میل به مذاکرات گروهی (شبیه آنچه که بارها در ژنو وین و نیویورک اتفاق افتاد)، خبری نیست.

 

محمد جواد ظریف، وزیر خارجه کشورمان که ریاست تیم ایران مذاکرات را بر عهده دارد، روزهای گذشته در حاشیه گفتگو با همتای چینی خود در پکن اعلام کرد که فعلا از برگزاری مذاکرات هسته‌ای گروهی با 1+5 خبری نخواهد بود و تا یک ماه آینده( پایان مهلت چهارماهه) گفتگوها به صورت دوجانبه با شش کشورعضو گروه ادامه می‌یابد و در زمان مناسب ( لابد در آخرین روزهای پیش از 24 مارس) جلسه‌ با 1+5 تشکیل خواهد شد. دیپلمات‌های کشورهای گروه 1+5 هم چیزهایی شبیه به این موضوع را با رسانه ها در میان گذاشته اند.


طرف‌های گفتگو در حالی رویکرد جدیدی را متفاوت از مراحل پیشیــن اتخاذ کرده اند که آخرین دور مذاکرات هسته ای ایران و 1+5 در حاشیه نشست امنیتی مونیخ در آلمان برگزار شد. برخی شواهد، تغییر موضع طرفین گفتگوها را به نتایج مذاکرات مونیخ و پیش از آن یعنی مذاکرات ظریف و کری در داووس سوییس ارتباط می‌دهند و مشخصا آن را خروجی نهایی نشست مونیخ می‌دانند.


این تصمیم و سیاست جدید را هم می‌توان خوشبینانه نشانه افزایش اطمینان به حصول توافق در دقایق پایانی دانست، هم می‌توان آن را مانند برخی کارشناسان بدبین، مدرکی دال بر کاهش مبهم اشتیاق ها برای به نتیجه رسیدن مذاکرات تفسیر کرد.

 

اما آنگونه که منابع خبری آمریکایی و اروپایی گــــزارش داده اند، وزن خوش‌بینی ها بر بدبینی ها می‌چربد و خبرهایی که حداقل آمریکایی ها از مـونیخ به بیرون درز داده اند از نزدیک شدن دو طرف به توافق نهایی حکایت دارد. انگار که مسائل کلی حل شده باشد و فقط چکش کاری های نهایی متن توافق باقی مانده است؛ اقدامی که دیگر در مباحث گروهی قابل انجام نیست و ایران در مهلت باقیمانده باید تک تک و پایتخت به پایتخت با اعضای آن سوی میز طرف شود.


از طرفی می‌توان این گونه برداشت کرد که همانطور که در دوره های پیشین مذاکرات بارها مطرح می‌شد، اختلافات داخلی در بین کشورهای گروه 1+5 همچنان باقی است و این خطر وجود دارد که در دقایق آخر کار، سدی بر سر راه توافق نهایی شود. درحالی که هم در ایران و هم در سطح رسانه های خارج از آمریکا و اروپا طرف گفتگوی ایران، با نام «گروه 1+5» یعنی 5 کشور عضو اصلی شورای امنیت به علاوه آلمان معرفی می‌شوند، خود کشورهای اروپایی و امریکایی عضو مذاکرات اصرار دارند که «گروه 3+3 » یعنی سه کشور اروپایی به علاوه سه کشور غیر اروپایی خوانده شوند.

 

در اسناد رسمی این گفتگوها نیز بیانیه ها و توافقات با عنوان «گروه 3+3» امضا می‌شود. به عبارتی اگرچه رسانه های غربی و درپاره ای مواقع خود مذاکره کنندگان اصرار داشته اند این‌گونه جا بیندازند که این گروه از سوی سازمان ملل و شورای امنیت و به تبع آن جامعه جهانی ماموریت دارند که درباره پرونده هسته ای با ایران مذاکره کنند، اما واقعیت چیز دیگری است و این کشورها صرفا در راستای منافع خود و فضای پیرامونی خود در گفتگوها حضور دارند و فقــط مــواضع خاص پایتخت های خود را نمایندگی می‌کنند. در بهترین حالت سه کشور اروپایی با حضور شخص کاترین اشتون به عنوان رییس تیم مذاکره کننده، مواضع و دیدگاههای اتحادیه اروپا را نمایندگی می‌کنند و نه بیشتر.


اگر از این زاویه به ماجرا نگاه کنیم و حجم اختلافات تاریخی فی مابین بلوک های شرق و غرب و اختلافات اخیر روس ها و امریکایی ها و اروپایی ها را نیز در نظر بگیریم، راز چند دستگی و تضارب آرا در گروهی که به نظر می‌رسید باید اتحاد نظر داشته باشند و از موضع واحدی با تهران گفتگو کنند را می‌توان به خوبی دریافت.

 

بی راه نیست اگر فکر کنیم که روس ها در گفتگوهای هسته ای نیم نگاهی به اختلافات خود با غربی ها بر سر اوکراین ندارند و در قبال از ادامه یا توقف فعالیت های ایران برای منافع احتمالی خود چرتکه نمی‌اندازند. بی شک چینی ها هم در محاسبات خود به آنسوی توافق نهایی و منافع و ضررهای خود از قِبَل رفع تحریم ها نگاه می‌کنند. همین طور آمریکا و حتی انگلیس و دیگر کشورهای اروپایی آینده مراودات سیاسی و تجاری با اعراب و عبری های اشغال کننده فلسطین را مد نظر دارند و به این مساله صرفا به عنوان مساله ای داخلی و برپایه منافع داخلی کشور خود و نه مساله ای جهانی نگاه می‌کنند. این همان مساله ای است که بخشی از راز اهمیت پیدا کردن گفتگوهای دوجانبه در مقطع پایانی گفتگوها و موسم رسیدن به توافق نهایی را آشکار می‌کند.


علاوه بر این دوجانبه شدن گفتگوها در یک ماه پایانی مذاکرات سیاسی مهر تاییدی است بر این واقعیت که وزن شش کشور عضو 1+5 حداقل در مذاکرات هسته ای با ایران یکسان و به یک اندازه نیست. از این رو صرف کردن همه انرژی و توان دیپلماتیک کشور و خرج کردن همه تخم مرغ های موجود در سبد به صورت یکسان برای همه اعضای گروه 1+5 در این مقطع از مذاکرات ضرورتی ندارد. البته این واقعیت نکته جدیدی نیست و چندان هم بر کسی پوشیده نیست.

 

تیم دیپلماسی ایران هم از همان آغاز دور تازه گفتگوها در دولت یازدهم با در نظر داشتن این مهم، سمت و سوی گفتگوهای خود را تنظیم کرده و پیش برده است. به عبارت بهتر شکل گیری مذاکرات مستقیم و دوجانبه ایران وآمریکا اگرچه شکستن یک تابوی تاریخی نام گرفته است، اما اقدامی در راستای همین واقعیت بود و از این رو اکنون و درمرحله پایانی برای یک توافق قابل اجرا و در راستای اهداف و منافع ملی کشور، باز هم اثرگذاری گفتگوهای دوجانبه به خصوص با طرف آمریکایی، احتمالا بیشتر از برپایی مذاکرات گروهی پر از سوء برداشت و تعدد منافع طرف های مقابل است.

 

 اخبار سیاست  خارجی  - ابتکار 


ویدیو مرتبط :
تمرکز دوجانبه

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

سارکوزی: شیوه مذاکرات هسته ای را نمی پسندم؛ مذاکرات تبدیل به گفتگوهای دوجانبه ایران و امریکا شده



اخبار,اخبار سیاست خارجی , تسلیحات هسته ای ایران

سارکوزی با اشاره به دو کشور ترکیه و عربستان که می توانند در پی دستیابی به بمب اتمی باشند، گفت «این یک تغییر بنیادین اجرای نظام منع گسترش سلاح های هسته ای است که به طور بالقوه راه را برای ایجاد یک مسابقه تسلیحات هسته ای در منطقه هموارتر می سازد؛ این مسئله ابدا پذیرفتنی نیست که ایران به سلاح هسته ای دست پیدا کند.»

نیکلا سارکوزی رییس جمهور پیشین فرانسه روز دوشنبه از توافق هسته ای که قرار است تا پایان ژوئن میان ایران و قدرت های جهانی منعقد شود انتقاد کرد.

 سارکوزی که به فلسطین اشغالی سفر کرده است در کنفرانسی راهبردی در هرتزلیا گفت «این توافق که مذاکرات حول آن جریان دارد، هم از لحاظ شیوه گفتگو و هم از لحاظ خود توافق نامه، محکوم شدنی است، من تاکید می کنم با انعقاد این توافق، حق ادامه غنی سازی و فعالیت های تحقیق و توسعه هسته ای را برای ایران به رسمیت می شناسیم.»

سارکوزی با اشاره به دو کشور ترکیه و عربستان که می توانند در پی دستیابی به بمب اتمی باشند، گفت «این یک تغییر بنیادین اجرای نظام منع گسترش سلاح های هسته ای است که به طور بالقوه راه را برای ایجاد یک مسابقه تسلیحات هسته ای در منطقه هموارتر می سازد؛ این مسئله ابدا پذیرفتنی نیست که ایران به سلاح هسته ای دست پیدا کند.»

سارکوزی از شیوه مذاکرات نیز انتقاد کرد و گفت «من شیوه مذاکرات برای رسیدن به این توافق را هم نمی پسندم زیرا از نظر من، این مذاکراتی دوجانبه میان آمریکایی ها و ایرانی هاست و دیگر بازیگران این پرونده از جمله فرانسه، کاملا کنار گذاشته شده اند؛ من همواره از دوستان آمریکا بوده و هستم ولی دوست بودن با آمریکا به این معنا نیست که این کشور می تواند از جانب همه ما درباره همه موضوعات، به نفع خودش مذاکره کند.»

 

اخبار سیاست خارجی - تیک