اخبار
2 دقیقه پیش | عکس: استهلال ماه مبارک رمضانهمزمان با آغاز ماه مبارک رمضان جمعی از کارشناسان حوزه نجوم همراه با نماینده دفتر استهلال مقام معظم رهبری عصر دوشنبه هفدهم خرداد برای رصد هلال شب اول ماه مبارک رمضان بوسیله ... |
2 دقیقه پیش | تا 20 سال آینده 16 میلیون بیکار داریموزیر کشور گفت: در نظام اداری فعلی که میتواند در ۱۰ روز کاری را انجام دهد، در ۱۰۰ روز انجام میشود و روند طولانی دارد که باید این روند اصلاح شود. خبرگزاری تسنیم: عبدالرضا ... |
پیشبینی درباره آینده توافق هستهای
وزیر امور خارجه روسیه بر لزوم شرکت داشتن ایران در مذاکرات صلح سوریه تاکید کرد و گفت که همه کشورها از ضرورت شرکت کردن ایران در ژنو 2 با خبرند.
سرگئی لاوروف در گفتوگو با شبکه خبری راشا تودی در پاسخ به اینکه «نظر شما درباره توافقات حاصله در زمینه سوریه و ایران چیست و فکر میکنید چشمانداز مذاکرات ژنو 2 چگونه است؟» گفت: این توافقات بسیار مثبت بودند و من معتقدم که به واسطه تلاشهای مشترک ما تحقق یافتند. این بار دیگر ثابت میکند که ابتکارات تنها زمانی میتواند اجرایی شوند که تلاشهای مشترک و صادقانه ما وجود داشته باشد و تعادلی را بین منافع ایجاد کند و با قوانین بینالمللی هماهنگی داشته باشد.
وی افزود: من زیادهروی نمیکنم و نمیگویم ما در سال میلادی جاری دستاوردی را در زمینه سوریه و ایران به دست آوردیم. اول اینکه توافقات برای نابود کردن زرادخانه شیمیایی سوریه و برگزاری کنفرانس ژنو 2 و همینطور توافق اولیه در زمینه گامهای بیشتر برای حل موضوع هستهآی ایران نتیجه تلاشهای چندین ساله است. حداقل تا جایی که به سوریه مربوط میشود، ما درباره سه سال تلاشهای منسجم روسیه برای دفاع از حقوق بینالملل صحبت میکنیم. همین امر درباره برنامه هسته ای ایران نیز صدق میکند.
لاوروف در ادامه گفت: ما به مدت بیش از سه سال به دنبال دو چیز بودیم: اول اینکه همه کشورهای دخیل در مذاکرات را متقاعد کنیم که قبول کنند که ایران در نهایت باید حق به رسمیت شناخته شدهای برای توسعه برنامه هستهای صلحآمیزش داشته باشد و اورانیوم را برای تولید سوخت نیروگاههای هستهایاش غنیسازی کند و در عین حال اطمینان حاصل کنیم که این برنامه ابعاد نظامی ندارد و تحت کنترل کامل آژانس بینالمللی انرژی اتمی قرار دارد و امنیت همه بازیکنان منطقه از جمله اسرائیل را تامین کنیم. اما مدتها طول کشید تا شرکای غربی ما به چنین استدلالی برسند، استدلالی منصفانه و جامع که منافع جامعه بینالمللی یعنی کشورهای غربی، کشورهای منطقهای و ایران را در نظر میگیرد و علاوه بر آن رژیم منع اشاعه هستهیی را تقویت میکند.
وزیر امور خارجه روسیه در بخش دیگری از اظهاراتش گفت: بنابراین ما در پایان سال میلادی جاری توانستیم به این توافق دست یابیم. یک نقطه دیگر این است که ما چندین سال تاکید داشتیم که لازم است یک نقشه راه به دست آید زیرا نمیتوان درگیری را یک شبه حل کرد. بنابراین پیشنهاد دادیم که گام به گام و بر اساس مقابله به مثل پیش برویم و این یعنی ایران باید به درخواستهایی که آژانس بینالمللی انرژی اتمی مطرح کرده است و شورای امنیت سازمان ملل از آنها حمایت کرده است عمل کند و در ازای آن لغو تحریمها علیه ایران آغاز میشود.
این امر تا زمانی که ایران به طور کامل به همه الزامات عمل کرده است ادامه مییابد و آنگاه همه تحریمها لغو میشود. ما چندین سال از دو چیز حمایت کردیم: آنچه بهاصطلاح پایان بازی خوانده میشود و همینطور روند گفتوگوها و نیز ارتقای حل سیاسی بحران سوریه. بنابراین این دستاورد، البته اگر بشود نامش را دستاورد گذاشت، نتیجه تلاشها و بردباری درازمدت روسیه بود.
لاوروف در بخش دیگری از اظهاراتش با اشاره به اینکه احتیاطش در استفاده از کلمه «دستاورد» به آینده ربط دارد، گفت: تصمیماتی که در زمینه سوریه و ایران گرفته شده است فاصله زیادی با اجرایی شدن کامل دارد. درباره نابود کردن ذخایر سلاحهای شیمیایی سوریه همه چیز طبق برنامه پیش میرود. درباره ژنو 2 هم هنوز راه زیادی در پیش داریم. مطمئن نیستیم که این کنفرانس موفقیتآمیز باشد. درباره برنامه هستهای ایران نیز فقط درباره فاز اول به توافق رسیدهایم.
ما یک برنامه تفصیلی داریم و کارشناسان فنی در حال حاضر مشغول کار روی یک جدول زمانی هستند که به طور مشخص همه گامهایی را که ایران و جامعه بینالمللی به صورت متقابل بر میدارند توضیح میدهد. پس از آن باید به سراغ فاز دوم برویم که نیازمند یک برنامه تفصیلی از گامهای دوجانبه توسط دو طرف است تا اینکه سرانجام به مرحله نهایی برسیم بنابراین ما در مرحله مقدماتی قرار داریم. کارهای زیادی صورت گرفته است، ولی هنوز برای جشن گرفتن زود است. کارهای سختی را پیشرو داریم. بنابراین به جای جشن گرفتن باید به این فکر کنیم که چطور میتوان دو پروسه بسیار مهم را به سرانجام رساند.
وزیر امور خارجه روسیه در پاسخ به اینکه « آیا فکر میکنید کنفرانس ژنو2 میتواند بدون ایران برگزار شود؟» گفت: این مساله هنوز حل نشده است. اگر به فهرست شرکتکنندگان که مذاکره درباره آنها ادامه دارد نگاه کنید میبینید که نام ایران داخل پرانتز است. ما متقاعد شدهایم که همه کشورهایی که تاثیری در این وضعیت دارند باید در کنفرانس شرکت داشته باشند. در این مورد این کشورها شامل همسایههای سوریه و سایر بازیکنان کلیدی به ویژه ایران و عربستان است. این دو کشور به یک تهدید بسیار جدی پیوند خوردهاند. منظور من درگیریهایی است که بین شیعه و سنی جریان دارد. ما نمیتوانیم اجازه دهیم این اتفاق بیفتد.
در حال حاضر تنشهایی حتی در بین سنیها وجود دارد و این بسیار خطرناک است. به همین دلیل عربستان و ایران هر دو باید در کنفرانس حضور داشته باشند. آنها در هر صورت روی این وضعیت تاثیر خواهند گذاشت، بنابراین بهتر است که آنها را در گفتوگوهای کلی دخیل کنیم و اجازه دهیم به نظرات همه شرکتکنندگان به ویژه دولت سوریه و اپوزیسیون سوریه گوش دهند. تظاهر به اینکه آنها نفوذی ندارند غیرعملی است. این یک رویکرد ایدهآل است که به این پروسه آسیب میرساند.
لاوروف در بخش دیگری از اظهاراتش، گفت: برخی میگویند که ایران تاثیر منفی دارد و هنوز بیانیه ژنو سال گذشته را امضا نکرده است. ولی برخی از کشورها که غرب با شرکت کردنشان در این کنفرانس مخالفت نکرده است نه تنها با اصول بیانیه ژنو مخالفت کردهاند، بلکه در حال سنگاندازی برای تشکیل کنفرانس ژنو 2 هستند. همه این را میدانند. بنابراین برای ما آشکار است که ایران باید در این کنفرانس شرکت داشته باشد و این برای همگان آشکار است. کشورهای اروپایی خواستار این اتفاق هستند، کشورهای عربی از آن حمایت میکنند و دبیرکل سازمان ملل و همینطور اخضر ابراهیمی نماینده ویژهاش از این اتفاق حمایت کردهاند.
آمریکا مخالفتهایی دارد، ولی زمان هنوز باقی است و ما بیشتر در این باره گفتوگو خواهیم کرد. هر چه باشد در گذشته هنگامی کهآمریکا با مشکلاتی در عراق یا افغانستان روبرو شده بود واشنگتن بدون یک لحظه تردید ارتباط مستقیم با ایران برقرار کرد و کاری به کار ایدئولوژی نداشت بنابراین اگر زمانی که پای منافع آمریکا وسط بود این کار امکانپذیر بود، چرا اکنون که پای منافع سوریه وسط است با ایران گفتوگو نمیکنند؟ هنگامی که طالبان بر افغانستان حکومت میکرد ما یک گروه 2+6 داشتیم یعنی شش کشور همسایه افغانستان به علاوه روسیه و ایران. ایران بخشی از آن گروه بود و توانایی همکاری در یک چارچوب چند کشوری را به عنوان بخشی از راهحل داشت، نه به عنوان بخشی از مشکل.
ویدیو مرتبط :
پیش بینی توافق هسته ای در سریال 24
خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :
پیشبینی آینده خاورمیانه با توافق هستهای
مذاکرات فرسایشی و پیچیده ایران و غرب بر سر پرونده هسته ای را طولانی ترین مذاکرات تاریخ دیپلماسی جهان نامیده اند. طی 20 ماه گذشته وزیران خارجه ایران و شش کشور اروپایی، آمریکایی و آسیایی به همراه معاونین و دیگر دیپلماتهای طراز اول کشورهایشان و همچنین مقام های ارشد اتحادیه اروپا بر سر یک مساله به ظاهر مختصر اما در واقع پیچیده و مهم بیش از 20 دوره مذاکره برگزار کردند و هزاران نفر- ساعت با حضور پشت میز مذاکره به گفتگو و مجادله و چانه زنی پرداختند.
در این دوران دیپلمات ها و هیاتهای عالیرتبه ایران و امریکا و 5 کشور دیگر طرف مذاکرات، هرکدام چند صد روز مسافرت و ماموریت کاری و دیپلماتیک را به این موضوع اختصاص دادند تا بلکه این ماراتن نفس گیر هسته ای به خط پایان برسد.
آنها در نیویورک و در مهرماه سال 92 مقدمات گفتگوها را کلید زدند و با دیدار محمدجواد ظریف و جان کری تابوی بزرگ مذاکره مستقیم ایران و امریکا شکسته شد. اواخر پاییز همان سال با توافق اولیه ژنو، نقشه راه توافق جامع کلید زده شد. پس از تمدیدهای چندگانه و فراز و نشیب های بسیار فروردین امسال طرفین در لوزان سوییس تفام اولیه برای نهایی کردن توافق را امضا کردند و اکنون در میانه ماه تیر این گفتگوها به خط پایان رسیده است.
بازگشتی به سالهای دورتر و بازخوانی ریشه های شکل گیری جدال دوازده ساله بر سر پرونده هسته ای و عواملی که باعث شد این ماجرا به یک مساله و بحران بین المللی تبدیل شود هم نشان می دهد که از هر زاویه ای که به ماجرای پرونده هسته ای نگاه کنیم، همه چیز ریشه در بی اعتمادی و تیرگی روابط دو کشور ایران و آمریکا داشته است و تحرکات آژانس و کشورهای اروپایی در همه این سالها صرفا نقش تسهیلگری و کاتالیزوری برای تشدید فشار به ایران داشته است.
اکنون هم مذاکرات اخیر و توافق حاصله را با هر شاخص و معیاری که بسنجیم، واقعیت این است که دو کشور جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا اراده کنندگان اصلی برای آغاز گفتگوها و پیشرفت و به نتیجه رسیدن مذاکرات بوده اند و در اصل توافق حاصله، توافقی است میان تهران و واشنگتن؛ هرچند نباید نقش مسئولان قدیم و جدید سیاست خارجی اتحادیه اروپایی، نمایندگان انگلیس، آلمان، فرانسه، روسیه و چین و اثرگذاری نوع نگاه و منافع خاص هر کدام در این روند را کتمان کرد.
نگاهی به جنس حضور و نقش دیپلمات های ارشد ایران و آمریکا در این 21 دوره گفتگو نشان می دهد که باراک اوباما و جان کری و دیگر مسئولان دولت کنونی آمریکا به عنوان قدرت حاکم، منافع ملی کشور خود و در قامت یک حزب سیاسی، منافع حزبی خود را در رفع اختلاف هسته ای و کاستن از تنش بین واشنگتن و تهران دانسته و در این مورد به خصوص دیپلماسی و گفتگو را به مثابه فرصتی برای پیشبرد این دو منفعت ملی و حزبی برگزیده اند.
اگرچه ایران همواره اعلام کرده که مذاکره کنونی با امریکایی ها محدود به پرونده هسته ای است اما به طور قطع از روز اول تعریفی که آمریکایی ها و حتی اروپایی ها از نشستن پشت میز مذاکره با تهران داشته اند، محدود به رفع به اصطلاح نگرانی ها درباره فعالیت اتمی نبوده و دورنمایی وسیع تر از مساله هسته ای را در پس شکستن تابوی گفتگوی مستقیم و کاهش تنش با تهران جستجو می کنند.
نگاهی به شرایط بغرنج و متلاطم خاورمیانه امروزی، اعتراف گاه و بیگاه جامعه جهانی به نقش بی بدیل تهران در تامین ثبات منطقهای و جهانی، فروپاشی ناگهانی قدرت برخی کشورهای به ظاهر قدرتمند اما پوشالی خاورمیانه و اثبات برخوردهای پارادوکسیکال و غیرقابل اتکای دیگر کشورهای موثر در منطقه نشان میدهد که دوره نادیده گرفتن تهران در معادلات منطقه ای به سر آمده و اصرار 35 ساله غرب برای بی توجهی به قدرت موازنه بخش ایران، اصلی ترین عامل بحران های ریز و درشت امنیتی در خاورمیانه بوده است.
در سوی دیگر میدان هم مردم ایران با تجربه اندوزی از دوران هشت ساله دیپلماسی تهاجمی و تنش زای دولتهای نهم و دهم و فرصت سوزی های متعدد که چند قطعنامه و دهها تحریم اقتصادی و سیاسی را به کشور تحمیل کرد، دست به دامان خردورزان دوراندیش عرصه سیاست برای تنش زدایی و اعتدال در سیاست داخلی و خارجی شدند.
به بیان واضح تر متعاقب اینکه در سالهای 90 تا 92 پرونده هسته ای به بهانه ای برای ایرانهراسی و مانعی غیرضروری بر سر اقتصاد داخلی و مناسبات ایران و جامعه جهانی بدل شده بود، در انتخابات خرداد سال 92 به ناگهان حل و فصل این پرونده، رفع تحریم و انزوای ایران و آزاد سازی قدرت و پتانسیل بین المللی کشور به اصلی ترین مطالبه اکثریت جامعه تبدیل شد و در قالب رای به «حسن روحانی» و بعدها استقبال مردمی از اقدامات محمدجواد ظریف به عنوان مسئول مذاکرات هسته ای خود را نشان داد.
وزیران امورخارجه آمریکا و ایران در روند مذاکرات هسته ای یک روز با بیش از 6 ساعت گفتگوی بدون توقف رکورد مذاکره بی وقفه دو مقام دیپلماتیک جهان را می شکنند و روزهایی دیگر با حدود 20 روز حضور مستمر در وین برای انجام یک ماموریت دیپلماتیک، رکورد اقامت وزیرخارجه یک کشور در شهر و کشوری ثالث را جابجا می کنند.
مورخین آمریکایی اعتراف کرده اند که جان کری در جریان مذاکرات هسته ای بسیاری از رکوردهای پیشینیان خود در عرصه دیپلماسی آمریکا را شکسته است. اقامت کری در هتل کوبورگ وین، امروز وارد بیستمین روز خود شد که این مدت طولانیترین دوره اقامت یک دیپلمات ارشد آمریکا برای انجام یک دور مذاکره دیپلماتیک خاص در شهری خارج از ایالات متحده است. همچنین از زمان کنفرانس صلح پاریس در سال ۱۹۱۹ که طولانی ترین دوره مذاکره آمریکاییها با کشورهای دیگر محسوب می شد این کشور در هیچ مذاکرهای به اندازه گفتوگوهای هستهای ایران در میز مذاکره نبوده است.
طولانی و فرسایشی شدن مذاکرات و اصرار به گفتگو تا رسیدن به نتیجه از نگاهی نشانگر ابعاد اختلافات ایران و آمریکا و ارتفاع دیوارهای بی اعتمادی ناشی از 3.5 دهه تیرگی روابط دو کشور است و از سویی اصرار دو طرف به حل و فصل این اختلاف عمیق و کاستن از بار بیاعتمادیهای موجود نشان میدهد که بیش از هر گروه و کشوری، دو طرف اصلی ماجرا یعنی واشنگتن و تهران بر ضرورت کاستن از هزینه های تداوم این اختلاف و منافع کلان تری که با رفع موضوع می توان در سطح منطقه و جهان به دست آورد، واقف شده اند.در این بین اظهارات تلویحی محمدجواد ظریف در هفته گذشته مبنی بر امادگی تهران برای ایفای نقش در تامین ثبات خاورمیانه به عنوان یکی از خروجی های دیگر توافق هسته ای و همچنین قطعی شدن گنجاندن لغو تدریجی تحریم های تسلیحاتی ایران در قالب توافق نامه نهایی نشان می دهد که قرار است این توافق فقط یک توافق صرف در مساله هسته ای نباشد و اگر طرفین اراده کنند میتواند به آن به عنوان بستری برای بازگشت نظمی نوین و ثباتی قابل اتکا به خاورمیانه نیز نگاه کرد؛ چیزی که می تواند از دلایل این همه اصرار طرفین برای نتیجه گیری مذاکرات و حصول توافق رمزگشایی کند.
اخبار سیاست خارجی - سیدعلی محقق ,ابتکار