پاسخ تند ده نمکی به سلحشور

سخنان چندی پیش سلحشور درباره وضعیت سینما با واکنش های بسیاری مواجه شده است اما در تازه ترین واکنش، مسعود ده نمکی با انتشار یادداشتی در سایت شخصی خود به شدت علیه ادبیات سلحشور موضع گرفته و مدعیات او را به چالش کشیده است.

این واکنش البته جدا از آن نقل قول معروف سلحشور به تازگی در یک گفت و گو مواضعی گرفت که به نظر ده نمکی سکوت در برابر آنها می تواند تبعات بدی داشته باشد. حرف های ده نمکی برای مخاطباتی که او و سینمایش را می شناسند، از جهانی دیگر نیز قابل تأمل و حتی غافلگیرکننده است.

او از موضعی سخن گفته که تا همین چند وقت پیش منتقدان ده نمکی با او از چنین موضعی حرف می زدند. نوشته ده نمکی بیش از هر زمان دیگری نشان می دهد که او قطارش را از کسانی که پیش تر در یک مسیر حرکت می کردند جدا کرده و می خواهد ده نمکی دیگری باشد. چنان که در همین نوشته هم اشاره کرده قطعا انتشار این حرف ها سبب خواهد شد به خیلی چیزها متهم شود.

ماجرا از آنجا آغاز شد که یکی از سایت ها از قول سلحشور نوشت: «امثال ده نمکی چون گمان می کنند مذهبی هستند و سر از کار مملکت درمی آورند و جبهه و جنگ را درک کرده اند، متاسفانه چنین خطاهایی می کند. متاسفم آقای ده نمکی زنی را به ایران دعوت کرده که همه عالم او را به بدکارگی می شناسند و او فساد و هرزگی را در همه آثارش به نمایش می گذارد. آقای ده نمکی برای ساخت فیلمی دینی و اخلاقی از جولی استفاده می کند؟ این خانم سالم است؟ این خانم می تواند در سینمای دینی بازی کند؟ لابد چون آقای ده نمکی گفته، اشکال ندارد اگر کارگردانان دیگر چنین غلطی می کردند، آنها را به صلابه نمی کشیدند؟ البته آقای ده نمکی شهدا و بسیجیان ما را یک مشت لات و چاقوکش و فاسد نشان می دهد. لابد چون آقای ده نمکی هستند، اشکال ندارد.» در این خصوص ده نمکی می گوید که دعوت از این بازیگر هیچ ارتباطی به بنده نداشته و سلحشور به بهانه حمله به این اقدام در چند مصاحبه و تکذیبه چیزهایی درباره سینما و اهالی آن گفته است.

او در ابتدای نوشته اش آورده: «گاهی با خود می گفتم به مرور زمان و طرح ناگفته های جنگ از زبان رزمنده های واقعی و نه فیلمنامه های سینمایی مسئله برای ایشان روشن می شود. گمان کردم با شنیدن تمجید و تعریف های برخی از سرداران جن گازجلمه سردار محسن رضایی که گاهی برای تلمذ و یا ابراز فضل نزدشان می روید متوجه شوید که نظر شما در حد یک بازیگر فیلم های جنگی محترم است نه به عنوان کارشناس دفاع مقدس. راستی می شود برای تنویر افکار عمومی بفرمایید به جز حضور در شهرک سینمایی دفاع مقدس چقدر در خط مقدم تشریف داشتید که اینچنین به خود حق می دهید دیده های عینی دیگران در جنگ را نفی کنید و فقط شنیده های خود را حق بدانید. این ولایت مداری شما مرا کشته! وقتی دیدم در دیدار هنرمندان با رهبری معظم انقلاب که معظم له از سه فیلم آژانس شیشه ای و لیلی با من است و اخراجی ها به عنوان سه نمونه موفق نام بردند اما شما خود را معیار دانسته و دوباره فیلم را مورد حمله قرار دادید. گرچه تعریف معظم له دلیل بر نقد فنی نکردن فیلمی نمی شود اما ز شما که به اسم ولایت و دین اینگونه میدان داری می کنید و زمانی می گفتید: از تو به یک اشاره از ما به سر دویدن، بعید بود که تصریح ایشان را ندیده بگیرید. البته کم نیستند آدم هایی که ولایت و دین برایشان تا جایی محترم است که با منافع شان بخواند یعنی وقتی از فلان فیلم و یا سریال و یا فلان کتاب تعریف و یا تمجیدی ولو ضمنی هم داشته باشند آن را رسانه ای می کنند اما درمورد دیگران و آثارشان تعریف رسانه ای را هم نادیده می گیرند. شما وقتی به ضررتان باشد حتی تقدیر چندباره حوزه علمیه از فیلم اخراجی ها متنبه تان نمی کند. گویا برای شما سلیقه شخصی تان حکم وحی منزل را دارد و گمان کرده اید که من هم مثل دیگران باید از اسمتان بترسم و سکوت کنم و به خودم بلرزم و ناامید از محاکم قضایی شما را در کرسی قاضی القضاتی باور کنم؟»

ده نمکی اینگونه ادامه داده است: «ظاهرا سکوت بنده شما را دچار نوعی توهم کرده است. اگر تا به حال چیزی درباره اظهارنظرهای تند و بی ادبانه شما نگفتم فقط به این دلیل بود که سعی کردم شأن شما به عنوان کارگردان فیلم هایی با مضامین دینی حفظ شود. تا مردم بیگناه در نگاهشان به فیلم های شما دچار تحیر نشوند که چرا بعضی ها به آنچه در فیلم های شان می گویند عمل نمی کنند؟ اما با خواندن حرف های جدیدتان درباره خودم و دیگر اهالی سینما به این نتیجه رسیدم که بعد از فعالیت شما در ژانر جنگی و دفاع مقدس این بار فعالیت های هنری شما در سینمای تاریخی – دینی شما را دچار نوعی توهم معنوی کرده و احساس کرده اید که چشم بصیرت پیدا کرده اید و باطن همه را می بینید و فاسق فاجر و عابد و فاحشه در ترازوی سلیقه شما معلوم می شوند. لابد توقع دارید باید باورکنیم که از عالم بالا به شما الهام می شود که همه خلق الله مفسدند و شما مصلح کل!!»

ده نمکی در ادامه پاسخ مستقیمی به صحبت های سلحشور درباره دعوت او از آنجلینا جولی داده است: «شما چگونه به خود حق می دهید که با استناد بر شایعات آن هم از موضع دین و انقلاب درباره دیگران اینگونه قضاوت کنید؟! مصلا همین شایعه دعوت از بازیگر هالیوودی، هیچ با خود فکر نکردید سینمای ایران با این اقتصاد نحیفش چگونه می تواند بازیگر هالیوودی با دستمزدهای چندده میلیارد تومانی را به استخدام خود درآورد و اصل مسئله می تواند به خودی خود منتفی باشد؟ و گرفتن این مصاحبه ها از شما چیزی جز پوست خربزه انداختن زیر پای شما نیست؟! بگذریم از اینکه عطش استفاده از بازیگران خارجی در بین برخی دوستان کم مسبوق به سابقه نیست و اگر پا می داد حتی به مادربزرگ آنجلینا جولی هم برای حضور در فیلم و سریال شان رضایت می دادند. باز گلی به جمال بنده به قول شما لات و جبهه خراب کن که همان اول کار آب پاکی را روی دست دوستانی که این خبر و پیشنهاد را دادند ریختم و اصل قضیه را منکر شدم...»

اما بخش غافلگیرکننده نوشته ده نمکی از این جا آغاز می شود: «با ادبیات یزیدی نمی شود حرف های حسینی زد. مگر در همین سینما و با همین بازیگران صدها فیلم دفاع مقدسی و یا دینی و یا تاریخی ساخته نشده است؟ خود شما بازیگران و عوامل سریال تان را از آسمان هفتم که نیاورده اید؟ چند نفر از شما و دوستانی که در حوزه هنری با پول بیت المال تربیت شدند تا سینمای انقلاب را بسازند همانطور که اول انقلاب بودند مانده اند؟ از روی که با شعار مرگ بر آمریکا چند نفر از همین تربیت شدگان به سینما آزادی ریختند و مرحوم علی حاتمی را نواختند چند سال می گذرد؟ حالا آنها کجا هستند؟ دو سه نفر از آنها در همین سینما ریش شان را تیغ زدند و دارند کار می کنند و پز روشنفکری می گیرند و یکی دوتای شان هنوز با ریش شان نظام را تیغ می زنند و بودجه های چندمیلیاردی می گیرند. مگر بعضی از آنها هم که تا دیروز در خیابان تیغ موکت بری دست می گرفتند کارشان به سخنگویی و مجری گری در بی بی سی نکشید تا مهمل ببافند؟ حالا چه توقعی از جوان های امروزی سینما دارید که از برخی مدعیان دینداری ما در سینما چیزی جز تظاهر ندیده اند؟ برخی کسانی که با صلوت کات می دهند اما... لا اله الا الله... کجای دین به شما اجازه می دهد خود را بهتر از دیگران بدانید؟ اینگونه قضاوت تفرعن و تکبری در خود دارد که عالمان دین هم از آن پرهیز می کنند چه رسد به من و شما که به تعبیر شهید آوینی همه ما بر قله آتشفشان خانه ساخته ایم.»

سپس ده نمکی به ریشه یابی انتقادات سلحشور رسید: «اگر سینمای ما دچار آشفتگی است و در رعایت شئونات در بعضی جاها پایش می لغد مقصر کسانی هستند که 30 سال است ریش و قیچی دست شان بوده است؟ وگرنه همین معضلات در دانشگاه و خیابان هم هست. نگاهی به صفحه حوادث روزنامه ها، بیندازید. البته به نظر من مردان خیابانی کمتر از زنان خیابانی نیستند ولی متهم همیشه دیگرانند. این نسل تربیت شده استکبار نیست در این 30 سال یا چپ حاکم بوده یا راست. مشکل این است که برخی به جای کار بیشتر حرف می زنند. بچه مسلمان های ما باید از دیگران بیاموزند که کارشان و عمل شان حرف بزند نه زبان شان. آنها شب و روز با پول همین نظام دارند حرف های خودشان را می زنند و بچه مسلمان های ما برای پز روشنفکری حرف های آنها را می زنند تا به رسمیت شناخته شوند. مشکل این است که سیاستمداران ما نگاه شان به سینما ابزاری است. با دست پس می زنند و با پا پیش می کشند. هم با هنرپیشه و سینماگران عکس یادگاری می گیرند و هم مصلح وضع موجود می خواهند باشند. بلبشو سیاست گذاری در دستگاه های مختلف فرهنگی کشور جایی برای مصالح نظام نگذاشته است. در این شرایط حمله به بازیگران سینما چیزی جز فرافکنی و ضعیف کشی نیست. من در این چند فیلمی که ساخته ام بیش از یکصد بازیگر مطرح سینما و عوامل فنی که عموما از بهترین ها بوده اند. صادقانه در خدمت مضامین دینی و دفاع مقدسی بهره برده ام و شما و سایر دوستان و نهادها و ارگان ها نیز بهره برده اید حال جوانمردانه است که اینگونه سخن بگوییم؟ چرا حوزه هنر را همانند حوزه سیاست دوقطبی کنیم که بهره اش را دیگران ببرند. چرا در طرح انتقادات تان روش کسان یرا در پیش گرفته اید که نان شان در تقابل مردم با هم و یا هنرمندان باهم است؟ هیچ فکر کردید چرا مدعیان انحصاری سینما در برابر حرف های منسوب به شما  در دفاع از بازیگران به میدان نیامدند.»

ده نمکی نوشته اش را اینگونه به پایان برده است: «در آخر اینکه من و بسیاری دیگر به آن تعریف یک جانبه شما از دفاع مقدس که می گویید باور نداریم و اگر تعریف شما از دینداری هم این است که بدون یقین درمورد دیگران قضاوت کنیم و حکم کلی صادر کنیم به این دینداری هم باور ندارم. ادبیات علمای دین عرفا و بزرگان اخلاق حتی درباره بدترین دشمنان انقلاب اینگونه بوده و نیست. امام راحل ما بارها حتی شاه را هم آقای شاه خطاب می کرد. می دانم بعد از این نامه شما و دوستان تان چه اتهاماتی را نثارم خواهیم کرد که فلانی خودش هم خرابشده واز مواضعش عدول کرده اما این رسم جوانمردی نیست که با همین بضاعت سینما و عوامل و بازیگرانش فیلم بسازیمو آنها در آثار ما ایفای نقش کنند و در حد توان شان دین شان را به کشور و جنگ و... ادا کنند و بنده عافیت طالبانه در برابر بی مهری ها از آنها دفاع نکنم. این بازیگران از طرف ضدانقلاب باید فحش بشنوند که چرا در آثار به نفع انقلاب کار می کنند و از داخل هم توسط سیاستبازان هنرمندنما محکوم شوند و تهدید شوند و شما هم با کلی گویی در حق شان کم لطفی کنید؟ اما بنده ترجیح می دهم به جای ضعیف کشی به آقازاده های پشیمان از انقلابی گری و اشراف حوزه فرهنگ و هنر بتازم و در نهایت تجرح می دهم به قول حاجی گرین ف اخراجی ها. در پایان به قول خیام... آیا تو چنانکه می نمایی هستی؟»