واکنش مسئولان به شیوع مسمومیت در روستای دوریسان پاوه

سرپرست شبکه بهداشت و درمان پاوه در خصوص مسمومیت 80 نفر از اهالی روستای دوریسان این شهرستان گفت: اظهار نظر در باره علت مسمومیت این افراد منوط به دریافت پاسخ آزمایش آب روستا است.

جهانبخش ولدبیگی در گفت و گو با ایرنا افزود: از یکشنبه شب گذشته تاکنون حدود 80 نفر از اهالی روستای دوریسان به دلیل مسمومیت به مراکز درمانی به ویژه اورژانس بیمارستان قدس پاوه مراجعه کرده اند که 70 نفر از این افراد بصورت سرپایی معاینه و درمان شده اند و بقیه نیز حدود پنج تا 6 ساعت بستری شده بودند.

وی اظهار کرد: کارشناسان مرکز بهداشت پاوه و کارشناسان معاونت بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه با حضور در روستای دوریسان و بازدید از مخازن آب روستا اقدام به نمونه گیری کردند.

وی گفت: نمونه های گرفته شده به کرمانشاه ارسال شده و تا روز چهارشنبه دلیل قطعی مسمومیت اهالی دوریسان از طریق دریافت پاسخ آزمایش باکتریولوژی مشخص خواهد شد.

ولدبیگی افزود: با توجه به این که بطور قطعی مشخص نیست که دلیل مسمومیت اهالی دوریسان آلودگی آب است، توصیه ما به مردم روستا این است که تا هنگام دریافت آزمایش آب روستا، سعی کنند آب را جوشانده و بعد مصرف کنند.

پزشک شیفت اورژانس بیمارستان قدس پاوه نیز گفت: علائمی که مراجعین ما طی 24 ساعت گذشته داشته اند اکثرا اسهال، استفراغ، درد شکم و بی حالی بوده است.

دکتر سعدی افشارپور افزود: این علائم بیشتر به بیماری گازتروآنسیت ویروسی شباهت دارد و فعلا ما منبع مشخصی برای اثبات آب آلوده یا منبعی آلودگی در این روستا پیدا نکرده ایم.

روستای دوریسان با حدود سه هزار نفر جمعیت در نزدیکی شهر پاوه قرار دارد.

شهرستان پاوه در شمال غربی کرمانشاه واقع شده است.

اخبار اجتماعی  -   ایرنا

ویدیو مرتبط :
قبر نورانی در روستای شمشیر (کرمانشاه-شهرستان پاوه)

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

واکنش شهرام ناظری، نیکی کریمی و دولت آبادی به حادثه روستای نشکاش

 واکنش شهرام ناظری، نیکی کریمی و دولت آبادی به حادثه روستای نشکاش

شهرام ناظری، نیکی کریمی و محمود دولت آبادی با انتشار یادداشتی کوتاه نسبت به حادثه انجار مین روستای نشکاش مریوان واکنش نشان دادند. متن کامل این یادداشت ها که در «اعتماد» منتشر شده است را در ادامه می خوانید:

لااقل مین نباشد
شهرام ناظری
موسیقیدان
بسیار تاسف بار است اتفاق ناگواری که برای کودکان مریوان افتاده است. کردها، در طول تاریخ آسیب های زیادی دیده اند، آسیب هایی که از هرگوشه و کنار و از زمین و آسمان به این مردم شریف و اصیل ایرانی وارد شده. طبعا قلب من از این اتفاقات تلخ به درد می آید و دلم می خواهد اگر کاری از دست ما برمی آید، برای کودکان مریوان انجام دهیم.

 

وظیفه همه ما و اقشار مردم است که اگر می توانیم، کاری کنیم. دولت هم کمترین کاری که می تواند بکند، این است که هرچه زودتر مناطق مین گذاری شده را پاکسازی کند. عجیب است که هنوز مین هایی در مناطق کردنشین وجود دارد که فعالند و دولت زودتر از اینکه این مین ها به بچه های این سرزمین آسیب وارد کند، فکری برای پاکسازی آنها نکرده!

 

درحالی که این اتفاق چندباری است که در این سال ها تکرار شده. با این همه مشکلاتی که در این مناطق وجود دارد، لااقل این مردم دیگر مشکل مین را نداشته باشند. من قلبا از این اتفاقی که برای این کودکان آسیب پذیر افتاده، متاثر شدم و امیدوارم اگر قرار است کاری برای این مین ها بکنند، زودتر انجام شود.

 

-------------------------------
زمین امن
نیکی کریمی
بازیگر و کارگردان
چطور باید باور کرد هنوز زمین هایی داریم که محل گذر مردم غیرنظامی و کوچه و بازار است و ممکن است بهای این عبور جان و بدن شان باشد. هنوز زمین هایی هست که چند کودک بی خبر و بی گناه از آن رد شوند و تا به خودشان بیایند صدای تقه ضامن مینی از زیرپایشان بلند شود و تمام... زندگی این هفت کودک از لحظه یی که پایشان روی مین رفت برای همیشه و تا ابد تغییر خواهد کرد.

 

هر هفت کودک امروز و روزهای بعد را نه در مدرسه، که در بیمارستان خواهند ماند، با دست و پاهای زخمی و پایی که یکی از آنها دیگر نخواهد داشت و حالاهمه آنها با تن های خونین و پر دردشان روی تخت افتاده اند... ما اما اینجا نشسته ایم. سر کار هر روزه مان و چه می دانیم این بچه ها چه دردی کشیدند. حتما تا چند روز بعد همه فراموش می کنیم که بعد از این آنها چطور زندگی خواهند کرد.

 

ما نمی دانیم چه کسی مینی که زیر پای این بچه ها منفجر شد را در سرزمین مان کاشت و چه کسی باید آن را از زمین درمی آورد. فقط می دانیم نمی خواهیم هیچ کودکی دست و پایش را به کام این هیولابفرستد. فقط می دانیم که پای این بچه ها باید روی زمین سفت، زمین امن راه برود. فقط همین.

------------------------------------------
آبرو روی مین
محمود دولت آبادی
نویسنده
متاسفم. برای خودم، برای همه مان که امروز بعد از گذشت این همه سال خبر از انفجار مین می شنویم. چطور باید تسلی داد این عادی شدن شنیدن فجایع را. منطق و آنچه می دانیم به ما می گوید که بعد از هر جنگی چند اتفاق مهم بلافاصله و به سرعت باید بیفتد. نخستین قدم بازسازی مناطق جنگ زده، برآورد خسارت و حمایت از قربانیان است.

 

مهم ترین حمایت همین است که به ساکنان مناطق جنگی تضمین دهیم که دیگر بیش از این متحمل خسارتی نخواهند شد. جای تاسف است که یا این حرکت نیمه تمام مانده یا اساسا در مناطقی آغاز نشده است. مرتضی آوینی یکی از کسانی است که قربانی مین شد. بی شک این وظیفه دولت عراق و ایران در این سال ها بود که نسبت به پاکسازی این مناطق اقدام کنند.

 

اگر زمان زیادی گذشته و هنوز این اتفاق نیفتاده است، امیدواریم در شرایط تازه یی که ایجاد شده و رو به آینده بهتر پیش می رویم، دولت یک بار برای همیشه عزم خود را برای پایان دادن به فاجعه مین جزم کند. امیدوارم دولت مجالی بیابد و با کمک نهادهای بین المللی این مناطق را از مین پاک کند. این زمین آبروی ما است..../inn.ir