واردات یک پورشه=هزینه زندگی 33 هزار نفر!

 

اخبار اجتماعی - واردات یک پورشه=هزینه زندگی 33 هزار نفر!

خانم مهماندار با متانت تاریخ و ساعت ورود و خروج را می پرسد و به سرعت صورتحساب اولیه را اعلام می کند. هتل اوین تهران «هر شب 500 هزار تومان» برای اتاق های دو تخته و «350 هزار تومان» برای اتاق های یک تخته از مشتریان متمول خود دریافت می کند.

استراحت، جلسه و گردش در لابی و استفاده از اینترنت نیز 30 هزار تومان هزینه برای میزبان به همراه دارد. مهمانان ایرانی و معدود گردشگران خارجی همگی در اتاق های هتل منظره ای رو به شمال تهران را انتخاب می کنند. اما پشت به پشت همین هتل و کنار ساختمان های سفید و افراشته مجتمع آتی ساز تهران، منطقه ای قرار گرفته که درآمد سرانه ساکنان آن به صورت ماهیانه برابر با یک سوم اجاره هر شب اتاق در هتل های اوین و آزادی به عنوان نزدیکترین نمادهای «رفاه» به مردمی است که از شاخص بهره مندی از امکانات زندگی دور افتاده اند.

ساکنان خانه های تهی دست نشین کنار اتوبان چمران طی تمامی سال های زندگی خود در تهران تنها دو بار توجه عابران و مدیران عالی رتبه کشور را به خود جلب کردند. اولین دولت اصلاحات هنگام برگزاری اجلاس سران کشورهای اسلامی، حاشیه اتوبان چمران که به خانه های آنها مشرف بود، با پارچه های برزنتی و پرده های آبی رنگ پوشانده شد.

دومین بارهم دولت عدالت ورز، با پلاکارد و پارچه تا جایی که امکان داشت، خانه های نیمه ویران حاشیه اتوبان چمران را از دید بنزهای اسکورت مقامات عالی رتبه ای که برای حضور در اجلاس کشورهای غیرمتعهد روانه تهران شده بودند، دور کرد.

 اما برخلاف مدیران بلندپایه دولتی که چندان تمایلی به تماشای زندگی، شهروندان ساکن این منطقه ندارند، تقریبا تمامی مالکان خانه های شبه حلبی آباد پل مدیریت تهران از ماهواره استفاده می کنند تا نه خانه های عیان نشین تهران که زندگی لوکس جهانی را از زیرخط فقر تماشا کنند. برآوردی که 5 سال قبل توسط یک پژوهش دانشگاهی انجام شده بود، تایید می کرد 86 درصد خانواده های ساکن در این منطقه ماهواره دارند.

زندگی زیر سایه کپر و چادر
تقریبا دو گروه از جمعیت ایران صدای بلندی ندارند و معمولا زندگیشان در میان پوشش های مختلف پنهان می شود. 5 دهم درصد از جمعیت کپرنشین ایران و البته 7 دهم درصد از جمعیت میلیاردر که در شهرهای بزرگ و در خانه های با وسعت بیش از 500 متر زندگی می کنند، ساکنان این دو طبقه را می سازند. گروه اول در اوج ثروت می نشینند و گروه دوم در حضیض زندگیشان را می گذرانند.

گزارش های رسمی تایید می​کند 5 دهم درصد از جمعیت ایران، در کپر، چادر و آلونک یا زاغه زندگی می کنند. میانگین درآمد سالیانه این طبقه سالیانه 2 میلیون و 500 هزار تومان برآورد شده است. جمعیت کپرنشین ایرانی تقریبا از تمامی امکانات زندگی بی بهره هستند. براساس اعلام وزارت نیرو، تنها برق رسانی به 100 درصد این جمعیت انجام شده و دیگر امکانات اولیه زندگی مانند آب، گاز و تلفن به نسبت های مختلف بین 96 تا 98 درصد در میان آنها توزیع شده است. همین برآوردها نشان می دهد دو دهک درآمدی پایین کشور حداقل جمعیتی نزدیک با 3 میلیون و 850 هزار نفر در شرایطی زندگی می کنند که درآمد یک ماه آنها تنها کفاف یک سوم هزینه اجاره یک اتاق در هتل های 4 و 5 ستاره تهران را نمی​دهد.

وزارت راه و شهرسازی چندی پیش تعداد مناطق حاشیه و آلونک نشین کشور را 800 منطقه اعلام کرد. شهرهای مشهد، تبریز، شیراز و اهواز نیز در صدر مناطقی بودند که بیشترین تعداد فقرا را در دل خود جایی می دادند. براساس اطلاعات کمیته امداد امام خمینی و سازمان بهزیستی، حداقل 10 میلیون نفر در ایران برای ادامه زندگی از خدمات این دو نهاد استفاده می کنند.

زندگی در طبقه دوم ویلای میلیاردرها
برآوردهای دقیقی از میزان جمعیت دو دهک بالایی درآمدی وجود ندارد ولی براساس آنچه مرکز آمار ایران و بانک مرکزی اعلام کرده اند، حداقل دو دهک درآمدی بیش از 40 میلیون تومان در سال را به خود اختصاص می دهند. این دو طبقه جمعیتی نزدیک به 10 میلیون ایرانی را در دل خود جایی می دهند. محاسبات اولیه نیز تایید می​کند حداقل 6 درصد جمعیت ایران ویلای شخصی در اختیار دارند. 11 درصد دیگر جمعیت ایران نیز امکان سکونت در ویلاهای و آپارتمان های اجاره ای را در اختیار دارند.

 گروه اول به طور متوسط 230 هزار میلیارد تومان را هزینه خرید ویلا کرده اند. این عدد برابر با یک سوم کل نقدینگی موجود در اقتصاد ایران است. همچنین ارزش کل بورس ایران با تمام حواشی و سرو صداهای آن برابر با کل پول در اختیار این افراد است. به این ترتیب 6 درصد جمعیت ایران با پول ویلاهایشان می توانند بورس تهران را بخرند، بکوبند و بفروشند.

در مقابل این گروه بیش از  43 درصد جمعیت ایران در سال به هیچ سفری نمی روند. اما 20 درصد جمعیت ایران هر سال تابستان تنها به قصد «گردش و تفریح» به سفر می روند و البته بخشی از آنها راهی ویلاهای شخصی شان می شوند. 15 درصد دیگر جمعیت ایران هم برای زیارت مسافرت می کنند تا راهشان را از گروه اول و دوم جدا کرده باشند. تحلیل های جامعه شناسی روی این اطلاعات مرکز آمار ایران تایید می کند این جمعیت 15 درصدی ایران، مذهبی ترین اقشار کشور به شمار می روند.

از سوی دیگر اطلاعات مرکز آمار ایران نشان می دهد حداقل 10 میلیون نفر در ایران در شرایط «بهره مندی» کامل زندگی می کنند. براساس گزارش گمرک تعداد خودروهای لوکس وارداتی طی سه سال گذشته هم تایید می کند که این جمعیت به مزیت سواری با پورشه، هیوندای، بوگاتی و مازاراتی دسترسی دارند. متوسط قیمت واردات خودروهای خارجی 22 هزار دلار اعلام شده و طی سه سال گذشته نیز 132 هزار نوع از این خودروها وارد کشور شده است. براین اساس طبقه ثروتمند ایران طی این سه سال 2 میلیارد و 904 میلیون دلار هزینه واردات خودرو کرده اند. میزان هزینه متوسطی که این افراد برای واردات یک خودروی خارجی انجام می دهند برابر با هزینه های زندگی سالیانه 33 هزار نفر از جمعیت کپرنشین و آلونک نشین ایران است. این گروه طی سه سال گذشته معادل درآمدهای 4 میلیون و 356 هزار نفر از جمعیت ایران را تنها هزینه خرید خودرو کرده اند. البته آمار ثبت نام 96 درصد جمعیت ایران برای دریافت یارانه نقدی ماهیانه 45 هزار و 500 تومانی نشان داد که حداقل دو سوم جمعیت ثروتمندان ایران هم برای دریافت یارانه نقدی ثبت نام کرده اند. احتمالا یارانه تنها نقطه اشتراک «کپرنشیان» و «ویلانشینان» در ایران است.

طبقه متوسط چه می کند؟
15 میلیون ایرانی خودروی شخصی در اختیار دارند. به گفته جمشید پژویان این جمعیت با اتکاء به خودروهای شخصی که در اختیار دارند، در دسته طبقه برخوردار قرار نمی گیرند چراکه بخش مهمی از آنها از این خودروها تنها برای تامین هزینه های زندگی استفاده می کنند. ولی سعید لیلاز اقتصاددان نیز اعتقاد دیگری دارد.

او می گوید: «حداقل تعداد رو به افزایش خودروهای شخصی نشان می دهد که طبقه متوسط ایران با وجود تمام فشارهایی که طی سال های گذشته تحمل کرده، همچنان وجود و حضور دارد. بنابراین می توان بیان داشت که اندازه طبقه متوسط ایران هنوز قابل توجه است. البته سیاست های دولت گذشته این طبقه را به دامان طبقه فرودست برده است.»

برخلاف او جلایی پور جامعه شناس روایت دیگری از طبقه متوسط ایران دارد: « بارها گفته شده که طبقه متوسط ایران به دل طبقه فرودست سقوط کرده است ولی معنای حضور طبقه متوسط در دل طبقه فرودست باید این باشد که آنها مثلا محل سکونتشان را از غرب تهران به منطقه اسلامشهر منتقل کنند ولی هنوز آماری این میزان مهاجرت را تایید نمی کند.»

گزارش های رسمی از میزان بهره مندی مردم ایران نشان می دهد که با وجود گسترش نسبی دامنه نفوذ طبقه متوسط همچنان تعداد زیادی از مردم امکانات مناسبی برای زندگی در اختیار ندارند.

ما ملتی که کامپیتور نداریم!
این اطلاعات نشان می دهد تنها 33 درصد جمعیت ایران در خانه هایشان رایانه شخصی در اختیار دارند. آمار وزارت ارتباطات تایید می کند حداقل 42 میلیون ایرانی به اینترنت وصل می شوند ولی از جمعیت بیش از 60 درصد در محل کارشان و با استفاده از موبایل به اینترنت وصل می شوند.

 

ویدیو مرتبط :
هزینه 800 هزار دلاری واردات پورشه برای ایران

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

هزینه ماهیانه زندگی هر خانوار در پایتخت یک میلیون و 216 هزار تومان

 

 

دنیای اقتصاد: نتایج بررسی‌های شهرداری ‌تهران درباره كیفیت زندگی در پایتخت و همچنین شاخص‌های اقتصادی در این كلان‌شهر حاكی است: خانوارهای ساكن تهران در ماه به‌طور متوسط حداقل یك میلیون و 216 هزار تومان هزینه دارند كه از این رقم فقط 216 هزار تومان بابت اقلام خوراكی صرف می‌شود.

در گزارشی كه با عنوان اطلس كلان‌شهر تهران تهیه شده، ضمن تشریح آمارهایی درباره میزان دسترسی ساكنان پایتخت به مسكن اعلام شده است: خریداران و اجاره‌نشین‌ها اغلب به سكونت در آپارتمان‌های با متراژ حداقل 50 و حداكثر 70 مترمربع گرایش پیدا كرده‌اند.

شهرداری‌تهران كه همه ساله كیفیت زندگی در پایتخت و همچنین وضعیت متغیرهای كلان اقتصادی در این شهر را بررسی می‌كند در تازه‌ترین گزارش، از افزایش بهای سبد‌هزینه‌ای خانوارها و همچنین گرایش پایتخت‌نشینان به تملك و اجاره آپارتمان‌های متراژ‌ كوچك خبر داده است.

گزارش «دنیای‌اقتصاد» از جزئیات سالنامه آماری شهرداری ‌تهران حاكی است: حداقل هزینه ماهانه خانوارهای ساكن تهران، رقمی معادل یك میلیون و 216 هزار تومان است؛ به طوری كه هزینه سالانه خانوارهای مناطق شهری تهران حداقل 14 میلیون و 600 هزار تومان برآورد شده است كه 12 میلیون آن را هزینه‌های غیرخوراكی و مابقی را خوراكی تشكیل می‌دهد.

سهم هزینه تامین مسكن شامل اجاره‌بها یا قیمت خرید، بخش قابل توجهی از هزینه‌های غیرخوراكی را به خود اختصاص می‌دهد.

آخرین آمار از چیدمان جمعیت تهران در مناطق 22گانه كه مربوط به سال 88 می‌شود، نیز نشان می‌دهد: 2میلیون و 373 هزار خانوار - با بُعدخانوار سه‌نفر- در این كلانشهر ساكن هستند كه مجموع جمعیت تهران را به 8 میلیون و 217 هزار نفر رسانده است. براین اساس منطقه 22 دارای كمترین جمعیت ساكن و منطقه4 دارای بیشترین جمعیت ساكن است.

به گزارش «دنیای‌اقتصاد» نتایج بررسی‌های شهرداری‌تهران همچنین درباره كیفیت زندگی و اوضاع اقتصاد مسكن در پایتخت نشان می‌دهد: گرایش متقاضیان مسكن به سمت واحدهای مسكونی با متراژ كمتر از 100 متر افزایش پیدا كرده است، به طوری كه عمده تهرانی‌ها تمایل به اجاره یا خرید آپارتمان‌های 50 تا 70 مترمربعی با حداقل دارای 2 اتاق را دارند كه همین گرایش هم‌اكنون باعث افزایش واحدهای مسكونی با تعداد دو اتاق در سطح شهر تهران شده است.

براساس آمار منتشر شده، ساختمان‌های مسكونی نوساز در مناطق تهران اغلب مساحتی بین 40 تا 70 مترمربع دارند، اما متوسط زیربنای مسكونی در این كلانشهر هنوز بالاتر از 100 مترمربع گزارش شده است.

آن‌طور كه شهرداری‌تهران اعلام كرده، در پایتخت، 57 درصد ساكنان مالك آپارتمان هستند و مابقی اجاره‌نشین یا به صورت رایگان در خانه‌های سازمانی سكونت می‌كنند.

در تحلیل شهرداری‌ تهران درباره نحوه تصرف مسكن در پایتخت تاكید شده است: شاخص تصرف ملكی در برخی از جوامع توسعه‌یافته همچون آلمان و سوئیس از میزان بسیار پایینی برخوردار است و كمتر از 40 درصد كل ساكنان را تشكیل می‌دهد، اما در برخی دیگر از كشورها همچون انگلستان، این شاخص بالا و در حد 70 درصد است. در كشورهایی كه شاخص تصرف ملكی در آنها پایین است، بخش عمده‌ای از اراضی و همچنین واحدهای مسكونی شهرها در مالكیت شهرداری‌ها قرار دارد و در عین حال با توجه به سطح رفاه و برنامه‌های دولت در تامین مسكن، مردم در این كشورها انگیزه كمتری برای مالكیت مسكن دارند.

شهرداری‌ تهران معتقد است: در كلانشهر تهران بالا بودن میزان تصرف ملكی به عنوان وضعیت مطلوب بخش مسكن تلقی می‌شود، زیرا از یك‌سو در نگاه خانوارها، مسكن به عنوان محل سكونت، سرمایه و نوعی پس‌انداز برای خود و فرزندان است و از سوی دیگر، برنامه‌های دولت در تامین مسكن و بالا بردن شاخص تصرف ملكی مسكن به عنوان یك سیاست مثبت تلقی می‌شود.

حرکت انبوه سازان به سمت تقاضای بازار

گرایش تهرانی‌ها به سمت خرید یا اجاره آپارتمان‌های با متراژ کوچک انبوه‌سازان پایتخت را هم به این سمت سوق داده است.

نتایج آخرین تحقیقات مجموعه شهرداری تهران در خصوص سبد هزینه خانوارهای تهرانی نشان می‌دهد در چند سال اخیر تمایل خانواده‌های تهرانی برای مالکیت یا اجاره به سمت واحدهای زیر 100 مترمربع کشیده شده است. اما سوال اینجا است که آیا طبع انبوه‌سازان نیز با تغییر ذائقه خانواده‌ها به سمت ساخت واحدهای کوچک متراژ تغییر کرده است؟

محمدمهدی مافی، عضو سابق هیات مدیره انجمن انبوه‌سازان تهران در رابطه با تمایل انبوه‌سازان پایتخت به ساخت متراژ کوچک‌تر به «دنیای اقتصاد» گفت: مسلما انبوه‌سازان با توجه به شرایط و تقاضای بازار مسکن به ساخت واحدهای متراژ کوچک‌تر روی آورده‌اند چون در این وضعیت واحدهای خود را با سهولت بیشتر و سود منطقی‌تر به فروش می‌رسانند.او اظهار کرد: به نظر می‌رسد نتایج این تحقیقات از روی پایان کار واحدهای احداثی به دست آمده باشد که در حقیقت الگوی مصرفی مردم را نشان می‌دهد.

او به تفاوت ساخت واحدهای زیر 100 متر با آپارتمان‌های با مساحت بالای 100 متر مربع اشاره کرد و گفت:ساخت واحدهای کوچک‌تر در مقایسه با واحدهای بالای 100 متر برای انبوه سازان اندکی در هزینه‌های ساخت متفاوت است به طوری که ساخت واحدهای متراژ پایین اندکی هزینه بیشتری را به انبوه سازان تحمیل می‌کند اما با توجه به اینکه عامل تعیین‌کننده در تعیین متراژ واحدها تقاضای بازار است با وجود این هزینه چون در حال حاضر واحدهای کوچک‌تر تقاضای بیشتری دارد هزینه‌های اضافی پوشش داده می‌شود.... / تحلیل : عصر یران