نقش پررنگ همراهان بیمار در بیمارستان‌ها

سایه درختان سرپناه خوبی برای آنهاست. یك نفره یا گروهی زیر سایه درختان نشسته‌اند. صندلی‌ها كفاف جمعیت را نمی‌دهند و خیلی از آنها روی جدول‌ها یا زمین سنگی نشسته‌اند. در این گرما اگر بتوانند سایه‌ای برای نشستن پیدا كنند، خیلی شانس آورده‌اند: این صحنه‌ها توصیف وضعیت همراهان بیمار در محوطه بیمارستانی در تهران است.
 
به گزارش آرمان، برای درك وضعیت نامناسبی كه همراهان بیمار در برخی از بیمارستان‌های پایتخت با آن مواجه هستند، تلاش زیادی لازم نیست. از همان قدم‌های اول ورود به بیمارستان، صحنه‌هایی كه چندان برای پرسنل بیمارستان و برای بیماران و همراهان آنها خوشایند نیست. به آنها كه نزدیك می‌شوی با این سوال باید صحبت را آغاز كنی كه بیمار كیست؟ اینجا تشخیص همراه و بیمار از یكدیگر كار آسانی نیست.

 

رنگ و روی بیمارها از همراهان بهتر است و اگر لباس بیمار تن بیماران را نادیده بگیریم به‌راحتی می‌توان بیمار و همراه را با یكدیگر اشتباه گرفت. به سراغ یكی از این همراهان كه روی مقوایی دراز كشیده است می‌رویم، مصطفی 60 ساله از وضعیت اینجا ناراحت است و به «آرمان» می‌گوید: «من از شهرستان میانه آمده‌ام. همراه بیمار هستم. در بیمارستان جایی برای خواب نیست. سه شب است مجبورم بیرون روی این مقوا كه روی زمین سنگی و ناهموار انداخته‌ام، بخوابم». همراهان دیگر هم وضعشان اصلا خوب نیست. آدم سالم هم اگر رعایت برخی مسائل بهداشتی را نكند، اینجا بیمار می‌شود.

 

این در حالی است كه شهردار منطقه شش تهران 26 فرودین امسال گفته بود که تا ساخت همراه‌سرای بیماران، به‌صورت رایگان همراهان بیماران بیمارستان ‌های امام‌خمینی (ره)، شریعتی و مركز طبی كودكان اسكان داده می‌شوند. همراهان بیمارانی كه از شهرستان‌ها و مناطق محروم به بیمارستان‌های امام‌خمینی (ره)، شریعتی و مركز طبی كودكان مراجعه می‌كنند، با ارائه معرفی‌نامه از بیمارستان، به صورت رایگان اسكان داده می‌شوند.

 همراه، جزئی از درمان است
چند قدم آن طرف‌تر زیر صندلی یكی از سایبان‌ها مرد میانسالی نشسته است. از وسایلی كه دور و برش است و حصیری كه انداخته، می‌توان حدس زد كه مدت طولانی‌تری را اینجا بوده است. محمد از قم می‌آید. این مرد 47 ساله به «آرمان» می‌گوید: مادرم سرطان كبد دارد. چون در شهر خودمان امكانات لازم نبود مجبور شدیم به تهران بیاییم.

 

الان یك هفته است كه اینجاییم. روزهای اول خیلی به ما سخت گذشت. نزدیك 30 ساعت نتوانستم بخوابم. صندلی‌ها و سایبان‌هایی هم كه در محوطه تعبیه شده‌اند، ناكافی هستند زیرا بسیاری از همراهان از شهرستان می‌آیند و جایی برای ماندن ندارند و مجبور هستند شب را همین جا بمانند. او ادامه می‌دهد: همراه، جزئی از درمان است و عمده امید بیماران به همراهان است. اگر همراهان مریض شوند بر روحیه بیمار هم تاثیر منفی می‌گذارد.

 گلایه كاركنان بیمارستان
وضعیت نامناسب همراهان بیمار اعتراض كاركنان بیمارستان را هم در پی داشته است. آنها هم از این وضعیت ناراحت هستند. محمود 30 ساله یكی از كاركنان بیمارستان است. او به «آرمان» می‌گوید: با توجه به اینكه حجم كار زیاد و كاركنان بیمارستان‌ها كم هستند باید همراهی با بیمار در بیمارستان حضور داشته باشد كه كارهای بیمار را انجام دهد. كارهای بیرون بخش بیمار برعهده همراه است. وضعیت اسكان همراهان خوب نیست. بسیاری از آنها در محوطه بیمارستان روی كارتن و پتو می‌خوابند. وضعیت همراهان بیماری هم كه در اتاق هستند بهتر از همراهان بیرون نیست.

 

فضای اتاق‌ها كوچك است. بین دو تخت یك صندلی برای همراه گذاشته‌اند. آنها جای تكان خوردن هم ندارند. بسیاری از این همراهان خودشان مریض هستند. چهار نفر از آنها واریس دارند كه نشستن روی صندلی برای آنها بسیار ضرر دارد. همراهانی كه بیرون در محوطه ساكن هستند، زباله‌هایی در محوطه می‌ریزند و همین باعث شده كه ظاهر بیمارستان صورت نامناسبی پیدا كند. او می‌افزاید: وضعیت رسیدگی به بیماران هم بسیار ضعیف است. حجم كار زیاد، تنوع بیماری در یك بخش و ماندگاری طولانی بعضی بیماران سبب شده است كه كاركنان نتوانند توجه لازم را به بیماران داشته باشند.

 اتاق‌های كوچك و شلوغ
وارد یكی از اتاق‌های بیمارستان می‌شویم. اتاق خیلی شلوغ است؛ یك اتاق كوچك كه شش تخت دارد. بین فضای خالی تخت‌ها یك صندلی برای همراهان بیمار درنظر گرفته شده است. زهرا 23 ساله از كرمانشاه همراه مادرش است. او به «آرمان» می‌گوید: «شب‌ها جایی برای خواب و استراحت ندارم. روی این صندلی هم نمی‌شود خوابید. بعضی شب‌ها را روی تخت مادرم می‌خوابم. روز اول هم به همراهان بیمار هشدار می‌دهند كه نباید پتو و مقوا كف اتاق‌ها پهن كنند. همراهان بیمار خیلی خسته می‌شوند و هیچ امكاناتی در اختیار آنها نیست». در فضای سبز بیرون بیمارستان خانواده‌ای چهار نفره نشسته‌اند. از شهرستان مریوان آمده‌اند. ابراهیم و مهدی می‌گویند كه ما پنج روز است كه تهران هستیم، جایی برای ماندن نداریم. اوایل در محوطه بیمارستان می‌نشستیم ولی ما را بیرون كردند.

 

این بیرون چادر زدیم. مادرم همراه بیمارمان است. چند روز پیش كه در حال آمدن به این طرف بود ماشین به او زد. دو تا از مهره‌های پشتش شكست. حالا خود او هم مریض شده است. شب تا صبح به سختی می‌خوابیم. معتادان این اطراف مزاحم‌مان می‌شوند. باد هم كه چادر را تكان می‌دهد. این مدت خیلی به ما سخت گذشته است. وضعیت بقیه همراهان بیمار هم كه از شهرستان آمده‌اند و اینجا كسی را ندارند مانند ماست. بعضی از آنها اینجا چادر زده‌اند و بعضی دیگر هم در ماشین می‌خوابند.

 افزایش كاركنان بیمارستان‌ها
یك عضو كمیسیون بهداشت و درمان مجلس درباره عدم رسیدگی به وضعیت اسكان در هتل همراهان بیمار به «آرمان» می‌گوید: اگر به وضعیت این همراهان رسیدگی می‌شد و امكانات لازم برای اسكان آنها در هتل فراهم می‌شد شاهد این وضعیت بد اسكان در محوطه بیمارستان‌ها نبودیم. هیچ كسی دوست ندارد شب را روی چمن بخوابد. متاسفانه فرهنگ غلطی هم که وجود دارد این است كه تا یك نفر مریض می‌شود كل اطرافیانش همراه او به بیمارستان می‌آیند در حالی كه كارهای بیمار را به راحتی یك یا دو نفر انجام می‌دهند. عابد فتاحی در ادامه می‌افزاید: مشكل اصلی كمبود پرسنل در بیمارستان‌هاست كه باعث احتیاج به همراهان بیمار در بیمارستان می‌شود.

 

بیمارستان‌های ما در بخش كادر خدماتی مشكل دارند. اگر در بیمارستان‌ها به اندازه كافی پرستار و نیروی خدماتی داشته باشیم احتیاجی به حضور همراه در بیمارستان و مشكلات بعدی آن نیست. همراهان بیمار در بیمارستان‌ها نقش مكمل پرستار و نیروی خدماتی را دارند. او ادامه می‌دهد: راه‌حل این مشكل افزایش كادر بیمارستان‌هاست كه احتیاج به همراه را كم می‌كند.

  اخبار  اجتماعی  - آرمان 

ویدیو مرتبط :
مشکل حل نشده بیمارستان کودکان تهران در خصوص اسکان همراهان بیمار

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

تجربه یک شب خوابیدن در بیمارستان، کنار همراهان بیمار

ساعت ۱۸ عصر است که به عنوان همراه بیمار وارد یک بیمارستان تحت پوشش تامین اجتماعی می شویم. در ورودی بیمارستان برخی خانواده های بیماران که از شهرستان آمده اند سرگردان روی چمن های وسط محوطه و نمازخانه نشسته و برخی هم در محلی ۳۰ متری ویژه همراهان بیمار داخل حیاط بساط چای راه انداخته و چشم انتظار ترخیص بیمارشان هستند.

بیمارستان در بالای شهر تهران است. کارگران مشغول کار بودند و مدیر مرکز درمانی تصمیم گرفته بود نمای داخلی و بیرونی بیمارستان را نوسازی کند برای همین انواع مصالح ساختمانی اعم از شن و ماسه و کاشی و سیمان در مسیر عبور تا درب اصلی سد راه همراهان و بیماران بود.

توزیع غذای سرد در ظروف پلاستیکی!
وارد بخش شده و به عنوان همراه بیمار در بخش اورولوژی اتاق ۲ در کنار بیمارمان مستقر می شویم. ساعت ۱۸:۳۰ دقیقه است و خدمه بیمارستان شام را توزیع می کنند. بر اساس برنامه غذایی امشب سبزی پلو با ماهی است. غذا سرد و برنج از نوع هندی در ظروف یکبار مصرف پلاستیکی بدون چاشنی خاصی به بیمار تحویل می شود.

 

برخی بیماران غذاها را در یخچال، برخی میل کرده و تعداد زیادی هم ترجیح می دهند غذا از بیرون تهیه کنند. یکی از بیماران به نیروی خدماتی گفت: من اسهال دارم و نمی توانم این غذا را میل کنم و دیگری هم اعتراض کرد که وی در پاسخ گفت: اینجا رستوران نیست همینی هست یا بخورید یا بریزید دور!

داخل راهروی اصلی رد خون دیده می شود که وقتی دنبال می کنیم یک بیمار در حین قدم زدن خونریزی کرده و از خود رد بر جای گذاشته است که بعد از حدود ۲ ساعت نیروهای خدماتی راهرو را نظافت می کنند.

نحوه انتقال بیمار بعد از عمل
ساعت حدود ۱۹ است و برخی از بیماران در حال استراحت هستند که یک بیمار تازه عمل شده را وارد بخش می کنند. چند پرستار با ۲ همراه بیمار وارد اتاق شده و پرستار از بیمار می خواهد خودش با استفاده از دسته فلزی که بالای تخت است خود را روی تخت قرار دهد! بیمار فریاد می کشد و سایر بیماران بیدار می شوند. یکی از بیماران که همراهی ندارد از همراه بیمار دیگری درخواست می کند تا او را از تخت بلند کند تا کمی قدم بزند. اینجا بیشتر همراهان نقش پرستاران را ایفا می کنند.

برخی مهتابی های نیمه سوز در اتاق ها یا راهرو چشمک می زنند و صدای شیر آب در دستشویی و شستن طی شوی ها به گوش می رسد. در یکی از اتاق ها بیماری در حال تنظیم تلویزیون ۱۴ اینچ رنگی است و سیم آنتن را که به هیچ کجا متصل نیست روی هوا می چرخاند تا یک شبکه درست پیدا کند.

ساعت ۲۱ کمی تردد در فضای بخش ها زیاد می شود. همراهان بیماران بیشتر شده و برخی بیماران جدید هم در بخش بستری شده اند. صدای بلندگوها برای صدا زدن پرستاران آنقدر زیاد است که بیماران را اذیت می کند. آرام آرام لامپ راهروها خاموش می شود اما اتاق بیماران همچنان روشن است.

وقتی همراه یا بیمار گرسنه می شود!
چند نفر از همراهان که قصد خرید شام داشتند می خواستند از بیمارستان خارج شوند که درب اصلی بخش با زنجیر بسته شده بود و گفتند باید از درب اورژانس خارج شوید. داخل بیمارستان یک بوفه است که عصرها تعطیل می شود و همراهان مجبورند برای تهیه غذا یا خوراکی و سایر مایحتاج برای خود یا بیمار از بیمارستان خارج شوند.

 

منطقه ای که بیمارستان در آن واقع است به دلیل موقعیت جغرافیایی امکان دسترسی آسان به غذا یا مایحتاج ارزان نیست و گاهی همراه مجبور است برای خرید مثلا یک پرس غذا ۵۰ تا ۶۰ هزار تومان هزینه کند!

داخل حیاط همراهان دیگر بیماران که از راه دور آمده اند مجبورند در محل سرباز استراحت کنند که پتو یا اثباب خواب در اختیار آنها نیست اما برخی از آنها با خود رختخواب همراه آورده اند.

نظافت اتاق بیماران ۱۰ شب
ساعت ۲۲ است و نیروهای خدماتی با طی شوی وارد اتاق شده و زیر تخت ها را تمیز می کنند. سرو صدای نظافت برخی از بیماران را از خواب بیدار کرده اما نیروی خدماتی بدون توجه به وضعیت بیماران با صدای بلند با پرستاران یا همکاران خود شوخی می کنند. یکی از بیماران نیاز به تعویض سوند دارد اما پرستار در بخش نیست و مجبور است فریاد بزند تا اتاق کثیف نشود.

در میان سر و صدای بلندگوهای بخش، نظافت چی ها و گاهی صدای ناله بیماران تلفن همراه بیماران و همراهان هم آهنگ بیمار آزاری در بخش را تکمیل می کند. با اینکه ورود خانم ها به بخش مردان ممنوع است اما تا ساعت ۲۳ حضور همراهان و ملاقات کنندگان خانم در بخش مشاهده می شود.

 

جایی برای خوابیدن همراه بیمار نیست
ساعت ۲۴ و هنوز صدای خنده یا تلفن همراه برخی همراهان بیماران و حتی پرستاران و به خصوص نیروهای خدماتی شیفت شب شنیده می شود. لامپ برخی اتاق ها خاموش است و چند بیمار هم در راهرو قدم می زنند.

 

همراهانی که خسته شده و قصد استراحت دارند جایی برای خوابیدن آنها نیست و مجبورند روی صندلی نشسته بخوابند. برخی هم با پهن کردم ملحفه روی زمین آلوده خوابیده اند.

ساعت ۲ بامداد است و یکی از نیروهای خدماتی در حال شستشوی طی با صدای بلند آواز می خواند و برخی بیماران بیدار شدند. بالش بیماران از جنس فوم بوده برای همین هنگار خوابیدن عرق می کنند و نمی توانند به درستی استراحت کنند.

وضعیت بیماران در بسیاری از بیمارستان ها اینگونه است و می توان تنها با یک شب خوابیدن در کنار بیمار آن را تجربه کرد.

اخبار اجتماعی - مهر