مسعود بارزانی، ارابه‌ران جنگ شیعه و سنی

حیله گری و تجربه مسعود بارزانی در توطئه و دگرگون کردن برگه های بازی های سیاسی باعث شده تا او آتش بیار فتنه و جنگ داخلی سنی و شیعه از سال 2003 تا کنون شود.

 

او در سال گذشته تلاش کرد از اوضاع پیش آمده در عراق سوء استفاده کند و با ایجاد بی اعتمادی و ایجاد کینه در دو طرف منازعه جنگ شیعه و سنی را شعله ورتر کند. او به مقامات ارشد و افراد بارز حزب بعث و خانواده صدام پناه داد و از آنها حمایت کرد و اجازه داد تا اربیل به اتاق عملیات آنها برای شعله ور کردن جنگ داخلی در عراق تبدیل شود.

 

برای این که حزب بعث و مسعود مصالح مشترکی در این جنگ طایفه ای داشتند. این گروه های بعثی اقدام به استفاده از گروه های تروریستی به عنوان پیاده نظام خود کردند و آنها را از سراسر کره خاکی به استخدام خود در آوردند و به کمک مالی و لوجستیکی مسعود آنها را به کشتار شیعیان فرستادند.

 

به گونه ای که خاک عراق را تبدیل به شعله ملتهبی کردند، البته به استثنای اقلیم کردستان که تنها دره امان باقی ماند تا مسعود از آن استفاده های اقتصادی و سیاسی فراوان به حساب افراد نادان شیعی و سنی کند، یعنی آنها می جنگند و کردها استفاده می کنند.

به این ترتیب کردها عملا به حاکمان فعلی عراق تبدیل شدند.
مسعود زمانی شوکه شد که دید جریانی در بغداد رو در روی او ایستاده، جریانی که بیش از همه به ملی گرایی نزدیک است، جریانی به رهبری نوری مالکی با چهره های شیعه و سنی آن که کشورهای منطقه برای سرنگونی قانونی و انتخاباتی آن دست و پا می زنند. وقتی که ترکیه و قطر از طریق داعش و نقشبندیه برای سرنگونی مالکی عراق را ویران کردند، طبیعی است تنها کسی که از این وضعیت سود ببرد مسعود بارزانی است.

اکنون مسعود گمان می کند اوضاع تا آخر به سود او پیش خواهد رفت.
در حالی که این جنگ در مراحل پایانی آن است، جنگ داخلی سنی شیعی بیش از این طول نخواهد کشید و دوام نخواهد آورد برای این که در افق توافقی عربستانی – ایرانی با همراهی امریکا مشاهده می شود.

افراد هوشمند در عربستان و ایران اجازه نمی دهند که اربیل بیش از این از وضعیت سوء استفاده کند و فراتر از قد و قواره خود عمل کند، بعد از آن جنگ عربی کردی آغاز خواهد شد که جنگی بی امان خواهد بود که کردها شکست خوردگان اصلی آن خواهند بود، برای این که بیشتر شهرهای آنها نزدیک به شهرهای عربی هستند، به ویژه اربیل و کرکوک و دهوک، یعنی این که این شهرها در تیررس آتش بارهای گروه های مسلح سنی هستند که اخیرا ایجاد شده اند و قرار است با انواع و اقسام سلاح ها مورد حمایت کشورهای عربی حوزه خلیج فارس قرار بگیرند، برای این که سنی های کشورهای عربی حوزه خلیج فارس اجازه نمی دهند که سنی های عراق در مناطق بیابانی محصور باقی بمانند. این مناطق سنی نشین همانند جزیره ای هستند که موصل و کرکوک سنی نشین را نیز شامل می شوند.

مسعود شیعیان را از دست داد، آنها دیگر با او نمی ایستند و ترکیه نیز حمایت خود را از پشت او برداشت و امریکا نیز قطعا هم پیمانان عربش را برای چشم های مسعود رها نخواهد کرد.

به این ترتیب مسعود رو در رو در برابر طوفان عربی سنی قرار خواهد گرفت و اقلیم کردستان را به عرصه ای برای رویارویی تحت شعار اقلیم سنی تبدیل خواهد کرد.


اخبار بین الملل - دیپلماسی ایرانی

ویدیو مرتبط :
مسعود بارزانی ما آماده همکاری با شیعه و سنی هستیم

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

وضو و اختلافات شیعه و سنی

وضوی همه مسلمانان تا خلافت عثمان، صورت واحدی داشته و مانند وضوی کنونی شیعه بوده است و این مسئله، با آیه وضو، تطبیق دارد و علت تغییر وضو این بود که عثمان در اواسط دوران خلافت خود، نسبت به چگونگی وضوی پیامبر، گرفتار تردید شد؛ سپس او وضوی پیامبر را به شکلی که اکنون در میان اهل سنت مرسوم است، اعلام کرد. این موضوع، مخالفت بسیاری از اصحاب پیامبرصلی الله علیه وآله را به دنبال داشت؛ امّا حکومت اموی بنا به اغراض سیاسی، در نقاط مختلف سرزمین های اسلامی، شیوه عثمان را تبلیغ کرد و جوّی به وجود آورد که برخی از اصحاب، جرأت مخالفت با روش دستگاه حاکم را نداشتند و در نتیجه، این گونه وضو گرفتن، رواج یافت.

سوال: با توجه به اینکه پیامبر (صلی الله علیه و آله) برای نماز وضو می گرفتند و شیوه وضوی ایشان در منظر دیگران بوده و قاعدتا می باستی نقل می شده، علت اختلاف شیعه و سنی در وضو چیست؟

علت این اختلاف به نوع نگاه دو گروه به کلام خداوند باز می گردد که ما در این نوشتار بطور خلاصه آن را بررسی می کنیم:

در این مساله شیعه معتقد است که روش وضویشان همانند وضوی پیامبر (صلی الله علیه و آله) می باشد زیرا منطق صحیح فهم قرآن اقتضا می کند تا در مساله وضو، بگوییم که آیه 6 سوره مائده در مقام بیان حد شسته شدن دست در وضو است، نه در مقام بیان جهت و کیفیت شستن آن.

حال اینکه چرا در این آیه شریفه از حرف "الی" که معمولا برای بیان جهات بکار می آید استفاده شده است، دلیلش این است که اطلاق کلمه ید، شامل سر انگشتان دست تا کتف می گردد و چون آیه شریفه در مقام بیان مقدار لازم در شستن دست است، ذکر "الی" این مقدار را معلوم می کند که اگر این کلمه ذکر نمی شد این حد مبهم می ماند.

البته مذاهب اهل سنت نیز "الی" در آیه شریفه را برای تعیین مقدار لازم برای شستن معنا می کنند، یعنی شیعه و سنی اتفاق نظر دارند که در آیه شریفه راجع به جهت شستن که از انگشتان به سوی آرنج باشد و یا بالعکس، صحبتی نشده است و آیه فقط مقدار لازم را بیان کرده است. یعنی دست تا مچ کافی نیست و تا کتف لازم نیست، بلکه باید تا آرنج شسته شود. اما شیعه از طریق روایات اهل بیت (علیهم السلام) (مستدرک وسائل الشیعه جلد1 ـ وسائل‏الشیعة ج : 1) که وضوی رسول الله صلی الله علیه و آله را توضیح داده اند، متوجه شده است که شستن باید از بالا به پایین و از آرنج به سوی انگشتان باشد و بالعکس صحیح نیست.

شیعه و سنی اتفاق نظر دارند که در آیه شریفه راجع به جهت شستن که از انگشتان به سوی آرنج باشد و یا بالعکس، صحبتی نشده است و آیه فقط مقدار لازم را بیان کرده است. یعنی دست تا مچ کافی نیست و تا کتف لازم نیست، بلکه باید تا آرنج شسته شود

ولی در روایات اهل سنت توضیحی راجع به این نرسیده است. لذا مذهب اهل سنت هر جور شستن را چه از بالا به پایین و چه از پایین به بالا صحیح می داند اگر چه می گویند: ابتدا از انگشتان افضل است.

بنابراین طریقه وضوی پیامبر (صلی الله علیه و آله) توسط اهل بیت (علیهم السلام) برای ما نقل شده است اما اهل تسنن این احادیث را حجت نمی دانند.

برای روشن تر شدن مطلب چند حدیث را برای شما بیان می کنیم:

1ـ زراره می گوید: وقتی از کیفیت وضوی پیامبرصلی الله علیه وآله از امام باقر علیه السلام پرسیدم، حضرت طشت آبی را درخواست کرد و پس از شستن صورت، مشتی آب از آن بر دست راست خود ریخت و آن را از آرنج تا سرانگشتان شست و هیچ گاه آب را به طرف آرنج برنگرداند. (شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، ج 1)

2 ـ در آیه وضو، خداوند امر به مسح سر و پاها نموده است؛ در حالی که اهل تسنن، پاها را می شویند. ابن عباس از یاران پیامبر صلی الله علیه وآله می گفت: «وضو عبارت است از دو شستن و دو مسح کردن؛ «یا دو شسته شده و دو مسح شده» (فخر رازی، تفسیر الکبیر، تفسیر آیه وضو)

وی می گوید: «قرآن درباره پاها دستور مسح داده، ولی مردم جز شستن، به چیزی تن ندادند» (طبری، تفسیر، ج 6، ص 82)

3ـ حمران می گوید: عثمان آبی خواست و وضو گرفت و سپس گفت: «رسول خداصلی الله علیه وآله را دیدم که وضو گرفت؛ آن چنان که من وضو گرفتم؛ او مضمضه کرد و استنشاق نمود و صورت و دست ها را سه بار شست و بر سر و پشت پا مسح کشید» (متقی هندی، کنزالعمال، ج 26863)

4ـ ابن عبد خیر می گوید: «علی علیه السلام را دیدم که وضو گرفت و سپس روی دو پای خود را مسح نمود». (احمد حنبل، مسند، ج 1، ص 124)

در برخی از منابع تاریخی آمده است که وضوی همه مسلمانان تا خلافت عثمان، صورت واحدی داشته و مانند وضوی کنونی شیعه بوده است و این مسئله، با آیه وضو، تطبیق دارد و علت تغییر وضو این بود که عثمان در اواسط دوران خلافت خود، نسبت به چگونگی وضوی پیامبر، گرفتار تردید شد؛ سپس او وضوی پیامبر را به شکلی که اکنون در میان اهل سنت مرسوم است، اعلام کرد. این موضوع، مخالفت بسیاری از اصحاب پیامبرصلی الله علیه وآله را به دنبال داشت؛ امّا حکومت اموی بنا به اغراض سیاسی، در نقاط مختلف سرزمین های اسلامی، شیوه عثمان را تبلیغ کرد و جوّی به وجود آورد که برخی از اصحاب، جرأت مخالفت با روش دستگاه حاکم را نداشتند و در نتیجه، این گونه وضو گرفتن، رواج یافت. (ر.ک: علی الشهرستانی، وضو النبی من خلال ملابسات التشریع (این کتاب توسط حسین صابری ترجمه شده است)

 

منبع:hawzah.net