ماجرای جذابیت دخترکان دکاندار

احمد مسجدجامعی وزیر ارشاد دولت اصلاحات با انتقاد از حرمت شکنی روز تاسوعا در حسینیه جماران به شرح وقایع پرداخت.

به گزارش کلمه احمد مسجدجامعی در یادداشتی چنین نوشت؛ هنوز زمان زیادی به شروع مراسم مانده بود که حسینیه شماره یک جماران پر شد. گروهی با چند اتوبوس آمدند و پیش از شروع مراسم حسینیه را پر کردند. دوستان نگران شده بودند؛ نگران اتفاق هایی که حرمت شب عاشورای اباعبدالله الحسین علیه السلام را بشکند و حرمت حسینیه یی که از جای جای آن بوی امام (ره) به مشام می آمد، خدشه دار شود. مردم زیادی هم در درون و بیرون حسینیه منتظر شروع مراسم بودند.

برخی پیشنهاد می دادند مراسم را لغو کنید، اما امکان پذیر نبود چراکه شرایط دشواری پیش می آمد. به علاوه قرار نبود کاری جز عزاداری برای سالار شهیدان کربلا، امام حسین(ع) انجام شود و بـــــعید می دانستیم که عزاداری برای امام حسین بن علی(ع) که مظهر وحدت و هویت ملی و انقلابی ماست، واکنشی منفی برانگیزد. برگزار کنندگان تمام تلاش خود را کرده بودند تا مراسم عزاداری به دور از حوادث جاری انجام شود و مردم نیز انصافاً نهایت همکاری را داشتند. از وقتی تصمیم گرفته شد مراسم در این حسینیه برگزار شود، نظر دوستان و همراهان بر این قرار گرفت که برنامه ریزی به گونه یی باشد که مجلس متناسب با شأن حسینیه و بیت گرامی مرحوم امام (ره) باشد و نهایت تلاش به عمل آمد تا کاری متفاوت و سنگین ارائه کنیم. یکی از برنامه هایی که تدارک دیده بودیم و متاسفانه از آن محروم ماندیم، گزارش بخشی از فیلمی بود که آقای منوچهر محمدی آن را تهیه کرده بود و سال گذشته در چنین روزهایی در کربلا فیلمبرداری شده و به احتمال فراوان تنها فیلمی است که گزارش مستقیمی از مراسم بین الحرمین را در ظهر روز عاشورا (طویریج) نمایش می دهد. این فیلم را مرحوم رسول ملاقلی پور می خواست شروع کند ولی به خاطر فوت ایشان ناتمام ماند و آقای مجتبی راعی آن را ساخت. چند شب قبل از مراسم به آقای سیدحسام الدین سراج پیشنهاد دادیم زیارت عاشورا را ایشان بخوانند تا کاری متفاوت باشد، اما او پس از اندکی تامل پاسخ داد این کار آمادگی بیشتری می طلبد و با این فرصت کوتاه در خود این آمادگی را سراغ ندارد و قرار شد به سنت و رسم هرساله قطعه یی مناسب حال و هوای عاشورا و مجلس بخواند.

زمان مراسم فرا رسید و نوه های امام نیز حضور داشتند؛ آقازاده هایی که نمی خواهند مثل برخی آقازاده ها باشند. در ایشان نمونه کاملی از تواضع و مردمداری را می توان به راحتی سراغ گرفت. نماز جماعت به امامت حجت الاسلام سیدیاسر خمینی اقامه شد و ایشان با همان افتادگی و فروتنی به رغم همه فراز و فرودها تا پایان مجلس در کنار مردم ماندند. در چنین شرایطی قرعه صحبت به نام اینجانب افتاد تا هم قدری فضای مجلس آماده شود و هم زمینه یی برای اجرای برنامه های بعدی میسر شود.

پس از سخنان من، آقای خاتمی در جایگاه قرار گرفت و به ابراز احساسات مردم که کاملاً متناسب با شرایط شب عاشورا و حسینیه جماران بود، با سلام بر حضرت سیدالشهدا(ع) پاسخ داد. ایشان همان طور که انتظار می رفت سخنان شان را یکسره درباره کربلا و فلسفه قیام سیدالشهدا متمرکز کردند و در مطلع کلام خود شعری از حافظ خواندند. آقای خاتمی بنا به سنت هرساله یی که از ایشان سراغ داشتیم، دوست دارند در ایام محرم شخصـــــاً روضه خوان وقایع کربلا باشند هر چند در این زمینه تجربه زیادی ندارند و یکی دو بار این موضوع را در مراسم قبل بیان کرده اند و همین انکسار جلوه یی دیگر به نوای گرم ایشان می دهد. قرارمان این بود که در پایان مجلس در ساعت ۳۰/۸ از سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ محمود امجد که به رغم دارا بودن وجاهت حوزوی و علمی به ذکر مصیبت برای حضرت اباعبدالله مباهـــــات می ورزند، بهره گیریم اما متاسفانه تحرکات آقایان نگذاشت عزاداران از ثواب روضه این مجلس بیشتر بهره مند گردند. پایان بخش برنامه های آن شب زیارت وارث بود که طبق معمول باید با صدای گرم قاری گرانقدر قرآن کریم آقای سیدعباس میرداماد در حالت ایستاده و رو به قبله خوانده می شد که از آن هم محروم مان کردند. من به یاد نداشتم که در مجلس عزاداری حضرت امام حسین(ع) چنین حرکت هایی از کسی سر بزند که متاسفانه سر زد.

هجوم بردن به حسینیه یی که هنوز اگر اهل شنیدن باشی، صدای امام(ره) از گوشه گوشه اش به گوش می رسد و قطع مرثیه خوانی به سیدی جلیل القدر در شب عاشورا و نیز شکستن در و شیشه های حسینیه جماران و نادیده گرفتن حرمت حسینیه و بیت مرحوم امام باورکردنی نبود. این اتفاق در حالی رخ داد که مسوولان بیت امام(ره) تمام تلاش خود را برای رعایت همه شئونات این مراسم و ایام به کار بستند و همراهی مردم عزادار را نیز کاملاً با خود داشتند، اما متاسفانه عده یی نه حرمت این روزها را نگه داشتند، نه حرمت امام حسین(ع) و نه حرمت مرحوم امام و بیت و حسینیه ایشان و نه حرمت مردم عزادار را. ما در حسینیه بودیم و درست نبود که در آن فضای آشوبزده زودتر از بقیه مجلس را ترک کنیم. نگران کسانی هم بودیم که می دانستیم تا پشت در آمده اند اما نتوانسته اند درون حسینیه بیایند، نگران بودیم به آنان نیز بی احترامی شود و نگرانی مان بیراه نبود.