اخبار
2 دقیقه پیش | عکس: استهلال ماه مبارک رمضانهمزمان با آغاز ماه مبارک رمضان جمعی از کارشناسان حوزه نجوم همراه با نماینده دفتر استهلال مقام معظم رهبری عصر دوشنبه هفدهم خرداد برای رصد هلال شب اول ماه مبارک رمضان بوسیله ... |
2 دقیقه پیش | تا 20 سال آینده 16 میلیون بیکار داریموزیر کشور گفت: در نظام اداری فعلی که میتواند در ۱۰ روز کاری را انجام دهد، در ۱۰۰ روز انجام میشود و روند طولانی دارد که باید این روند اصلاح شود. خبرگزاری تسنیم: عبدالرضا ... |
علاج بیماری خود داف پنداری با قرص!
شاید تا بهحال با افراد زیادی رابطه داشتهاید که شخصیت خود را پنهان میکنند یا اینکه دوست دارند بهنوعی دیگر خود را نشان دهند. این مسأله را اختلال شخصیت نمایشی مینامند.
شروع این اختلال در آغاز سن بزرگسالی است و الگویی هیجانپذیر و توجهطلب دارد و در زمینههای گوناگون دستکم با ٥ مورد (یا بیشتر) از موارد زیر مشخص میشود: در موقعیتهایی که مرکز توجه نیست، ناراحت باشد و در رنج و مشقت به سر برد.
تعامل با دیگران اغلب با رفتار نامناسب تحریککننده یا اغواکننده مشخص میشود. ابراز هیجانات سطحی و بهسرعت متغیر است. بهطور پیوسته از ظاهر جسمانی خود برای جلب توجه دیگران استفاده میکنند.
سبک گفتاری فرد بهشدت تاثیرگذار و فاقد جزییات است. خودنمایی، تظاهر و اغراق در بیان هیجانات را نشان میدهد. تلقینپذیر است یعنی بهسادگی تحتتأثیر دیگران یا شرایط قرار میگیرد. روابط را صمیمانهتر از آنچه واقعا هست، تلقی میکند.
شاید افراد زیادی را دیده باشید که همه این نشانهها را داشته باشند و بیمار نباشند. دکتر فکوهی معتقد است، فردگرایی در نوع خودمحورگرایانه مدرنش، گرایشی مخرب است و این گرایش متاسفانه در جامعه ایران بهسرعت درحال بالاگرفتن است.
بهخصوص که جامعه ما گذار مناسب و کاملی از سنتهای پیشین خود به مدرنیتههایی که تعریفناشده و مبهم باقی ماندهاند، انجام نداده است، بنابراین از یکسو سنتهایش را نابود کرده و از سوی دیگر مدنیتی که بخواهد جایگزین آنها شود، نساخته است. در این حالت فردگرایی افراطی اثری دوچندان مخرب خواهد داشت.
خود دافپنداری اگرچه واژهای است که بسیاریاوقات برای شوخی و مزاح و ریشخند بیان میشود اما اینروزها صورتی عمومی و نمادین پیدا کرده است. داف عمومیتر شده و درقالب تنها دختری ایدهآل و رویایی دیده نمیشود بلکه برای پسرها هم این واژه درحال استعمال است. خودباوری جای خود را به خودمحوری و خودشیفتگی داده است.
شاید برای همین است که ایران تبدیل به انبار لوازم آرایش شده است. شاید برای همین است که عرصه تفاهمات در بسیاری از زندگیها کاهش پیدا کرده و شاید به همین خاطر است که بسیاری هرچه قرص به آنها توسط دکتر و روانپزشک خورانده میشود، بیماریشان خوب نمیشود.
ما با یک مشکل و پدیده وحشتناک اجتماعی روبهرو هستیم. پدیدهای که نیازمند درک، کندوکاو و پژوهش است. اما گویا کسی دوست ندارد به دنبال آسیبهای ناشی از این پدیده بر پیکره خانواده و جامعه بپردازد. خود دافپنداری دیگر فقط ابراز وجود نیست که تخریب آنچه هست که وجود داشته است. آنها به تخریب هویت خود مبادرت میکنند و چیزی را میسازند که نیستند.
آنها فکر میکنند آنچه را ساختهاند جامعه باور کرده اما... ابراز وجود، حتی توسط خود دافپندارها گاه با ویژگیهایی چون عنادجویی، منفیکاری و ساز مخالف زدن اشتباه گرفته میشود. میتوان گفت افرادی که دایما ساز مخالف میزنند و میخواهند برخلاف خواستهها و شرایط دیگران رفتار کنند، مشکل دیگری دارند که حتما باید به فکر حل آن باشند.
این افراد نهتنها ابراز وجود نمیکنند، بلکه دارای مشکلاتی در زمینه اعتماد به نفس و عزت نفس هستند که به صورت میانبر و کاذب اقدام به کارهایی میکنند که به دیگران قاطعیت و توانایی و اعتماد به نفس خود را نشان دهند.
ابراز وجود کردن، دغدغه برابری انسانها را افزایش میدهد و به ما امکان میدهد تا به سود خود اقدام کنیم و بدون اضطراب روی پای خود بایستیم و احساسات خود را صادقانه و خیلی راحت ابراز کنیم. به ما امکان میدهد تا بدون ضایع کردن حق کسی حق خود را بهدست آوریم. روی پای خود ایستادن، یعنی بتوانید در وقت مناسب نه بگویید.
خود دافپندارها راه را به اشتباه میروند و سر و کله آقایان جامعهشناس پیدا نیست. پدر و مادرها بهناچار به روانشناس مراجعه میکنند. آنها در اولین سخن میگویند دخترمان فکر میکند مرلین مونرو است یا پسرمان فکر میکند بردپیت است... کاش در غیاب آقایان جامعهشناس، رسانهها الگوی مناسبی را در اختیار خود دافپندارها میگذاشتند.
ویدیو مرتبط :
یادداشتهای شهرزاد....بیماری خودزشت پنداری
خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :
«خود زشت پنداری» بیماری شایع خانم ها
به یقین در اطراف خود فرد یا افرادی را دیدهاید که چندین عمل زیبایی یا پوستی انجام دادهاند یا یک عمل را چندین بار تکرار کردهاند یا دائم درمورد اندامهای بدن خود نگران هستند و از شما سؤال میکنند! شاید شما با خودتان گفتهاید «ای بابا! این چه کاریه و گاهی حتی به روی این افراد هم آوردهاید که راستی این قسمت صورتت اشکالی ندارهها؟!» در واقع این افراد مبتلا به نوعی بیماری روحی روانی به نام سندرم «خودزشتپنداری» هستند و اگر بیماریشان درمان نشود دچار افسردگی میشوند و حتی ممکن است دست به خودکشی هم بزنند! اگر شما هم هرروز چندین ساعت از وقت خود را صرف نگاه کردن به چهره و اندامتان میکنید و احساس میکنید هر آرایشی که میکنید و هر لباسی که میپوشید و هر جراحی زیباییای هم که انجام میدهید باز هم زیبا نمیشوید بهتر است به جای گرفتن وقت ویزیت از جراحان پلاستیک و آرایشگران مختلف هرچه زودتر از یک روانشناس وقت بگیرید چرا که این بیماری میتواند زندگیتان را به کلی مختل کند و برای اطرافیانتان هم آزاردهنده باشد.
بسیاری از مبتلایان از بیماری خود بیخبرند!
تحقیقات نشان داده است حدود یك درصد از مردم و 10تا 14 درصد از مراجعهکنندگان به متخصصان پوست و زیبایی با این بیماری درگیر هستند و اغلب خود از آن بیخبرند. «نوعی اشتغال ذهنی به نقصی تخیلی در ظاهر یا چهره، طوری كه زندگی فرد را به شدت تحت تاثیر قرار میدهد.» این تعریف روانپزشكان از اختلال روانی بدریختانگاری یا خود زشتانگاری بدن است. به عبارتی این دسته از بیماران تصوری اغراقآمیز نسبت به نوعی نقص در بدنشان دارند. برای مثال احتمال دارد خیال كنند بینی خیلی بزرگی دارند یا گونهها و چشمهایشان خیلی کوچک یا بزرگ است و... در حالی که اغلب این عیبها فقط در خیال خودشان وجود دارد و بقیه متوجه آنها نمیشوند. سرانجام، این خیالات و تصورات آنقدر قوت میگیرند كه همه دغدغه فرد در زندگی، تلاش برای تغییر نقص جسمیاش میشود و این دلمشغولی، كاركردهای شغلی و اجتماعی و زندگی او را تحت تاثیر قرار میدهد. البته ممكن است این بیماران واقعا نقصی هم در بدنشان داشته باشند با این حال تصور آنها نسبت به این نقص، بیش از آن چیزی است كه واقعا وجود دارد و تکرار و بیان اغراقآمیز در کلامشان محسوس است.
این جملات برایتان آشنا نیست؟
چهرهام داره میافته، هرچی در مورد ظاهرم باشه ازش متنفرم، شبیه گوریل شدم، صورتم پر از چروک شده، به زودی کچل میشم، قدم خیلی کوتاهه، افسرده به نظر میرسم، انگشتام کوتاه یا بلندن، بینیام خیلی بزرگ و بی ریخته، من یه خپل چاقم، همه دارن به من نگاه میکنن، این عضوم خیلی کوچیکه یا خیلی بزرگه، به نظرت لبای من خیلی نازک هستن؟ موهام چطورن؟ آرایشم که به هم نریخته؟ باید سریع برم توی آینه خودمو چک کنم! همه این جملات و احساسات بیانگر درجهای از بیماری خودزشتپنداری است.
آقایان هم به اندازه خانمها در خطرند!
پیرو تحقیقات انجام شده این بیماری معمولا بین سنین 15 تا 35 سالگی رخ میدهد که بیشترین شیوع آن در 33 سالگی بوده است. نسبت شیوع بین خانمها و آقایان تقریبا برابر گزارش شده است. این بیماری در آقایان بیشتر به ابراز نگرانی از نازک شدن موها و کم شدن موی سر، کم مویی یا پرمویی بدن، فرم عضلات (آقایانی که دائم در حال تزریق هورمون و پروتئینهای بدنسازی هستند)، قد و اندام تناسلی دیده شده است. در بانوان هم بیشتر نگرانیها در رابطه با نواحی صورت، چهره و در مواردی شکل پاها و سایز سینهها بوده است.
رابطه افسردگی و خودزشتانگاری
این بیماری با افسردگی، اضطراب و وسواس (فکری- عملی) همبستگی بالایی دارد طوری که حدود 80 درصد از بیماران مبتلا به خودزشتانگاری از افسردگی نیز رنج میبرند. همچنین در بسیاری از موارد احساس ناتوانی در درمان یا برطرف کردن مشکل، چارهای جز خودکشی برای آنها نمیگذارد، طوری که 74 درصد از این افراد حداقل یکبار به خودکشی فکر کردهاند. کمبود اعتماد به نفس و عزتنفس از دیگر مسائلی است که این گروه با آن درگیر هستند که این موضوع تاثیر زیادی در روابط اجتماعی و زندگی فردیشان میگذارد.
تحقیقات نشان داده هر چه میزان عزتنفس این افراد پایینتر باشد میزان اضطراب، افسردگی و وسواس آنها بالاتر میرود.
جراحیهای زیبایی به این افراد کمکی نمیکند!
درمان این افراد از طریق عملهای جراحی تقریبا غیرممکن است موضعی که باید عمل جراحی شود طرز فکر و باور ذهنی آنهاست! این افراد بهتر است روی ترسهای خود کار کنند. یکی از رویکردهای درمانی که امروزه پاسخ دهی خوبی داشته رویکرد شناختی رفتاری است که 82 درصد از این بیماران به وسیله آن بهبود یافتهاند. در ضمن درمان با این رویکرد میزان عزت نفس، افسردگی و اضطراب را هم کاهش میدهد. بیشتر اوقات میبینیم با اطمینان بخشیدن به بیمار یا تعریف و تمجید از او بیماریاش کمرنگتر میشود که البته این تاثیرگذاری موقتی است.
یا به آینه زیاد نگاه میکنند یا از آن فراریاند!
از نشانههای شایع افراد مبتلا به اختلال خودزشتانگاری به موارد زیر میتوان اشاره کرد: این افراد باور غلط از چهره و اندام خود دارند، از آینه و سطوح شفاف اجتناب میکنند یا برعكس، بیش از حد در آینه مینگرند و برای پنهان كردن نقص فرضی به لوازم آرایش یا لباسهای رنگارنگ و متنوع روی میآورند و در عکسها چهره یا عضو مورد نظر را بیش از حد میپوشانند یا مدام از هورمونهای بدنسازی و ... استفاده میکنند. این بیماری به جای اینکه بیمار را پیش روانشناس بفرستد، او را همنشین همیشگی مطب جراحان زیبایی و پوست میكند که البته این موضوع نه تنها گاهی به سود پزشکان و جراحان نیست بلکه به ضرر آنها هم تمام میشود زیرا این بیماران همیشه ناراضی هستند و در هر حرفهای رضایت مراجعهکننده باعث جذب مراجعان دیگر میشود. گاهی حتی دیده میشود این بیماران اقدام به شکایتهای قانونی علیه پزشک مورد نظر میکنند.
منبع:برترین ها