اخبار
2 دقیقه پیش | عکس: استهلال ماه مبارک رمضانهمزمان با آغاز ماه مبارک رمضان جمعی از کارشناسان حوزه نجوم همراه با نماینده دفتر استهلال مقام معظم رهبری عصر دوشنبه هفدهم خرداد برای رصد هلال شب اول ماه مبارک رمضان بوسیله ... |
2 دقیقه پیش | تا 20 سال آینده 16 میلیون بیکار داریموزیر کشور گفت: در نظام اداری فعلی که میتواند در ۱۰ روز کاری را انجام دهد، در ۱۰۰ روز انجام میشود و روند طولانی دارد که باید این روند اصلاح شود. خبرگزاری تسنیم: عبدالرضا ... |
عزاداری امام حسین (ع) در ایران در گذر تاریخ
حماسه کربلا، بزرگترین واقعه تاریخ است که پس از 1400 سال هنوز هم زنده مانده و پس از چهارده قرن به یاد آن واقعه اشکها ریخته می شود و ناله و فریاد به پا است.
مراسم عزادارى امام حسین(ع) نخستین بار در روز یازدهم محرم سال 61 هجرى در كنار اجساد مطهر شهیدان توسط اهل بیت علیه السلام برگزار گردید.
پس از آن هنگام ورود کاروان اسیران به كوفه، امام زینالعابدین(ع) و حضرت زینب(س) و ام كلثوم(س) براى مردم كوفه كه براى تماشا آمده بودند، سخنرانى كردند. در پى این سخنرانیها صداى ضجه و گریه از خانهها و مردم كوفه بلند شد. که به نوعی عزاداری برای شهدا و افشاگری امویان بود.
گرچه عزاداری برای حسین بن علی(ع) و خاندان و یاران او به شکلهای مختلفی در طول تاریخ اسلام برگزار می شد، اما این مراسم، آن هم در حدّی گسترده به صورت سازمان یافته و با دستور و حمایت حکومت، از زمان آل بویه در بغداد آغاز گردید.
دسته های عزاداری در شکل جدید، نخستین بار در سال ۳۵۲ به وجود آمدند.
به دستور معزّالدوله، در عاشورای سال ۳۵۳ عزای عمومی اعلام شد و از مردم خواسته شد که با پوشیدن جامه سیاه، اندوه خود را نشان دهند. در عاشورای سال ۳۵۲ نیز گریه و ندبه برای امام حسین(ع) و نوحهخوانی و برپایی ماتم برای آن امام برگزار گردید. در این روز با آویختن پارچههای سیاه، اعلام عزا نمودند. در روز عاشورا مردم حتی برخی علمای حنفی مثل خواجه علی غزنوی و امام نجم الدین بلعمانی حنفی ، سفیانیان را لعن می کردند، دستار از سر باز کرده نوحه میخواندند و خاک بر سر می افشاندند.
در سال ۳۹۸ که روز عاشورا مصادف با عید مهرگان بود، مراسم عید را به تأخیر انداختند.
مورخین به برپائی این مراسم در تمام طول سلطه آل بویه اشاره دارند، اما در همان دوره، با گسترش برگزارى مراسم روز عید غدیر و روز عاشورا و حساسیت اهل سنت و وقوع درگیریهای متعدد، اهالى محله كرخ از برگزارى این مراسم منع شدند. در سال ۳۹۳ هم شیعیان از برگزاری مراسم مذهبی خود منع شدند، هم اهل سنت. هر چه حكومت آلبویه به پایان عمر خود نزدیك مىشد و ضعف آن بیشتر می گردید، سلاطین آلبویه مىكوشیدند به هر نحو ممكن، برگزارى مراسم عاشورا و عید غدیر را، كه خود بانى آن بودند، ملغى كنند. اما پافشارى شیعیان براى برگزارى مراسم عاشورا ادامه یافت.
در سال ۴۰۲ قمرى فخرالملك، وزیر سلطان بهاءالدوله برگزارى مراسم عاشورا را آزاد اعلام كرد و براى جلوگیرى از وقوع فتنه تدابیرى اندیشید، ولى بار دیگر خودش در سال ۴۰۶ قمرى برگزارى مراسم عاشورا را منع كند، كه اصرار شیعیان به برگزارى آن، باعث نزاع آنها با ساكنان محله بابالشعیر شد و تعداد زیادى در این نزاع كشته شدند.
سلاطین سلجوقى از دوستداران ائمه شیعه بودند. ملكشاه به همراه خواجه نظام در سال ۴۷۹ق به زیارت كاظمین، نجف و كربلا رفت. محمد بن عبدالله بلخى پس از سخنرانى و وعظ براى عالمان، مسئولان و طلاب نظامیه اهل سنت، روضه مىخواند و از مظلومیتهاى اهلبیت پیامبر یاد مىكرد. این رسم تا اوایل سلطنت طغرل سلجوقى در بغداد و شهرهاى دیگر ایران معمول بوده است. در ابتداى قرن هفتم، چون محمّد خوارزمشاه خواست علاء الملك ترمذى از سادات حسینى خراسان به عنوان خلیفه در برابر الناصر عباسی مطرح کند، تا حدود زیادى نفوذ معنوى خلفاى عباسى ـ كه حامى مذهب سنّت بودند ـ رو به كاهش گذاشت و سرانجام در نیمه دوم قرن هفتم در سال ۶۵۶ق با سقوط بغداد و حاكمیت یافتن ایلخانان در ایران و عراق، مذهب اهل سنّت با بحران جدى روبهرو شد.
از این رو فرصت مناسبى براى توسعه تشیع و برگزارى شعائر و مراسم مذهبى آن فراهم گردید و با روى خوش نشان دادن غازان خان به شیعیان و سرانجام با رسمى شدن مذهب تشیع در مدت كوتاهى در زمان "اولجایتو"، مراسم عزادارى عمومیت یافت. مردم هرات پایتخت تیموریان، در نیمه دوم قرن نهم با فرا رسیدن ماه محرم به برگزارى مجالس سوگوارى براى امام حسین(ع) اهتمام مىورزیدند و حتى شاهزادگان و امرا نیز به برگزارى مجالس عزا همت می گماشتند.
با روی کار آمدن دولت صفویّه و در آوردن مملکت به صورت کشوری شیعه و مقتدر، سرودن شعر در مدح و رثای ائمه و شهدای کربلا برای شاعران افتخاری بس بزرگ محسوب میشد. و این تأثیری فراوان بر آینده آیین سوگواری محرم گذارد، به گونهای که تظاهرات شکوهمند شیعیان در محرم هر سال، در نشر و اشاعهی مذهب تشیّع در فلات قارّه ایران، مساعدت فراوانی کرد. در این زمان کتاب «روضة الشهداء» به رشته تحریر درآمد و قوه محرکه ای شد برای پیدایش مراسم محرم که از بطن آن، سبک تازهای از فعالیّت به نام روضه خوانی یا قرائت «روضة الشهداء»، به وجود آمد. دو قرن و نیم بعد، این سبک به منزله رشته ای در آمد که به وسیله آن، اشعار غنائی و متون و نمایشهای تعزیه به هم بافته شدند.
در طول دوره صفویه شکل مهم و معروف دیگری از نمایش مذهبی پدید آمد که در ارتباط با واقعهی کربلا و شهادت امام حسین و یارانش بود. غالب این داستانها از کتاب «روضة الشهداء» گرفته می شد و از اوایل سده شانزدهم در میان شیعیان به گونهای گسترده انتشار یافت. از این زمان به بعد تكیه ها و حسینیه ها و موقوفات مربوط به عزادارى امام حسین(علیه السلام)در ایران شكل گرفت. دولت مغولان و گوركانیان هند که از دولت صفویه متأثر بودند،مراسم عزاداری امام حسین(ع) را برپا میداشتند. گزارشات متعدّدی از اجتماعات مزبور در دوره صفویه که اکثراً توسط فرستادگان سیاسی اروپا، مبلّغان، بازرگانان و سیاحان به ثبت رسیده.
از عزاداری در دوره افشار و زند گزارش های مهمی نقل شده است و همین گزارشات، شروع تعزیه خوانی را مربوط به دوره کریم خان میدانند. در عصر قاجار، خون آلود كردن سر و صورت با تیغ و قمه زدن به فرق سر به مراسم سینه زنی اضافه شد.
ویدیو مرتبط :
چه کسانی در طول تاریخ برای امام حسین عزاداری کرده اند؟
خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :
چند پرسش و پاسخ در باب عزاداری امام حسین (ع)
اطعام برای تكریم عزادار است اما نحوه خدمت رسانی با شأن این مجالس سازگار نیست. نبود فرصت كافی و امكانات لازم همچنین مدیریت ضعیف برای پذیرایی از عزادار، نوعی بینظمی و حرص و ولع را ناخواسته تزریق میكند. این گونه اطعام به تكریم انسانها لطمه میزند. ضمن بهرهمند شدن از سفره امام ـ علیه السّلام ـ باید به گونهای عمل كرد كه آسیبی به شخصیت عزادار وارد نشود. علاوه بر آن این گونه پذیرایی فرهنگ جامعه را به سوی اسراف، آلوده سازی محیط، ایجاد ناهنجاریهای اجتماعی سوق داده و باید مدیران هیئات فكری برای این نقیصه نمایند.
از نكات مهم پیرامون این مجالس كه باید مورد دقت قرار گیرد نحوه اطعام عزاداران است.
اصولاً اطعام در این ایام بسیار با ارزش قلمداد شده است.
اطعام به عزاداران در زمان پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ و به دستور ایشان انجام میگرفت. در تاریخ آمده است كه به عزاداران كربلا نیز اطعام میدادند. این سنت نیكو در زمان ما نیز با اهتمام در حال انجام گرفتن است. اما مهم شیوه ارائه این خدمات است. اگر شیوه اطعام همین روشی است كه همه میدانند قطعاً دچار یك آسیبهایی است كه نباید از آن غافل شد.
اطعام برای تكریم عزادار است اما نحوه خدمت رسانی با شأن این مجالس سازگار نیست. نبود فرصت كافی و امكانات لازم همچنین مدیریت ضعیف برای پذیرایی از عزادار، نوعی بینظمی و حرص و ولع را ناخواسته تزریق میكند. این گونه اطعام به تكریم انسانها لطمه میزند. ضمن بهرهمند شدن از سفره امام ـ علیه السّلام ـ باید به گونهای عمل كرد كه آسیبی به شخصیت عزادار وارد نشود. علاوه بر آن این گونه پذیرایی فرهنگ جامعه را به سوی اسراف، آلوده سازی محیط، ایجاد ناهنجاریهای اجتماعی سوق داده و باید مدیران هیئات فكری برای این نقیصه نمایند.
بعد از این مقدمه به طرح چند پرسش و پاسخ در باب عزاداری می پردازیم:
آیةالله صافی(دام ظله):
سوال: سینهزنی، زنجیرزنی و یا به سر و صورت كوبیدن در خلال عزاداری، به طوریكه موجب صدمه، مثلاً مجروح شدن و یا سرخ شدن میشود، چه حكمی دارد؟
جواب: اگر صدمه معتد به (قابل اعتنا) نباشد اشكال ندارد.
آیةالله سیستانی(دام ظله):
سوال: آیا در مجالس عزاداری، ناله و شیون بلند سر دادن و محکم به سر و صورت و دست کوبیدن جایز است؟
جواب: اشکال ندارد.
آیةالله صافی(دام ظله):
سوال: سینهزنی به صورتی كه دور میچرخند و جست و خیز دارند، چه حكمی دارد؟
جواب: اشكال ندارد ولی مواظب باشید وقار عزاداری مخدوش نشود.
آیة الله جوادی آملی(دام ظله):
سوال: گفتن ذكرهایى مثل خداى من حسین است، چه حكمى دارد؟
جواب: باید ترك شود.
آیةالله صافی(دام ظله):
سوال: در مراسم سینه زدن، در آوردن لباس در صورتی كه معرض تحریك باشد چه حكمی دارد؟
جواب: اگر معرض تحریك باشد اشكال دارد و بهتر است با لباس عزاداری شود.
آیة الله خامنه ای(دام ظله):
سوال: آیا سوراخ كردن گوشت بدن و قفل زدن و وزنه آویزان كردن به بهانه عزادارى براى امام حسین (علیه السلام) جایز است؟
جواب: چنین اعمالى كه موجب وهن مذهب در انظار عموم است صورت شرعى ندارد .
آیة الله مکارم شیرازی(دام ظله):
سۆال: حضور در مجالس عزاى امام حسین (علیه السلام) در محرّم چه حكمى دارد؟ مستحب است یا واجب؟
جواب: حضور در این مجالس مستحب است; ولى اگر مردم به مقدار لازم حاضر نشوند حضور در این مجالس واجب كفایى است.
آیة الله مکارم شیرازی(دام ظله):
سۆال: اگر حضور عدّه اى در هیئت، سبب اخلال در امر تعظیم شعائر اسلامى گشته، و باعث هتك حرمت مجالس ائمّه اطهار (علیهم السلام) گردد، آیا براى مسئولین هیئت حق بیرون انداختن و یا حق ممانعت از ورود این افراد محفوظ است؟
جواب: حتّى الامكان نباید كسى را از هیئت بیرون كرد; شاید تحت تاثیر واقع شود و هدایت گردد. و در صورت ضرورت باید با زبان خوب عذرشان را بخواهند.
منابع:
سایت اندیشه قم
کتاب احکام عزاداری ـ آیة الله مکارم شیرازی(مدظله)
پایگاه اطلاع رسانی مراجع عظام: صافی گلپایگانی، سیستانی، جوادی آملی(مد ظلهم)
کتاب پیرامون عزاداری عاشورا ـ سید علی خامنه ای(مد ظله)
تبیان