روش خبررسانی بی بی سی از کره شمالی!

فرارو: شین دونگ هیوک، فعال حقوق بشر و سوژه کتاب پرفروش «فرار از ادوگاه 14» است که داستان تولد و بزرگ شدنش در یک اردوگاه زندانیان سیاسی در کره شمالی را می‌گوید.

شین تنها مردی است که در چنین دم و دستگاهی متولد شده و توانسته از این مکان بگریزد. وی بنیانگذار و مدیر اجرایی گروه «داخل کره شمالی» است، جایی که وی سعی می کند توجهات را نسبت به نقض حقوق بشر در کره شمالی جلب کند.

شین دونگ هیوک در یادداشتی اختصاصی برای سی‌ان‌ان نوشت: در جامعه آرمانی کره شمالی نیازی نیست کلمه «حقوق بشر» وجود داشته باشد، چراکه این جامعه چنان بی نقص است که رژیم به خودی خود آن را حفظ می‌کند.

رژیم کره شمالی استفاده از هر کلمه‌ای را تحت کنترل و نظارت دارد. زمانی که در کره شمالی بودم، هرگز اصطلاح «حقوق بشر» به گوشم نخورده بود.

ضمن اینکه در سراسر این کشور، وجود سیستم اردوگاه زندانیان سیاسی به شدت تکذیب می‌شود. این در حالی است که من در یکی از مشهورترین اردوگاه‌های زندانیان سیاسی کره شمالی «اردوگاه 14» متولد شدم. حتی همین حالا هم کسانی هستند که به عنوان یک زندانی در اردوگاه زندانیان سیاسی متولد می‌شوند.

کره شمالی ضمن تکذیب نقض حقوق بشر، فعالان فراری که به دنبال جلب توجهات نسبت به مسائل حقوق بشری هستند را تهدید می‌کند و می‌ترساند و کسانی را که در تحقیقات کمیسیون تحقیق حقوق بشر شهادت داده‌اند، مورد انتقاد و حمله قرار می‌دهد و این فراری‌ها را «تفاله انسان» می‌خواند.

کره شمالی انتقاداتی هم به شخص بنده داشت و من را «تفاله انسان» خوانده و در بیانیه‌ای اعلام کرد که شهادت من کاملاً بر اساس دروغ بوده است. دیکتاتوری در کره شمالی طی بیش از شش دهه حکمرانی هرگز راستگو و صادق نبوده است.

آیا کره شمالی می‌تواند تغییر کند؟

رژیم دیکتاتوری کره شمالی نباید فقط به تکذیب وجود چنین اردوگاه‌های زندانی سیاسی اکتفا کند. اگر این رژیم واقعاً محترم و منصف است، باید فوراً اجازه ورود هیأت بازرسان بین‌المللی که متشکل از خود من و سازمان‌هایی مانند سازمان عفو بین‌الملل یا دیده‌بان حقوق بشر یا سازمان ملل است را بدهد تا از این اردوگاه‌های زندان سیاسی بازدید شود. این هیأت‌ها باید شامل نجات‌یافتگان سیاسی مانند من و دیگر فراری‌ها باشد.

اوایل سال جاری سازمان ملل گزارشی در مورد شرایط حقوق بشر در کره شمالی را بر اساس بررسی‌های کمیسیون تحقیق که سال گذشته انجام شده بود، منتشر کرد. این مسأله پس از آن اتفاق افتاد که جان کری، وزیر خارجه آمریکا و زید الحسین، کمسیر عالی حقوق بشر سازمان ملل به همراه وزرای خارجه ژاپن و کره جنوبی خواستار ارتقاء سوابق حقوق بشری در کره شمالی شدند.

این رژیم به دلیل ترس از بی‌ثباتی به شدت با این درخواست مخالفت کرد و مانع از هرگونه بحث در مورد قطعنامه سازمان ملل در مورد سوابق حقوقی آن شد. به اعتقاد من این رژیم از تاکتیک‌های دیپلماتیک برای کاهش فشارهای جامعه بین‌الملل در زمینه بلندپروازی‌های هسته‌ای، آزمایشات موشکی و نقض حقوق بشر استفاده می‌کند.

مسأله حقوق بشر نیز باید هم سطح با مسائل هسته‌ای در مذاکرات شش جانبه مورد بررسی قرار بگیرد. جامعه جهانی باید به شکل فعالی در این مسأله وارد شود.

خانواده این دیکتاتوری با آزادی کامل سفر می‌کنند و این در حالی است که مردم عادی کره شمالی نمی‌توانند از آزادی سفر لذت ببرند. مردم از گرسنگی در حال جان دادن هستند، در حالیکه دیکتاتور کره شمالی پول کشور را صرف ساخت زمین گلف و کسب درآمد از طریق توریست‌های غربی می‌کند.

دیکتاتوری پیونگ یانگ می‌گوید شهروندانش این سیستم را به اراده خود انتخاب کرده‌اند و از آن راضی هستند. اما در کل کره زمین هیچ کشوری وجود ندارد که شهروندانش به اختیار خود سیستمی را انتخاب کنند که آنها را از گرسنگی می‌کشد.

کیم کوانگ ایل، زندانی سابق کره شمالی در طرح‌هایی که به سازمان ملل ارائه کرد، روش‌های شکنجه‌ای را که در طول اسارات خود شاهدشان بود به تصویر کشیده است: