حلقه مفقوده در روایت زندگی سیاسی امام خمینی

 اخبار سیاسی - حلقه مفقوده در روایت زندگی سیاسی امام خمینی ؛ حصر 245 روزه

  هفته نامه «حریم امام» که از سوی «آستان مقدس امام خمینی» منتشر می شود شماره 128 خود را به موضوع سالروز حصر 9 ماهه امام خمینی – از مرداد 1342 تا فروردین 1343- اختصاص داده و طی گفت و گوهایی خواندنی با آیت الله محمد علی گرامی،حجت الاسلام امام جمارانی، عبدالمجید معادیخواه و سید محمد رضا لواسانی نکاتی را منتشر ساخته که شاید تا کنون کمتر یا هیچ گاه گفته نشده بودند.

مهرداد خدیر نیز در یادداشتی با عنوان «حلقه مفقوده؛آن 245 روز» به «ستایش یادکرد چهل و نهمین سالروز حصر امام خمینی» پرداخته است. چرا که به اعتقاد این روزنامه نگار« در کارنامه مبارزاتی امام خمینی که شکل بیرونی و علنی آن از 15 خرداد 1342 شروع می شود و البته قبل تر در شکل اندرز به حکومت جلوه می کرد یک حلقه مفقوده وجود دارد و آن دوران حصر خانگی ایشان در تهران است.»

وی توضیح می دهد: مراد از حصر، فاصله زمانی 11 مرداد 1342 تا 15 فروردین 43 است که امام اگرچه از زندان58 روزه آزاد شده بود اما در داوودیه و قیطریه در حصر به سر می برده است. هر چند در نشریه  این دوران به تسامح 9 ماه و گاه 10 ماه هم ذکر شده ولی یادداشت این روزنامه نگار بر عدد دقیق 245 روز اصرار دارد.

در 4 مصاحبه با روحانیونی که از آن زمان خاطرات مستقیم یا غیر مستقیم ودر عین حال مستند دارند نیز نکات جالبی دیده می شود.

حجت الاسلام سید محمد امام جمارانی می گوید:«محل حصر را دولت تعیین کرد. وقتی امام از زندان بیرون آمد ایشان را به منزل حاج روغنی بردند که از مرتبطین دستگاه بود و روی اعتمادی که به او داشتند امام را به منزلش بردند و الا آنجا نمی بردند.»

گفت و گو با عبدالمجید معادیخواه اما طراوت دیگری دارد و کاملا پیداست که در نقل تاریخ، قضاوت های بعدی درباره اشخاص را دخالت نمی دهد. کما این که می گوید:« یکی از عوامل تاثیر گذار در آزادی امام، مهاجرت علما بود... در بین اینها چند مرجع تقلید بود. آیت الله شریعتمداری و آیت الله میلانی که جایگاه خاصی داشتند و آیت الله مرعشی. اینها جزء مراجع مسلم و در فهرست علما بودند... اما این آزادی طوری بود که می خواستند یک مرتبه فضا تحت تاثیر این اقدام قرار نگیرد و جمعیت های زیادی حرکت نکنند برای دیدن ایشان.لذا یکی دو روز این آزادی بیشتر طول نکشید و دیگر نگذاشتند کسی دیدن ایشان برود و به اصطلاح، حبس تبدیل شد به حصر. این اصطلاح آن موقع زبانزد شد.»

آقای معادیخواه برای آن که جانب انصاف را رعایت کرده باشد از افرادی هم نام می برد که از دل حکومت شاه برای آزادی امام کوشیدند. مانند سید جلال الدین تهرانی (همان که سال 57 و پس از خروج شاه از کشور رییس شورای سلطنت شد) وامام جمعه و نیز سید محمد بهبهانی و این خاطره جالب را نیز نقل می کند:

«جامعه، بهبهانی را یک عالم وابسته به دربار می دانست اما در آن مقطع موضع جالب وخوبی گرفت. شاه هم پیغام تندی فرستاد که اگر بخواهی با این آقایان همکاری و همراهی کنی من دیگر آن فرد قبل نیستم و مناسب کارهایی که اکنون انجام می دهید برخورد می کنم و حتی ممکن است بدهم ریش تان را خشک خشک بتراشند. بهبهانی هم در پاسخ می گوید: بعد از 28 مرداد، مردم آن قدر آّب دهان به صورت من انداخته اند که دیگر نمی شود ریش مرا خشک خشک تراشید!»

این تاریخ پژوه، شجاعت برخی همچون حجت الاسلام مروارید را در ایام حصر ستوده و یادآور شده روی منبر به مردم گفته بود: « مردی که در حصر است در این زمستان خیلی سرد دغدغه شما را دارد و سفارش به تامین زغال کرده است. آن موقع با کرسی گرما تامین می شد و زمستان 42 هم خیلی خیلی سرد بود.»

وی از دوره حصر امام خمینی به عنوان «غیبت صغری» و از تبعید طولانی بعدی با اصطلاح « غیبت کبری» یاد می کند و درباره قانونی بودن یا نبودن حصر امام در آن زمان می گوید: « تفاوت جامعه مدنی با جامعه زدنی در همین است که در جامعه مدنی قانون حرف اول را می زند و معلوم است که برای حکومت خود، قانون را می خواستند و در حکومت های زورمدار قانونی هم اگر باشد، وسیله ای است برای آن که بر زورگویی خود سرپوش بگذارند.»

حجت الاسلام لواسانی نیز جزییات بیشتری درباره کسانی که در ایام حصر با امام ملاقات داشتند بازگفته است:

« حصر به این معنی بود که نگذارند ایشان از آنجا بیرون بیاید. معنی حصر این بود که ایشان بیرون نرود نه این که افراد نروند خدمت شان. اما حصر را دوطرفه کرده بودند و تنها افراد محدود از جمله فرزندان و خانم ایشان و مرحوم والد من ملاقات می کردند. دولتی ها و ساواک و امثال پاکروان- رییس ساواک تهران- البته می آمدند و حصر برای آنها معنی نداشت چون امام در اختیار آنها بود.» وی درباره این که چه کسی یا کدام نهاد تصمیم گرفت امام پس از آزادی یک روزه به جای قم به حصر خانگی در تهران برود توضیح داده است: « شورای امنیت چنین تصمیمی گرفت. محاکمه نکرد. چون نباید مجتهد را محاکمه می کردند.»

 می توان گفت نشریه حریم امام شاید برای اولین بار موضوع حصرامام را از حبس تفکیک کرده چرا که در روایت های رسمی گاه این جدا سازی صورت نمی پذیرد و پس از حبس به تبعید اشاره می شود. حال آن که از مرداد 42 تا فروردین 43 رهبر فقید انقلاب در حصر و نه حبس به سر می برده است.

 امام خود نیز گاهی خاطراتی از آن دوران گفته که پراکنده است  و در تازه ترین مورد در خاطرات آیت الله هاشمی رفسنجانی هم آمده است: « شب با سران قوا مهمان احمد آقا بودیم. امام هم در جلسه شرکت کردند. مقداری از خاطرات زمان تبعید در ترکیه و دوران مبارزات را تعریف کردند. گفتند اولین بار که ساواک در حصر ایشان را به حمام عمومی برده بود ماموران به دلاک گفته بودند این شخص دیوانه است. تا اگر چیزی گفتند باور نکنند.»

سر مقاله «حریم امام» به قلم «سید محمود صادقی» نیز خواندنی است تا جایی که می توان گفت چنانچه مجموعه این سرمقاله ها در قالب یک کتاب عرضه شود نوعی نگاه روشن گرانه از منظر دین و با استناد به آرای فقهی امام خمینی را می توان از آن استنباط کرد.
 
هر چند این هفته نامه هنوز گستره سراسری ندارد و تمرکز انتشار آن در قم است اما «پی دی اف» شماره های گذشته در تارنمای جماران و سایت خود آستان در دسترس است وعلاقه مندان به موضوع این متن نیز به زودی می توانند این صفحات را در فضای مجازی ملاحظه کنند.
اخبار سیاسی - عصر ایران

قصه بی پایان نمایش های سیاسی در حرم امام (ره) و قطع سخنرانی سید حسن خمینی و احمدی نژاد / لاقل حرمت حرم امام (ره) را نگه دارید

بازیگردانی این گروه قلیل از سوی چه کسانی است؟

قصه بی پایان نمایش های سیاسی در حرم امام (ره) و قطع سخنرانی سید حسن خمینی و احمدی نژاد / لاقل حرمت حرم امام (ره) را نگه دارید

سید حسن که دیگر با این قبیل رفتارها آشنا شده،در میان همهمه گروهی قلیل، سخنانش را تا انتها ادامه داد...

انتخاب : ظاهراً این قصه ی پرغصه ی قطع سخنرانی ها، از جمله "سر دادن شعار، حین اظهارات نوه امام (ره)" پایانی ندارد، دو سال پیش در چنین روزی ، محمود احمدی نژاد (در حالی که سخنران پس از او سید حسن بود) اعلام کرد که "گوش جان می سپاریم به سخنان رهبر معظم انقلاب" ... نوه امام ، به جایگاه آمد و شعارها شروع شد، نمی گذاشتند کلام او منعقد شود و تنها این جمله از او (در واکنش به شعارها) شنیده شد: "تا بوده همین بوده"... لحظاتی بعد، رهبری معظم به جایگاه آمدند، نوه امام (ره) را به آغوش کشیدند و تلویحاً نسبت به "رواج بی اخلاقی ها" انتقاد کردند.

به گزارش انتخاب اما ظاهراً این قبیل بی اخلاقی ها ادامه دارد، سال گذشته، محمود احمدی نژاد به شکلی جنجالی گرفتار همین رفتار شد (همان روزها نیز خطاب به احمدی نژاد نوشتیم که "خرما نتوان خورد از این خار که کشتیم") و امسال نیز، دوباره همان اتفاق، به شکلی نرم تر، تکرار شد و البته واکنش او نیز ، تکراری بود: نوبت شما هم می رسد آقای رییس!

سید حسن خمینی، یادگار امام (ره) امروز نیز سخنران مراسم بزرگداشت امام امت بود. او که دیگر با این قبیل رفتارها آشنا شده، در میان همهمه ی گروهی قلیل ، سخنانش را تا انتها ادامه داد و حرفهایش را زد، اما مردم حاضر در این مراسم، از طرز برخورد این گروه قلیل شگفت زده شده و ناخرسندی خود از اقدامات این گروه خودسر را پس از سخنان سید حسن ابراز داشتند.

نکته ی آزاردهنده اما، تقلیل بزرگداشت امام خمینی (ره) به یک نمایش سیاسی و جنجال های مصنوعی و سخیف، است که قطعاً باید از سوی مسئولین امر پیگیر شده تا چنین اتفاقی، بار دیگر در مراسمی چنین دیده نشود، شاید بهتر باشد ترتیب دهندگان چنین نمایشی، بازی خود را به محل و فضایی ببرند تا در شان همان بازی های سیاسی باشد، نه حریم حرم امام (ره) که روح او نیز، قطعاً از وقوع چنین اتفاقاتی، آزرده خاطر و دل شکسته است.

سخن از "فاصله ی عمیق سیاسی و اخلاقی سید حسن خمینی و محمود احمدی نژاد" نیست و نمی توان قطع هر دو سخنرانی را به دلایل مشابه فرض کرد، اما حفظ حرمت بیت و همچنین حرم امام (ره) برای موثرین و بازیگران سیاسی، از اوجب واجبات است و بایستی لااقل این حرمت، در حرم امام حفظ شود.

شعارها چه بود؟

در حین سخنرانی سیدحسن خمینی، جمعی از حاضران بارها شعارهایی از قبیل "مرگ بر ضد ولایت فقیه"، "خونی كه در رگ ماست هدیه به رهبر ماست"، "ما اهل كوفه نیستیم امام تنها بماند" و "این همه لشكر آمده به عشق رهبر آمده" سر دادند و سخنرانی نوه امام (ره) چندین بار به همین دلیل قطع شد.

سخنان یادگار امام (ره)

در مراسم بیست و سومین سالگرد ارتحال حضرت امام خمینی(ره) كه با حضور شخصیت‌های لشكری و كشوری و میهمانان خارجی برگزار شد، پس از قرائت قرآن و مرثیه‌سرایی، حجت‌الاسلام والمسلمین سیدحسن خمینی به سخنرانی پرداخت.

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی انتخاب، حجت‌الاسلام والمسلمین سیدحسن خمینی ضمن تسلیت سالروز ارتحال امام(ره) با اشاره به آیه‌ای از قران كریم گفت: طبق آیه‌ای از قرآن كریم، حضرت ابراهیم(ع) از خداوند می‌خواهد كه او را جزو صالحین قرار دهد و لسان صدق به او عطا كند و نام نیك او را در میان آیندگان باقی بگذارد.

وی با تفسیر این آیه قرآن افزود: امام خمینی(ره) یكی از مصداق‌های این آیه است؛ چراكه امروز در 14 خرداد با وجود اینكه امام در میان ما نیست، اما بی‌شك دعای حضرت ابراهیم در مورد ایشان صدق می‌كند و خداوند او را جزو صالحین قرار داده و نام نیك او را در میان آیندگان باقی گذاشته است و حرف‌ها و اندیشه‌های امام در میان نسل‌های بعد از او باقی مانده و خواهد ماند.

نوه امام(ره) با بیان اینكه "امام خمینی(ره) خط بطلانی بر اندیشه‌های ماتریالیستی كشید"، تصریح كرد: دین قبل از انقلاب در جامعه ظهور و بروزی نداشت اما یكی از كارهای امام این بود كه دین را در اجتماع و حكومت دخالت داد و این اندیشه متعالی امام(ره) در آن دوران درخشید.

سیدحسن خمینی با اشاره به آیه دیگری از قرآن كریم مبنی بر اینكه حكومت به دست صالحان خواهد رسید، خاطرنشان كرد: اگر خداوند بخواهد كسی را ذلیل كند، كسی نمی‌تواند به او عزت دهد و اگر به كسی عزت دهد، كسی نمی‌تواند او را خوار كند. امام همواره نزد بسیاری عزیز بوده، هست و خواهد بود و نام نیك او در میان آیندگان باقی خواهد ماند؛ كما اینكه فریادش باقی مانده است.

وی با طرح این پرسش كه "چرا باید حكومت به دست صالحان برسد؟" گفت: "مستضعف" یكی از واژه‌‌های هویت‌دار در فرهنگ سیاسی ماست و مستضعف یعنی كسی كه دچار ضعف شده و جامعه موظف است به او یاری برساند. استضعاف تنها یك واژه در حوزه اقتصادی نیست بلكه در حوزه‌های سیاسی، فرهنگی و تربیتی نیز معنا دارد. بنابراین در فرهنگ دینی این صالحانند كه باید تلاش كنند تا استضعاف ریشه‌كن شود و جامعه باید مشكلات پیش آمده را برطرف كند و این با حضور صالحان در مسند حكومت امكان‌پذیر است.

سیدحسن خمینی در پایان، از حضور گسترده مردم كه از سراسر كشور در سالروز ارتحال امام (ره) حضور داشتند و نیز از حضور مسئولان لشكری و كشوری و میهمانان خارجی تقدیر و تشكر كرد./انتخاب