جومونگ اشاعه دهنده مفاهیم انقلاب است!

هفته نامه تماشاگران امروز: «سید امیر سیاح» دکترای مدیریت راهبردی دارد. با سردبیری سایت «الف» کار رسانه ای را آغاز کرده و تهیه برنامه های «پایش» و «مناظره» را به عهده داشته است. او اکنون مدیر گروه اقتصاد شبکه یک هم هست اما ما او را با بلوای سکه های اهدایی «اکبر ترکان» می شناسیم؛ هیاهویی که محمل مناسبی شد برای حمله به دولت و سوال هایی که درباره حواشی برنامه پایش بی جواب ماند.

سیاح که از مدیران تاثیرگذار و تراز تلویزیون محسوب می شود، مدتی است در اوقات بی کاری جومونگ می بیند و نظرات شاذی درباره این سریال متوسط و عوام پسند دارد؛ نظراتی که در گوگل پلاس اش و خبرگزاری فارس منتشر شده و دیدگاه این مدیر رسانه ای را نشان می دهد. نظرات او را بدون دستکاری بخوانید و قضاوت کنید!


* مدتی است هر روز عصر جومونگ تماشا می کنم و در لایه های داستانش به نکات جالبی برخورده ام. جومونگ و تسو، هم رقیب جانشینی امپراتوری بویو هستند و هم رقیب عشقی. کشور آنها در همسایگی امپراتوری هان (چین کنونی و ابرقدرت مستکبر و زورگو) قرار دارد. تقریبا همه کشورها و قبایل، سلطه هان را پذیرفته اند و به آن باج می دهند. امپراتوری بویو سر دو راهی است؛ مقاومت و استقلال یا پذیرش سلطه هان.

جومونگ طرفدار راه اول و تسو طرفدار راه دوم است. در حکومت بویو، اغلب دولتمردان ، عافیت طلب و طرفدار ارتباط دوستانه با ابرقدرت خارجی (هان) هستند. تسو با حمایت چینی ها و کمک ایادی شان، بر بویو مسلط می شود و جومونگ با استقلال طلب ها به کوهستان می رود و کشور جدیدی تشکیل می دهد. امپراتوری هان (چینی ها) و نوچه های منطقه ای شان، کشور جومونگ راتحریم اقتصادی می کنند اما جومونگ با مقاومت و اتحاد مردمش و ساختن اقتصاد مبتنی بر تولید دانش بنیان، تحریم ها را دور می زند.

مردم بویو و دیگر کشورهای تحت سلطه چین، طرفدار جومونگ و استقلال طلب شده اند. تسو و چینی ها با انواع دسیسه های غیر اخلاقی سعی می کنند جومونگ را به زانو درآورند اما کشوری که جومونگ ساخته روز به روز قدرتمندتر می شود.

* تطبیق شخصیت های افسانه جومونگ با اوضاع داخلی و منطقه ای ایران خیلی خیلی جالب است، طوری که از این زاویه می توان کشورهایی مثل عربستان، کویت، امارات، عراق، لبنان و ... حتی افرادی مثل «ه»، «م»، حتی «س» را مشابه سازی کرد. اگر در ترجمه جومونگ، کمی دقت می شد و عبارات و تعابیری مثل سلطه، مستکبر و استقلال طلب گنجانده می شد و از این ظرفیت داستانی و تعلیق (حواشی عشقی و گره های داستانی زیادی دارد) اش، می شد بهره زیادی در جهت اشاعه مفاهیم انقلابی برد.

* تسو و جومونگ برای ولیعهدی رقابت دارند. مشکل بزرگ کشورشان نداشتن سلاح های فولادی است. استاد موفالمو کارگاه اسلحه سازی بویو را اداره می کند اما نمی تواند شمشیر فولادی بسازد. کشور بویو از سوی بعضی همسایه ها تهدید می شود و شکستن شمشیرهای سربازان بویو در برابر شمشیرهای فولادی دشمن، سخت نگران کننده شده است.

تسو برای خوش خدمتی، مخفیانه به کشور همسایه و متخاصم می رود و تعدادی آهنگر می آورد تا فناوری تولید شمشیرهای فولادی را به صنعتگران بویو انتقال دهند. مشکل بویو به ظاهر حل می شود اما صنعتگران خارجی بدون یاد دادن راز ساختن سلاح های فولادی به استاد موفالمو، تعدادی شمشیر می سازند و با بالا گرفتن تنش میان کشورشان و بویو، ناگهان به کشورشان می گریزند و دست ارتش بویو را در پوست گردو می گذارند.

از آن سو، جومونگ با دیدن مخفی کاری آهنگران کشور همسایه ابتدا با ارسال چند جاسوس سعی می کند راز فنی آنها را سرقت کند. بعد برای استاد موفالمو امکاناتی فراهم می کند تا با تحقیق و آزمایش، فناوری ساخت شمشیرهای فولادی را به دست آورد. موفالمو بعد از مدتی موفق می شود شمشیرهایی محکم تر از شمشیرهای کشور همسایه بسازد و در نتیجه در جنگ پیروز می شوند.

* کسانی که از سال ها پیش اصطلاح «انتقال فناوری» را در ایران تعریف کرده اند و بر سر زبان ها انداخته اند، به جامعه کارشناسی ایران چنین تلقین کرده اند که اختراع (invention) هنر منحصر به فرد آمریکایی ها و حداکثر اروپای غربی ها و نوآوری (innovation) هنر شرقی هایی مانند ژاپنی ها و کره ای هاست. صنعتگر ایرانی حتی توان تقلید (imitation) هم ندارد چون تقلید و کپی کاری هنر و کار چینی هاست.

این تفکر خوباخته و استعماری به ایرانی جماعت القا کرده کشور تو نفت دارد. نفت خام صادر کن و از محصولات درجه یک خارجی لذت ببر؛ مثل شیخ نشین های نفتی. اگر هم برای پرستیژ یا ایجاد اشتغال نیاز به تولیدات صنعتی داشتی، ناچاری انتقال فناوری بدهی و «تحت لیسانس» شرکت های بین المللی کار کنی چون تو نمی توانی به مرز علم و فناوری برسی. فناوری پیشرفته و متصل به خط تولید، ساحتی است که شرکت های ایرانی هیچ وقت توان ورود به آن را نخواهند یافت چون نمی توانند با شرکت های بین المللی رقابت کنند.

* نقطه کانونی در مفهوم اقتصاد مقاومتی، همین شکستن انگاره ناتوانی صنعتگر و محقق ایرانی است. اقتصاد مقاومتی می گوید ایده استعماری و شکست خورده انتقال تکنولوژی (به مفهومی که به ما تلقین شده) را کنار بگذارید و با حداکثر همکاری بین المللی، «یادگیری و تولید فناوری» را جایگزین «انتقال فناوری» کنید. اقتصاد مقاومتی می گوید تولیدکننده ایرانی باید از مسیر تحقیق به مرز فناوری و حتی فراتر از آن برسد و محصولی قابل رقابت در بازارهای جهانی بسازد تا «صادرات محصولات دانش بنیان»، ویژگی اقتصاد ایران باشد. این کاری است که بر خلاف القای دشمنان ایرانی، می تواند انجام دهد. این کاری است که کره جنوبی طی 50 سال گذشته پیمود و اکنون به شکلی غیرمستقیم، جومونگ راز آن را برملا می کند.