توافقی که ده سال دیرتر به دست آمد

تنها نکته قابل تاسف در توافق هسته ای ایران با گروه 1+5 این است که چرا این توافق که ماه جاری در وین به دست آمد، یک دهه پیش به دست نیامد. در این سال ها در نبود عقلانیت دیپلماتیک، تنش هایی در خاورمیانه به وجود آمد که فرصت همکاری های امنیتی را از بین برد.

ایران از سال 2003 تا 2006 برای همگان مشخص کرده بود که با تمام بندهای کلیدی توافق اخیر موافق بوده است، مواردی که شامل بسته شدن مسیر اورانیوم و پلوتونیوم مورد نیاز برای ساخت بمب و مکانیسم های نظارتی در رابطه با زمان گریز احتمالی می شد. در مقابل هم لغو تحریم ها و به رسمیت شناختن حق غنی سازی اورانیوم تامین می شد.

ایران در گفت وگوهایی که با اتحادیه اروپا در سال 2003 تا 2004 داشت، به طور داوطلبانه برنامه محدود غنی سازی اش را متوقف کرد. ایران همچنین تمایلش برای اجرای پروتکل الحاقی که در آن بازرسی های گسترده تری توسط بازرسان آژانس بین المللی انرژی اتمی صورت می گیرد را اعلام کرده بود.

این تعهدات در سال 2005 پایان یافت و با اصرار اتحادیه اروپا و حمایت ایالات متحده حق غنی سازی اورانیوم ایران که در پیمان ان پی تی به آن اذعان شده است، نادیده گرفته شد. در این پیمان به وضوح به این نکته اشاره شده است که تمام اعضای ان پی تی می توانند چرخه کامل سوخت هسته ای را برای مقاصد صلح آمیز در اختیار داشته باشند.

اگر در آن زمان، غرب به جای نابودی مولفه های حساس این برنامه، آماده مهار موثر برنامه هسته ای ایران شده بود، توافق در آن زمان ممکن بود. در سال 2006، گروه بین المللی بحران پیشنهاد غنی سازی محدود و با تاخیر را داده بود که تمام مولفه های کلیدی توافق وین را دربرداشت.

من با گفتگوهای سازنده ای که با مقامات ارشد ایرانی در تهران، نیویورک و جاهای دیگر داشتم، اطمینان داشتم که این پیشنهاد می تواند بن بست به وجود آمده را از بین ببرد. آن پیشنهاد تمام مولفه های یک توافق موثر را در اختیار داشت. اما در وضعیتی که ایالات متحده با ایران در هیچ سطحی مذاکره نمی کرد و اتحادیه اروپا مذاکره می کرد اما گوش نمی داد، این تلاش ها به هیچ جایی نرسید.

ایرانی ها به وضوح سرنگونی دولت مصدق در سال 1953 توسط سیا و سازمان اطلاعاتی بریتانیا را به یاد دارند. آنها حمایت غرب از شاه منفور و حمایت از عراق وحشی در جریان جنگ با ایران در دهه 1980، حتی پس از استفاده صدام حسین از تسلیحات شیمایی را دیده اند.

 

آنها به یاد دارند که جورج دبلیو بوش با وجود همکاری با ایالات متحده در افغانستان، کشورشان را جزء محور شرارت نامید. ایرانی ها هیچ وقت جایگاه درجه 2 در ان پی تی را نمی پذیرند، تا زمانی که دولت باراک اوباما به این نکته اذعان کرد و مذاکرات محرمانه با ایران را در سال 2011 آغاز کرد و این پیشرفت ممکن شد.

این قابل درک نیست که عده ای خواهان باور نکردن صداقت ایران هستند. چرا که سبک مذاکره ایرانی ها -چه میانه رو و چه تندرو- یکسان و صریح است. بنابر دلایل خصوصی آنها در مواقعی همانند رعد و برق هستند و این مسئله موجب می شود تا به سختی بتوان قصد واقعی آنها را مورد ارزیابی قرار داد. اما توافق وین شایسته حمایت گسترده است.

در حقیقت دلایل زیادی وجود دارد تا متوجه شویم این توافق نه تنها منعکس کننده منافع واقعی ایران است، بلکه منافع جامعه بین المللی را هم تامین می کند. این توافق رژیم جهانی منع گسترس تسلیحات که نشانه های سقوط آن مشاهده می شود را دست نخورده می گذارد و امید جدیدی برای همکاری امنیتی گسترده منطقه ای را به وجود می آورد. دیپلماسی هوشمندانه در هر زمانی یک نیروی بی رحم است.

اخبار سیاست خارجی - دیپلماسی ایرانی گرت ایوانز *

ویدیو مرتبط :
توافقی که 5 سال پیش نوشته شده بود ...

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

افشای راز قتل پدر به دست دخترش بعد از 15 سال

جام جم:‌ نگاهی به پرونده زنی كه بعد از 15 سال به قتل پدرش اعتراف كرد.عذاب وجدان باعث شد اعتراف‌كنم.15 سال پیش ماموران آگاهی، گزارش قتل پیرمردی را دریافت كردند كه در خانه خود به قتل رسیده بود. در همان روزها یكی از دختران مقتول به نام شهلا، برادرش شهاب را به عنوان قاتل احتمالی پدر معرفی كرد.شهاب بازداشت، اما بیگناه تشخیص داده شد و راز این قتل همچنان سر به مهر ماند.

 

تا این‌كه چندی پیش یكی از دختران مقتول به نام شیرین به كلانتری مراجعه كرد و گفت 15 سال پیش پدرش را به قتل رسانده و اكنون می‌خواهد به قتل اعتراف كند.

مقتول 2 دختر و 3 پسر داشته كه برای مدت زیادی با خانواده خود زندگی نكرده‌اند. او سال 1351 همراه اعضای خانواده‌اش به بیروت و از آنجا به پاریس مهاجرت كرده اما به خاطر اختلافات شدید با همسرش، از یكدیگر جدا شده و از آن زمان به بعد نیز هركدام از اعضای خانواده زندگی جداگانه‌ای برای خود انتخاب كرده‌ بودند.

متهم در اعترافات خود به كارآگاهان می‌گوید: در 6 سالگی همراه خانواده‌ام به بیروت و از آنجا به پاریس رفتیم. پدر و مادرم به خاطر اختلافات شدیدشان بدون این‌كه طلاق بگیرند از هم جدا زندگی می‌كردند و من هم همراه شهاب و شهلا برای دورماندن از مزاحمت‌های پدر به لبنان رفتیم. اما پدرمان به دنبال ما به بیروت آمد و با توسل به زور من و خواهرم را پیش بستگانش در كشور بحرین برد.

پس از گذشت مدتی همراه برادرم به تهران آمدیم و پس از 2 سال زندگی با مادر و برادر دیگرم به نام شهرام به محل سكونت جدید رفتم و اطلاعی از پدرم نداشتم. پدرم همیشه افرادی را سراغم می‌فرستاد تا برایم ایجاد مزاحمت كنند و با توجه به این‌كه مصائب و مشكلات، پایانی نداشت تصمیم به كشتن پدرم گرفتم و نهایتا 15 سال پیش با قرار دادن پارچه روی دهانش او را به قتل رساندم.../جام جم