تصادف؛ روی دیگر سکه BRT

شرق: محمدباقر قالیباف و شهرداری تهران هر وقت می‌خواهند نمونه‌ای از پروژه‌های موفقیت‌آمیزشان در پایتخت را مثال بیاورند، حتما اشاره‌ای به خطوط اتوبوسرانی تندرو موسوم به «بی‌آرتی» هم می‌کنند. ایده این خطوط اولین‌بار در مرداد سال 86 در حد فاصل میدان آزادی و تهرانپارس اجرا شد. از آن تاریخ تاکنون شش خط «بی‌آرتی» دیگر نیز در مسیرهای دیگری راه‌اندازی و فعال شده است. مسوولان شهرداری درباره موفقیت‌آمیزبودن این خطوط به کاهش فاصله دسترسی مردم، جابه‌جایی روزانه چندین‌میلیون مسافر و کاهش ترافیک تهران اشاره می‌کنند. این اما تنها یک روی سکه این خطوط است. پی‌بردن به روی دیگر این سکه چندان دشوار نیست، کافی است دو واژه «بی‌آرتی» و تصادف را در موتورهای جست‌وجوی اینترنتی یا خبرگزاری‌های رسمی کشور جست‌وجو کنیم. نتیجه‌ای که حاصل می‌شود ده‌ها خبر تصادف و برخورد اتوبوس‌های این خطوط با عابران پیاده، موتورسواران، خودروهای دیگر یا انحراف از مسیر به دلیل سرعت بالاست. در جدیدترین خبرهای مربوط به تلفات خطوط «بی‌آرتی» تهران شب سیزدهم آبان گذشته یکی از اتوبوس‌های تندرو خط ولیعصر در ساعت هفت شب یک عابر پیاده را زیر گرفت. حاصل این تصادف رفتن به کما برای زن جوانی بوده که اتوبوس با او برخورد کرد. بلافاصله فیلم این تصادف را برخی وب‌سایت‌های خبری هم منتشر کردند؛ فیلمی که در آن دیده می‌شود با وجود گذشت نزدیک به 40دقیقه از تصادف سهمگین اتوبوس با این زن جوان، آمبولانس‌ برای رساندن او به بیمارستان نمی‌رسد تا احتمال بهبود فرد مصدوم به حداقل کاهش پیدا کند. این در حالی است که اتوبوس‌های این خط با سرعتی بسیار بالا شبانه‌روز این مسیر را بالاوپایین می‌کنند. اگرچه مسوولان شهرداری یا اورژانس آمار دقیقی از تلفات و میزان تصادفاتی که به‌صورت روزانه، هفتگی یا ماهانه در خطوط «بی‌آرتی» تهران به وقوع می‌پیوندد خبری منتشر نمی‌کنند؛ اما گفت‌وگو با کسبه و اهالی خیابان‌هایی که این خطوط در آنها فعال است و همچنین گفت‌وگو با خود رانندگان اتوبوس‌ها نشان می‌دهد روزی نیست که چندین تصادف در این خطوط رخ ندهد. و البته تنها بخش اندکی از این اخبار به صفحه روزنامه‌ها و خبرگزاری‌ها می‌رسد.

نبود چراغ و نور کافی، سرعت بسیار بالای اتوبوس‌ها در این مسیر، تردد چشمگیر موتورسواران در این خطوط و همچنین نبود مسیرهایی مشخص برای عبور عابران پیاده مانند خط‌کشی یا پل‌های مخصوص عابران پیاده دست‌به‌دست هم داده و خطوط «بی‌آرتی» تهران را به قتلگاهی برای شهروندان بدل کرده است.

خیابان ولیعصر تهران از مهر سال 88 دارای چهارمین خط ویژه «بی‌آرتی» در تهران به طول 21 کیلومتر شد. پیش از آن این خیابان در بخش عمده‌ای مسیرش به‌صورت دوطرفه و قابل تردد برای همه خودروهای شهری بود. با این حال پس از راه‌اندازی این خط مسیر شمال به جنوب ولیعصر به‌صورت تمام‌وکمال در اختیار اتوبوس‌های تندرو قرار گرفت. این کار اگرچه برای شهروندان و مسافرانی که به‌دنبال رسیدن سریع‌السیر به مقصد خود در شمال و جنوب تهران هم‌راستا با خیابان ولیعصر هستند، مناسب است اما بزرگ‌ترین ضربه را به هویت این خیابان و همچنین رونق کسب‌وکار در دوسوی آن وارد کرد.

خیابان ولیعصر تهران پیش از این اصلی‌ترین خیابان شهر و به تعبیر برخی شناسنامه شهر تهران بود. جایی برای قدم‌زدن، خریدکردن و پیاده‌روی. حالا اما به بزرگراه باریکی بدل شده است که اتوبوس‌های عظیم‌الجثه با سرعتی بالا مشغول تردد در آن هستند؛ ترددی که حاصلش غیر از به مقصدرساندن برخی شهروندان و افتخار شهرداری، آسیب‌دیدن یا راهی بیمارستان‌کردن برخی دیگر از شهروندان نیز هست.