بالاخره کجا بریم؛ بهشت یا جهنم

 

اخبار اجتماعی - بالاخره کجا بریم؛ بهشت یا جهنم

اینکه ما بهترین مسئولین دنیا رو داریم شکی توش نیست ...

اما گل بی عیب خداست. مسئولین نازنین ما هم با همه شایسته سالاریشون بعضی وقتها شوخی هایی می کنند که آدم نمی فهمه کجای دلش بذاره ...

مثلا بعضی وقتها پاشون رو می کنند تو یه کفش که الا بلا دسته جمعی باید بریم بهشت و اگه نریم، بهشون بر می خوره و شلاقمون می زنند! بعضی وقتها هم رسما دعوت می کنند به جهنم که اونجا به زمین گرممون بزنن!

همه ما بر و بچز انقلابیم و خوب می دونیم که لرزش (به وزن ارزش) یه جور حرکات موزن که چه عرض کنم، ناموزون محسوب می شه و هر کی بلرزونه باید فرستادش یه جای گرم مثل جهنم! تا دیگه از این کارا نکنه ...

اما مشکل اینجاست اگه هم نریم بهشت شلاق می خوریم و این خیلی زور داره که آدم، هم بره جهنم و هم شلاق بخوره! پس به نظر من به سری که درد نمی کنه نباید دستمال بست؛ بهتره سعی کنیم تحت هیچ شرائطی چه در هوای سرد و چه در زمان شنیدن آهنگ بندری نلرزونیم ... با کمی تمرین می تونیم لرزش بدنمون رو تحت کنترل ذهنمون دربیاریم و شادی های متافیزیکی بکنیم. اینجوری مشکل رفتن به جهنم حل می شه و بعدش می تونیم دست در دست هم دهیم به مهر و بریم بهشت!

بازم تاکید می کنم با مهر؛ نه با ضرب و زور!

به‌خدا هیچ چیزی بهتر از دوستی نیست کمی جلوی بچه ها رعایت کنید ...

مثلا اونقدر گفتید تفکیک جنسیتی خوبه که بعضی از زوج های جوون قضیه رو جدی گرفتند و از هم جدا شدند ؛ یکیش هم همین فرزاد حسنی و آزاده نامداری خودمون! 

اخبار اجتماعی - عصر ایران

 

ویدیو مرتبط :
محاصره کردن تک تیرانداز داعشی و بالاخره الی جهنم- سوریه

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

زندگی در بهشت و جهنم+ تصاویر

زندگی در بهشت و جهنم+ تصاویر
آنان که از عصرهای مختلف گذشتند، در اصل آن قدر مانده اند که صاحب هویت و سنت شده اند. چنین مردمانی، در هر جای عالم که باشند، یک ویژگی مشترک دارند: سر سختی.
گوچ نشینان قرقیز ساکن در شمال افغانستان، یکی از این مردمان سرسخت اند که به جای زانو زدن در برابر سختی ها، سختی ها را به زانو در آورده اند! یکی از رسانه ها در باره منطقه زندگی آنها از تعبیر «بین بهشت و جهنم» استفاده کرده است؛ بهشت برای شادی این مردم و صفای طبیعتش و جهنم برای کمبود امکانات طبیعی و مادی و سختی زندگی اش.
بنا بر این گزارش، از سر سختی این مردمان قرقیز تصاویری ثبت کرده که می بینیم:

 

پامیر کوهستان بسیار بلندی در آسیای مرکزی است
قسمت اعظم این سرزمین متعلق به تاجیکستان و قرقیزستان و مابقی جزء افغانستان و پاکستان است. در مشرق به دشتها و ریگزارهای ترکستان چین منتهی شود و در شمال به فرغانه و به مغرب در طول سیلابهائی که آمودریا از آنها تشکیل می‌شود به پستی می‌گراید و در جنوب آن رشته‌کوه قره‌قوروم واقع است.
کوههای پامیر در حدود ۷۰۰۰۰ کیلومترمربع مساحت دارد. ارتفاع این سرزمین که از سطح دریا در حدود ۴۰۰۰ متر است باعث سختی آب و هوای آن شده‌است چنانکه زمستان در این منطقه هفت ماه طول می‌کشد و تنها در یک ماه (ماه ژوئیه) شبها شب‌نم نمی‌باشد و حرارت روزها گاه به ۷۰ درجه می‌رسد. پامیر هوائی خشک دارد و باران و برف در آن بندرت می‌بارد. بادهای آن بسیار سرد است ولی شدید نیست لکن با خشکی آب و هوا دریاچه‌های متعددی در آنجا هست که برخی وسیع باشد لیکن آب این دریاچه‌ها روبه نقصان است چنانکه بعضی بکلی از میان رفته‌است. از جمله دریاچه‌های آن قره‌کول با ۳۰۰ هزارمترمربع مساحت و ساری‌گول با ۴۲۶۷ مترمربع مساحت است.
غالب رودهای پامیر به‌طرف مغرب یعنی آمودریا که به دریاچه آرال می‌ریزد جاریست و بقیه به‌طرف شرق یعنی رود تاریم متوجه‌است.
کوه مرتفع پامیر موسوم به تغارمه ۷۸۹۹ متر ارتفاع دارد.
ظاهراً سکنهٔ فعلی هند و ایران از این معبر گذشته و در این دو مملکت سکنی گزیده‌اند. از جبال مهمی که از این عقدهٔ کوهستانی آغاز می‌شود در شمال، رشته‌کوههای تیانشان است که از حوالی سمرقند تا داخلهٔ ترکستان چین امتداد دارد و در جنوب کوههای کوئن‌لُن و قراقروم و هیمالیا که همه بموازات یکدیگر از شمال غربی به جنوب شرقی امتداد دارند و از دره‌های مابین آنها هر یک رودی جاری است. در جانب غربی این نجد دو رشته‌جبال از پامیر آغاز می‌شود یکی سلسلهٔ جبال هندوکوه یا هندوکش و دنباله‌های آن یعنی کوه‌بابا و سپیدکوه و سیاه‌کوه و کوههای شمال خراسان. دیگر سلسلهٔ سلیمان که در امتداد رود سند بجهت جنوب ممتد می‌شود و به بلوچستان و سواحل اقیانوس هند می‌انجامد و راههای اصلی سرزمین‌های مجاور نجد پامیر یعنی افغانستان و پنجاب و ترکستان و کاشغر و ایران همه از میان همین سلسله کوههاست.

( منبع: ویکی پدیا)

rouzegareno.ir