انتقاد «محقق داماد» از آیت‌ الله جنتی

آیت‌الله مصطفی محقق داماد، برای برخی اظهارات چهره‌های روحانیت علیه افراد در نماز جمعه اظهار تاسف کرد و این اظهارات را در حکم تهمت و خلاف شرع دانست.

سئوال آیت‌الله محقق‌داماد از آیت الله جنتی: روش دادگاه موسولینی، منبع جدید فقه است؟

اخبار سیاسی - سئوال آیت‌الله محقق‌داماد از آیت الله جنتی:
روش دادگاه موسولینی، منبع جدید فقه است؟

آیت الله مصطفی محقق داماد رئیس اسبق سازمان بازرسی کل کشور در یادداشتی در روزنامه اطلاعات با اشاره به سخنان دبیر شورای نگهبان نوشت: چند روز قبل یكی از خبرگزاری‌های رسمی خبری را به تلفن همراه اینجانب (و شاید دیگران) ارسال داشت مبنی بر اینكه عالیجنابی از صاحبان منصبی كه مقتضای آن منصب فقاهت همراه با عدالت بود و بنابراین از فقیهان عادل رسمی كشور جمهوری اسلامی محسوب می‌شدند اظهار فرموده‌اند كه برخی افراد مورد نظر مبارك ایشان را بایستی بدون محاكمه اعدام می‌كردند.

اگر بنا به محاكمه بود هیچ قاضی عادل و آگاهی جز حكم اعدام برایشان صادر نمی‌كرد. معظم‌له برای توجیه نظر خویش به دادگاه صحرایی موسولینی پس از جنگ جهانی توسط پارتیزانها تمسك فرموده و گفته‌اند فقط در دادگاه از ایشان سؤال شده كه نامت چیست؟ وقتی گفت نامم موسولینی است قاضی دستور داد ببرید اعدام كنید. عرض من این است كه:

اولاً ـ این صاحب منصب فقاهت نظرشان محمول بر فتوای ایشان است و نظام قضائی كشور از مقلدین ایشان نمی‌باشند. ایشان فقاهت خود را بایستی در روند تصویب قوانین اعمال نمایند و نه در تریبون‌های سخنرانی‌های اجتماعی. البته هر چند مقتضای استقلال قضائی آن است كه به اینگونه اظهارات بی‌اعتنا باشد و وظایف خود را مطابق با تكالیف شرعی و قانونی خود انجام دهد ولی ناگفته پیداست كه انتشار این‌گونه مطالب چهره قضای اسلامی را ملكوك می‌كند و دستگاه قضائی نمی‌تواند نسبت به این‌گونه ضربه‌های وارده بی تفاوت باشد. زیرا نحوه سخن گفتن به گونه‌ای است كه گویی عنان اختیار و تصمیم‌گیری به دست گوینده بوده و خواهد بود.

ثانیاً ـ ایشان البته به از دیگران می‌دانند كه منابع فقه امامیه منحصر به چهار منبع است كتاب، سنت، اجماع و عقل. در سراسر فقه اصطلاح «بالادله الاربعه» به كرّات مشهود است (رك: الحدائق الناضره / ج21، ص 395 / المناهل / ص271 / المكاسب، ج1،‌ص 253) اگر فقیهان به سیره عمل می‌كنند منظورشان سیره متشرعه است (رك: مصباح الفقیه / ج2، ص 170 / العروه الوثقی، ج1، ص 101) و نه رویه قضائی دادگاه موسولینی دیكتاتور ایتالیا. آیا منصب رسمی فقاهت این حق را برای ایشان ایجاد كرده كه منبعی جدید بر منابع فقاهت بیفزایند؟ آیا این‌گونه سخن گفتن چوب حراجی نیست كه بر پیكر فقاهت و قضاوت وارد می‌گردد؟

ثالثاً ـ از قواعد مسلّم فقه اسلامی كه می‌تواند بشریت به آن افتخار كند احترام به دماء، اعراض و جان انسان‌هاست. مجازات بدون محاكمه آنهم مجازات اعدام را چگونه ایشان می‌تواند به فقاهت اسلامی منتسب سازد؟ رابعاً ـ ظاهراً معظم‌له در این جملات معیار «عدالت و آگاهی قضائی» را هم معین فرموده و الگوی كامل را قاضی دادگاه صحرایی موسولینی دانسته و به قضات دستگاه قضاء آموزش داده‌اند كه از سنت حسنه! و رویه قضائی معزی‌الیه پیروی نمایند!! عجبا لحلم‌الله! جای شیخ انصاری‌ها خالی است كه كتاب القضاء و رساله شریفه عدالت خویش را بازنگری و با این فرمایشات فقیهان عصر ما مقایسه كنند و ببینند چگونه محصول عمرشان رو به ویرانی می‌نهد.

البته در هنگام نگارش این سطور نگران آنم كه معظم‌له در پاسخ این نقد به ذیل دامن گشاد و گسترده مصلحت تمسك نمایند كه در این صورت قلم را سرمی‌شكند و از نگارش بازمی‌دارد. بفرمایند كه مصلحت چنان دیدیم و چنان گفتیم و چنان كردیم و چنان خواهیم كرد. اینجا دیگر جای سكوت است و با كمال صراحت اعتراف می‌كنم كه لااقل این نویسنده توان دفاع ندارد. این سخن مبتنی بر نظریه فقه مصلحت‌اندیش است كه می‌تواند همه اصول اخلاقی و فقهی شریعت احمدی و دین محمدی را منزوی سازد كه البته برای اینجانب مبانی فكری و علمی این نظریه فاقد توجیه است.

اخبار سیاسی - بهارنیوز