اصلاح طلبان چطور وارد انتخابات می‌شوند؟

 خبرآنلاین: رسانه‌های اصلاح‌طلب برای اثبات قدرت خود،‌ رقیب اصولگرای خود را کم‌توان معرفی می‌کنند. از نگاه این رسانه‌ها، ‌اصولگرایان با چالش بزرگی به نام «وحدت» مواجه‌اند که سلایق سیاسی متکثر، رخصت متحد شدن را به آنها نمی​دهد.

اختلافات میان اصولگرایان نه حرف تازه​ای است و نه موضوعی است که بتوان آن را انكار کرد. این جناح سیاسی پس از ناکام ماندن در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم در سال 1392 تلاش​های آشکار و پنهانی را برای جبران شکست خود آغاز کرده که در آخرین نمونه می​توان به نشست اخیر اصولگرایان با حضور آیت​الله مصباح یزدی اشاره کرد.

 به رغم اظهارنظرهای گاه متشتت كه در بین اصولگرایان به گوش می‌رسد، می‌توان اراده‌ای قوی را مشاهده كرد كه نمی‌خواهد اجازه بدهد آنچه در سال‌های 1384 و 1392 برایشان اتفاق افتاد، تكرار شود.

اصولگرایان هنوز شیرینی پیروزی در انتخابات مجلس نهم را در زمستان 1390 به یاد دارند و همچنان دنبال فرمولی هستند كه با وجود اختلافات بعضاً سنگین میان خود به لیست واحد یا لیست‌های دارای اشتراك بالا برسند. به نظر می رسد، دستیابی به این هدف چندان سخت نیست.

 تشكل‌هایی مانند جبهه پیروان كه متشكل از 18 گروه كوچك و بزرگ اصولگراست به همراه احزاب كم‌طرفدارتری چون جمعیت ایثارگران و جمعیت رهپویان از انسجام نسبی برخوردارند. حتی جبهه پایداری كه بارها بازی اصولگرایان را به‌هم زده، در درون خود از ساختار حزبی منسجمی برخوردار است.

چنانچه سوت انتخابات كشیده شود، توان به میدان آوردن بدنه اجتماعی موافق از سوی اصولگرایان - صرف‌نظر از حجم قابلیت و توانایی- برایشان وجود دارد.

انسجام در میان اصلاح طلبان چگونه است؟

در جناح مقابل ، اما چنین انسجام حزبی وجود ندارد. با آن كه سروصدای برخی تشكیلات اصلاح‌طلب بلند است اما وقتی هیاهوها می‌خوابد عقبه‌ای كه بتواند در روزهای كارزار سیاسی به كار بیاید، مانند سراب است.دو هفته پیش حزب اعتماد ملی سعی كرد در یك مانور سیاسی قدرت خود را به رخ بكشد اما نشست حزب پیش از آن كه عملیاتی باشد و راهبردی جدی در آن مطرح گردد به شعار و رجزخوانی گذشت.

شاید تنها تشكل سابقه داری كه توانسته ظاهر را حفظ كند و صورت خود را با سیلی سرخ نگه دارد، كارگزاران است. این حزب امسال برای آن كه گرد رخوت چند سال اخیر را از صورت بزداید، به ترمیم شورای مركزی خود پرداخت. اما از همان ابتدا معلوم بود تركیب ناهمگونی كه پدید آمده، توان كارهای بزرگ را ندارد. استعفای محمد هاشمی حتی اگر توسط رسانه‌های اصلاح‌طلب بخواهد خفیف و كوچك شمرده شود، این واقعیت را كه كارگزاران دست‌كم در حال پوست‌انداختن است، تغییر نمی‌دهد. پوست‌ انداختنی كه در دوره نزدیك شدن به انتخابات، وقت مناسبی برایش نبود.

تشکل دیگر، حزب "ندا" ست که از نخستین روزهای مطرح شدن، به شدت مورد حمله قرار گرفت. اصلاح طلبانی که شناسنامه تشکل حزبی را تنها به نام خود صادر کرده بودند، ورود صادق خرازی را برنتابیدند و علنا به انتقادات گسترده از او پرداختند. هر چند بعدا در اقدامی که به نظر می آید تصنعی باشد، حضور "ندا" را مثبت خواندند، اما تلخی برخورد روزهای نخست، همچنان باقی خواهد ماند. در هر حال "ندا" هنوز جان لازم را برای آنکه در عرصه انتخابات ، حضور فعال داشته باشد، پیدا نکرده است.

اصلاح طلبان و به خصوص استخوان خردكرده‌های آنها می‌دانند كه در شرایط كنونی فقط می‌توانند به اتكای دو، سه چهره مشهور وارد میدان شوند. به بیان دیگر همین دو، سه نفر ناجی آنها خواهند بود و به ناچار باید بار تمام فعالیتهای سیاسی را در نبود تشکیلات مستحکم اصلاح طلب به دوش بکشند.

اما آیا این چهره‌های شاخص می‌توانند جایگزین گروه‌ها و احزاب شوند ؟ پاسخ «آری» به این سؤال بیش از اندازه خوشبینانه است چون اختلاف بین همین افراد - به گواهی رخدادهای انتخابات 92- و تفرق بین چهره‌های اصلاح طلب زیاد است و حساب كردن روی آن با ریسك بزرگ همراه است. پاسخ منفی به این پرسش ، فعلا و در شرایط حاضر، واقع بینانه تر است؟