از "وحدت انتخاباتی" تا "توفیق خدمت"

 

 

 

"وحدت اصولگرایان برای شرکت در انتخابات مجلس" ؛ این تعبیری است که در ماه های اخیر بسیار شنیده ایم و درباره اش خبرها و تحلیل های زیادی خوانده ایم: یکی از لزوم ارائه فهرست واحد سخن می گوید ، آن دیگری از منافع وحدت اصولگرایانه حرف می زند و فعال سیاسی دیگری از مضار نرسیدن به تفاهم انتخاباتی ؛ جلسات علنی و محرمانه برای رسیدن به وحدت در انتخابات مدام در حال برگزاری است و "ید واحده" شدن در پیکارهای انتخاباتی ، سخن اول و آخرشان است.خدمت

این وضعیت البته ، حالت نامتعارفی نیست ، چه آن که هر حزب و گروهی می خواهد بیشترین آرا و کرسی ها را در پارلمان کسب کند و طبیعتاً رسیدن به اتحاد و لیست های واحد می تواند تا حد زیادی دغدغه زدا باشد.

لذا تلاش برای وحدت ، نه تنها امری عجیب نیست بلکه کاری است در خور تحسین که عقلانیت سیاسی در کلیت ، آن را تأیید می کند. اصولگرایان در انتخابات مجلس هفتم نیز در قالب 6+5 تجربه موفق "پیروزی بر اثر وحدت" را در کارنامه هایشان دارند و اینک آن 6+5 را به فرمول پیشرفته تری به نام 8+7 ارتقا داده اند و امیدوارند بتوانند با وحدت انتخاباتی جدید ، فعال مایشای پارلمان نهم نیز باشند.

سخن این نوشتار اما پرداختن به وحدت انتخاباتی اصولگرایان و بحث های کلیشه ای پیرامون آن نیست چه آن که این موضوع صرفاً دغدغه فعالان سیاسی است و مردم ، دلمشغولی های مهم تری دارند.

سخن بر سر است که چرا این وحدت فقط در ماه های منتهی به انتخابات مهم می شود و تبدیل به مشغله اول و آخر سیاسیون کشور؟!

چرا به این اندازه که بر سر وحدت انتخاباتی بحث و جدل می شود ، همین سیاسیون که دولت و مجلس را در قبضه قدرت خود دارند ، در باب خدمت به مردم و حل هزاران مشکل بر زمین مانده کشور متحد نمی شوند؟ مگر نه این است که کرسی های وکالت و وزارت و ریاست اساساً برای این در ساختار سیاسی حکومت ها شکل گرفته اند که افرادی از بین مردم بر آنها تکیه زنند و به نمایندگی از جامعه و با دستمزد و نظارت جامعه ، آن را پیش ببرند و گره از کارها بگشایند؟

چطور است که برای رأی آوردن در یک انتخابات نیاز به وحدت است اما برای هزاران کار سخت دیگر که در مسیر اداره جامعه وجود دارد ، چیزی به نام وحدت و حرکت هماهنگ ، اهمیت چندانی ندارد و هر کسی ساز خود می زند؟

آیا برای حل مشکلات معیشت ، مسکن ، بیکاری ، ازدواج ، اعتیاد ، روند رو به گسترش ایدز ، فزونی خانمان برانداز سرطان ها ، آلودگی مرگبار هوا ، کمبود تفریحات مردم و فهرست بلند بالای مشکلاتی که همه بر آن آگاهند نیاز به وحدت و همدلی و همگامی نیست؟!

وقتی مجلس هفتم و دولت نهم با یکدیگر مصادف شدند و دست بر قضا هر دویشان اصولگرا و هنگامی که غلامعلی حداد عادل - رئیس مجلس هفتم - و محمود احمدی نژاد - رئیس جمهور جدید وقت - بر روی آن کاناپه نشستند و با لبخند و خرسندی به خبرنگاران و عکاسان دست تکان دادند و اولین کنفرانس مشترکشان از دوران نوین پیش رو سخن گفتند ، بسیاری از مردم ، حتی آنانی که تفکر سیاسی شان اصطلاحاً دوم خردادی بود ، به این دل خوش کردند که با یکدست شدن متولیان امر ، لااقل از دعواها و تنش های اعصاب خرد کن دوران هشت ساله اصلاحات رهایی می یابند و مسوولان به جای آن که انرژی خود را صرف خنثی کردن همدیگر کنند ، "متحدانه" در خدمت حل مشکلات کشور قرار می گیرند و فضای آرام ، محترمانه و کاری شکل می گیرد.

بی انصافی است اگر بگوییم هیچ نکردند اما 75 میلیون شاهد عینی داریم که آن وحدت قبل از انتخابات و آن اتحاد ابتدایی ، دولت مستعجل بود و به زودی کشور وارد دوره تازه ای از تنش های سیاسی شد و کارهای بسیاری همچنان بر زمین ماند ؛ گو این که وحدت ، صرفاً پلی بود برای پیروزی انتخاباتی و نمایشی بود برای دل خوشی مردم!

مردم از مسوولانشان و سیاستمدارانشان ، نه وحدت انتخاباتی که وحدت بعد از انتخابات می خواهند ، وحدتی که معطوف به خدمت باشد و الا وحدت در انتخابات ، بخشی از بازی خود سیاستمداران است و به خودی خود دردی از مردم را دوا نخواهد کرد ؛ وحدت ، بیشتر زمانی به کار ملک و ملت می آید که آقایان به قول خودشان ، " توفیق خدمت" یافته باشند.../عصرایران

ویدیو مرتبط :
amp در سئو چیست

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

اولین ائتلاف انتخاباتی شکل گرفت/ وحدت قالیباف، حدادعادل، ولایتی تا کی دوام خواهد داشت؟

اولین ائتلاف انتخاباتی شکل گرفت/ وحدت قالیباف، حدادعادل، ولایتی تا کی دوام خواهد داشت؟

شمارش معکوس برای انتخابات که شروع می‌شود، خبرهای ائتلاف و انشقاق رنگ و بوی جدی‌تری به خود می‌گیرند.

 

به گزارش نامه، نامزدهایی که سودای ریاست در سر دارند در پی مذاکرات و لابی‌های خود و وزن‌کشی رقبا به تحلیلی از وضعیت خود می‌رسند و براین اساس تکلیف خود را مشخص می‌کنند. در این بین برخی مجبور هستند که عطای دولتی شدن را با یکدیگر تقسیم کنند و برخی دیگر تک‌روی می‌کنند و حاضر به ائتلاف نیستند. در حالی که بیش از 40 نفر به عنوان نامزد احتمالی انتخابات آینده مطرح هستند، طبیعی است که از این بین در نهایت 5 -6 نفر در میدان نهایی حاضر باشند و الباقی که شاید خیلی هم شانسی برای رای نداشته باشند، منت بر دیگری بگذارند و به نفع یکدیگر کنار روند.

در بازار بی رمق اخبار انتخاباتی این روزها، خبری در رسانه ها منتشر شده که کمی یخ این رقابت را آب می‌کند و تا مدتی تایید و تکذیب‌ها را در پی خواهد داشت. خبر حاکی از ائتلافی است که به نظر چندان هم پایدار نخواهد ماند، ائتلافی با عنوان 2+1 با ترکیب علی اکبر ولایتی، غلامعلی حدادعادل و محمد باقر قالیباف.

بر اساس خبر منتشر شده، این سه نامزد جدی انتخابات به این نتیجه رسیده اند که در رقابت با یکدیگر زمینه حضور برای جریان رقیب و نامزد دولت را باز خواهند کرد و بر این اساس پذیرفته‌اند که امکانات رسانه‌ای و تبلیغاتی خود را در اختیار این ائتلاف قرار دهند و در نهایت یک نفر را وارد کارزار انتخابات کنند.

این ائتلاف در حالی شکل گرفته که این روزها بحث ورود جامعتین به انتخابات جدی‌تر از قبل مطرح است و هنوز این نهاد تاثیرگذار در شکل دهی به رای مردم، گزینه خود را معرفی نکرده است، که البته با توجه به حضور نامزد روحانی و احتمال ترجیح این دو نهاد به حمایت از نامزد روحانی از پشتوانه جامعتین برخوردار نیست.

از سوی دیگر نگاهی به سابقه اعضای این ائتلاف نشان دهنده عدم توفیق آنها در ائتلاف‌هاست. پیش از این بارها موضوع ائتلاف قالیباف، رضایی و لاریجانی مطرح شده بود و چندین جلسه انتخاباتی نیز میان این سه عضو شاخص جریان اصولگرایی مطرح بود که البته هیچ وقت به نتیجه نرسید. قالیباف خود دارای دستگاه تبلیغاتی قدرتمندی است که بعید به نظر می‌رسد که حاضر باشد امکانات خود را برای پیروزی گزینه دیگری به کار گیرد.

علی اکبر ولایتی نیز در انتخابات سال 84 عملا نشان داد که میلی برای ائتلاف ندارد و در صورتی که شانسی برای پیروزی خود متصور نباشد، عطای رقابت را به لقایش خواهد بخشید.

هرچند که تشکیل این ائتلاف دور از ذهن نیست، اما به نظر می‌رسد تا زمانی مورد حمایت اعضای آن باشد که خود را گزینه نهایی ائتلاف بدانند و در غیر این صورت باید منتظر ماند تا خبر انشقاق منتشر شود./نامه نیوز