آیا دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد کامل می شود؟

آیا دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد کامل می شود؟

تحمل یا برخورد ؛ مسأله این است!

در این میان ، نکته ای نیز وجود دارد و آن این که ممکن است برآورد قائلان نظریه "تحمل" ، این باشد که هر چند ادامه مشی کنونی دولت ، خسارت بار است اما برکناری رئیس جمهور در شرایط کنونی ، خسارتی بیشتر از ادامه ریاست جمهوری اش بر کشور تحمیل می کند.

 

 

عصرایران - محمد رضا باهنر ، نائب رئیس مجلس شورای اسلامی چندی پیش گفت: باید احمدی نژاد را تا پایان دوره اش تحمل کنیم.آخر هفته گذشته نیز سخنگوی کمیسیون شوراها و امور داخلی کشور در مجلس شورای اسلامی، درباره احمدی نژاد این جملات را بیان کرد: این چند مدت باقی مانده از عمر دولت را مدارا کنیم تا شاید دولت مقداری در برابر این حسن رفتار ، عکس العمل مثبتی نشان دهد ؛ باید کج دار و مریز طی کنیم ، تا این دولت تمام شود.

این چندمین باری است که فعالان سیاسی کشور از مقوله ای به نام "تحمل احمدی نژاد" سخن می گویند.

البته مخالفان این ادبیات نیز کم نیستند ؛ کما این که حیدر پور ، عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس تصریح می کند: بحث تحمل بحثی انحرافی است که طرح شدنش اشتباه است. حکومت داری یعنی فرماندهی، پس اگر به نتیجه برسیم که کسی نمی‌تواند خواسته‌های نظام و کشور را برآورده کند باید بدون تعلل برکنارش کنیم.

تحمل یا عدم تحمل؟! 

واقعیت امر ، از دو حال بیشتر نیست: یا رویکرد مدیریتی احمدی نژاد به گونه ای است که ادامه ریاست جمهوری وی ، به زیان کشور است ، یا ادامه ریاست جمهوری وی زیانبار نیست.

حال باید پرسید فعالان سیاسی صاحب قدرت (مانند مجلسیان)، به کدام یک از دو باور فوق معقتدند ؛ اگر منش مدیریتی احمدی نژاد را در مجموع به نفع کشور می دانند که اساساً سخن گفتن درباره تحمل یا عدم تحمل ، امری غیرعقلایی است چه آن که اوضاع ، بزعم آنها عادی است و رئیس جمهور ، دارد امور متعارف دولت داری را انجام می دهد.

اما اگر برآورد آقایان این است که ادامه ریاست جمهوری احمدی نژاد برای کشور خسارت بار است ، بحث "تحمل یا عدم تحمل" موضوعیت می یابد.

در چنین فرضی ، اصل بر این است که حتی برای یک روز و یک ساعت نیز نباید اجازه استمرار خسارت را داد و "تحمل" ، موضوعی انحرافی است چه آن که نمایندگان به عنوان ناظران قانونی بر دولت ، حق ندارند درباره تضییع حقوق موکلان خود (مردم) ، باب تحمل را بگشایند.

تحمل تضییع حق ، صرفاً در جایی می تواند جاری و ساری باشد که "حق یک شخص" مورد تعدی قرار گرفته باشد و او ، «شخصاً»از حق خود بگذرد و راه تحمل و مدارا در پیش بگیرد.اما هنگامی که سخن از خسارت یک ملت 75 میلیونی در میان است ، هیچ کس نمی تواند عهده دار مسوولیتی "عقوبت دار" به نام دیده بستن بر خسران ملت و تحمل "عامل خسارت" باشد.

البته در این میان ، نکته ای نیز وجود دارد و آن این که ممکن است برآورد قائلان نظریه "تحمل" ، این باشد که هر چند ادامه مشی کنونی دولت ، خسارت بار است اما برکناری رئیس جمهور در شرایط کنونی ، خسارتی بیشتر از ادامه ریاست جمهوری اش بر کشور تحمیل می کند.

در اینجا بحث ظریفی پیش می آید که عدم توجه به آن می تواند بدعت زا و خسارت بار باشد؛ اگر برکناری رئیس جمهور ، خسارت بیشتری از ابقای او دارد ، دو فرض متصور است:

الف - خود دولت و شخص رئیس جمهور بازی را به گونه ای چیده اند که کسی نتواند برخورد کند.ب - شرایط موجود ، بدون طراحی دولت ، سبب شده است که خسارت کنار گذاشتن دولت ، بیش از بقای آن باشد.

در فرض نخست ، حتماً باید برخورد شده ، زیان برکناری نیز به جان خریده شود چه آن که در غیر این صورت ، از این به بعد ، هر رئیس جمهوری در دوران زمامداری اش ، در صدد بر می آید تا صحنه را به گونه ای بچیند که برخورد با خطاهای او ، برای کشور هزینه زا باشد و بدین ترتیب ، مصون از پاسخگویی ، تنها به ادامه حضور در قدرت بیندیشد.

اما در  حالت دوم ، چاره ای جز تحمل نیست ، مشروط بر این که زیان های برخورد "اثبات" شود و الّا از کلی گویی ، بویی جز عافیت طلبی و مسوولیت ناپذیری بر نمی خیزد./عصرایران

 

ویدیو مرتبط :
گل زیبای دکتر احمدی نژاد در دوران ریاست جمهوری

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

آقای احمدی نژاد! بعد از دوران ریاست جمهوری تان به مصر بروید ؛ تحقیر بس است

 

آقای احمدی نژاد! بعد از دوران ریاست جمهوری تان به مصر بروید ؛ تحقیر بس است

سخنان احمدی نژاد به حدی غیر دیپلماتیک است که تا کنون سابقه نداشته حتی ضعیف ترین کشور جهان در برابر ابرقدرت ها نیز چنین ادبیاتی را به کار گیرد و رئیس جمهور آن کشور کوچک از سفر فوری اش در صورت وصول دعوت نامه و آمادگی برای کار کردن درکارخانه های طرف مقابل سخن بگوید! ولی متأسفانه این ادبیات به نام ایران ثبت شد ، آن هم در برابر کشوری مانند مصر که خودش دچار مشکلات بی شمار داخلی و خارجی است و دست نیازش دراز.

 

 این برای اولین بار نیست که محمود احمدی نژاد ، رئیس جمهور ایران ، با ادبیاتی از موضع پایین درباره ارتباط با مصر صحبت می کند.

او در اردیبشهت 1386 زمانی که هنوز حسنی مبارک بر سر کار بود ، آن جمله معروف را گفت: ما حاضریم تا پایان وقت اداری امروز ، سفارتمان را در قاهره دایر کنیم ؛ جمله ای که با واکنش سرد مصری ها مواجه شد و کسی هم تحویل نگرفت!

هر چند در آن زمان ، این سخن گفتن غیردیپلماتیک ، با نقدهای متعددی در ایران مواجه شد ولی آنچه گویا در این ملک کارگر نیست ، "حرف حساب" است ؛ چه آن که احمدی نژاد همچنان بر رویه خود اصرار کرد و در ادامه ماجراهای مصر ، از ولع بی حد و حصر خود برای سفر به قاهره سخن ها گفت.

او در دیدارهایش با هیات های مصری - البته نه هیأت های دیپلماتیک بلکه گروه هایی مانند دانشگاهیان و انقلابیون مصر - بارها بر اشتیاق یکسویه تهران برای برقراری رابطه با قاهره تاکید کرد و حتی در یکی از ملاقات هایش ، جمله ای گفت که در بسیاری از رسانه های عربی تیتر شد و البته دستاویز تحلیل هایی مبتنی بر تحقیر ایران.

احمدی نژاد گفته بود : به خدا قسم من یک بار عبور از آسمان مصر را با صدها بار سفر به واشنگتن و نیویورک عوض نمی کنم و من این را با افتخار می گویم.

همچنین در حالی که قبل از این مقامات مصری به حرف های قبلی احمدی نژاد چنین پاسخ داده بودند که "برقراری روابط و سفر رئیس جمهور ایران ، مستلزم بررسی های دیپلماتیک و تصمیمات پارلمان جدید مصر است" ، احمدی نژاد باز هم برای "سفر فوری" به مصر اعلام آمادگی کرد و گفت:  به محض اینکه دعوتی از مسؤولان مصری دریافت کنم بلافاصله با افتخار به زیارت مردم مصر خواهم شتافت ؛ کجا بهتر از مصر؟!

این بار هم وقتی هیاتی از خانواده های شهدای انقلاب مصر با هزینه ایران به تهران آمده بودند ، احمدی نژاد با آنها هم جلسه گذاشت و جملات پیشین خود را با شدت و حدت بیشتری تکرار کرد و گفت که برای سازندگی مصر و خروجش از وضعیت کنونی حاضر است در یکی از کارخانه های مصر کار کند!

او همچنین حاتم بخشانه به مصری ها وعده کمک های مالی بلاعوض داد و گفت: کشورهایی مانند آمریکا برای کمک و وام دادن به مصر به مبلغ دو میلیارد دلار، شرط هایی را اعلام کرده اند ولی ما در ایران برای ارائه کمک به مصر، شرط نمی گذاریم.

این نحوه سخن گفتن ، آن هم از سوی بالاترین مقام اجرایی یک کشور ، شاید برای مهمانان مصری رئیس جمهور ایران خوشایند باشد و برایش دست بزنند (کما این که هر وقت احمدی نژاد این گونه سخن گفته ، مهمانان مصری اش سر ذوق آمده و برایش کف هم زده اند) اما هرگز با اصل عزت در روابط خارجی همخوانی ندارد و به شدت تحقیرآمیز است.

در این که برقراری رابطه سیاسی بین ایران و مصر به نفع دو ملت است ، تردیدی وجود ندارد ولی راهش این نیست که رئیس جمهور ایران ، سال ها درخواست های این چنینی از مصری ها بکند که "به محض این که دعوتم کنید می آیم" و " کمک مالی هم می کنم" و "حاضرم در کارخانه هایتان هم کارگری کنم" ... و جالب این که طرف مصری هم اصلاً وقعی به این حرف ها ننهد و حداکثر واکنشش این باشد که بعداً بررسی می کنیم!

اگر آقای احمدی نژاد ، عاشق سفر به مصر است ، یک سال صبر کند و بعد از پایان دوره ریاست جمهوری اش ، ویزای مصر بگیرد و سری به این کشور تاریخی بزند و صد برابر لذت عبور از آسمان مصر را در زمین این کشور ببرد. اما ایشان به عنوان رئیس جمهور ایران ، حق ندارد این گونه از موضع ضعف و انفعال ، حتی پیشنهاد کارگری در کارخانه های مصر را بدهد.

این گونه سخن گفتن ، تنها موجب تحقیر ایران می شود و در طرف مقابل ، این گزاره را ایجاد می کند که "حالا که ایرانی ها این قدر اشتیاق دارند و پیغام و پسغام می فرستند ، باید از موضع قدرت برخورد کنیم و این ما باشیم که شرط بگذاریم و امتیاز بگیریم."

سخنان احمدی نژاد به حدی غیر دیپلماتیک است که تا کنون سابقه نداشته حتی ضعیف ترین کشور جهان در برابر ابرقدرت ها نیز چنین ادبیاتی را به کار گیرد و رئیس جمهور آن کشور کوچک از سفر فوری اش در صورت وصول دعوت نامه و آمادگی برای کار کردن درکارخانه های طرف مقابل سخن بگوید! ولی متأسفانه این ادبیات به نام ایران ثبت شد ، آن هم در برابر کشوری مانند مصر که خودش دچار مشکلات بی شمار داخلی و خارجی است و دست نیازش دراز.

نکته این جاست که رسانه های دولتی ، معمولاً بخش های این چنینی سخنان احمدی نژاد را در داخل کشور منتشر نمی کنند و رسانه های خارجی اقدام به نشر آن می کنند و عدم تکذیب و واکنش دولت ایران نیز مهر تأییدی می زند بر این که رئیس جمهورمان ، باز هم نتوانسته از ادبیات منفعلانه خود در قبال مصر دست بردارد و از آن جملات قصار باز هم بر زبان رانده است تا اعراب به استناد سخنان رئیس جمهور خودمان ، ما را تحقیر کنند!/عصرایران