آقای احمدی نژاد! به چه حقی نشان های دولتی را بین دوستان تقسیم کردید؟

به چه حقی نشان های دولتی را بین دوستان تقسیم کردید؟ / دولت آینده "نشان های ناحق" را پس بگیرد

می گویند ناصرالدین شاه قاجار  هنگامی که از استحمام  فراغت می یافت و جامه تازه می پوشید و "صحت آب گرم "می شنید تمام قد در برابر آیینه می ایستاد و سبیل خود را تاب می داد و می گفت: خودمان از خودمان خوش مان آمد!

در مثل مناقشه نیست اما چه می توان کرد که وقتی خبر اعطای نشان به 11 مقام فعلی و سابق دولت - درست دو روز قبل از انتخابات ریاست جمهوری - منتشرشد این حکایت  در ذهن ها تداعی شد.

ماجرا از این قرار است که آقای احمدی نژاد روز 22 خرداد 1392 و هنگامی که همه مردم و مقامات دیگر دلمشغول انتخابات ریاست جمهوری بودند و یک کاندیدا در اهواز و دیگری در مشهد سخنرانی می کردو همه در تکاپوی این رخداد سرنوشت ساز بودند به 11 تن از همکاران خود-و البته یک کارآفرین پیشکسوت - نشان های مختلف دولتی اعطا کرد.

این در حالی است که 48 ساعت بعد مردم ایران به نامزد منتقد وضع موجود رای دادند و در انتخابات شوراها نیز هیچ یک از دولتی ها را برنگزیدند.

به فهرست دولتمردان دریافت کننده نشان نگاه کنید:

محمدرضا رحیمی معاون اول رئیس جمهور نشان خدمت

علی نیکزاد وزیر راه و شهرسازی نشان سازندگی

علی اکبر صالحی وزیر امور خارجه نشان خدمت

حمیدرضا حاجی بابایی وزیر آموزش و پرورش نشان تعلیم و تربیت

رستم قاسمی وزیر نفت نشان خدمت

مهدی غضنفری وزیر صنعت، معدن و تجارت نشان خدمت

سیدشمس الدین حسینی وزیر امور اقتصاد و دارایی نشان خدمت

نسرین سلطان خواه معاون علمی و فن آوری رئیس جمهور نشان خدمت و مدیریت

بهروز مرادی معاون برنامه ریزی و نظارت راهبردی رئیس جمهور نشان لیاقت و مدیریت

علی اکبر محرابیان دستیار ویژه رئیس جمهور نشان سازندگی

محمدرضا فرزین رئیس هیأت عامل صندوق توسعه ملی نشان خدمت

به این بهانه چند نکته را می توان یادآورشد:

- خوب است اعلام شود نشان های خدمت ، سازندگی ، تعلیم و تربیت و مدیریت دقیقا برپایه کدام خدمات اعطا شده است؟

 آقایان دولتی که در یک روز به خط شدند و احمدی نژاد به هر کدامشان یک مدال داد ، واقعاً چه شاهکاری کرده اند که شایسته این نشان های دولتی باشند و مادام العمر از مزایایش بهره مند شوند؟ مثلا بد نیست است بدانیم آقای صالحیه ، آقای رحیمی ، آقای فرزین یا آقای محرابیان – وزیر سابق صنایع – و دستیار ویژه رییس جمهور به موجب کدام کار ویژه شایسته دریافت نشان تشخیص داده شدند و تشخیص دهندگان چه کسانی بودند؟

نشان دولتی ، قاعدتاً به کسانی داده می شود که عمری را در یکی از حوزه های نشان (مانندتعلیم و تربیت) سپری کرده و منشا خدمات ارزشمندی بوده باشند یا کاری سترگ و بزرگ و ملی انجام داده باشند که تحولی در زندگی مردم ایجاد کند. آیا این آقایان دولتی که همه شان از نزدیکان شخص احمدی نژاد هستند، چنین خدمات تاریخی و بی نظیری انجام داده اند؟!

اشتباه نشود. به اصل نشان دادن اعتراضی نیست . مشکل بر سر فهرست است. کما این که درباره  یک نفر – محسن خلیلی عراقی – کارآفرین  پیشکسوت اعتراض نمی شود. چون وجدان عمومی از این کار متقاعد می شود. اما آیا این اقناع را درباره 11 نفر دیگر نیز می توان تسری داد؟

در آیین نامه اعطای نشان ها ، شرایط اعطای هر نشان ، دقیقاً مشخص شده است. آیا همین 11 یار احمدی نژاد مصداق آن آیین نامه و شرایط هستند؟!

- اگر احمدی نژاد به عنوان رئیس جمهور تصمیم می گرفت به هر کدام از این افراد ، 100 سکه بدهد ، شاید حرجی نبود و می توانستیم بگوییم رئیس جمهور خواسته با استفاده از اختیارات خود به مجموعه اش پاداش مادی بدهد ، اما نشان دولتی ، علاوه بر این که آن 100 سکه را به همراه دارد ، یک مقوله معنوی نیز هست و اعطایش نیز کاملاً ضابطه مند. ضمن این که دادن نشان های دولتی به افرادی که شایستگی اش را ندارند ، لوث کردن اصل موضوع است.

- اگر درباره نشان های حوزه های غیر اقتصادی امکان اندازه گیری دقیق وجود ندارد عرصه اقتصاد کاملا قابل امتیاز دهی است. از این رو ، باید پرسید در شرایطی که مردم ایران ، آثار سوء وضعیت اقتصادی را با تمام وجود حس می کنند و در شرایطی که بخش عمده ای از کارخانه ها و واحدهای صنعتی تعطیل شده یا با ظرفیت پایین کار می کنند ، چگونه می توان نشان های وزرای اقتصادی و صنعتی و تجاری را توجیه کرد؟

یا چگونه می توان نشان لیاقت و مدیریت را به معاون برنامه ریزی رئیس جمهور داد که تا کنون حتی یک بار هم لایحه بودجه را در موعد قانونی آماده نکرد؟

اگر دولتی هایی که نشان افتخار گرفتند ، واقعاً شایسته این نشان ها بوده اند و برای کشور و ملت شاهکار کرده اند،پس چرا اوضاع کشور به اینجا رسیده و مردم به گفتمان دولت و کاندیداهایش در شورای شهر رأی ندادند؟!

- اگر واقعا این 11 صاحب منصب دولتی شایسته دریافت نشان هستند چرا این کار  بی سر وصدا و دو روز قبل از انتخابات انجام شد که اذهان و افکار عمومی معطوف به نقطه ای دیگر بود؟

- امیدواریم قرار دادن نام محسن خلیلی عراقی در این فهرست به قصد گمراه سازی یا موجه جلوه دادن اعطای نشان به دیگران نبوده باشد.اگر چنین باشد این اقدام را نیز می توان مانند همراه آوردن عزت الله انتظامی در روز ثبت نام کاندیدای مورد نظر دولت دانست:استفاده از یک چهره موجه و محترم برای مقصدی سیاسی. با این حال کارآفرین نمونه شایسته دریافت نشان است ولو با نیت دیگری این کار انجام شده باشند.

- دست آخر این که دریافت کنندگان نشان  به تبصره پایانی آیین نامه اعطای توجه داشته باشند که استرداد نشان ها را امکان پذیر می داند و هیچ استبعادی ندارد که در دولت بعد نشان ها را پس بگیرند. امام علی (ع) هشدار داده بود آنچه را که  از بیت المال نزد شما باشد می ستانم ولو در کابین زنان تان باشد.

اگر دریافت کنندگان نشان ، شایسته بوده اند گوارای وجودشان و اگر نبوده اند -که دست کم برخی چنین اند- از دولت بعدی انتظار می رود بدون تعارف و رودربایستی ،مدال ها و آن 100 سکه طلا که به همراهش اعطا می شود را  بازپس گیرد ؛ لذا به دریافت کنندگان دولتی مدال ها توصیه می شود فعلاً سکه ها را خرج نکنند!

منبع:

نقش آقای نماینده در تله فهرست ادعایی دوستان بدهکار احمدی‌نژاد

 اخبارسیاسی - نقش آقای نماینده در تله فهرست ادعایی دوستان بدهکار احمدی‌نژاد

پس از یک دوره جنجال بر سر فهرست بدهکاران بزرگ بانکی و سپس آرامش، سکوت و فراموشی این فهرست،یک نماینده  مجلس شورای اسلامی با طرح ادعاهایی در مورد نقش دولتمردان دولت‌های نهم و دهم در این فهرست وجود چنین فهرستی و همه ابهامات پیرامون آن را هرچند احتمالا برای مدتی کوناه به رسانه‌ها باز گرداند.

به گزارش «تابناک»، روابط تند و پر از هیاهوی دولت دهم و این نماینده در سالهای گذشته سرشار از حمله و ضد حمله بوده است. وی نقش مهمی در طرح سوال و اتهام علیه مقامات و رئیس جمهور در دولت قبل داشت و در دوره‌ای روزنامه دولتی خورشید نیز اتهاماتی را علیه وی منتشر کرد، اگر چه هیچ گاه خبری از نتیجه بررسی این اتهامات متقابل منتشر نشد.

این نماینده یک سال گذشته را در سکوت تقریبا کامل گذرانده است و این بار با طرح این ادعا به صفحه روزنامه‌ها برگشته است که اطرافیان دولت‌های نهم و دهم با جمع‌آوری منابع اعتباری به‌ویژه وام‌های کلان به‌دنبال صرف این بودجه‌ها در زمان انتخابات مجلس و ریاست‌جمهوری برای رأی‌آوری احمدی‌نژاد هستند. وی ادامه داده است که از طرف دیگر این افراد منتسب به دولت گذشته، زمانی وام گرفتند که دلار حدود یک‌هزار تومان بود که این موضوع به این معنی است که دارایی این افراد از دریافت‌ها وام‌ها چند برابر شده است.

اگر چه روشن نیست که وی به چه نام و به چه میزانی از بدهی‌ها اشاره دارد ولی احتمالا قصد زنده کردن خبری را دارد که چندی پیش در وبلاگی شخصی و توسط فردی منتشر شده بود که پیش از روی کار آمدن احمدی‌نژاد در سازمان بهینه‌سازی مصرف سوخت مسئولیت داشته و اکنون ترجیح داده است که در خارج از ایران به سر ببرد. اشاره نماینده اردستان به فهرست‌هایی از این دست در صحن مجلس و تقاضای وی در مورد رسیدگی به موضوع برای جلب اعتماد افکار عمومی باعث برجسته شدن فهرست ادعایی شد.

کمی بعد نزدیکان احمدی‌نژاد به این فهرست پاسخ دادند و پاسخ انها با توجه به مواضع رسمی قبلی مقامات بانک مرکزی نشان می‌داد که فهرست ادعایی نمی‌تواند درست باشد.

طبق گزارش‌های مقامات آگاه در رسانه‌های رسمی کل مطالبات معوق بانکی 100 هزار میلیارد تومان، تعداد بدهکاران بالای 500 میلیارد تومان و میزان کل بدهی آنها: 18 نفر با 15000 میلیارد تومان بدهی و تعداد بدهکاران بالای 1000 میلیارد تومان 3 نفر است که 2 تن از آنها در زندان هستند؛ اما در فهرست ادعایی 13 نفر از مدیران ارشد دولت نهم و دهم به بدهی بالای 1000 میلیارد تومان متهم شده‌اند.

به علاوه در گزارش رسمی معوقات بانکی تعداد افراد با بدهی بالاتر از 500 میلیارد تومان ، 18 نفر با مجموع بدهی 15000 میلیارد تومان معرفی شده اند در حالی که فهرست ادعایی خارج‌نشینان فقط برای بخشی از بدهکاران بالای 500 میلیارد تومان ، 47210 میلیارد تومان یعنی بیش از 3 برابر مبلغ مندرج برای کل بدهی بدهکاران بالای 500 میلیارد تومان را ذکر کرده است.

اشتباهات روشنی از این دست، ضمن بی‌اعتبار کردن ارقام و فهرست ادعایی، این سوال را پیش آورد که چرا چنین فهرستی منتشر شده است.

طرفداران احمدی‌نژاد مدعی هستند که انتشار چنین «دروغ بزرگی» راهی برای سرپوش گذاشتن بر نام بدهکاران واقعی و کور کردن مسیر بررسی اتهامات آنهایی است که احمدی‌نژاد همیشه خواهان پیگیری بدهی آنها بوده‌اند.

روایت متقابلی نیز وجود دارد که بر اساس آن، انتشار این دروغ بزرگ راهی است تا به تدریج توجه و اهمیت دادن افکار عمومی به افشاگری در مورد مفاسد از بین برده شود. به عبارت دیگر اگر در ابتدا، ادعای دروغی در مورد مفاسد در دولت قبل مطرح شود و به تدریج روشن شود که این ادعا از اساس دروغ بوده است، آن گاه اگر در آینده خبری واقعی هم در باره فساد مطرح شود، کسی آن را باور نخواهد کرد.

وی ا ادعایی بزرگ و البته مبهم در مورد مفاسد در دولت قبل مطرح کرده است ولی این ادعا هم به احتمال قریب به یقین از آن ادعاهایی است که درستی یا دروغ بودن آن در آینده روشن نخواهد شد ولی می‌توان با اطمینان گفت که تا زمانی که سرنوشت فهرست بدهکاران بانکی روشن نشود، هر چند روز ادعا‌های بی‌سرانجامی از این دست منتشر خواهد داشت.
 اخبار سیاسی - تابناک