گزارشی درباره آرایش دختران دهه هفتادی ایران

سالن شلوغ و در هم ریخته است. 7، 6 دختر جوان هر یک در بخشی مشغول به کار هستند. انواع خدمات از جمله اصلاح صورت، اپیلاسیون، کاشت ناخن، پیرسینگ و تتو، هم زمان در این سالن انجام می شود.

مجله روشن - ندا رضاحسینی: به منطقه ای از شهر می روم که بورس آرایشگاه های زنانه است با آن ساختمان های نزدیک به هم که هر یک چندین سالن زیبایی را در دل دارد. علاوه بر تابلو، بنرهای شان از سر و روی ساختمان آویزان است و هر یک سعی دارند بیش تر به چشم مخاطب بیایند. رقابت شان بر سر مشتری به شکستن قیمت ها کشیده و بعضی هم خدمات خاص تر و پرطرفدارتری را تبلیغ کرده اند. در طبقه اول یک ساختمان چهار واحدی که همه شان سالن زیبایی هستند زنگ یکی از واحدها را می زنم.

سالن شلوغ و در هم ریخته است. 7، 6 دختر جوان هر یک در بخشی مشغول به کار هستند. انواع خدمات از جمله اصلاح صورت، اپیلاسیون، کاشت ناخن، پیرسینگ و تتو، هم زمان در این سالن انجام می شود. مشتری ها، جز یکی دو خانم میان سال و یک دختر 30 ساله، همگی جوان های زیر 25 سال هستند. هر چند که با وضع آرایش و موهای رنگ و مش کرده تشخیص سن شان کمی دشوار است.

می نشینم تا نوبتم شود. یک دختر 17، 18 ساله با خانمی که مسوول پیرسینگ است صحبت می کند. روی گوش هایش 6 پیرسینگ مختلف با رنگ های طلایی و نقره ای دیده می شود. از لا به لای حرف هایش می فهمم که قصد سفر به ترکیه را دارد و می خواهد قبل از سفر روی بینی اش یک نگین و روی نافش هم پیرسینگ بگذارد. کمی نگران عفونت و مسائل این چنینی است، زیاد فرصت ندارد و می خواهد کارش در اسرع وقت انجام شود.

«راحیل» دختر جوانی که مسوول این کار است، برایش توضیح می دهد: «اصلا نگران نباش؛ اگر ر مورد گوش هات مشکلی نداشتی، پیرسینگ ناف هم نباید برات سخت باشه. می تونی یه جواهر یا طلای سفید هم بگیرید، خیلی قشنگ می شه. یک سایتی هم هست که انواع مختلف پیرسینگ دارد. از جنس های مختلف طلا و نقره و خلاصه همه چی. آدرسش رو برات می نویسم.»روی کاغذ آدرس سایت را می نویسند و دختر بعد از تشکر و تعیین وقت پیرسینگ خارج می شود.

پیرسینگ از اواسط دهه 80 فراگیر شد؛ ابتدا گوش و بعد هم بینی و ابرو تا امروز که پیرسینگ ناف به سرعت بین جوان ها رواج پیدا کرده است.

عکس های شان را در شبکه های اجتماعی و اینترنت به وفور می توان دید؛ دختران نیم تنه پوشی که مدل های مختلفی از فلز در ناف شان خودنمایی می کند. «راحیل» از همان سال های دهه 80 در کار پیرسینگ است. معتقد است که بیش تر بچه های کم سن و سال به این کارها علاقه دارند؛ از 18، 19 ساله ها تا بیست و چند ساله ها.

می گوید دخترهای این سنی بیش تر به خودنمایی علاقه دارند و یک رقابتی هم بین شان وجود دارد که نکند از هم عقب بمانند. اصلا بچه سال هستند و «میهمانی برو». برای این که در آن جمع ها وارد شوند و مورد توجه جنس مخالف باشند، سعی دارند خودشان را هم رنگ جماعت کنند. «الان دیگه تیپ های ساده را کسی نمی پسندد؛ پیرسینگ هم که خرجی ندارد، با 10، 20 هزار تومن می توانی خودت را خاص و جذاب کنی.»

از راحیل می پرسم که این پیرسینگ ها در جاهای مختلف بدن معنی خاصی ندارد؟ یعنی کسی که پیرسینگ می کند، نگران پیش داوری دیگران در مورد خودش نیست؟ می گوید: «این بحث ها زیاد مطرح نیست. بیش تر بچه های این سن پیرسینگ دارند، خیلی هم زیباست. دخترها هم زیبایی را دوست دارند، تازه پیرسینگ گوش و نگین بینی که خیلی جاافتاده و عادی شده، حالا شاید در مورد یک عده که زیاده روی می کنند و تعداد پیرسینگ های شان غیرمعمول است، این بحث ها پیش آید اما آن ها هم بیش تر زن های سن و سال دار هستند.»

مدل های مختلفش را نگاه می کنم و خودم را مشتاق نشان می دهم؛ راحیل پیشنهاد می کند که اول روی غضروف گوشم پیرسینگ کنم و اگر خوشم آمد، پیرسینگ های بیش تری بزنم. روش گوش سمت چپ خودش پنج پیرسینگ دارد و روی بینی اش هم نگینی کار کرده است.

دقت که می کنم، می بینم همه دخترهای سالن رو هر گوش شان حداقل یک پیرسینگ را دارند. «تینا» یکی از آن هاست؛ 30 سال دارد و متخصص شینیون سالن است. یک دختر 20ساله زیر دستش نشسته که رنگ موهای آبی روشنش بدجوری توی چشم می زند. موهایش به اندازه کافی جلب توجه می کنند اما می خواهد این رنگ عجیب را در یک بافت ریز آفریقایی تزئین کند.

از تینا درباره جدیدترین مدل های مو می پرسم. می گوید یکی از مدل های مو می پرسم. می گوید یکی از مدل های خاصی که امروزه مد شده تراشیدن موهای یک طرف سر است. «یا موهای شان را کاملا می تراشند یا با تیغ خط هایی می اندازند که طرح شکلی را یک طرف سرشان بیندازد.» سر تا پایم را ورانداز می کند و می گوید: «اما برای سن شما مناسب نیست. بیش تر دخترهای زیر 20 ساله از این مدل ها خوش شان می آید؛ باز هر چی نظر خودته.»

قیافه ام را متعجب نشان می دهم و می گویم که مگر تراشیدن مو هم زیبای دارد؟ تینا با بی خیالی شانه بالا می اندازد و می گوید: «خب مد هر روز یک جور است دیگر. بچه ها الان با ماهواره پیش می روند. از روی خواننده های معروف غربی رنگ و مدل موشان را تعیین می کنند. خیلی هم طرف دار دارند این مدل ها.» موهای خودش نسبتا ساده است. وقتی می پرسم چرا خودش این مدل ها را تجربه نمی کند، توضیح می دهد که برای انتخاب رنگ و مدل مو کمی محتاط است و انگار این خصلت نسل او به طور کلی است اما بچه های رنج سنی 20 ساله در انتخاب این ها راحت تر و بی پرواترند.

«مصی» مدیر سالن است؛ از آن دست افرادی است که به خاطر کار در محیط آرایشگاه نامش را مخفف کرده تا به اسم های عجیب و غریب مشتری های امروزش نزدیک تر باشد. مشغول وکس صورت یک دختر 16، 17 ساله است. کارش که تمام می شود سر حرف را باز می کنم. درباره مشتری اش می پرسم و این که چه طور یک دختر دبیرستانی صورتش را اصلاح می کند. این که خانواده های شان راضی هستند یا نه؟ لبخندی می زند که کمی به من بر می خورد. انگار که بگوید شما کجا زندگی می کنی که از این سوال ها می پرسی: «کار از این حرف ها گذشته خانم! اصلاح صورت و ابرو که دیگر عادی شده.

تازه مگر خانواده ها حریف بچه های این دوره و زمانه می شوند که نخواهند اجازه بدهند. جلوی این بچه ها را نمی شود گرفت.» چشمکی به همکارش می زند و می گوید بچه های 16، 17 ساله برای اپیلاسیون هم می آیند. آن هم اپیلاسیون قسمت هایی از بدن شان که قبلا فقط خانم های متاهل انجام می دادند. حالا این که چه حرف هایی می زنند و چه کارهایی می کنند، بماند.

دختران دهه شصتی سینمای ایران

متولدین دهه ی شصت به سالهایی رسیده اند که باید منتظر اوج گیری آنها باشیم در این پرونده  دختران دهه ی شصتی شاخص سینمای ایران را مرور کرده ایم از باران تا ترانه ...

الناز شاکر دوست – 1363

شاید بهترین حضور شاکردوست همان تجربه ی اولش باشد فیلمی به کارگردانی کیومرث پور احمد و با گرته برداری از سلطان قلب ها ،گل یخ که ملودرامی عاشقانه بود با استفاده از دو چهره ی تماشاگر پسند و بهره گیری از ابزارهای سینمای تجاری در مجموع برای آنهایی که سینما می رند که رویا بخرند تجربه ی دلنشینی بود ،شاکر دوست بعد از گل یخ کاملا در خدمت سینمای تجاری قرار گرفت ،فیلمهای چون :(تو و من ) ،(بی وفا )،(دو خواهر) ،(کیش و مات)و..تنها تجربه ی به نسبت متفاوت شاکردوست باز هم با پور احمد رقم خورد :اتوبوس شب ،در مجموع نمی توان حضور الناز شاکر دوست را حضوری پربار و قابل توجه دانست او صرفا مهره ای برای جذب تماشاچی در سینمای موسوم به بدنه است و تا به امروز تلاشی هم برای خروج از این جایگاه نداشته است.و البته امسال پوسته را هم در گروه هنر و تجربه داشت که می تواند آغاز گر راه متفاوتی باشد.

خاطره اسدی- 1362

اسدی را بیشتر با "تقاطع" به خاطر می آوریم کاراکتر تنها و عاصی فیلم موفق ابوالحسن داودی بعدتر در فیلم اجتماعی و تلخ امینی به نام هفت دقیقه تا پاییز خوش درخشید، در کارنامه ی بازیگری خاطره اسدی فیلم های خوب دیگری چون( سربه مهر) دیده می شود، اما آنچه که باعث شده اسدی کمتر به چشم بیاید حضور پر نوسان و نه چندان منسجم او در کارهایی با جنس متفاوت از هم است کمی دقت و ایجاد یک سبک مشخص در اجرا و گزینش فیلم باعث می شود بازیگر مستعد سینمای ایران به مراتب بالاتری برسد او در کارنامه ی خلوتش هم فیلم معنا گرا تجربه کرده است هم به سینمای فرمالیته بنکدار و علیمحمدی گریز زده است، هم سینمای تجاری و هم سینمای دغدغه مند صدر عاملی ،حضور درکارهایی با این گستردگی فرمی و مضمونی کمی کار را برای تثبیت او در سینما دشوار کرده است .

نازنین بیاتی – 1368

بیاتی شروع بسیار خوبی داشت با:دربند و در فیلم پرویز شهبازی ،حضور در کار کارگردانی که فضاهای جوانانه را به خوبی پرداخت می کند شروع خوبی برای بیاتی بود،( دربند) اگر منتقدین را راضی نکرد حداقل یک پدیده به سینمای ایران معرفی کرد، در تمام طول فیلم بیاتی چیزی کمتر از آهنگرانی جوان ولی باتجربه نداشت ،بیاتی بعد تر در فیلمی از هاتف علیمردانی یکی دیگر از کارگردانان خوش آتیه سینما ایفای نقش کرد و امسال هم با کمال تبریزی در( طعم شیرین خیال) و ابوالحسن داودی در (رخ دیوانه) همراه شد به نظر می رسد نازنین بیاتی در انتخاب و گزینش کار بسیار هوشمندانه عمل می کند گرچه که حضورش در( فرشته ها با هم می آیند) و (رخ دیوانه) نشان داده که او تا رسیدن به نقطه ی قابل توجهی در سینما راه طولانی در پیش دارد، اما همین که او به ورطه ی لمپنیسم و سینمای تجاری نیفتاده امیدواری را افزایش می دهد.

رعنا آزادی ور- 1362

رعنا آزادی ور کارنامه ی آبرومندی دارد او در( خاک آشنا) با فرمان آرا کار کرده است: در نقش یک دختر کرد، همچنین تجربه ی همکاری اش با اصغر فرهادی باعث شده که کارنامهد ای سنگین داشته باشد، امسال هم آزادی ور در فیلمی آبرومند ایفای نقش کرد:(خانه دختر)، فیلمی که شاید رنگ اکران را هم نبیند اما در خاطره ی سینمایی ها جا خوش می کند، حضور در پروژه ی محمد(ص) مجید مجیدی و" مارمولک" کمال تبریزی  و همچنین همکاری با مانی حقیقی  در( کارگران مشغول کارند) نشان می دهد که آزادی ور بازیگر راحت طلبی نیست، او با همین کارنامه ی خلوتش نشان داده که حضورش در سینما باری به هر جهت نیست و نخواهد بود پیش بینی اینکه آزادی ور در سینما ماندگار میشود پیش بینی دشواری نیست مگر اینکه زندگی هنری او دچار تحولات غیرقابل پیش بینی شود.

نگار جواهریان -1361

او از دانه درشت های دهه ی شصتی است ،اگر نمونه های قبلی نهایتا ایفاگر نقش های فرعی چشمگیر بوده اند، نگار جواهریان در فیلمی مثل: (تنها دوبار زندگی می کنیم) بازی قدرتمندی به نمایش می گذارد او با کارگردان های مختلف از جمله بهرام توکلی در (اینجا بدون من) کار کرده است، بازی درخشان او در "اینجا بدون من" و "طلا و مس" که البته فضای مشابه داشت، نهایتا برای او سیمرغ بلورین جشنواره ی فجر را به ار مغان آورد، درخشش درمجموعه کارهای عبدالرضا کاهانی از جواهریان چهره ای ساخت که سینمای روشنفکرپسند و تماشاچی سختگیر سینما روی او حساب ویژه ای باز کند ،اما از بخت بد جواهریان، درخشش او در قصه ها ی بنی اعتماد، آشغال های دوست داشتنی محسن امیر یوسفی و گزارش یک جشن حاتمی کیا با سد توقیف مواجه شد جواهریان اگر همین روند را ادامه دهد از بزرگان سینما خواهد شد به شرطی که انتخاب هایش را با وسواس بیشتر همراه کند.امسال جواهریان یکی از همین انتخاب های خوبش را ارایه کرد، اعترافات ذهن خطرناک من

طناز طباطبایی – 1361

به نظر می رسد تکلیف طناز طباطبایی در عرصه ی بازیگری با خودش مشخص نیست روزی در فیلمی معمولی از سعید سهیلی نقش  آفرینی می کند روز دیگر با مهرجویی در نارنجی پوش و نمایش" درس" همراه می شود ،شاید از او که دانش آموخته ی کارگردانی تئاتر  است توقع بیشتر از این ها بوده است ،هیس دختر ها فریاد نمی زنند، تجربه ی بدی نبوده است به خصوص در جذب مخاطب عام یک موفقیت محسوب می شود اما قله ی موفقیت طناز طباطبایی رفیع تر از این هاست شاید جایی نزدیک به نقش آفرینی اش در "مرهم" فیلمی که طباطبایی یک تنه بار آن را به دوش کشید و هنرمندانه ایفای نقش کرد ،افسوس که طباطبایی پر نوسان حاضر شده است حضور او در رخ دیوانه نا امید کننده بوده است شاید یکی از دلایل ثبات نداشتن طباطبایی را بتوان رفت و آمد دائم مابین فضای نمایش و سینما دانست ،سینما هنوز منتظر طنازی قدرتمند تر است ...

پگاه آهنگرانی - 1363

پگاه اهنگرانی فرزند منیژه حکمت کارگردان و تهیه کننده سینما است ،کارنامه و عملکرد او را نمی توان منحصر به سینما دانست شاید از همین جهت باشد که آهنگرانی خیلی متمرکز سینما نبوده است او گاها در روزنامه هایی چون اعتماد می نویسد همچنین مستند می سازد که می توان از بین آنها به ده نمکی ها اشاره داشت ،پگاه اما فراتر از این مرزها رفته او موضع گیری سیاسی می کند و البته تبعاتش را هم تحمل می کند !...آهنگرانی به لطف خانواده ی سینمایی اش از خردسالی در سینما حضور داشته است اما این مساله باعث نشده است که با یک بازیگر کاملا بی عیب و نقص مواجه باشیم گرچه که او جزو خوب های دهه شصتی است اما عدم تمرکز باعث شده است که دختری که با کفش های کتانی مطرح شده بود خیلی به چشم نیاید او امسال دو اثر درخشان :(خانه دختر و جامه دران ) را در جشنواره داشت که نوید سالی پر بار تر را می دهد از خوب های آهنگرانی می توان به" دربند" و" ورود آقایان ممنوع "اشاره داشت شاید تمرکز بر بازیگری برای موفقیت او در سینما از نان شب هم واجب تر باشد البته اگر که آهنگرانی تمایل به فتح قله های بازیگری را داشته باشد.

ترانه علیدوستی – 1362

شاگرد کلاس های آزاد امین تارخ در همین یک دهه ای که از عمر بازیگری اش می گذرد حرفه ای و کاربلد نشان داده است او با اجرای کاراکتر های متفاوت که همگی هم موفق بوده اند نشان داده است که کارش را بلد است ،علیدوستی تن به هیچ حاشیه ای هم نمی دهد او با این سن و سال از سوی نویسندگان مجله ی فیلم به عنوان بازیگر منتخب یک دهه انتخاب شده است کسب سیمرغ بلورین از جشنواره ی فجر از دیگر افتخارات علیدوستی است ، ترانه که با( من ترانه 15 سال دارم) عالی شروع کرده بود عالی تر ادامه داد در(درباره ی الی )و( چهارشنبه سوری) و( شهر زیبا) سه بار با اصغر فرهادی همراه شد و در هر سه بار موفق عمل کرد ،پذیرایی ساده ،کنعان ، تردید از دیگر تجربیات موفق ترانه علیدوستی است ،علیدوستی گهگاه به عرصه ی نمایش هم گریزی می زند به طور خاص نمایش های محمد رحمانیان ،دختر حرفه ای سینمای ایران حالا برای هر فیلمی یک وزنه است.

باران کوثری – 1364

بهانه ی این پرونده و فرزند رخشان بنی اعتماد که سیمرغ جشنواره ی امسال را کسب کرده است به خوبی از فضایی که به واسطه ی پدر و مادرش فراهم شده است استفاده کرده ،قدرت بازیگری او اولین بار در فیلم "خون بازی" و اجرای پرسونای معتاد به چشم آمد،کوثری بر خلاف برخی از هم نسلانش حوزه های متفاوت را تجربه کرده است از تلویزیون و حضور در سریالی چون صاحبدلان و حتی مجموعه ی کلاه قرمزی تا حضور در نمایش هم هوایی به کارگردانی مهین صدری، حوزه ی فعالیت باران کوثری محدود به این ها نشده است، منشی صحنه در یک حبه ی قند و ساخت کلیپ برای" چرا رفتی" همایون شجریان، از دیگر فعالیت های متنوع باران کوثری است،عصبانی نیستم ،من مادر هستم ،کوچه بینام از درخشانترین کارهای کوثری است اما نباید فراموش کنیم که کوثری در تئاتر هم پای کوثری در سینما است، طی سالهای گذشته او در نمایش های موفقی چون "زمستان 66" و "خشکسالی و دروغ" حضور داشته است ،به نظر می رسد او برای ادامه ی حضور موفقش کار دشواری ندارد: وقتی که مادری چون رخشان بنی اعتماد را همراه خودش دارد.

اخبار فرهنگی - برترین ها