چرا نمی توانیم فیسبوک را ترک کنیم؟

پیشتر از فیسبوک واقعا خوشم می آمد، به آنجا می رفتم تا جک بگویم و بشنوم، لینک های جذاب را یافته و یا آنها را با دوستانم به اشتراک گذارم.

دیجیاتو: Matt Weinberger خبرنگاری با سابقه است که چند ماهی می شود کار خود را در Business Insider آغاز کرده. وی به شبکه اجتماعی فیسبوک و توئیتر علاقه زیادی داشته اما طی آزمایشی، خود را به چالشی دعوت می کند که برای مدتی، از فیسبوک استفاده نکرده و از آن کناره گیرد. آنچه در ادامه می خوانید، از زبان آقای Weinberger خواهد بود.

در زمستان گذشته، تصمیم گرفتم چند ماهی از فیسبوک استفاده نکنم. در فیسبوک نبودن این روزها سخت است اما اگر بتوانید مدتی دوام بیاورید، سپس چشمتان بر روی برخی حقایق روشن خواهد شد و می بینید که شبکه های اجتماعی، چگونه ذهن شما را درگیر خود کرده و با آن بازی می کنند.

پیشتر از فیسبوک واقعا خوشم می آمد، به آنجا می رفتم تا جک بگویم و بشنوم، لینک های جذاب را یافته و یا آنها را با دوستانم به اشتراک گذارم. در مجموع نیز احساس صمیمیت بسیار بیشتری با آشنایان خود در فیسبوک داشتم تا توئیتر.

مدتی به همین منوال گذشت و من نیز اوقات خوشی را سپری می کردم، اما یک مورد همواره باعث رنجشم می شد، در پست هایی که بر روی صفحه شخصی خود قرار می دادم، همواره نظراتی قرار می گرفت و در نهایت نیز بحث در میان دوستان و آشنایانم به بیراهه کشیده می شد. آنها می آمدند و گفتگوهای شخصی خود را در بخش کامنتهای مطالبم پیگیری می نمودند.

تصمیم گرفتم مدتی ساکت شوم، چیزی نگویم، حرفی نزنم. اما باز هم اضطراب دست از سرم بر نمی داشت. مدام پست های اخیرم را چک می کردم، آیا کسی دوباره در بخش کامنت ها حرفی بی مربوط زده؟ آیا در آینده و پس از شکست سکوتم، باز هم این اتفاقات تکرار خواهند شد؟ فیسبوک تبدیل به یکی از بزرگ ترین منابع اضطراب و تشویش در زندگی ام شده بود.

سکوتم، جهت آگاهی دیگران از تاثیر بد فیسبوک بر زندگیمان نبود، به شکل دراماتیک هم به دیگران اعلام نکردم که من قصد ترک فیسبوک را دارم، حتی اپلیکیشن این سرویس را نیز از موبایل حذف نکردم تا برای دیگران خود را فردی خاص جلو دهم که از فیسبوک دوری می کند. من صرفا متوجه این مورد شده بودم که دیگر از «در فیسبوک بودن» لذت نمی برم؛ سکوتم تبدیل به سر زدن های کمتر به آن شد، تا جایی که به طور کلی چک کردن آن را نیز قطع کردم.

زمانی که به خود آمدم و متوجه شدم که دیگر فیسبوک برایم اهمیتی ندارد، تصمیم گرفتم ادامه داده و ببینم تا کجا می توانم به همین شکل پیش روم. این رویه دو ماه طول کشید؛ در این زمان نیز صرفا از توئیتر استفاده نمودم.

اما، در فیسبوک نبودن سخت است.

این موضوع نیز چند دلیل دارد، اول اینکه همه اطرافیانمان از آن بهره می گیرند؛ زندگی اجتماعی من تا حد بسیار زیادی بستگی به دعوتنامه هایی داشت که از طریق این شبکه اجتماعی برایم ارسال می شد. اطمینان دارم که در این مدت دعوت به رویداد های بسیاری را از دست داده ام.

وارد زمانه ای شده ایم که به معنی واقعی کلمه در فیسبوک نبودن سخت است؛ حتی اپلیکیشن های روی اسمارت فون من نیز می خواهند به این سرویس متصل شوند. فروشگاه های مورد علاقه ام تخفیفات مقطعی خود را در فیسبوک اعلام می کنند و…

چالشی که خود را در آن گرفتار کرده بودم، هیچ قانونی نداشت اما گویا تمایلی نداشتم تا خود را مشمول عفو کنم. من علاقه ای نداشتم به سراغش روم، برعکس حتی از آن دوری می کردم اما این فیسبوک بود که هر بار در برابر من ظاهر می شد و از من می خواست «چکش» کنم. ناگهان، متوجه فراگیری ترسناکش شدم.

این چالش همچنین در مورد مقایسه فیسبوک و توئیتر درسهایی را به من آموخت؛ در فیسبوک شما در مرکز توجه آشناترین افراد زندگیتان و دوستان خود، دوستان ِدوستان خود و دوستانِ دوستان ِدوستان خود قرار دارید، در حالی که در توئیتر صرفا «یک» کاربرید.

اگرچه سیاست ها و فلسفه ی توئیتر به شکلی بنا شده که احتمال مورد سوءاستفاده قرار گرفتن اطلاعات شخصی که خود در آن قرار می دهید بسیار بیشتر است، اما در هر حال، فیسبوک مکانیست که برای نزدیک ترین افراد زندگیتان، همواره در معرض دید هستید و هر چه بگویید و انجام دهید، دقیقا در برابر چشمانشان قرار خواهد گرفت. از همین رو، من نتیجه گرفتم که با توئیتر راحت تر کنار می آیم.

اوایل مارس به فیسبوک برگشتم تا شروع به کار خود را در Business Insider به اطلاع دوستانم برسانم. هرچند من دو ماه به فیسبوک سر نزده بودم و این مدت، زمان زیادی محسوب نمی گردد، اما در هر حال به نظر می رسید که به طور کلی هیچ کس متوجه غیبت و عدم حضورم نشده بود؛ آنها صرفا پس از این که شنیدند من خود را به این چالش دعوت کرده بودم، از ماجرای عدم حضورم با اطلاع گشتند. هر چند این موضوع باعث دلسردی ام شد اما در نهایت منجر گشت تا درک کنم «من، پروفایل فیسبوکم نیستم.»

این وقفه ی کوتاه از فیسبوک به من این موضوع را یادآور شد که شبکه های اجتماعی، آمده بودند تا ما را به بهترین شکل به هم متصل کرده و کمک کنند تا سهمی در زندگی اطرافیانمان داشته باشیم، آن هم به شکلی ساده تر. اما در عوض صرفا باعث گیج شدن بیشترمان می شوند؛ باعث می شوند حس «از همیشه تنهاتر بودن» به ما دست دهد.

چه بخواهیم چه نخواهیم، فیسبوک بخش بزرگی از دنیای ما را تشکیل داده و قسمت های مختلف دنیای وب را به هم متصل ساخته است. این سرویس انقدر رشد کرده، بزرگ شده و زندگی ما را تحت تاثیر خود قرار داده که با وجود عدم سرگرم کننده بودن برای بسیاری از کاربران، باز هم توسط قشر زیادی از جامعه مورد استفاده قرار می گیرد.

نمی توانیم ازتولیدغیربهره وردرکشوردفاع کنیم

به دنبال اعتراض تولیدکنندگان محصولات کشاورزی نسبت به واردات بی رویه محصولاتی از قبیل برنج، شکر و دیگر محصولات باغی، معاون وزیر بازرگانی در گفت وگویی با پایگاه اطلاع رسانی دولت از واردات حمایت کرد و مشکلات را به گردن تولید کنندگان و عدم بهره وری در تولید انداخت.

محمدصادق مفتح در گفت وگو با پایگاه اطلاع رسانی دولت در حالی به حمایت از واردات پرداخت که بنا بر آمار گمرک در هشت ماهه منتهی به آبان ماه بیش از ۹۲ هزار تن برنج وارد کشور شده و پیش بینی می شود این میزان تا پایان سال به بیش از ۵/۱ میلیون تن برسد. این در حالی است که نیاز وارداتی کشور به برنج حداکثر نیم میلیون تن است.

محمدصادق مفتح در این گفت وگو با دفاع از واردات اظهار داشت؛ دولت از سال های گذشته تاکنون همواره متهم به واردات بی رویه بوده اما در این خصوص چند نکته مهم همواره مغفول واقع شده است.

وی اضافه کرد؛ در واردات کالاهایی از قبیل برنج، شکر و چای که اصطلاح غلط واردات بی رویه در موردشان به کار برده می شود، دولت و شرکت های دولتی هیچ نقشی نداشته اند و تمام این اقلام توسط بخش خصوصی وارد شده است.

وی با بیان اینکه نکته مهم دیگر این است که دولت نمی تواند بر اساس نص صریح قانون برنامه چهارم از واردات جلوگیری کند، اظهار داشت؛ اگر از ۱۰۰ واحد مورد نیاز کشور ۶۰ درصد تولید داخل وجود داشته باشد و به ۴۰ درصد واردات نیاز باشد دولت بر اساس قانون نمی تواند واردات این مقدار کالاها را به گروه خاصی سپرده و مانع واردات بیشتر شود.

به گفته معاون وزیر بازرگانی نکته بعدی به بحث تعرفه واردات مربوط می شود که دولت ها همواره از آن به عنوان ابزاری برای کاهش یا افزایش واردات استفاده می کنند اما استفاده از این ابزار همواره با محدودیت هایی مواجه است.

مفتح تاکید کرد؛ افزایش تعرفه به صورت مستقیم روی سطح قیمت ها در داخل کشور تاثیر می گذارد و نه تنها مصرف کننده از این موضوع متضرر می شود بلکه هزینه عوامل تولید و در نتیجه قیمت تمام شده افزایش پیدا می کند.

وی با اشاره به اینکه این سیکل بارها تکرار می شود و دیوار تعرفه راه حل اساسی نیست، تصریح کرد؛ از سوی دیگر کشور همواره با پدیده قاچاق مواجه است که اثرات مخرب زیادی روی اقتصاد کشور دارد.

مفتح ادامه داد؛ در بحث واردات ضریبی به نام ضریب موثر تعرفه وجود دارد که برای کالاهای مختلف بسته به نوع، حجم، ماندگاری و دیگر شاخص ها متفاوت است و برای کالایی مانند برنج بین ۴۰ تا ۴۵ درصد است.

وی در این گفت وگو افزود؛ اگر ما میزان تعرفه را بیشتر از ضریب موثر تعرفه افزایش دهیم هزینه واردات کالا از مبادی رسمی نسبت به قاچاق کالا افزایش قابل توجهی خواهد یافت و از این رو معضل قاچاق هر روز تشدید می شود.

وی اضافه کرد؛ با این وجود همواره انگشت اتهام واردات بی رویه به سمت دولت بوده حال اینکه دولت در این زمینه مقصر نیست.

وی با بیان اینکه در مورد واردات همواره زمان، میزان و قیمت مورد توجه بوده و از چرایی انجام واردات غفلت شده است، تولید گران قیمت محصولات در ایران را یکی از دلایل واردات دانست و گفت؛ به طور مثال در مورد نیشکر دولت زمین را به صورت رایگان در اختیار شرکت زرع و کشت نیشکر قرار داده و از سوی دیگر سوخت، برق، قطعات صنعتی و تراکتور را به صورت یارانه یی در اختیار تولید کنندگان این محصول قرار داده اما باز هم محصول کشوری مانند برزیل که شکر را بدون هیچ یک از این امتیازات تولید می کند و چند دست می چرخد و هزینه حمل نیز به آن اضافه می شود، در بنادر کشور کیلویی ۲۰۰ تومان از محصول داخل ارزان تر است.

وی اضافه کرد؛ در مورد برنج هم این قضیه صادق است و دولت کود، سم،سوخت، برق، قطعات صنعتی و تراکتور را به صورت یارانه ای در اختیار کشاورزان قرار می دهد به طوری که دولت سالانه ۸۰۰ تا ۹۰۰ میلیارد تومان یارانه کود و سم می دهد، اما قیمت برنج پاکستانی و هندی بدون بهره مندی از این امتیازات و پس از افزایش هزینه های واسطه گری و حمل و نقل باز هم از برنج ایرانی پایین تر است.

وی با بیان اینکه تولید ۶/۰ هکتاری برنج به معنای تولید غیراقتصادی است، اظهار داشت؛ در حالی که شالیزارهای کشور فاقد زهکشی است و یک بار از آن برداشت می شود اما در کشورهایی مانند پاکستان دو چین و در کشور تایلند سه چین برداشت می شود.

معاون وزیر بازرگانی بدون آنکه اعلام کند چرا هزینه تولید در ایران بالا است و چرا فناوری پیشرفته را نمی توان در ایران به کار برد، گفت؛ در کشور ما مراحل کاشت و برداشت فاقد تکنولوژی است و ضریب تبدیل برنج از شالی در صنایع تکمیلی ۵۰ درصد است که پایین تر از ضریب جهانی یعنی ۷۰ درصد است.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دولت، وی با بیان اینکه این موارد همه موجب افزایش قیمت تمام شده محصولات داخلی می شود، تاکید کرد؛ دولت بر اساس کدام مجوز قانونی و شرعی می تواند به دلیل عدم رفع این مشکلات و صرفاً با افزایش تعرفه واردات، ۷۰ میلیون نفر از مردم را با اجبار به خرید برنج کیلویی دو هزار تومان جریمه کند.

وی با اشاره به اینکه تا کجا می توان یک تولید غیربهره ور را با دیوار تعرفه حمایت کرد، افزود؛ واردات بی رویه نشانه غلطی است که برخی افراد ناآگاهانه یا با اغراض سیاسی مطرح می کنند و راه حل این موضوع رسیدگی به معضلاتی از قبیل کشت های غیربهره ور، عدم احصای تکنولوژی روز و تولید گلخانه ای محصولات است.

وی حمایت از تولید به وسیله افزایش نرخ تعرفه و اختصاص یارانه ها را غیراصولی عنوان کرد و اظهار داشت؛ ۵۰ سال با دیوار تعرفه از تولید گلخانه ای خودرو در کشور حمایت شد اما چیزی که مبین است غیرموثر بودن این اقدامات است.

مفتح ادامه داد؛ چگونه است صنایعی از قبیل لاستیک سازی، روغن نباتی، صنایع سلولزی و تولید کنندگان پودرهای شوینده و کالاهای بهداشتی از واردات گلایه ندارند.

به گفته وی در صنایع شیرینی و شکلات سازی که عمدتاً شکر و کاکائوی آن وارداتی است و به دلیل عدم وجود پایه هایی از قبیل نفت و پتروشیمی هیچ مزیت نسبی ندارد، با احصای تکنولوژی روز نه تنها نیاز داخل را فراهم کرده بلکه سالانه بیش از ۶۰۰ میلیون دلار از ایران به کشورهای دیگر صادرات نیز می شود اما محصولات صنایعی که همواره حمایت غیراصولی شده اند به دلیل عدم رقابت پذیری همواره با مشکل مواجه بوده اند.

وی با بیان اینکه از عمر جوان ترین کارخانه شکر کشور ۳۰ سال می گذرد، گفت؛ بالاترین ظرفیت تولید کارخانه های شکر برای دریافت مواد اولیه ۱۵ هزار تن در روز است، در حالی که کف جهانی این سقف ۵۰ هزار تن در روز است و این به معنای تولید غیربهره ور با قیمت گران تر است.

وی نقش دولت را برنامه ریزی و هدایت سرمایه در جهت رفع این مشکلات عنوان کرد و گفت؛ هر چند انتقاداتی در این زمینه به دولت وارد است و دولت کارهای خوبی در این زمینه و ارائه تسهیلات انجام داده است اما اقدامات دولت تنها ۳۰ درصد مشکل را حل می کند و ۷۰ درصد به تقاضای تولید کنندگان بستگی دارد. وی تصریح کرد؛ وقتی یک تولید کننده با یک مصاحبه مطبوعاتی یا ایجاد یک فضای رسانه یی می تواند محصول خود را به قیمت تمام شده بفروشد قطعاً به هزینه های افزایش بهره وری تن درنمی دهد.

مفتح با بیان اینکه غالب کارخانجات تولید قند و شکر در اختیار پنج شرکت بزرگ سرمایه گذاری است، افزود؛ این شرکت ها طی سال های گذشته میلیارد ها تومان در صنایع غذایی و روغن نباتی سرمایه گذاری کرده اند اما علاقه یی به سرمایه گذاری در بخش قند و شکر ندارند.

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دولت، معاون وزیر بازرگانی تاکید کرد؛ این در حالی است که محصولات کارخانجات قند و شکر بدون بسته بندی و به صورت فله یی در گونی های ۵۰ کیلویی به بازار عرضه می شود و با اندک سرمایه گذاری در این زمینه می توان یکی از حلقه های افزایش بهره وری را فعال کرد.

وی با بیان اینکه دولت در آینده نیز از صنایع غیربهره وری که در جهت رفع معضلات خود قدم برمی دارد با جدیت حمایت خواهد کرد، اظهار داشت؛ برخی هنوز به جای حرکت در جهت افزایش بهره وری در رویای برنج کیلویی پنج هزار تومان به سر می برند.