رابطه بین غذا و جوش های پوستی

 

 

یک متخصص پوست و مو تاکید کرد:« تاکنون هیچ ماده غذایی که تمام افراد مصرف کنند و باعث بروز جوش در همه شود شناخته نشده است اما بدون شک تجربه خود فرد در این میان مهم است. »

 

دکتر ذبیح الله شاهمرادی گفت:«ارتباط بین غذا و انواع بیماری های پوستی از سال های دور مورد بحث و بررسی بوده است به عنوان مثال در درمان بسیاری از بیماری های پوستی از عصاره های گیاهان و یا مواد غذایی استفاده میشده و در حال حاضر از اسیدهای میوه ای به نام آلفا هیدروکسی اسیدها که گرفته شده از نیشکر و فیبر و انگور و پرتغال و غیره است به صورت عصاره گیری شده و تعیین درصد در درمان ضایعات مختلف پوستی و یا برای لایه برداری از پوست و یا به عنوان روشن کننده پوست استفاده می شود.»

 

وی ادامه داد:« بسیاری از مردم علاقه زیادی به داشتن رژیم غذایی خاص و پرهیز از غذاهای مضر برای بیماری های پوستی دارند که بسیاری از آنها ریشه تاریخی دارد و ممکن است با مطالعات علمی به جایی نرسند و این روش ها کاملا اثبات شده نباشد.»

 

این متخصص پوست و مو افزود:« تاکنون هیچ ماده غذایی که تمام افراد مصرف کنند و باعث بروز جوش در همه شود شناخته نشده است اما بدون شک تجربه خود فرد در این میان مهم است. اگر چنانچه فردی متوجه شود با مصرف یک ماده غذایی خاصی جوش هایش شدت بیشتری پیدا می کند توصیه می کنیم که از این ماده غذایی کمتر استفاده شود.»

 

وی گفت:« برخی از مواد غذایی هستند که به دلیل اینکه حاوی سیستامین و سروتونین هستند خارش پوست را تشدید می کنند و توصیه می کنیم در بیماری های پوستی خارش دار مثل کهیر از مصرف این مواد محرک مثل فلفل، ادویه جات و ترشی جات کمتر استفاده کنند.»

 

دکتر شاهمرادی ادامه داد:« بنابراین یکسری ارتباطاتی بین تاثیر غذا بر پوست پیدا شده و برخی نیز تجربه خود فرد است اما اینکه با پرهیز غذایی به طور کامل یک مشکل پوستی برطرف شود ممکن نیست و شاید تاثیر آن در حد کاهش خارش و یا کاهش فواصل حملات باشد که در این حد رژیم غذایی می تواند موثر باشد.»

 

وی افزود:« مسلما برخی سبزی ها و میوه ها و ویتامین ها برای بیماری های پوستی می تواند مفید و مثمر ثمر باشد بخصوص مصرف آن در مورد پیشگیری از بروز چین و چروک ها و یا کاهش عوارض ناشی از تابش نور آفتاب و اشعه فرابنفش در پوست. بدون شک برخی از مواد غذایی خصوصا موادی که حاوی آنتی اکسیدان ها هستند(مثل گوجه و هویج) می توانند در درازمدت باعث کاهش عوارض بر پوست انسان شود.»

 

این متخصص پوست و مو تاکید کرد:« مصرف ویتامین هایی مثل C و E، مصرف زیتون و چای سبز به دلیل داشتن آنتی اکسیدان ها می تواند به بهبود وضعیت پوست کمک کند و یا پوست را در مقابل محرک های محیطی مقاوم تر کند.»

 

وی گفت:« همانطور که اشاره شد در گذشته از عصاره برخی گیاهان برای درمان بیماری های پوستی استفاده میشده در این میان شست و شوی صورت با شیر ترش که در میان مصریان باستان رواج زیادی داشته است به عنوان یک روش حفظ زیبایی پوست و کاهش رنگدانه های پوستی استفاده میشده است اما در علم این روش ها را به صورت عصاره گیری و تعیین درصد مقبول می دانند.»

 

دکتر شاهمرادی تاکید کرد:« ما معتقدیم بهترین کار برای استفاده از گیاهان این است که عصاره گیری و تعیین درصد شوند چرا که ممکن است برخی از گیاهان در عین مفید بودن حاوی برخی مواد مضر برای پوست باشند به عنوان مثال شیرین بیان اثرات ضدالتهابی خوبی دارد اما مواد دیگری دارد که اگر بدون تجویز پزشک مصرف شود باعث تورم پوست و افزایش پتاسیم بدن می شود.»

 

وی خاطرنشان کرد:«استفاده از این درمان ها زمانی مفید است که اولا بیماری فرد تشخیص داده شده باشد سپس و در آن جهت از داروهای طب مکمل استفاده شود در واقع به جا استفاده کردن مفید است و باید گفت بسیاری از مشکلات پوستی که افراد با آن روبرو می شوند به دلیل عدم توجه به این مسئله است در بسیاری از موارد بیماران برای بهبود وضعیت پوست خود از داروهای گیاهی به صورت خودسرانه مصرف کرده اند که متاسفانه باعث تشدید جوش در صورت آنها شده و جای آن طوری زخم شده که با لیزر هم از بین نمی رود و بهبود نمی یابد.»

منبع:سلامت نیوز

 

ویدیو مرتبط :
‫جوش های پوستی و مصرف آنتی بیوتیک‬‎

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

رابطه ی پختن غذا با تکامل انسان

 

 

پختن و آماده کردن غذا موجب تحول چشمگیر در تکامل انسان شده است.

 

این نظریه جدید پژوهشگران حاکی از آن است که اگر پختن را نیاموخته بودیم، نه تنها هنوز شبیه به شامپانزه بودیم، بلکه مثل آنها باید بخش اعظم روزمان را صرف جویدن می کردیم.

 

در این نظریه آمده است: اگر به خاطر غذای پخته نبود، یک فرد معمولی باید روزانه حدود پنج کیلوگرم مواد خام مصرف می کرد تا کالری لازم برای بقا را جذب کند. این مدت یعنی شش ساعت در روز را صرف جویدن کنیم.

 

این یک نظر پذیرفته شده است که با ورود گوشت قرمز به رژیم غذایی اجداد انسان ، مغز آنها رشد کرد و هوششان افزایش یافت.

 

گوشت قرمز نه تنها باعث بزرگ شدن مغز اجداد انسان شد ، بلکه همچنین به نیاز آنها در صرف کردن تمام وقتشان برای جستجوی غذا برای حفظ انرژی پایان داد.در نتیجه فرصتی برای ایجاد ساختارهای اجتماعی پدید آمد.

 

پروفسور ریچارد رنگام از دانشگاه هاروارد معتقد است که مساله فقط به روی آوردن به گوشت قرمز به عنوان یک ماده غذایی مربوط نمی شود.

 

به نظر او آنچه باعث ایجاد یک تحول عمیق در تکامل انسان شده بیشتر شیوه آماده کردن غذا بوده تا تغییر عناصر رژیم غذایی.

 

وی معتقد است که پختن بالاترین نقش را در افزایش کیفیت غذا در کل تاریخ حیات ایفا کرده است.

 

به گفته این پژوهشگر اجداد انسان به احتمال زیاد غذا را به اشتباه داخل آتش انداختند. بعد متوجه شدند که خوشمزه شده است و این اتفاق مسیر کاملا تازه ای را رقم زد."

 

وی اظهار داشت: برای درک اینکه بدن ما چطور و چه زمانی تغییر کرد، باید با بررسی فسیل ها نگاه دقیقتری به آنچه اجداد ما می خوردند بیندازیم."

 

قدیمی ترین جد ما "آسترالوپیتکوس" بود که به میمون شباهت داشت.

 

این موجود دارای شکمی بزرگ حاوی یک روده خیلی بزرگ بود که برای هضم مواد سفت گیاهی به دندان های بزرگ و پختی نیاز داشت که برای آسیا کردن و خرد کردن گیاهان سفت به کار می رفت.

 

با این حال آسترالوپیتکوس زندگی درختی را ترک کرد و وارد ساوانای آفریقا شد و شروع به خوردن حیواناتی که آنجا می چریدند، کرد. همین تغییر محل سکونت، سبک زندگی و رژیم غذایی بود که باعث تغییرات عمده در آناتومی انسان شد.

 

خوردن گوشت ارتباط نزدیکی به تحولی تکاملی در حدود ۲ میلیون و ۳۰۰ هزار سال قبل دارد که به پیدایش هومو هابیلیس با دندان های تیزتر و مغزی ۳۰ درصد بزرگتر منجر شد.

 

با این حال مهمترین تحول یک میلیون و ۸۰۰ هزار سال قبل زمانی که هومو ارکتوس - اولین جد "واقعا انسان" ما - پا به عرصه گذاشت روی داد.

 

هومو ارکتوس دارای مغزی حتی بزرگتر و آرواره ها و دندان های کوچکتر بود.

 

بدن ارکتوس نیز چیزی شبیه به ما بود. بازوهای کوتاهتر و پاهای بلندتر ظاهر شد و شکمی که مخصوص هضم گیاهان بود از میان رفت، یعنی ارکتوس نه تنها می توانست سرپا بایستد بلکه می توانست روی دو پا بدود.او باهوشتر و سریعتر بود و به گفته رنگام پختن غذا را آموخته بود.

 

پژوهشگران می گویند: "پختن شکم ما را کوچکتر کرد. وقتی غذایمان را پختیم، نیازی به شکم بزرگ نداشتیم."

 

به گفته آنها شکم از نظر انرژی پرهزینه است . افرادی که با شکم کوچک به دنیا می آمدند می توانستند انرژی شان را ذخیره کنند، بچه های بیشتری داشته باشند و بهتر بقا یابند.

 

پروفسور پیتر ویلر از دانشگاه جان مورس لیورپول و همکارش، لسلی ایلو، فکر می کنند همین تغییر در سیستم گوارشی ما بود که امکان بزرگتر شدن مغزمان را فراهم کرد.

 

پختن، سلول های غذا را می شکند به طوری که برای آزاد شدن مواد مغذی مورد نیاز بدن، معده باید کار کمتری انجام دهد.

 

به گفته ویلر این تحول "باعث آزاد شدن انرژی شد که سوخت مورد نیاز مغز بزرگتر را فراهم کرد. افزایش اندازه مغز، با کوچک شدن شکم رابطه دارد."

 

جالب اینکه ویلر و ایلو دریافتند که کاهش اندازه دستگاه گوارشی دقیقا به اندازه افزایش اندازه مغز یعنی ۲۰ درصد بود.

 

پروفسور استفان سیکور در دانشگاه آلاباما دریافت که غذای پخته نه تنها انرژی بیشتری در بدن آزاد می کند، بلکه بدن هم انرژی کمتری صرف هضم آن می کند.

 

پختن غذا اصولا یک نوع هضم پیشاپیش است که مصرف انرژی را از شکم به مغز منتقل کرده است.

 

به گفته ویلر و رنگام و همکارانشان، این تصادفی نیست که انسان - باهوشترین موجود زمین - تنها گونه ای است که پخت و پز می کند.