آشنایی با خواص سماق

 

 

 

 

سماق، به عنوان چاشنی برای بسیاری از غذاها به کار می‌رود و دارای خواص دارویی فراوانی، از جمله رفع درد دندان، تقویت لثه، برطرف نمودن تب،‌ نقرس و رماتیسم است.

 

سماق، یکی از اقلام چیدنی بر سر سفره هفت سین است که نماد رنگ (طلوع خورشید) و مزه زندگی است.

 

سماق، درختچه‌ای است به ارتفاع 4- 3 متر که شاخه‌های جوان و دمبرگ‌های آن را موهای ریزی پوشانده است. گل‌های آن، حنایی رنگ است و در حدود 10 سانتی‌متر طول دارد و دارای میوه‌های خوشه‌ای شکل به رنگ قرمز و قهوه‌ای است که ابتدا طعم آن گس بوده و پس از رسیدن ترش می‌شوند.

 

نام علمی سماق Rhus coriaria است که در قدیم به آن "سماک" نیز می‌گفتند. در حقیقت فارسی آن سماک و عربی آن سماق است.

 

میوه‌ی سماق پس از کوبیدن به عنوان چاشنی، همرا با غذاهایی مانند کباب استفاده می‌شود.

 

 

خواص دارویی سماق:

• برای بیماران دیابتی مفید است، زیرا یکی از عوامل به وجود آمدن عوارض مختلف در دیابتی‌ها، ترکیب گلوکز با پروتئین‌های حیاتی بدن است که به تغییر ساختار شیمیایی و عملکرد این پروتئین‌ها می‌انجامد و مطالعات نشان می‌دهد که سماق تا 81 درصد از بروز این فرآیند پیشگیری می‌کند.

• دارای طبیعت سرد و خشک است.

• برای درد دندان مفید است.

• تحریک کننده اشتها است.

• باعث تقویت لثه می‌شود.

• به دلیل داشتن تانن فراوان، قابض و پاک کننده معده است.

• برای دستگاه گوارش خاصیت آنتی‌ بیوتیکی دارد.

• ادرارآور است.

• برطرف کننده تب است.

• برطرف کننده نقرس و رماتیسم است.

• خون را تصفیه می‌کند و مواد زائد خون مانند اوره را دفع می‌کند.

• در قدیم، برگ درخت سماق را دم کرده و برای سیاه کردن مو از آن استفاده می‌کردند.

• چای سماق برای کاهش تعریق به کار می‌رود.

• غرغره دم کرده سماق برای ورم گلو و دهان مفید است.

 

 

هشدار

• خوردن سماق تازه باعث مسمومیت می‌شود. فقط باید خشک آن را مصرف نمود.

• مصرف بیش از اندازه سماق، مسمومیت‌ زاست.

ویدیو مرتبط :

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

آشنایی با خواص لوبیا

 

 

 

 

لوبیا گیاهی است از تیره بقولات ، علفی و بالا رونده که به دور درختان و گیاهان دیگر می‌پیچد. برگهای آن سبز رنگ ، پهن ، بزرگ و نوک تیز است که شامل سه برگچه به شکل قلب می‌باشد. گلهای آن سفید مایل به زرد یا بنفش و میوه آن باریک و غلاف مانند است که دانه‌های لوبیا در آن قرار دارد. از پوست و دانه‌های لوبیا هنگامی که لوبیا سبز است استفاده می‌شود که به نام لوبیای سبز معروف است ولی هنگامی که پوست غلاف سفت می‌شود دانه‌های داخل آن به صورت لوبیای خشک که به رنگ قرمز یا سفید می‌باشد مورد استفاده غذایی قرار می‌گیرد. برگهای لوبیا دارای ماده‌ای به نام آلانتوئین می‌باشد.

 

 

خواص داروئی

 

 

 

لوبیا قرمز از نظر طب قدیم ایران گرم و تر است و لوبیای سفید معتدل است.

 

ادرار آور است و حجم ادرار را زیاد می‌کند.

 

درمان کننده بیماریهای دستگاه ادراری است.

 

سنگ کلیه را برطرف می‌کند.

 

سینه و ریه را نرم می‌کند.

 

آب را از بدن خارج می‌سازد.

 

لوبیای سبز مقوی قلب است.

 

نیروی جنسی را تحریک می‌کند.

 

قاعده آور است.

 

کلسترول خون را پائین می‌آورد.

 

ضد سرطان است.

 

برای رفع بیماریهای قلبی مفید است.

 

به دلیل داشتن مقدار زیادی الیاف روده‌ها را تمیز می‌کند.

 

فشار خون را پائین می‌آورد.

 

یبوست را برطرف می‌کند.

 

در استعمال خارجی لوبیا را خمیر کرده و روی زخمهای اگزما بگذارید تا آنها را التیام دهد.

 

طرز استفاده از لوبیا

 

 

 

جوشانده: مقدار 30 گرم لوبیای خشک را در یک لیتر آب جوش ریخته و بگذارید ده دقیقه بجوشد سپس آنرا صاف کرده و یک فنجان قبل از هر غذا بنوشید.

 

لوبیای پخته: لوبیا را در آب ریخته و بجوشانید تا کاملا پخته و نرم شود و به مقدار یک فنجان در روز بخورید برای جلوگیری از نفخ معده می‌توان لوبیا را با خردل ، زیتون و آبلیمو مصرف کرد.

 

 

سوپ لوبیا: از نظر داشتن مواد پروتئینی و الیاف بسیار مفید است. سوپ لوبیا را با جعفری و گشنیز و هویج بپزید.

 

 

مضرات لوبیا

 

لوبیا به علت داشتن پروتئین برای شخصی که مبتلا به بیماری نقرس بوده و اسید اوریک خونشان بالاست مناسب نیست. ضمنا لوبیا به دلیل اینکه گاز زیادی در معده و روده تولید می‌کند باید به مقدار کم استفاده شود و همچنین با طریقه پخت مناسب آن را قابل هضم کرد. بدین منظور باید لوبیا را بعد از شستن در آب گرم ریخته و به مدت چند ساعت بگذارید خیس بخورد سپس آب آنرا دور ریخته، آب تازه روی آن بریزید و بپزید.