کارهای مشترک کودک و والدین

 

 

کارهای مشترک کودک و والدین اشتراک در کارها به کودکان احساس استقلال بیشتری می‌بخشد.

 

 

کودکان بعد از سن ۴سالگی بطور خودکار دوست دارند در کارهای خانه و یا کارهای دسته‌جمعی نقشی فعال داشته باشند. یکی از کارهایی که به کودکان احساس بزرگ شدن و انجام کارها را به صورت مستقلانه می‌دهد چیدن سفره یا میز شام است.

کودکان در آغاز راه رفتن یعنی حدود سن یکسال و نیمگی تا ۲ سالگی با حداکثر قوای بدنی‌شان بشقاب غذای خود را برداشته و جابه‌جا می‌کنند. این رفتار کودک برای خودش بسیار جذاب و حیرت‌انگیز است اما والدین به دلایل مختلف از جمله این که کودک غذایش را روی زمین نریزد یا ظرف غذا را نشکند واکنشی سریع نشان داده و فوراً بشقاب را از کودک می‌گیرند.

 

این واکنش والدین باعث اعتراض کودک شده و احساس خوشایند را از او سلب می‌کند. بنابر این بهترین راهکار این است که والدین رفتار آماده کردن سفره یا میز غذا را به کودک خود آموزش دهند. کودکان کم‌سن و سال معمولاً توانایی درک آموزش‌های رسمی را ندارند.

 

 

آنها بیشتر دوست دارند پدیده‌ها را تجربه کنند بنابر این در این مواقع والدین می‌بایست خود را همبازی کودک فرض کرده و با بازی بدون رقابت این رفتار را به کودک یاد دهند. آرایش سفره یا میز غذا یکی از نکاتی است که کودکان بزرگسال‌تر یعنی بعد از سن ۷ سالگی بیشتر آن را درک می‌کنند. والدین می‌توانند در این سن نیز با کودک همراه شده و به او کمک کنند تا بشقاب‌ها،قاشق و چنگال، لیوان ها و... را سرجای خودش بگذارند.

 

 

والدین اگر می‌خواهند دخالت خود را بطور مستقیم کمتر کنند می‌توانند طرحی از سفره را برای کودک ترسیم کرده یا توضیح دهند و انجام کارها و آرایش سفره را بطور مستقل به کودک بسپارند. دخالت نابجای والدین در این قبیل موارد انگیزه استقلال کودک را خدشه‌دار کرده و خلاقیت کودک در انجام کارها را با اختلال روبرو می‌کند.

 

 

 

 

 

ویدیو مرتبط :
کودک و صدای والدین

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

ابراز محبت والدین به یکدیگردر حضور کودک

 

 

 

بعضی از والدین به دلیل ترس از بدآموزی برای فرزندانشان، از ارتباط های ساده و صمیمانه- حتی ابراز محبت های معمولی در حضور بچه ها هم پرهیز می کنند...

 

آیا شما هم این طور رفتار می کنید؟

 

پس به این نکته توجه کنید که این رفتار قطعا رفتار درستی نیست چرا که برقراری رابطه صمیمانه و محبت آمیز و ابراز محبت های لازم و حتی نوازش و بوسیدن با رعایت نکات اخلاقی، نه تنها بدآموزی ندارد بلکه زمینه های ایجاد روابط سالم بین والدین و فرزندان را به وجود می آورد که خود می تواند مقدماتی برای آموزش روابط صحیح بین والدین و فرزندان آنها و حتی آموزش های جنسی باشد. باید در نظر داشت که فرزندان در تمام رفتارها و اعمال خود نیازمند الگوهای مناسب رفتاری هستند و بهترین الگوها پدر و مادر فرد به شمار می روند بنابراین صمیمیت بین پدر و مادر در درجه اول و صمیمیت بین والدین و فرزندان در جای خود، در تحکیم روابط خانوادگی سالم و در جهت نیل به خانواده متعادل بسیار پراهمیت است.

 

 

ابراز محبت والدین نسبت به یکدیگر جو عاطفی خانواده را مثبت و سالم نگه می دارد چنان که تحقیقات مختلف روان شناختی و تربیتی نشان داده اند که در چنین خانواده هایی فرزندان سالم و بانشاط و با اعتماد به نفس بالاتری پرورش می یابند. برعکس در خانواده هایی که والدین از ابراز محبت نسبت به یکدیگر و نسبت به فرزندان خود به دلیل خودسانسوری سر باز می زنند، ناراحتی های عاطفی و اختلالات شخصیتی بیشتر دیده می شود.

 

 

بنابراین توصیه می گردد با رعایت حدود و ثغور زندگی خانوادگی، والدین از ابراز محبت به یکدیگر دریغ نورزند و آگاه باشند که این مساله نه تنها بدآموزی ایجاد نمی کند بلکه الگوی مناسبی از رفتارهای عاطفی و جنسی را در اختیار فرزندان قرار می دهد.