پای دیابتیک چیست؟

 

دیابتی‌ها باید توجه داشته باشند در مقایسه با سایر افراد مشکلات بیشتری در رابطه با پاهایشان دارند که می‌تواند منجر به عفونت‌های خطرناک شود. نکات زیر به شما کمک می‌کند تا نشانه‌های عفونت پا را بشناسید و در مراحل اولیه اقدامات پیشگیرانه را انجام دهید.

پای دیابتی از دو راه ایجاد می‌شود:
۱- صدمه به اعصاب (نوروپاتی)
به طور عادی، اگر پای ما صدمه ببیند یا عفونتی به وجود بیاید، درد برای ما هشداری است تا برای شرایط خطر آماده باشیم و سریعتر به پزشک مراجعه کنیم. در دیابت اعصاب پا تحت تاثیر قرار می‌گیرد و درد کمتری در پاها احساس می‌شود. یعنی افراد دیابتی ممکن است درد ناشی از یک بریدگی کوچک یا تاول را، احساس نکنند.

احساس کرختی یا سوزن سوزن شدن می‌تواند نشان عدم خون‌رسانی کافی عضو باشد.

۲- سختی دیواره عروق (واسکولوپاتی)
- در دیابت، عروق پا نیز تحت تاثیر قرار می‌گیرند و سخت و تنگ می‌شوند. بنابراین حجم خون کمتری را به سمت پاها هدایت می‌کنند.

- از نشانه‌های اختلال در خون‌رسانی پا، سرد شدن، رنگ پریدگی و کبود شدن پاها خصوصا انگشتان است.

- بریدگی‌ها اگر درمان نشوند، عفونت کرده و می‌تواند باعث سیاه شدن (گانگرن) پا شود. سیاه شدن پا ضایعه‌ای است که در صورت عدم درمان منجر به قطع کردن پا می‌شود، تا آسیب به بخش‌های بالاتر و سالم‌تر منتقل نشود.

در بیماران دیابتی که اعصاب و عروق با هم درگیرند، حتی زخم‌های کوچک هم باید مهم تلقی شوند، چون ممکن است سریعا عفونت گسترش پیدا کرده و تمام طول پا و حتی کل بدن را درگیر کند.

- قرمزی، تعریق و داغ شدن پا از نشانه‌های عفونت هستند. وقتی خون کمتری به پا برسد، پا به اندازه کافی اکسیژن و غذا دریافت نمی‌کند و نمی‌تواند در مقابل عفونت‌ها جنگیده و خوب ترمیم شود.

- مهم‌ترین روش برای پیشگیری از آسیب‌ پاها، حفظ سطح قند خون در محدوده طبیعی، تغذیه صحیح، ورزش و رعایت بهداشت فردی است.

اگر شما یک بیمار دیابتی هستید، حتما روزانه پاهایتان را معاینه کنید تا مشکلات کوچک را بیابید و اجازه ندهید به آسیب‌های جدی تبدیل شود. با روش‌های ساده شست‌وشو و درمان‌های موضعی، می‌توانید آنها را رفع کنید.

بیماران دیابتی باید به نکات زیر توجه نمایند:
- از پاهایتان مراقبت کنید و از زخم شدنشان پیشگیری کنید.

- هر روز پاهایتان را با آب گرم و صابون ملایم بشویید و از نظر زخم و عفونت مشاهده نمایید.

- برای اینکه تمام قسمت‌های پا را مشاهده کنید، می‌توانید از یک آینه استفاده کنید.

- به هر نوع ترک، تاول، پوسته، بریدگی، خراشیدگی و قرمزی توجه کنید.

- پاها و به خصوص لای انگشتان را کاملا خشک کنید. می‌توانید از کرم‌های مرطوب‌کننده در محل پاشنه و قسمتی از پوست پا که خشک شده و ترک برداشته، استفاده کنید؛ ولی هرگز آن را بین انگشتان پا نمالید.

- ناخن‌ها را کوتاه نگه دارید، کوتاه کردن ناخن‌ها به صورت صاف، بعد از خیساندن یا دوش گرفتن و حمام رفتن باشد.

- زمانی که با مواد داغ تماس پیدا می‌کنید، مراقب پاهایتان باشید. چون ممکن است بدون اینکه احساس کنید، سوختگی رخ دهد.

- قبل از اینکه پایتان را در آب فرو ببرید، دمای آن را با دستتان کنترل کنید.

- بدون استفاده از ضد آفتاب در معرض نور خورشید قرار نگیرید.

- اگر پایتان میخچه یا پینه دارد، خودتان برای برداشتن آنها اقدام نکنید و اجازه بدهید پزشک آنها را بردارد.

- به طور منظم جهت معاینه به پزشک مراجعه کنید.

نکات قابل توجه در انتخاب کفش و جوراب:
- همواره کفش مناسب که اندازه پایتان است، بپوشید و همیشه بعدازظهرها برای خرید کفش اقدام کنید.

- پنجه کفش باید طوری باشد که انگشتان پا به راحتی حرکت کنند.

- هرگز کفشی که قسمت پنجه و پاشنه آن باز است، نپوشید.

- جوراب تمیز نخی به پا کنید و هر روز آنها را عوض نمایید.

- از پوشیدن جوراب‌های سفت و کشی اجتناب کنید.

- هرگز با پای برهنه راه نروید.

- قبل از به پا کردن کفش، داخل آن را نگاه کنید. سنگریزه‌ها، بند پاره کفش و ناخن‌های بلند می‌توانند تبدیل به نقاط فشاری شده و منجر به التهاب و عفونت شوند.

- تب و لرز نشانه عفونت است در صورت مشاهده، سریعا با پزشک یا پرستار خود در میان بگذارید. عفونت‌های کوچک با رعایت بهداشت روزانه و مراقبت‌های ساده و آنتی‌بیوتیک‌های تجویز شده توسط پزشک قابل درمان هستند. ولی اگر درمان به هر دلیلی به تاخیر بیفتد، عفونت وسعت یافته و حتی می‌تواند تا استخوان‌های پا نیز برسد و احتیاج به جراحی پیدا کند.

- رعایت بهداشت پاها شامل مراقبت روزانه، پوشش مناسب و جلوگیری از زخم شدن و صدمه پا و ویزیت منظم توسط پزشک است.

منبع:aftabir.com

ویدیو مرتبط :
دفع پروتیین در ادرار بیماران دیابتیک و کلیوی

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

رشد حرکتی پای کودک

اولین و اصلی‌ترین فعالیت حرکتی پاها «راه رفتن» است. این توانایی آزادی بسیاری را به کودک عطا می‌کند. اما این توانایی در ابتدا نواقص زیادی دارد و فقط شامل راه رفتن معمولی می‌شود که حتی بعضی مواقع با دشواریهایی همراه است (مثل افتادن) با رشد عضلات پاهای کودک ، او این نواقص را برطرف می‌کند و در کنار آن مهارتهای جدیدی را به آن اضافه می‌نماید که به آزادی عمل بیشتر او منجر می‌شود. از مهمترین این مهارتها عبارتند از : «بالا رفتن ، دویدن ، پریدن و شناکردن».

 

 

 

بالا رفتن

«بالا رفتن» از پله‌ها در آغاز به کمک دستها و در واقع بصورت «چهار دست و پا» در حالی که «پایین رفتن» از پله‌ها بصورت «عقب عقب رفتن» صورت می‌گیرد. در این زمانهاکودک نمی‌تواند به تنهایی راه برود. پس از آنکه او توانست به تنهایی راه برود، او با حالت ایستاده و به کمک «نرده» یا «فردی» از پله‌ها بالا و پایین می‌رود.

 

 

کودک در ابتدا فقط یکی از پاها را جلو می‌گذارد ولی همراه با رشد کودک و در نتیجه تمرین از تکیه کردن به چیزی صرف نظر کرده و پاها را یکی پس از دیگری به جلو می‌گذارد. در این موقع حداکثر کودکان در حدود «چهار سالگی» هستند. اما جنسیت نیز در این امر مؤثر است بطوری که دختران از پسران در این مهارت «کندتر» هستند.

 

 

دویدن

«دویدن» در ابتدا بصورت راه رفتن سریع با قدمهای نامنظم و متزلزل در تمام بدن است که باعث «افتادن» کودک می‌شود . دویدن کودک برای سریعتر رسیدن به محلی نیست بلکه این یک نوع فعالیت لذت بخش است. تکمیل مهارت دویدن تا «پنج سالگی» طول می‌کشد. و پس از آنکه مهارت شد از این قدرت خود در زمانهایی که سرعت دادن به حرکات لازم است، استفاده می‌کند.

 

 

 

پریدن

«پرش» کودک «دو ساله» عبارت از این است که «خود» را از محلی که ایستاده به پایین بیاندازد، در این سن کودک هر دو پای خود را همزمان بلند می‌کند و همزمان نیز بر زمین می‌گذارد. چون مهارت کافی در سن وجود ندارد کودک روی زمین می‌افتد و برخاستن نیز با دشواری همراه است. این مهازت در «چهار سالگی» تکمیل می‌شود. اما پریدن او تنها شامل پریدن از جاهای بلند می‌شود و در این سن نمی‌تواند از موانع بپرد.

 

 

شنا کردن

این که یک فرد در چه سنی شنا کردن را می‌آموزد بستگی به فرصت و موقعیت او دارد. این اجتماع و خانواده است که باید موقعیت این کار را برای کودک فراهم کند عده خیلی کمی از کودکان این مهارت را قبل از چهارسالگی فرا می‌گیرند، در حالی که تعداد زیادی از کودکان تا مدتها بعد بر این مهارت تسلط نمی‌یابند. و تعدادی هم تا آخر عمر خود مهارت کافی در این امر بدست نمی‌آورند.

 

«شنا» مستلزم هماهنگی کامل اعضای بدن است و در فراگرفتن آن کودک باید بیشتر از سایر مهارتهای دوران کودکی تمرین کند.

 

رشد