همسرانی با 180 درجه اختلاف

همسرانی که یکی از آنها برونگرا و دیگری درونگراست ۴ مشکل اساسی خواهندداشت:
تفاوت های شخصیتی میان همسران ممکن است مشکلاتی در رابطه آنها ایجاد کند، از جمله تفاوت از لحاظ درونگرایی و برونگرایی، برای مثال ممکن است انسانی که روابط اجتماعی پرهیاهو و پرشوری دارد، همسری را انتخاب کند که خواهان زندگی آرام تر و بی سروصداتری است...

ازدواج این دو که از این لحاظ هیچ وجه تشابهی با هم ندارند، بی مشکل نیست. همه ما ویژگی های شخصیتی ای داریم که به راحتی تغییر نمی کند و متاسفانه اگر نتوانیم با هم به تعامل برسیم، عرصه بر ما تنگ می شود و تنش های ناخوشایندی را تجربه خواهیم کرد.

همه انسان ها معیارهای ناخودآگاهی برای انتخاب همسر دارند مثلا بعضی به طور غیرارادی به دنبال همسری هستند که شباهت زیادی به والد محبوبشان داشته باشد. البته عکس این اتفاق نیز رخ می دهد؛ یعنی ممکن است فردی از هر کسی که به والدش شباهت دارد، گریزان باشد. بعضی نیز به دنبال کسی هستند که ویژگی های او را در وجود خود نمی بینند و در واقع با یافتن این آدم، نیمه گمشده یا سرکوب شده خودشان را می یابند. مثلا کسی که اصلا قدرت مدیریت و رهبری ندارد، همسری را انتخاب می کند که مدیر مدبری است. در مورد ازدواج یک فرد برونگرا و درونگرا نیز ممکن است چنین خواست ناخودآگاهی باعث ازدواج شده باشد. برای روشن تر شدن موضوع باید تعریفی از برونگرایی و درونگرایی داشته باشیم:

برونگراها
برونگراها انرژی خود را از برخوردها و روابط اجتماعی بیشتر و حضور در جمع به دست می آورند و علاقه زیادی به فعالیت های دسته جمعی دارند. مجلس گردانی ، شوخ طبعی و بذله گویی از خصوصیات بارز این افراد است.

درونگراها
گاهی تصور می شود درونگراها علاقه ای به ارتباط با دیگران ندارند، اما چنین نیست زیرا برای رفع خستگی، به دست آوردن دوباره انرژی جسمانی و روانی و شادابی شان نیاز دارند زمانی را به خود اختصاص دهند یا به اصطلاح با خود خلوت کنند. انسان های درونگرا از دید دیگر افراد جامعه معمولا خجالتی و حتی گاهی مغرور به نظر می آیند، اما لزوما خجالتی و مغرور نیستند گرچه شاید درک این رفتارها برای دیگران کمی دشوار باشد.

تمایل به یافتن نیمه گمشده
انسان های درونگرا واقعا به اینکه فرد دیگری با تعاملات اجتماعی بیشتر، قدرت محاوره بالاتر و توانایی های ارتباطی گسترده در کنارشان قرار گیرد، احساس نیاز می کنند و انسان های برونگرا هم به کسی که آرامش بیشتری دارد، قادر به برنامه ریزی است، متفکر است و می تواند لحظه هایی بدون تنش و آرام را مهیا کند، نیاز دارند و شاید این حس نیاز، این دو را به هم پیوند می دهد. البته این زوج ها هم مانند دیگر زوج ها به مشکلاتی برخورد می کنند چون الگوهای رفتاری و عادت ها در آنها به اشکال مختلفی است و گاه نادیده گرفتن امیال طرف مقابل، اختلافاتی را شعله ور خواهدکرد.

۴ راه حل پیشنهادی
وقتی دو انسان درونگرا و برونگرا رابطه زناشویی خود را شروع می کنند، باید بدانند ممکن است هرگز به توافق نرسند مگر اینکه بتوانند به نکته های مهم و حساسیت برانگیز زندگی شان واقف شوند و در مواردی به تعامل برسند:

1 - یکدیگر را آزاد بگذارند
در پردازش احساسی برونگراها و درونگراها تفاوت های اساسی وجود دارد بنابراین باید به شرایط واقف باشند و در بروز هیجان ها و احساسات از فشار آوردن بیش ازحد بر یکدیگر پرهیز کنند.

2 - برنامه ریزی مدون داشته باشند
برنامه ریزی های زندگی چنین زوج هایی باید با توافق دوطرفه باشد و مثلا در آن مشخص شود چند بار در ماه قرار است به پیک نیک یا خانه فرد خاصی بروند و هر دو طرف نیز باید ملزم به رعایت قوانین باشند. قابل پیش بینی بودن برنامه ها به هیچ کدام فشاری وارد نمی کند.

3 - به یکدیگرفرصت دهند
در زندگی مدرن یا نیمه مدرن امروزی، عملا زندگی مشترک مدت کوتاه تری پیدا کرده و به ۸ تا ۱۲ شب و آخر هفته ها محدود شده است. پس این ساعت های کوتاه باهم بودنشان باید باکیفیت باشد. مثلا طرف برونگرا بدون اینکه احساس طرد شدن به او دست دهد، باید شرایط روانی همسرش را درک و برایش فضای آرام و خصوصی مهیا کند و بعد از مدتی کنارش برود و با او صحبت کند. البته گاه همسر درونگرا همچنان می خواهد تنها باقی بماند. در این صورت همسر برونگرا باز هم باید فرصت دیگری به او بدهد اما به تلاشش برای برقراری ارتباط با همسرش ادامه دهد.

4 - نه خیلی زود، نه خیلی دیر
در نحوه حل مشکلات، تفاوت های عمده ای بین این برونگراها و درونگراها دیده می شود. انسان های برونگرا باید در مقابل اصرار شدید ذهنی شان برای حل موضوع در همان لحظه مقاومت کنند چون اقدام های سریع برای حل مشکل با بی اعتنایی و حتی خشم طرف درونگرا همراه خواهد بود. برونگراها حتما باید در این مواقع شرایط را درک و کمی تامل کنند. بحث را به تعویق بیندازند و آن را به زمان دیگری موکول کنند. درونگراها هم باید بدانند که همسر برونگرا تحمل اینکه مدت ها در انتظار بماند تا مساله حل شود، ندارد.

۴ مشکل ارتباطی همسران متضاد
همسرانی که یکی از آنها برونگرا و دیگری درونگراست ۴ مشکل اساسی خواهندداشت:

1 - تفاوت در تفریح ها
یکی از طرفین به مهمانی های شلوغ علاقه دارد ولی دیگری علاقه مند است در یک محیط آرام و با یک دوست صمیمی خوشگذرانی کند. مکان های تفریحی مورد علاقه این دو کاملا متفاوت است.

2 - شیوه بیان احساساتی
ک درونگرا ممکن است کمی در بیان احساساتش مشکل داشته باشد در حالی که یک فرد برونگرا درباره همه چیز راحت صحبت می کند.

3 - شیوه ارتباطی
فرد برونگرا علاقه مند است تمام اتفاق هایی که در طول روز افتاده، برای همسرش تعریف کند، موسیقی گوش دهد یا صدای تلویزیون را بالا ببرد ولی یک درونگرا ترجیح می دهد با ورود به خانه به استراحت بپردازد، کمتر صحبت کند و هر وقت میلش کشید حرف بزند.

4 - شیوه حل مسائل
یک فرد برونگرا دوست دارد وقتی مشکلی بروز می کند، به سرعت وارد عمل شود و موضوع را فیصله دهد در صورتی که فرد درونگرا به آرامش نیاز دارد و از درگیری اجتناب می کند.

اینها موارد پررنگ و پر تعارض زندگی چنین زوج هایی هستند و بخش مهمی از داستان زندگی بسیاری از چنین زوج هایی را که به مراکز مشاوره مراجعه می کنند، به خود اختصاص می دهند اما این زوج ها چگونه می توانند مشکلاتشان را با هم حل کنند؟
منبع :aftabir.com

 

ویدیو مرتبط :
180 درجه

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

ماجرای چرخش 180 درجه ای كاندولیزارایس و اختلاف احمدی نژاد و متكی

 

 

 

روزنامه تهران امروز با انتشار تحلیلی درباره بركناری منوچهر متكی از وزارت خارجه ، نسبت به شكل گیری افراط گرایی در دستگاه دیپلماسی كشور ابراز نگرانی كرد.

این روزنامه با ذكر خاطره ای از تقابلات احمدی نژاد و متكی ، وزیر خارجه سابق را "وزنه تعادل" در سیاست خارجی ایران دانست كه در پنج سال گذشته ، در برابر نفوذ افراطی ها در سیاست خارجی مقاومت كرده بود.

متن تحلیل تهران امروز را در زیر بخوانید:

فارغ از آنكه منوچهر متكی در طول پنج سال و سه ماه سكانداری وزارت امور خارجه، چه كارنامه‌ای از خود به جای گذاشت، یك ویژگی بارز «آقای دیپلمات» باعث می‌شود بركناری متكی، نگرانی‌های جدی تر را برای آینده دستگاه دیپلماسی ایران به وجود آورد.

مروری بر سوابق متكی نشان می‌دهد كه او، از معدود مدیران ارشد كشور است كه از اول انقلاب تاكنون فقط در یك رشته تخصصی، مسئولیت پذیرفته و كار كرده است؛ متكی از همان مجلس اول شورای اسلامی كه عضو كمیسیون سیاست خارجی بود تا پیش از بركناری عجیب‌اش در

22 آذر 89، صرفا در پست‌های دیپلماتیك و مرتبط با سیاست خارجی كار كرده است:

-نماینده مجلس شورای اسلامی (دوره اول- عضو كمیسیون خارجی): ۱۳۵۹

- رئیس اداره هفتم سیاسی- وزارت امورخارجه: ۱۳۶۳

- سفیر جمهوری اسلامی ایران در تركیه:۱۳۶۴

-مدیر كل اروپای غربی وزارت امورخارجه:۱۳۶۸

-معاون امور بین‌الملل وزارت امورخارجه:۱۳۶۸

-معاون حقوقی، كنسولی و امور مجلس وزارت امورخارجه:۱۳۷۱

-سفیر جمهوری اسلامی ایران در ژاپن: ۱۳۷۳

-مشاور وزیر امورخارجه:۱۳۷۸

-معاون بین‌الملل سازمان فرهنگ و ارتباطات اسلامی: ۱۳۸۰(مامور ۲سال)

-نماینده مجلس شورای اسلامی (دوره هفتم- رئیس كمیته روابط خارجی كمیسیون امنیت ملی):۱۳۸۳

-وزیر امور خارجه در دولت نهم و دهم (از ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۹)

سه دهه حضور مستمر در فعالیت‌های دیپلماتیك، متكی را با فوت و فن روابط بین‌الملل آشنا كرده بود و البته رشته تحصیلی‌اش یعنی روابط بین‌الملل نیز پشتوانه علمی او در این عرصه بوده است.

این سوابق علمی و عملی، از سال 1384 تا قبل از بركناری‌اش در هفته گذشته، یك كاركرد عمده در سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران داشت و آن «جلوگیری از نفوذ افراط‌‌گرایی در سیاست خارجی» بود.

در سال 84 بسیاری از یاران حلقه نخست آقای احمدی‌نژاد، نه تنها كوچك‌ترین سابقه‌ای در روابط بین‌الملل نداشتند بلكه تا قبل از دولت نهم حتی یك سفر خارجی هم نرفته بودند.

علاوه بر آن، افكار افراط گرایانه آنها علاوه بر صحنه سیاست داخلی، حوزه روابط خارجی را نیز هدف قرار داده بود. گمان آنها این بود كه همان‌گونه كه در داخل كشور پیروز انتخابات شده‌اند، می‌توانند در خارج نیز بدون رعایت اصول دیپلماتیك و ظرایف آن، سیاست خارجی را اداره كنند.

در چنان شرایطی، یك اتفاق غیرمنتظره، نجات دهنده سیاست خارجی ایران از التهابات ناشی از افراط گرایی شد: منوچهر متكی كه رئیس ستاد انتخاباتی علی لاریجانی در تهران بود، وزیر خارجه شد.

البته متكی، گزینه احمدی‌نژاد نبود اما رئیس‌جمهور جدید، نصیحت بزرگان نظام را پذیرفت و او را برای گرفتن رای اعتماد به مجلس معرفی كرد.

بدین سان، یك تقابل پنج سال و سه ماهه بین «جریان غیرمعتقد به قواعد دیپلماسی» از بیرون وزارت خارجه به سرپرستی احمدی‌نژاد و «طیف دیپلمات و جهان آشنا» در درون وزارت خارجه به رهبری منوچهر متكی شكل گرفت.

ویژگی شاخص جریان نخست، عدم توازن در مواضع بود. به عنوان مثال از یك سو، شدیدترین مواضع و غیردیپلماتیك‌ترین ادبیات را علیه آمریكا به كار می‌گرفت و از سوی دیگر ذوق عجیبی برای برقراری رابطه داشت.

رئیس‌جمهور در سفرهای استانی‌اش، با لحنی حتی گاه خارج از عرف ایرانی، به سران آمریكا می‌تاخت و در عین حال، نامه‌هایی بدون همفكری با دستگاه دیپلماسی به آنان می‌نوشت كه همگی نیز بی‌پاسخ ماندند.

در چنان شرایطی، متكی وزنه تعادل در سیاست خارجی ایران بود و تا جایی كه می‌توانست می‌كوشید مانع از اقدامات غیرمتعارف و نسنجیده برخی مسئولان در عرصه سیاست خارجی شود.

به عنوان مثال، هنگامی كه شبكه خبری الجزیره، به نقل از كاندولیزا رایس، وزیر خارجه وقت آمریكا اعلام كرد كه ایالات متحده آماده چرخش 180 درجه‌ای در سیاستش نسبت به ایران است، احمدی‌نژاد با متكی تماس می‌گیرد و با لحنی تند به او می‌گوید: حالا كه آمریكایی‌ها درصدد اصلاح سیاست خود نسبت به ایران هستند، شما چرا فرصت سوزی می‌كنید و از این اظهارات استقبال نمی‌كنید؟!

احمدی‌نژاد سپس از متكی می‌خواهد به سخنگوی وزارت خارجه دستور دهد كه فورا از این سخنان استقبال كند.

متكی اما این كار را نمی‌كند و صرفا از مسئولان وزارت خارجه می‌خواهد متن كامل سخنان رایس را پیدا كنند. او در برابر فشارهای رئیس‌جمهور و در پاسخ به سوال خبرنگاران درباره اظهارات رایس، پاسخی دیپلماتیك می‌دهد: «خانم‌ها معمولا شجاع ترند» همین! سرانجام پس از تحقیقات، كاشف به عمل می‌آید كه رایس آن جمله را واقعا گفته، اما آن را مشروط به توقف كامل غنی سازی در ایران كرده بود.

در آن مقطع، اگر كسی با ویژگی «اطاعت پذیری مطلق» وزیر خارجه بود، فورا امتثال امر می‌كرد و به رایس چراغ سبز نشان می‌داد و بعد باید كلی تلاش می‌شد تا بحث توقف غنی‌سازی از این چراغ سبز منها شود!

اینك اما، آقای دیپلمات در راس دستگاه دیپلماسی نیست. در این میان هر چند صالحی سرپرست وزارت خارجه، چهره‌ای تكنوكرات محسوب می‌شود اما اولا مشخص نیست كه وزیر خارجه شود یا خیر و ثانیا معلوم نیست آیا می‌تواند به اندازه متكی در برابر افراط گرایی‌های تحمیلی بر سیستم وزارت خارجه و به محاق بردن بدنه كارشناسی آن مقاومت كند؟

فراموش نكنیم كه متكی، شخصی قائم به نفس و دارای حمایت مقامات ارشد نظام بود اما صالحی چهره‌ای است كه استقلال شخص‌اش، بیشتر در عرصه علمی و دانشگاهی است، اما در حوزه سیاست، وامدار خود احمدی‌نژاد محسوب می‌شود و لذا طبیعتا قدرت چانه زنی و مقاومت بسیار كمتری خواهد داشت به‌ویژه آنكه از ماجرای متكی و بركناری عجیب و غریبش، قاعدتا این عبرت را گرفته كه در دولت دهم، وزیر مستقل و كارشناس همواره بر لبه تیغ حركت می‌كند...../تحلیل:عصرایران