منتظر​ نباشید که دیگران شما را حدس بزنند

همه چیز مطابق آنچه که حدود دو ساعت قبل تصمیم گرفته بودند، پیش می رفت. قصد داشتند آن شب شام را همراه با مهمانشان بیرون از خانه بگذرانند. مرد خسته بود و روی تخت دراز کشید و زن برای خرید با خواهر شوهرش از خانه بیرون رفت.

همه چیز مطابق آنچه که حدود دو ساعت قبل تصمیم گرفته بودند، پیش می رفت. قصد داشتند آن شب شام را همراه با مهمانشان بیرون از خانه بگذرانند. مرد خسته بود و روی تخت دراز کشید و زن برای خرید با خواهر شوهرش از خانه بیرون رفت.

وقتی که به خانه بازگشتند، زن شوهرش را در حالی یافت که خلقش عوض شده بود و اصرار داشت برنامه شب را لغو کند. زن از اتاق بیرون آمد و کنار مهمانشان نشست، آهی کشید و چهره اش در هم فرو رفت. این تغییر خلق برای خواهر شوهر عجیب به نظر می رسید. وقتی متوجه شد ​ برادرش تمایلی به بیرون رفتن ندارد، قدری معذب شد​ و تصور می کرد حضور او، برنامه شام را به هم ریخته است. بنابراین با پرسیدن سؤالات پی در پی سعی می کرد لبخندی به چهره زن برادرش بنشاند ولی در نهایت شنید: «چیزی نیست! یک مساله شخصی است که ارزش بیان کردن ندارد. این مساله همیشه باید وجود داشته باشد. خنده هایش برای بیرون خانه است و ناراحتی ها و چهره عبوسش برای من. دیگر خسته شده ام.»

آن شب شامی که می توانست فرصتی باشد برای ساختن لحظاتی شیرین و صمیمی، در سکوتی تلخ به پایان رسید.

شاید کمتر کسی باشد که بگوید شاهد چنین صحنه هایی در زندگی اش نبوده است. صحنه ای که در آن گره ای وجود دارد که گویی تلاش برای باز کردنش بی فایده است. سناریویی که در آن یک نفر آشفته می شود، سر در گریبانش فرو می برد، سکوت می کند، چهره در هم می کشد، گویی با همه عناصر خانه قهر می کند و اگر موبایل یا کامپیوتری در دسترس داشته باشد، ساعت ها با آن مشغول می شود. گاهی شبکه های تلویزیون را بی هدف بالا و پایین می کند و گاهی روزنامه ای که چند روزی است روی صندلی بلاتکلیف مانده را ورق می زند و دریغ از یک جمله واضح و شفاف که سر نخی باشد برای درک کامل مشکل و اقدامی مشترک برای حل آن. در نهایت ً در برابر پرسش دیگران، تنها عبارات کنایه آمیز به زبان می آورد که بر پیچیده شدن مساله می افزاید، چرا که اینجا اساسا مساله، باز کردن گره نیست. مساله حدس زدن است. مساله حدس زده شدن است که برخی روان شناسان آن را نوعی بازی روانی می دانند. اگر طرف مقابلی پیدا شود که تلاش بکند علت این به هم ریختگی را بفهمد، بازی شروع می شود و در پی پرسیدن سؤالاتش، جواب های پیچیده می شنود. به طور مثال ممکن است چنین مکالماتی بین طرفین این بازی رد و بدل شود:

الف ـ «خوبی؟!»
ب ـ «ظاهرا تو بهتری...»
الف ـ «چرا این طوری شدی. چند ساعتی هست که سکوت کردی؟»
ب ـ «می خواستی چه طوری باشم؟!»
الف ـ «من متوجه نمی شم. تو که حالت خوب بود. علت چیه؟»
ب ـ «چرا از خودت نمی پرسی؟»
الف ـ «من که خطایی مرتکب نشدم!»
ب ـ «تو همیشه همین طور فکر می کنی...»
الف ـ «وای! داری منو کلافه می کنی...»

این نوع برقراری ارتباط، در دل خود، پیامی را پنهان کرده است. ​پیام پنهان​ در واقع خطوط نانوشته یک متن است. می توان آن را به پارازیت هایی تشبیه کرد که حین ارسال سیگنال های ارتباطی، برای دیگران فرستاده می شود. فرد مطلبی را اظهار می کند ولی به واقع منظورش چیز دیگری است. پیام پنهان می تواند در هر وجه سخن و واژگان، لحن و آهنگ کلام، شیوه بیان و ژست افراد نمایان شود. برای شفاف تر شدن این مفهوم به این مثال توجه کنید:

سر سفره غذا در یک مهمانی، به جای این که عنوان شود: «غذا قدری کم نمک است»، با آهنگ خاصی همراه با کنایه گفته شود: «شما نمکدان هم دارید؟!» در اینجا جمله دوم، برای صاحبخانه قدری دردناک تر خواهد بود، چون مساله فقط شوری و کم نمکی غذا نیست، بلکه هدف زیر ِ سوال بردن ِ توانمندی​ آشپز​ است.

مساله مهم این است که پیام پنهان داشتن شیوه درستی نیست. بنابراین کسانی که قصد دارند پیام پنهان بازی کنند، با هم زندگی نمی کنند. برقرار شدن آرامش هم برای این افراد، انتظاری گزاف است و روی صداقت و یکرنگی را در روابطشان نخواهند دید، چرا که همیشه حداقل یک پیام در میان پیام های دیگرشان مخفی است و منظور و مقصودشان به روشنی دریافت نمی شود، پس بروشنی هم پاسخ نمی شنوند و این گونه بعد از مدتی برجی از سوءتفاهمات می سازند که سر به فلک خواهد کشید.

خصوصا میان همسران، از این قبیل اختلافات بسیار دیده می شود چرا که علاوه بر تفاوت های عمده زنانگی و مردانگی در دو جنس مخالف، هر دو سوی رابطه حاصل دو نوع سبک زندگی متفاوت نیز هست. بنابراین ارتباط برقرار کردن با پیام پنهان، بر پیچیدگی این اختلافات می افزاید و سلامت رابطه را مختل می کند. در مثال گفته شده، در حالی که آقا تلاش می کند، موضوع ناراحتی اش را کشف نشده باقی بگذارد، تلاش زن برای فهمیدن موضوع بی نتیجه می ماند و فرصت چند ساعت خوشگذرانی در کنار خانواده هم از دست می رود.

تفاوت های انکارناپذیر
از جمله تفاوت های انکارناپذیر زنان و مردان تفاوت دیدگاه آنهاست. ساختار درونی مرد ها به گونه ای است که تمایل دارند مساله، بی پیرایه و بدون پیچیدگی با ایشان عنوان شود. این درحالی است که نوع نگرش زن ها سبب می شود​ مساله را چند بعدی و دارای لایه های متفاوت ببینند و در مطرح کردن مساله هم برای یک مرد به همین شیوه عمل کنند. طبیعی است که نوعی تعارض میان دریافت های طرفین ماجرا ایجاد شود. پس اگر قرار است موضوعی با یک آقا در میان گذاشته شود، بهتر است صریح و شفاف سر اصل مطلب رفت. در حالی که برای بیان همان مساله برای یک خانم ممکن است پرداختن به ابعاد بیشتری نیاز باشد. این تفاوت رفتاری را می توان در خرید آقایان و خانم ها بخوبی مشاهده کرد، درحالی که آقایان بسرعت سراغ همان لباسی که می خواهند می روند و از فروشگاه بیرون می آیند، خانم ها معمولا لباس را حداقل یک بار پرو کرده​ و در هر بار پرو، احساس خودشان و شیوه ای که به نظر می رسند را همراه با نورپردازی و عوامل موثر دیگر بدقت در نظر می گیرند.

به این ترتیب اگر همچنان بازی ِ حدس زده شدن برایتان لذت بخش است، لازم است بدانید اولین کسی که در این شیوه متضرر خواهد شد، خود شما هستید. تا زمانی که در نقش یک قربانی ظاهر می شوید که باید حواس ِ دیگران یا حداقل همسرتان شش دانگ به شما باشد، خودتان بازنده این بازی هستید. شما انرژی و عمر خود را هدر می دهید و با پا گذاشتن به این بازی، لحظات ناب زندگی تان را که هر ​ می توا​ند شادمانی، رضایت، صمیمیت و شور را در زندگی تان به جریان بیندازد و برگ برنده خوشبختی شما باشد، مچاله کرده و به زباله دان خاطرات خود می اندازید، در حالی که مخاطبتان به موضوعی که شما را به هم ریخته است، پی نمی برد. آیا قصد دارید این دور ِ باطل تا ابد ادامه داشته باشد؟!

چنانچه ترجیح می دهید از آسیب های این شیوه غلط رفتاری در امان باشید، لازم است​ در گام اول تا جای ممکن از انجام هر کار و بیان هر سخن، تنها یک منظور داشته باشید. در گام بعدی تفاوت های یکدیگر را در نوع دیدگاه و شیوه درک و تحلیل مسائل به رسمیت بشناسید.

منبع:آفتاب

 

ویدیو مرتبط :
‫تماشاگر // موسوی: برخی ها منتظر هستند ما ببازیم تا تیم را از بیخ بزنند‬‎

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

نه گفتن به "پروانه" ممکن نبود/ منتظر یک کار سیاسی نباشید

نه گفتن به "پروانه" ممکن نبود/ منتظر یک کار سیاسی نباشید
حامد کمیلی بازیگر نقش اصلی سریال "پروانه" که ویژه دهه فجر امسال ساخته می‌شود با تأکید بر اینکه سیاسی خطاب کردن این سریال کوچک‌ترین نگاهی است که می‌توان به آن داشت، این کار را متفاوت‌ترین درام عاشقانه تلویزیون و حتی سینما خواند.

به گزارش خبرنگار مهر، حامد کمیلی در سریال ‍"پروانه" به کارگردانی جلیل سامان نقش اول را ایفا می‌کند. مردی به نام امیر که در دهه 50 زندگی می‌کند و اتفاقاتی زندگی‌اش را دچار تغییر و تحولات فراوانی می‌کند.

کمیلی بازیگری است که با سریال "اغما" به کارگردانی سیروس‌مقدم در رمضان سال 86 چهره شد و همان سال در آثار دیگری نیز حضور پیدا کرد. گرچه بعد از آن بیشتر شاهد حضور کمیلی در سینما بودیم. حضوری که با فیلم سینمایی "تردید" آغاز شد و با "پسر آدم، دختر حوا" ادامه پیدا کرد.

با این بازیگر جوان که همزمان با سریال "پروانه"، فیلم سینمایی "زیباتر از زندگی" در نقش شهید علم الهدی را نیز در جشنواره فیلم فجر خواهد داشت، در روزی که عوامل مشغول تصویربرداری یکی از صحنه‌های داخلی حوالی هفت تیر بودند، گپی زدیم.

کمیلی در نمایی از "پسر آدم، دختر حوا" به کارگردانی رامبد جوان

پس از مدت‌ها دوری از تلویزیون و حضور در فیلم‌های سینمایی، چه شد که تصمیم گرفتید با "پروانه" به تلویزیون برگردید؟

حامد کمیلی، بازیگر: با توجه به شرایط فعلی سینما از یک جایی تصمیم گرفتم سعی کنم روی انتخاب‌هایم تمرکز بیشتری داشته باشم. البته من امسال فیلم سینمایی "زیباتر از زندگی" به کارگردانی انسیه شاه حسینی را در جشنواره فیلم فجر دارم و بعد از آن کار برنامه‌ای نداشتم.

در واقع فیلمنامه خوبی وجود نداشت. اما بعد از خواندن سریال جلیل سامان، نه گفتن به این فیلمنامه کار سختی بود. با اینکه اصلا در برنامه‌ام کار در تلویزیون وجود نداشت اما "پروانه" از آن قصه‌هایی بود که جای بازی زیادی داشت و برای من هم جذابیت داشت و احساس کردم که می‌توانم در آن کار کنم. در واقع دوست داشتم حتما این اتفاق بیفتد. منصور سهراب پور که از قبل او را می‌شناختم نیز تیم حرفه‌ای دور هم جمع کرده بود بنابراین ترکیب عواملی چون فیلمنامه خوب و عوامل حرفه‌ای مقابل و پشت دوربین مرا به حضور در سریال ترغیب کرد.

*"ارمغان تاریکی" سریال قبلی سامان چه، آن را دیده بودید؟

- بله کار محترمی بود. من زمان پخش سریال درگیر فیلمبرداری بودم. این شد که بعدها از سامان سریال را گرفتم و یک بار دیگر با دقت آن را دیدم. چون می‌خواستم با نگاه او بیشتر آشنا شوم. به هر حال فیلمنامه‌ای که این روزها در حال ساختش هستیم یکی از متفاوت‌ترین درام‌های عاشقانه‌ای است که تا به امروز در تلویزیون و حتی سینما کار شده است.

کمیلی با گریم سریال "پروانه"

*این تفاوت‌ها خود را در چه عناصری نشان می‌دهد؟

- فیلمنامه نگاه متفاوت و خاصی دارد. بسترسازی و شخصیت‌پردازی‌های بسیار خوبی در آن اتفاق افتاده است و جای کار دارد. بنابراین نه گفتن به این فیلمنامه کار سختی بود. این عوامل دست به دست هم داد تا در این سریال حضور پیدا کنم.

* درباره فضای سریال هم حرف بزنیم. به ویژه که قرار است سریال در دهه فجر پخش شود و نگاه مناسبتی و سفارشی بودن به آن وجود دارد.

- این کار اصلا مناسبتی نیست. این را می‌توانید از تیم بازیگری یا عوامل پشت دوربین بفهمید. مردم زمانی که سریال را ببینند قضاوت بهتری خواهند داشت. این قصه در بستر اتفاقاتی می‌گذرد که نمی‌شود تحت هیچ شرایطی به آن سیاسی گفت. معتقدم زمانی که مخاطب این درام عاشقانه را ببیند با من هم‌نظر می‌شود. صرفا یک سری بایدهایی در قصه است که در بستر تاریخی‌ای که قصه‌ روایت می‌شود وجود دارد و شرایط این را می‌طلبیده است.

* پس بیش از آنکه منتظر فیلمنامه‌ای سیاسی باشیم با اثری عاشقانه طرف هستیم.

- دقیقا. سیاسی خطاب کردن این فیلمنامه کوچک‌ترین نگاهی است که می‌توان به آن داشت. قضاوت درباره کار را باید به بعد از پخش آن موکول کرد. برای همین است که از گفتگوی پیش از پخش پرهیز می‌کنم. تنها می‌توانم این مژده را بدهم که تماشاگر با یک کار متفاوت روبرو خواهد شد.

* تا پخش این سریال از شبکه سه در دهه فجر فقط چند روز باقیمانده است و پس از پخش آن می‌توان قضاوت درست‌تری درباره آن داشت.

بله. من هم ترجیح می‌دهم پیش از پخش بیش از این درباره "پروانه" و نقش‌ام صحبت نکنم./مهر