مشکل بزرگ آقایان

 

 

 

خانم و آقایی، پس از صرف شام، روی کاناپه کنار یکدیگر نشسته اند. آقا کنترل تلویزیون را به دست می گیرد و آماده است تا تلویزیون را روشن کند. خانم به او نگاه می کند و می گوید :"عزیزم، بهتره کمی با هم حرف بزنیم" مرد در حالی که سریعاً حالت تدافعی به خود می گیرد می گوید:"چرا؟ مگه مشکلی پیش اومده؟" آیا این گفتگو برای شما نیز آشناست؟

 

 

نظیر همین صحنه روزانه شاید میلیون ها بار در خانه های سراسر دنیا میان زن ها و مردها اتفاق بیافتد. خانم ها همیشه تلاش می کنند با همسر خود گفتگو کنند؛ و آقایان به هر وسیله ای ازصحبت کردن طفره می روند. برای آقایان " بیا حرف بزنیم" جمله ی ترسناکی است. با شنیدن این جمله غرمی زنند و خود را آماده می کنند که با بدترین شرایط مواجه شوند و می گویند: "اوه، باز چی شده؟" یا "روز سختی رو پشت سر گذاشتم بذار کمی استراحت کنم"؛ برای خانم ها همه این حرفهایک پیام دارد:" نمی خواهم با تو حرف بزنم."

 

زنها همیشه از واکنش چنین آقایانی آشفته و نگران می شوند. چرا؟ به این دلیل که خانم ها صحبت کردن را دوست دارند بخصوص وقتی طرف مقابل آنها همسرشان باشد. چراکه وقتی با همسر خود صحبت می کنند احساس صمیمیت می کنند. آنچه زن ها دوست دارند مردها بدانند این است که زن ها نیاز به دلیل خاص و به خصوصی برای صحبت کردن با مرد زندگی شان ندارند. لازم نیست هدف یا مقصود خاصی را از این خواسته شان دنبال کنند. زن ها عاشق حرف زدن و صحبت کردن هستند زیرا حرف زدن ارتباط تولید می کند .

 

این یکی از مهمترین رازهایی است که باید مردان درباره سبک ارتباطی زن ها بیاموزید. برای زن ها حرف زدن و صحبت کردن روشی است برای عشق ورزیدن، ارتباط برقرار کردن. هدف تنها صرف فرایند ارتباط برقرار کردن است و نه هیچ هدف یا نتیجه ی خارجی دیگر.

زن ها عاشق حرف زدن و صحبت کردن هستند زیرا حرف زدن تولیدکننده ی ارتباط است.

 

زن ها فرایند مدار هستند. صرف فرایند انجام یک چیز برای آنها ارزشمند است. زنان حتی اگر به دنبال هدف خاصی نیز باشند، به اندازه خود هدف همواره به فرایندی که برای رسیدن به آن هدف طی می کنند توجه و تمرکز دارند. به همین دلیل است که دو زن می توانند در کنار هم بنشینند و بگویند " بیا صحبت کنیم" بی آنکه به دنبال هدف یا مقصود خاصی باشند. یا باز به همین دلیل است که یک مادر می تواند ساعت ها با فرزندش بازی کند، بی آنکه هدف خاصی را تعقیب کند یا به دنبال آن باشد که مطلب خاصی را به او بیاموزد و به همین دلیل است که زنها تنها صرف بودن در کنار عزیزی که دردمند است بسیار تسلّی بخش و التیام دهنده هستند، حتی اگر چیز مهمی نیز گفته نشود.

 

البته گاهی نیزتمایل خانم ها به گفتگو، پیش درآمدی است برای گله گذاری و انتقاد و عیب جویی از همسرشان؛ که به آقایان پیشنهاد می شود قبل از شروع صحبت عنوان بحث را مشخص کنند. از سوی دیگر به خانم ها باید یادآوری کرد که اگر عادت دارید گله و نارضایتی خود را حین گفتگو ناگهان و به یکباره برسر همسرتان خالی کنید، اطمینان داشته باشید که همسرتان از هرگونه گفتگو با شما واهمه خواهد داشت چون فکر می کند نتیجه گفتگو نامطلوب و ناخوشایند است و به مشاجره ختم می شود.

 

ولی در حالت کلی هنگامیکه زنان از همسرشان می خواهند با آنها صحبت کنند بیشر اوقات هدف خاصی را از گفت و گو دنبال نمی کنند و تنها مقصودشان همان فرایند مکالمه و برقراری ارتباط با اوست.

 

زن ها فرایند مدار هستند. نفس فرایند یک تجربه، صرفنظر از اهداف و نتایج حاصل از آن برای آن ها معنی و مفهوم دارد.

 

 

پس چرا مردها مانند زن ها از صحبت کردن لذت نمی برند؟

اگر زن ها تا بدین حد از صحبت کردن لذت می برند، پس چرا مردها نمی توانند از آن لذت ببرند؟ مردها بیشتر در این زمینه با زن ها مشکل دارند. زیرا اساساً هدف مدار هستند. مردها صرفاً با شرکت در یک فرایند(گفتگو)، احساس ارزشمند بودن نمی کنند، بلکه باید حتماً به نتیجه یا هدف مشخصی برسند.

 

مردها هدف مدار و راه حل مدار هستند. آن ها باید حتماً احساس کنند که شرکت آن ها در یک فرایند، حال چه مکالمه باشد و چه ارتباط برقرار کردن، وقت گذارانی با فردی دیگر یا شرکت در یک فعالیت ، هدف و منظور مشخص یا از پیش تعیین شده ای را تامین خواهد کرد.

 

برخی از دلایل این که چرا مردها به همان طریقی که زن ها از صحبت کردن لذت می برند، از آن لذت نمی برند عبارتست ازاینکه:

 

الف- مکالمه و گفتگو بدون یک هدف مشخص یا از پیش تعیین شده مردها را آزار می دهد ، زیرا احساس مفید بودن و مؤثر بودن نمی کنند. به همین دلیل است که مردها بیشتر به هنگام مکالمه و گفت و گو با زن ها چنین جملاتی را بر زبان می آورند یا دست کم چنین جملاتی به ذهنشان خطور میکند:

 

میشه لطفاً بری سر اصل مطلب؟یا از این صحبت ها می خواهیم به کجا برسیم؟

 

ب- مردها دوست ندارند کاری را انجام دهند که در آن احساس تسلّط و مهارت لازم را نمی کنند. برای بسیاری از مردها دنیای پر رمز و راز درون و احساسات، مانند دنیای افکار و ذهنیات قلمرو شناخته شده و آشنایی نیست. از همان زمان که مردان پسر بچه های کوچکی هستند به اندازه ی دختر بچه ها به ابراز احساسات و نشان دادن عواطف خود تشویق نمی شوند. یک نتیجه این شرطی شدن ها این است که بیشتر مردها به اندازه زن ها در ارتباط با احساسات و عواطف در خود احساس اعتماد به نفس نمی کنند، از سوی دیگر ممکن است مردها نتوانند به سرعت زن ها با احساسات شان تماس برقرار کنند یا این که احساسات و عواطف شان را در قالب الفاظ و عبارات بیان کنند و به همین دلیل از صحبت کردن با این شرایط شانه خالی می کنند.

 

ج- بیشتر مردها برای صحبت کردن با نامزد/ همسرشان احساس آمادگی نمی کنند زیرا زنان می خواهند همین حالا "الان" صحبت کنند و به مردان وقت نمی دهند تا برروی موضوع درنگ کرده ،آن را کندوکاو نمایند. البته زنها این را نمی دانند که مردان مشغول تأمل هستند و پیش از آن که بتوانند درباره چیزی صحبت یا مذاکره کنند به وقت بیشتری احتیاج دارند، بلکه فوراً احساس می کنند که مردها نمی خواهند با آنها حرف بزنند.

 

 

راه حل:

می دانیم که زن ها بیشتر از مردها صحبت می کنند این را نیز می دانیم که مردها نمی توانند به راحتی زنها درباره ی مسائل احساسی و عاطفی صحبت کنند و بیشتر ترجیح می دهند ساکت باشند ولی زنها نیاز دارند که با صحبت کردن با مردها ارتباط برقرار کنند. پس مردان تبیانی :

 

1. حتی با این که می دانید در صحبت کردن درباره ی احساسات مهارت کافی ندارید بهتر است همان "دست و پا شکسته" آن را انجام دهید تا اینکه اصلاً با زنان حرف نزید. هرچه بیشتر تمرین کنید مهارت بیشتری کسب می کنید. درست مثل هر چیز دیگر.

 

2. هنگامی که زنی شروع به صحبت می کند از او بپرسید درباره ی چه چیزی می خواهد حرف بزند. با این کار هدف و منظور از صحبت کردن را زودتر خواهید فهمید و احساس راحتی بیشتری خواهید کرد. چنانچه پاسخ داد چیز خاصی نیست و فقط می خواهد صحبت کند حرفش را باور کنید. در این اوقات زن ها فقط می خواهندکمی صمیمیت تولید کنند؛ و شاید حتی فقط می خواهند احساس نزدیکی روحی بیشتری با شما کنند .

ویدیو مرتبط :
شوخی کردم (حل مشکل پوشش آقایان)

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

بیماری پیرونی،مشکل جنسی در آقایان

بیماری پیرونی،مشکل جنسی در آقایان

گاهی در اطراف خودمان مردانی را می‌بینیم که افسرده‌اند و وقتی از آنها شرح حال کاملی می‌گیریم، متوجه می‌شویم که مثلا در رابطه زناشویی با همسر خودشان نیز دچار بی ‌میلی شدید هستند و ضمنا از اظهار این مشکل نزد پزشکان نیز پرهیز می‌کنند.

تنها بعد از مشاوره‌های روان است که مشخص می‌شود برخی از این افراد به بیماری خاصی مبتلا هستند که رابطه زناشویی را برای آنها مشکل‌ساز و دردناک کرده است و علت آن هم شاید ضربه و آسیبی باشد که ممکن است در حافظه‌شان جایی نداشته باشد. نام این بیماری، پیرونی است...

بیماری پیرونی که به «سفتی پلاستیکی آلت» ترجمه شده است،نوعی اختلال در بافت فیبری آلت تناسلی مردان است که به علت رشد پلاک‌های لیفی در بخشی از بافت نرم آلت به وجود می‌آید و 1 تا 4 درصد مردان به این عارضه مبتلا می‌شوند.

بیشتر افراد به علت نوع خاصی از درگیری بافت آلت،دچار بروز انحنای آلت به سمت بالا می‌شوند.این بیماری همچنین نشانگان ناخن خمیده نیز نامیده می‌شود و در نهایت،چون جراحی فرانسوی به نام فرانسوا ژیگو دولاپیرونی در سال 1743 برای اولین بار این بیماری را شرح داد،آن را به نام پیرونی هم می‌نامند.

اگرچه کمی انحنای آلت،طبیعی است و بسیاری از نوزادان پسر با این حالت به دنیا می‌آیند و مشکلی هم ندارند،اما هنگامی که این مساله موجب درد و سفتی و بروز ضایعاتی مانند طناب (به نام پلاک) یا انحنای غیرطبیعی آلت در زمان نعوظ یا تحریک ‌شود،می‌گوییم که فرد به بیماری پیرونی دچار شده است.

روند بیماری چگونه است؟

برخلاف تصور،پیرونی فقط موجب انحنا نمی‌شود؛بلکه موجب برجستگی و دندانه‌دار شدن بافت آلت و باریک‌شدگی و کوتاهی آن نیز می‌شود.دردی که در ابتدای بیماری وجود دارد،حدود 12 تا 18 ماه بعد از شروع بیماری از بین می‌رود.اختلال در نعوظ و سفتی آلت در پاسخ به تحریک جهت فعالیت زناشویی به درجات گوناگونی وجود دارد و در مراحل پیشرفته‌تر بیماری بروز می‌یابد و موجب دردناک و مشکل شدن فعالیت زناشویی می‌شود.

اگر چه این بیماری در هر سن و نژادی مشاهده می‌شود،مردان 40 سال به بالای نژاد قفقازی بیشتر به این عارضه دچار می‌شوند.این بیماری نه مسری است و نه خطر بروز سرطان را افزایش می‌دهد.این بیماری فقط مردان را مبتلا می‌کند و فقط محدود به آلت تناسلی است،اگرچه عده چشمگیری از افراد به بیماری بافت همبند در ناحیه دست و به میزان کمتر در پا نیز مبتلا می‌شوند؛مانند بیماری دوپویترن.احتمال بروز این بیماری به صورت ژنتیکی نیز وجود دارد.

علت این بیماری چیست؟

علت این بیماری هنوز شناخته شده نیست اما تصور بر این است که سابقه ضربه و آسیب به آلت طی فعالیت زناشویی علت عمده بروز چنین عارضه‌ای است؛حتی اگر خود فرد از چنین سابقه‌ای آگاهی نداشته باشد.اگرچه هنوز تایید شده نیست،گفته می‌شود برخی داروهای فشار خون مانند پروپرانولول نیز ممکن است از عوامل بروز این بیماری باشند.

کدام پزشک، کدام درمان؟

پزشکان مسوول تشخیص و درمان این گونه بیماران،جراحان و متخصصان بیماری کلیه و مجاری ادراری و تناسلی یا اورولوژیست‌ها هستند و پزشکان دیگر کمتر می‌توانند دست به اقدام درمانی،حتی در صورت تشخیص درست بزنند.بدون درمان،حدود 12 تا 13 درصد از بیماران،خود به خود بهبود می‌یابند و 40 تا 50 درصد بدتر شده و بقیه نیز بدون تغییر باقی می‌مانند.

بسیاری از روش‌های درمانی با استفاده از مکمل‌های دارویی و ویتامینی مانند ویتامین E آزمایش شده‌اند اما نتایج قطعی نبوده‌اند،اگرچه تاثیرات پراکنده‌ای هم نشان داده‌اند.ترکیب ویتامین E و کلشیسین هم آثار درمانی و تاخیر در پیشرفت بیماری را نشان داده است.

ترکیبات جدیدتر شامل داروهای ضد التهاب است که کما بیش موثر بوده است.از ترکیباتی چون پارا آمینوبنزوات پتاسیم، استیل ال-کارنیتین، پروپیونیل ال-کارنیتین، ال-آرژینین و سیلدنافیل یا وایاگرا و پنتوکسی‌فیلین نیز به طور معمول استفاده می‌شود. اینترفرون آلفا-2ب و فرمول سوپراکسید دیسموتاز نیز با تاثیر مثبت همراه بوده‌اند. تزریق وراپامیل به داخل پلاک‌های فیبروز آلت در برخی بیماران موثر بوده است.

درمان جراحی با تکنیک‌های گوناگون از جمله روش نسبیت Nesbit به ویژه اگر یک جراح با تجربه در زمینه جراحی‌های ترمیمی انجام دهد و پروتزهای آلت نیز به ویژه در موارد پیشرفته موثر واقع می‌شود.

در زمینه طب فیزیکی و وسایل توانبخشی،روش‌های کششی توسط خود بیمار و تعدادی از وسایلی که نیروی طولی ایجاد می‌کنند و همچنین استفاده از وسایلی مانند وکیوم یا پمپ آلت برای اصلاح اختلال نعوظ در دست تحقیق و بررسی است.

در پایان باید گفت که بیماری پیرونی،یک بیماری جسمی است اما بر روان فرد بیمار تاثیر بسیاری می‌گذارد و باید به یاد داشته باشیم که مشاوره روانی برای این‌گونه افراد که شاید با همسر و پزشک‌شان هم در این باره صحبت نمی‌کنند،لازم و ضروری است.

تازه‌های درمان بیماری

مبتلایان به بیماری پیرونی می‌توانند امیدوار باشند که به زودی نوعی درمان غیر تهاجمی برای آنها به بازار می‌آید.این دارو که زیافلکس نام دارد در محل ضایعه تزریق می‌شود.مطالعات درباره 120 بیمار در 11 دانشکده پزشکی ایالات متحده انجام شده و بیماران پس از درمان به مدت 36 هفته مورد پایش قرار گرفتند.این بیماران همگی دچار خم ‌شدگی‌های معادل 30 تا 90 درجه در جسم آلت تناسلی بودند.

در این بیماران،داروی زیافلکس در درون پلاک ضایعه تزریق شد،به طوری که هر بیمار دو بار در هفته و هر شش هفته یک بار برای سه دوره تحت تزریق کلاژناز قرار گرفت.به این ترتیب هر بیمار شش تزریق از زیافلکس دریافت کرد.در نهایت بیماران بهبود قابل توجهی در میزان خم‌شدگی آلت تناسلی را تجربه کردند که گاهی به حدود 60 درجه می رسید. با توجه به اینکه حدود یک میلیون مرد به بیماری پیرونی مبتلا بوده و از عوارض آن در رنج هستند،امید ‌می‌رود که داروی زیافلکس در آینده‌ای نه چندان دور به عنوان یک گزینه درمانی ایده‌آل برای این بیماری مصارف زیادی پیدا کند.

دکتر توماس وگمن می‌گوید: «مهم‌ترین بخش از کار آزمایی‌های انجام شده،بررسی میزان رضایت بیماران،پیش و پس از تزریق داروی زیافلکس و اثر آن در عملکرد زناشویی آنها بود و خوشبختانه کارآزمایی‌ها نشان دادند که اثر این دارو نسبت به دارونما در بهبود عملکرد زناشویی و افزایش رضایت بیماران،بسیار چشمگیر است.»

پزشکان معتقدند که این دارو نه تنها برای بیماری پیرونی،بلکه برای بیماری‌های دیگری همچون دوپویترن و کپسولیت چسبنده (شانه منجمد) نیز می‌تواند گزینه درمانی مناسب و با تهاجم اندکی را پیش رو قرار دهد.به نظر می‌رسد پس از تزریق دارو در محل هریک از ضایعات مزبور،ماساژ منظم محل تزریق می‌تواند اثربخشی درمان را افزایش دهد.

منبع:salamat.ir