مادرها کیمیاگرند...

 

 

 

آن‌روزهایی که فهمیدم قرارست مادر بشوم، هیچ نمی‌دانستم که چه بر من خواهد گذشت. توی خیالم همان نوزاد ظریف و نحیف دست و پا بلوری پوسترها را تصور می‌کردم و از فکر بوییدنش لذت می‌بردم.

 

 

گاهی هم گیج میشدم که چطور من بزرگش خواهم کرد یا دوستش خواهم داشت، برایش بی خوابی خواهم کشید و از خودم خواهم گذشت، من که نمیشناختمش، ندیده بودمش.

آیا زنان به صرف توانایی بارداری و وضع حمل، مادرانی قابل تقدیر می شوند یا عوامل دیگری نیز در این میان دخیل است؟ آیا فقط در زندگی فرزندانشان نقش دارند یا اینکه قادر به تحول در زندگی آنها هستند؟

 

و آیا تغییرات را صرفاً در زندگی فرزندان ایجاد می کنند یا اینکه زندگی خودشان نیز پس از مادرشدن تغییر می کند؟ آیا فرد دیگری نیز می تواند مانند مادر عمل کند یا اینکه برخی ویژگی ها اختصاص به مادران دارد؟

 

برخی افراد تصور می کنند که مادرشدن به معنای پایان خواب راحت، گذرانیدن تعطیلات آرام و دست کشیدن از علایق است.در پاسخ به این افراد باید گفت شما هرگز از مادرشدن پشیمان نخواهید شد. زیرا چنان لذتی از نگاه کردن به فرزندان و بزرگ شدن آنها می برید که حاضر نیستند دنیا را با همه زرق و برقها و دلفریبیهایش با یک لحظه دوری فرزندان عوض کنید. اما مادران به راستی از چه لذت می برند؟

 

باید گفت همه چیز پس از ورود کودک به این جهان برای مادر تغییر می کند. حتی رابطه مادر و پدر تغییر می کند. اگر زن و شوهر تا به حال به یکدیگر علاقه مند بودند حالا مادر به این خاطر که همسرش اینقدر به کودکش علاقه دارد نیز او را دوست دارد و به سبب دغدغه آینده فرزند برای پدر، علاقه او به شوهرش نه تنها کاهش نمی یابد بلکه دوچندان شده و احساس محبت بیشتری ایجاد می شود.

 

مادر به جای پرداختن به آرزوهای خود تمام سعی خود را برای رسیدن فرزندان به آرزوهایشان به عمل می آورد. و به عبارت دیگر با کمال میل نردبانی برای ترقی فرزندان می شود

 

نخستین باری که کودک می نشیند، می ایستد، نخستین دندانی که در می آورد، نخستین کلمه ای که بر زبان می آورد، دنیای مادر را متحول می سازد. هر زخمی پس از مدتی بهبودی می یابد اما مادرشدن مانند زخمی دلپذیر است که همیشه تازه و حساس است!

 

همه افراد صفحه حوادث روزنامه را می خوانند اما فقط مادر است که با خود فکر می کند «اگر این اتفاق برای فرزند من بیفتد؟»

 

ویژگی های خاص اثبات شده در مادر

 

ثابت شده که ذهن و حافظه مادران نه تنها نسبت به قبل از مادرشدن تحلیل نمی رود بلکه با تغییرات مغزی و هورمونی تقویت نیز می شود.

درک حالات چهره

 

مادرانی که دارای کودک هستند بهتر از دیگران قادر به درک حالات چهره و قدرت ذهن خوانی می باشند. آگاهی از کوچکترین تغییرات جسمی و روحی فرزندان فکر را برای همدلی و همدردی موثر در دیگر زمینه ها نیز آماده تر می کند.

مادرها کیمیاگرند...

 

توانایی انجام چند کار در یک زمان

 

در زمان بارداری و مدتی پس از زایمان مغز استروژن بیشتری ترشح می کند و این کار با یک سلسله ارتباطات هوشیاری مادر را افزایش می دهد.

 

مشخص شده که مادران نسبت به سایر زنان قدرت بیشتری در انجام چند کار دارند. برای مثال در حال آشپزی یا تمیز کردن یخچال می توانند در ذهن خود به یافتن راه حل برای یک مسئله پرداخته و در عین حال به صحبتهای فرد دیگری نیز گوش بدهند.

 

افزایش شهامت: افراد پس از مادرشدن شهامت و شجاعت بیشتری در برخورد با هیجانات دارندو حتی قدرت ریسک پذیری بیشتری پیدا می کنند.

 

مادرانی که همیشه از شنا کردن می ترسیده اند برای حفاظت از کودکانشان در آب به همراه آنها شنا کرده و حتی برای نجات آنها بی پروا به اعماق آب می روند.

 

 

روحیه مادر حاکم بر نگرش فرزندان

 

با تولد کودک رابطه مادر و فرزندی ایجاد می شود که زمینه حالات و جهت گیریهای بعدی فرزند را نسبت به جهان پیرامون تعیین می کند. پس باید توجه خاصی به وضعیت روحی مادران داشت.

 

بسیاری از فرزندان موفقیتهای خود را مرهون رفتار والدین به ویژه مادر می دانند. مادر با تشویق فرزندان می تواند موجب تقویت اعتماد به نفس در آنها شود اما باید توجه داشت که توقع زیاد و ایده آلی موجب احساس ضعف و کمبود در فرزند می شود

 

نکته اینجاست که مادران ناراضی و آنهایی که حس مثبتی نسبت به مسائل به ویژه مسائل خانوادگی ندارند این حس را به فرزندان به ویژه پسران خود منتقل می کنند. البته این تاثیر بر دختران نیز وجود دارد فقط مسئله اینجاست که دختران این تاثیرات را در زمان حال و با دریافت آن بروز می دهند اما پسران ممکن است در زمان حال واکنشی نشان ندهند اما در زمان بلوغ و بزرگسالی آثار این نارضایتی خفته را از خود نشان داده و نسبت به زندگی زناشویی بدبین تر شوند.

 

محبت

 

از آنجایی که مادر نخستین شخص آشنای فرزند و الگوی او برای توقع از دیگران است نحوه برخورد مادر معیاری برای پیش بینی احساس سایرین نسبت به کودک است. یکی از راههای اولیه مادر برای ابراز علاقه خود در آغوش گرفتن فرزند است. صمیمیت مادر موجب می شود طفل به سایرین نیز علاقه مند شود. حتماً تاکنون با افرادی برخورد کرده اید که نمی توانند محبت خود را به دیگران ابراز نمایند. چنین افرادی اینکار را از مادر نیاموخته اند.

 

مادر آرام، فرزند شاد

 

آرامش برای فرزند به معنای امنیت خاطر است و اضطراب و تشویش مادر موجب بی قراری فرزند می شود. پس این مادر است که می تواند با تدبیر خود این شادی و رضایت را به فرزند بدهد. یکی از راههای تشخیص آرامش مادر خنده کودک است. زیرا حالات و دید فرزند از دوران نوزادی نسبت به دنیا طبق احساسات مادر ترسیم می شود و امنیتی که او از مادرش دریافت می کند تمایل به برقراری رابطه با دیگران را نیز در وی تقویت می کند.

مادرها کیمیاگرند...

 

 

کمال گرایی

 

بسیاری از فرزندان موفقیتهای خود را مرهون رفتار والدین به ویژه مادر می دانند. مادر با تشویق فرزندان می تواند موجب تقویت اعتماد به نفس در آنها شود اما باید توجه داشت که توقع زیاد و ایده آلی موجب احساس ضعف و کمبود در فرزند می شود. به تدریج رفتار دیگران را نیز کامل و شایسته ستایش و تحسین نمی بیند. بدین ترتیب نمی تواند به طور صادقانه به افراد محبت بورزد و از زندگی لذت ببرد و امکان دارد منزوی شود.

 

در مقابل مادرانی که می پذیرند همه افراد نکات ضعف و قوت دارند و فرندانشان نیز از این مورد مستثنی نیستند عموماً فرزندانی منطقی-عادل و منصف خواهند داشت که در روابط اجتماعی نیز افرادی موفق و فعال بوده و از بودن با افراد گوناگون با خصوصیات متفاوت لذت می برند.

 

فرزندان باگذشت مادر ارزش بخشش را درمی یابند و در ضمن اینکه کینه توز نخواهند شد اشتباهات خود را نیز مانند دیگران می بخشند و احساس گناه نمی کنند تا این احساس را به دیگران هم منتقل کنند

 

گذشت

 

مادر با گذشت و ایثار خود و پرداختن به آنچه مصلحت خانواده و فرزندان است به بهترین شکل معنی ایثار و گذشت را نشان می دهد. فرزندان درمی یابند که گذشتن از خود به خاطر دیگران بسیار زیباست و مادر اینکار را به بهترین نحو انجام می دهد.

 

از طرف دیگر فرزندان باگذشت مادر ارزش بخشش را درمی یابند و در ضمن اینکه کینه توز نخواهند شد اشتباهات خود را نیز مانند دیگران می بخشند و احساس گناه نمی کنند تا این احساس را به دیگران هم منتقل کنند. آنها می آموزند که مسائل دیگران نیز به اندازه مسائل آنها مهم است و می توان برای لذت بردن از شادی دیگران از برخی خواسته های خود گذشت.

حالا خودتان بگویید به جز مادر چه کسی این درسهای ارزشمند زندگی را به این زیبایی به انسان می دهد؟ آیا این مادر شایسته تحسین و قدردانی نیست؟

منابع:چارقد / روزنامه کیهان

ویدیو مرتبط :
بهترین مادرها

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

معني دعواي پدر و مادرها چيست ؟

 

• پدر و مادرها برای چه موضوعی دعوا می کنند؟

 

اينكه پدر و مادر ها ، گاهي اوقات با هم مخا لفت و گاهي هم بحث مي كنند ، يك مساله عادي است . آنها است راجع به پول ، كار هاي خانه يا اينكه وقت شان را چطور با هم بگذرانند، مخالفت كنند . گاهي درباره ي مسائل مهم كه مربوط به خانواده است و البته خيلي وقت ها هم به خاطر مسائل كم اهميت مثل اينكه شام چي باشد يا كي به خريد برود ، ممكن است مخالفتي پيش بيايد . كساني كه مدت زيادي با هم زندگي مي كنند به طور طبيعي ، گاهي با هم مخالفت يا بحث مي كنند .

 

 

 

بعضي وقت ها آنها با هم مخالفت مي كنند ولي با آرامش با هم حرف مي زنند و هر دو به هم شانس شنيدن و گفتن را مي دهند. گاهي هم مخالفت شان را با دعوا و داد زدن به هم نشان مي دهند . بيشتر بچه ها از اين مي دهند. گاهي هم مخالفت شان را با دعوي و داد زدن به هم نشان مي دهند . بيشتر بچه ها از اين دعوا ها خيلي نگران مي شوند . صدا هاي بلند و كلمات نا مهربان اوليا باعث مي شود كه آنها احساس ترس يا غمگيني پيدا كنند . حتي وقتي كه اوليا با هم قهر مي كنند و اصلا حرف نمي زنند هم ، مي تواند براي بچه ها آزار دهنده باشد .

 

 

 

 

 

گاهي بچه ها فكر مي كنند كه در دعواي اوليا مقصر هستند ، مثلا وقت هايي كه به خاطر موضوعي كه به بچه ها مربوط ميشود. در اين موقع احساس گناه و تقصير در بچه ها ايجاد مي شود . اما اين مهم است كه بچه ها بدانند كه در رفتار هاي اوليا شان هيچ وقت مقصر نيستند .

 

 

 

 

بيشتر وقت ها، بچه ها به اين فكر مي كنند كه منظور پدر و مادر شان از دعوي چيست ؟ ممكن است با خودشان فكر كنند كه اولياي آنها همديگر را دوست ندارند و حتي ممكن است كه فكر كنند كه معني دعوي آنها اين است كه مي خواهند همديگر را طلاق بدهند . اما دعوي پدر و مادر ها معمولا اين معاني را ندارد . اين مهم است كه بچه ها بدانند كه بزرگتر ها هم گاهي درست مثل خود بچه ها ، با هم دعوي مي كنند و در موقع دعوي ممكن است كه حرف هايي زده شود كه واقعا" منظور آنها نباشد . بعضي روز ها بزرگتر ها خسته و كم حوصله مي شوند و شايد از دست كسي عصباني باشند ، اين وقت ها ممكن است در خانه بحث و دلخوري و يا شايد دعوي پيش بيايد .

 

 

 

 

شنيدن صداي بلند يا كلمات نا مهربان از اوليا ، معمولا بچه ها را غمگين مي كند . ديدن ناراحتي و غمگيني اوليا و اينكه نمي توانند عصبانيت خودشان را كنترل كنند ، باعث مي شود بچه ها بترسند يا احساس تنهايي كنند . موقع دعوي ، بچه ها ممكن است بيشتر نگران يكي از اوليا باشند كه بيشتر غمگين شده يا حتي بيشتر سرش فرياد كشيده شده است . يا ممكن است يكي از اوليا ،آنقدر خشمگين شده باشد كه احساس خطر پيش بيايد . گاهي هم اولياي عصباني با فرزندشان هم ، عصباني ميشوند . بعضي اوقات ، بچه ها از دعوي بزرگتر ها دل درد مي گيرند يا گريه مي كنند . يا خوابشان نمي برد يا مدرسه رفتن برايشان سخت مي شود . يكي از كار هاي مهم اين است كه اين احساس را با خود اوليا در ميا ن بگذارند تا آنها به كمك بچه ها بيايند . شايد بزرگتر ها اصلا حواسشان نباشد كه بچه ها ترسيده اند و يا به آنها علت بحث را توضيح بدهند و احساس منفي بچه ها را بر طرف كنند .

 

 

 

 

 

• وقتي دعوا بزرگتر ها زياد طول بكشد يا زياد تكرار بشود ، چه كار بايد كرد؟

 

هر چند كه گاهي پدر و مادر ها ممكن است با هم مخالفت كنند ولي اينكه سر هم داد وفرياد كنند يا حرف هاي خيلي نامهربان بگويند و خلاصه به همديگر بي احترامي كنند ، اصلا كار درستي نيست . گاهي اوقات ، دعوي بزرگتر ها ممكن است با خشونت و هل دادن يا شكستن چيزهاي مختلف يا خداي ناكرده، زدن همديگر همراه بشود ، كه اين كارها هم ،هرگز و به هيچ وجه كار هاي درستي نيست . در اين وقت ها ، اوليا احتياج دارند كه كسي به آنها بياموزد كه چطور عصبانيت شان را كنترل كنند ! شايد بچه ها با يكي از بزرگتر هايي كه به او اعتماد دارند مثل عمو ،پدر بزرگ يا معلم ، راجع به اينكه در خانه دعوي هاي زياد يا خطر ناك ، اتفاق مي افتد و اينكه ممكن است كسي آسيب ببيند ، صحبت كنند و از او بخواهند به خانواده ي آنها كمك كند . كساني هم مثل دكتر ها مي توانند به خانواده ها كمك كنند تا راه هاي بهتر زندگي كردن و مخالفت بدون خشونت و توهين را اوليا بياموزند . هرچند كه اين كار نياز به زمان و تمرين دارد ، ولي اعضاي خانواده را به زندگي آرامتري نزديك مي كند .

 

 

 

 

مخالفت ، به شرط آنكه آبرومندانه باشد ، به افراد كمك مي كند تا احساسات خود را به هم بگويند و جلوي پر شدن و منفجر شدن را مي گيرد . مهم است كه اعضاي خانواده بتوانند با هم در باره ي احساس خود گفتگو نمايند ، حتي موقع مخالفت . كا ر خوبي كه مخالفت براي آدم ها مي كند اين است كه معمولا باعث مي شو د كه يكديگر را بهتر درك كنند و احساس نزديكي بيشتري پيدا كنند .

 

اوليا هم درست مثل بچه ها مخالفت مي كنند و بعد با هم آشتي ميكنند و سرانجام همه دوباره احساس خوبي خواهند داشت . هيچ خانواده اي بدون اشكال نيست و بالاخره يك نقصي پيش مي آيد . حتي در خوشحال ترين خانه ها هم ، مساله وجود دارد و بزرگتر ها گاهي با هم بحث مي كنند . معمولا ، همه اعضاي خانواده كمك مي كنند تا زندگي براي بقيه ، شيرين تر بشود . پس ، مخالفت ، قسمتي از يك زندگي است و با كمك محبت و فهميدن همديگر ، خانواده مي تواند بيشتر مشكلات را بر طرف كند .