راز محبوبیت خاله‌ها

 

معمولا در بین اقوام، "خاله" از جایگاه خاصی برخوردار است. خاله محبوبیت ویژه ای دارد. از برخی ضرب المثلهای فارسی پیداست که خانه ی خاله یعنی جایی که می توان در آن راحت بود و خودمانی رفتار کرد. لذا در جاهایی که برای رعایت قوانین، سختگیری می شود اصطلاحا می گویند اینجا خانه خاله نیست!

 

خاله و خواهر زاده

اما چرا خانه ی خاله جای راحت، و رابطه خاله و خواهرزاده رابطه ای موفقتر و عالیتر از دیگر روابط قوم و خویشی است؟ این بحث وقتی ارزش پیدا می کند که بتواند از این رابطه، قوانینی منطقی برای حل مشکلات افراد با دیگر اقوام به دست دهد.

 

گفتنی است ارتباط بین خواهران، رابطه ای است که چه به کمک غریزه و چه به لطف عادت و دوستی دوران کودکی، بسیار عمیق و قوی است. محبت خواهران به خواهر زاده ها مثل محبت به کودکی خویش است. بنابراین عواطف دیگری هم در تقویت این محبت دخالت می کنند. البته همین چیزها می تواند در روابط عمو و برادر زاده هم صدق کند ولی معمولا رابطه های عاطفی خواهران بسیار قویتر از برداردان است. لذا رابطه ی بین خاله و خواهر زاده امتیازی خاص پیدا می کند.

 

از طرفی ارتباط عمیق کودک و مادر، عواطف آن دو را اگر نگوییم یکی می کند، بسیار به هم شبیه و نزدیک می کند. کودک در اثر انس و تماس دائمی با مادر خلق و خو و احساسات او را به خود جذب می کند و به مرور مثل مادر می شود. روابط عاطفی مادر با دیگران و نگاه او به نسبتهای مختلف خانوادگی، اساس جهت گیری های عاطفی کودک می شود. بنابراین رابطه ی مثبت بین کودک و خاله با تاثیرگذاری مادر شکل می گیرد. محبت که شکل گرفت با عکس العمل و تکرار، تقویت می شود و از آنجا که معاشرت خواهران با یکدیگر زیاد است و جزء معاشرتهای دسته اول است، خودمانی شدن و همدل شدن خاله و خواهر زاده به آسانی شکل می گیرد.

 

(البته روابط عاطفی مادر و مادربزرگ قویتر از روابط مادر و خاله است اما محبوبیت مادر بزرگ مثل محبوبیت خاله زبانزد نیست. چرا که دوستی زنان با خواهرانشان همه جانبه تر است. از طرفی کهولت سن مادربزرگها بعضا آنها را کم حوصله می کند. علاوه بر این، همه از نعمت مادر بزرگ برخوردار نیستند.)

 

بنابر آنچه گفته شد به نظر می رسد که نقش والدین مخصوصا مادر در چگونگی ارتباط ما با اقوام مهم و تاثیر گذار است. این مادر است که کمیت و کیفیت روابط ما را با دیگران شکل می دهد و تداوم آن را به خودمان می سپارد. مادران باید توجه داشته باشند که فرزندان به داشتن روابط خوب با همه ی اقوام نیاز دارند. مادرانی که مهارتهای ارتباطی را به فرزندانشان نمی آموزند، و تنها آنها را با اقوام نزدیک خودشان مانوس می سازند، در آینده فرزندانشان را برای داشتن روابطی سالم و موفق با خانواده و اقوام همسر نیز دچار مشکل می کنند.

بچه ها باید خویشتن داری مادر را در مشکلاتی که از ارتباط با اقوام دورتر حاصل می شود را ببینند و بیاموزند. باید وفاداری پدر را نیز نسبت به اقوامش درک کنند و از او رسم وفا بیاموزند

 

دیگران نیز باید بیاموزند که برای اقوام خود مثل خاله باشند. مثل یک خاله ی مهربان محبتشان را ابراز کنند. مثل خاله که به بچه های خواهرزاده اش محبت می کند، به بچه های دیگران محبت کنند. اگر می خواهیم روابط خوبی با همه اقوام داشته باشیم باید به کودکان هم محبت کنیم و محبتمان را در دل کودکان یکدیگر بکاریم. این کار محبت را از ساقه به ریشه منتقل می کند.

 

متاسفانه در میهمانی های ما کودکان دیده نمی شوند. معمولا کودکان را کنار می زنند و به بازی با هم مشغول می کنند یا به گونه ای ساکت و سرکوب می کنند.

 

همین کودکان نسل آینده و معین کننده ی روابط آینده هستند. پس با دوراندیشی برای تداوم روابط در آینده به کودکان محبت کنید. گاهی که به میهمانی می روید دقایقی از وقتتان را هم صرف محبت به کودکان کنید. این کار برای خودتان هم شیرین خواهد بود. بچه ها خیلی زود در مقابل محبت واکنش نشان می دهند. بچه ها کسانی که در جیبشان شکلات است دوست دارند. بچه ها دلشان می خواهد نقاشیهایشان را به بزرگتر ها نشان دهند. بچه ها دوست دارند در جمع بزرگتر ها حضور داشته باشند و حرف بزنند. کسی که این کارها را می کند هر که باشد مثل خاله عزیز است.

منبع: تبیان

ویدیو مرتبط :
راز محبوبیت خندوانه طنز رامبد جوان فیلم گلچین صفاسا

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

راز محبوبیت مرتضی پاشایی چیست؟

اخبار فرهنگی - راز محبوبیت مرتضی پاشایی چیست؟

ازآغاز هفته تا کنون، حضور ده ها هزار نفری مردم در آیین تشییع و تدفین زنده یاد مرتضی پاشایی – خواننده موسیقی پاپ- و تجمع های پراکنده در سراسر کشور در همان شامگاه جمعه 23 آبان ماه، از زوایای مختلف مورد تحلیل قرار گرفته است.

روز سه شنبه نیز مراسم یادبود خواننده فقید و جوان با حضور چهره های مختلف برگزار شد و از برادر و دستیار ویژه رییس جمهور تا روحانیونی مانند حجت الاسلام شهاب مرادی و برخی از مداحان و البته انبوه جوانان علاقه مند و مشتاق برگزار شد.

 

 
برخی بر این باورند که این حضور کم سابقه را باید بیش و پیش ازهر مولفه دیگر به تاثیر شبکه های اجتماعی نسبت داد یا ناشی از ابتلای متوفا به بیماری سرطان و اطلاع افکار عمومی از این قضیه طی یک سال اخیر و نوعی شمارش معکوس برای او دانست و خصوصا از برنامه وایبر یاد کرد که امکان اطلاع رسانی و ارتباط را سریع تر و آسان تر از گذشته ساخته است.

بعضی هم به درست از ابراز وجود و اعلام تمایلات مدرن دهه هفتادی ها سخن می گویند و جامعه شناسان و مردم شناسانی هم گفته اند که این جوانان بیش از آن که سوگوار و سیاه پوش خواننده جوان موسیقی پاپ باشند با او همذات پنداری می کنند و در جامعه ای به شدت پول زده و سرمایه سالار احساس یاس خود را از تشکیل خانواده یا زندگی به سبکی که می پسندند با اشکی که در سوگ پاشایی فشاندند، ابراز کردند. کامنت ها و نظرات کاربران ذیل این مقاله ها و گفت و گوها نیز تا اندازه قابل توجهی این گزاره ها را تایید می کند؛  جوانانی که از وضعیت اقتصادی و مناسبات اجتماعی خود راضی نیستند.

کسانی هم موضوع را از منظر ممنوعیت ها بررسیدند و نوشتند درجامعه ای که موسیقی محدودیت ها و ممنوعیت هایی دارد و مدام از مراکز رسمی بر مرزبندی ها تاکید می شود مراسم مرتضی پاشایی فرصتی برای دختران جوان ایرانی هم بود که نشان دهند تا چه اندازه دوستدار هنر و زیبایی اند و زیبایی و به روز بودن خودشان نیز به چشم رسانه های خارجی آمد که از مشاهده این جمعیت خوش پوش و ترانه خوان و امروزین و مدرن به حیرت افتاده بودند.

موضوع این گفتار اما درباره این تحلیل ها نیست که همه در نوع خود قابل توجه و غالبا درست اند. کما این که «عصر ایران» خود نخستین تارنمای پربیننده ایرانی بود که مسوولان را به توجه به «زیر پوست جامعه» فراخواند. (در مطلبی با عنوان زیر پوست جامعه زندگی دیگری جریان دارد )

بلکه این چند سطر بهانه ای است برای این یادآوری که هرچند توجه ویژه جامعه و خصوصا نسل امروز و بالاخص متولدان نیمه دوم دهه 1360 خورشیدی به بعد دلایل متعدد غیر موسیقایی دارد اما در حق خود موسیقی پاپ نباید جفا شود .

 

 
یعنی نباید فراموش کنیم که خود این نوع موسیقی نیز محبوب است و نشان می دهد واقعا پاپ به معنی پاپولار- مردمی - است و خیلی ها آمده بودند چون موسیقی پاپ را و خوانندگان آن را دوست دارند.

با پیروزی انقلاب 1357 موسیقی پاپ به محاق رفت و خوانندگان و خنیاگران یا این عرصه را ترک کردند یا به خارج از کشور کوچیدند.

در دهه اول جمهوری اسلامی موسیقی سنتی و دستگاهی البته باقی ماند اما ازپاپ خبری نبود تا جنگ تمام شد.

در دوران سازندگی بود که کم کم صدای موسیقی پاپ شنیده شد اما آغاز واقعی پاپ بعد از انقلاب را باید از76 به بعد و در دوران اصلاحات و با گشایش در سیاست های فرهنگی وهنری دانست زیرا تا پیش از آن در حد چهره هایی چون عباس بهادری ( گل می روید به باغ)، بیژن خاوری(یاد تو در دل من توفان به پا می کنه) ، حسن همایون فال (آی نسیم سحری ...)، پرویز طاهری ( مهربانی/ بوسه بر دست محبت می زنم، از صمیمیت حمایت می کنم)، مهدی سپهر، حمید غلامعلی و مهرداد کاظمی بود.

از دوران اصلاحات بود که موسیقی پاپ، بی هیچ ارتباطی با آن سوی مرزها و لس آنجلس در داخل رایج شد و سیاست گذاران فرهنگی به جای شعار در نفی و پرخاش، کار «ایجابی» کردند و چهره هایی چون خشایار اعتمادی، شادمهر عقیلی، حسین زمان، علیرضا عصار، محمد اصفهانی، قاسم افشار و مانی رهنما ظهور کردند که غالبا هنوز هم هستند و بسیار ریشه کردند.

به یاد آوریم که در سال 1377 برای اولین و آخرین بار جشنواره موسیقی پاپ برگزار شد و مانی راهنما را به عنوان برترین برگزیدند.

 جالب است بدانید یکی از داوران این جشنواره مسعود کیمیایی بود که هر چند به عنوان فیلم ساز و نویسنده شهرت و محبوبیت دارد اما در موسیقی پاپ هم بسیار صاحب نظر است و خود، پیانیست قهاری است.

نسل بعدی را با نام ماندگار ناصر عبداللهی می شناسیم و محسن چاووشی، علی لهراسبی و کاوه یغمایی تا می رسیم به بنیامین بهادری و بعد نوبت به متاخرها می رسد که چهره شاخص آن همین مرتضی پاشایی بود.

به بیان دیگر، البته که همه آن عوامل اجتماعی و رسانه ای و نسلی را باید مورد توجه و دقت قرار داد اما از محبوبیت موسیقی پاپ هم نباید غافل شد.

 

اگر به این نکته توجه کنیم راز بخشی از استقبال گسترده را نه در بیرون از حوزه هنر و موسیقی که در خود موسیقی می توان جُست و آن را ثمره نهالی دانست که در میانه دهه 70 خورشیدی غرس شد و اکنون به درخت پرباری بدل شده که مرتضی پاشایی یکی از میوه های آن بود.

با این نگاه جای تعجب چندانی نمی ماند و راز یاد پاشایی می تواند به همان دلیل استقبال از کنسرت های موسیقی پاپ هم باشد.

این یک واقعیت است که نوع موسیقی و ترانه خوانی و همخوانی به زبان مشترک نسل امروز ایران و حداقل بخشی از آن - که دوست دارد مدرن تر زندگی کند- بدل شده است.
اخبار فرهنگی - عصر ایران