در سختیها سازگار باش

 

دنیا براى هیچکس یکسره نمیرود، و چرخ روزگار همیشه بر طبق دلخواه نمى چرخد، زندگى هزاران نشیب و فراز دارد، ممکن است انسان به بیمارى سختى مبتلا شود، ممکن است بیکار و خانه نشین گردد، ممکن است مال و ثروتش را از دست داده تهیدست شود، و صدها از این قبیل حوادث که براى همه کس امکان وقوع دارد.

 

زن و شوهرى که دست بیعت را به هم داده پیمان زناشویى را امضا می کنند بدان منظور است که در همه حال با هم و یار و غمخوار همدیگرباشند، باید پیمان زناشویى چنان استوار و رشته الفت و محبت به قدرى نیرومند باشد که در همه حال بر سر عهد و پیمان خویش باقى بمانند، در خوشى و ناخوشى با هم باشند، در بیمارى و سلامتى، در حال وسعت وتنگدستى با هم باشند.

 

خانم محترم، اگر روزگار با شوهرت نساخت و تهیدست شد مباداغمى بر غمهایش بیفزایى و بناى ایراد و ناسازگارى را بگذارى. اگر به بیمارى سختى مبتلا شد و مدتى در خانه یا بیمارستان بسترى گشت رسم وفادارى و انسانیت چنان است که مانند سابق بلکه بیشتر اظهار محبت نموده با کمال صفا از وى پرستارى کنى، از پرستارى و خرج کردن دریغ نکن، اگر شوهرت ندارد لیکن تو دارى باز هم از اموال خودت براى بهبوداو خرج کن، اگر تو مریض میشدى او تا قدرت داشت از مال خودش براى معالجه تو صرف میکرد تا بهبود حاصل کنى، اکنون که او ندارد لیکن تودارى آیین وفادارى و عاطفه اقتضا دارد که اموالت را در راه او صرف کنى، اگر در این موقعیت حساس بدادش نرسیدى ترا یک زن بى وفا وخودخواهى مى شمارد که مال دنیا را بر وجود شوهر ترجیح میدهد، در اینصورت مهر و علاقه اش نسبت به تو کم میشود، و حتى ممکن است به قدرى دلسرد شود که ترا لائق مقام همسرى ندانسته طلاق را ترجیح دهد.

 

به داستان زیر توجه فرمایید:

 

«مردى... به دادگسترى آمده بود تا همسرش را طلاق گوید. اظهارداشت:بیمار بودم دکتر گفته بود باید تحت عمل جراحى قرار گیرم. از زنم خواستم پس انداز خود را به عنوان وام در اختیارم بگذارد حاضر نشد و ازخانه من قهر کرد. ناچار در یک بیمارستان دولتى تحت عمل جراحى قرارگرفتم و اینک که بهبود یافته ام محال است با او زندگى کنم. چون پول را برمن ترجیح داد و چنین زنى را نمى توان یک همسر نامید (1) ».

هر فرد با وجدانى تصدیق میکند که حق با مرد مذکور بوده است.

چنین زن خودخواهى که در یک چنین موقعیت حساسى که جان شوهرش در معرض خطر بوده حاضر نشده پس انداز خویش را براى نجات شوهرش خرج کند، او را رها کرده و به خانه پدرش رفته لایق مقام محترم همسرى نیست.

 

خانم محترم، مواظب باش در چنین مواقعى انسانیت و عاطفه را ازدست ندهى، اگر شوهرت به بیمارى سختى مبتلا شد که تا آخر عمردامنگیر اوست یا به زندان محکوم شد مبادا با زور قانون طلاق بگیرى و اوو فرزندانت را تنها و بى سرپرست رها کرده کنار بکشى، آیا وجدانت راضى میشود که شوهر بیچاره ات را که در ایام خوشى با هم بوده اید اکنون که درمانده گشته تنها رها کرده بروى؟از کجا که خودت چند روز دیگر به همین بلیه گرفتار نشوى؟بر فرض اینکه طلاق گرفتى و شوهرى هم پیداکردى از کجا که برایت بهتر بشود؟ دست از خودخواهى و هوسبازى بردار. از خود گذشتگى و فداکارى بخرج بده، عاطفه و وجدان داشته باش، براى رضاى خدا و براى حفظ حیثیت و شرافت خودت با شوهر وفرزندانت به هر حال بساز، بردبارى و صبر داشته باش، فرزندانت راخوب تربیت کن و عملا به آنها درس فداکارى و سازگارى بیاموز، ومطمئن باش که در دنیا و آخرت بهترین پاداش را خواهى داشت، زیرا این عمل تو بهترین مصداق شوهردارى است که در ردیف جهاد قرار داده شده است.

 

پیغمبر اسلام صلى الله علیه و آله فرمود:«جهاد زن در اینست که خوب شوهردارى کند (2) ».

منبع:امینی، ابراهیم؛ (1367؟)، آئین همسرداری یا اخلاق خانواده

 

ویدیو مرتبط :
صبر در سختیها - آیت الله مجتهدی

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

نامه فیلمبردار "آرام باش و تا هفت بشمار" به...

 

 

 

 

رضا تیموری فیلمبردار فیلم سینمایی "آرام باش و تا هفت بشمار" از پذیرفته نشدن این فیلم در بخش مسابقه فیلم‌های سینمایی جشنواره فیلم فجر انتقاد کرد.

تیموری در این نامه نوشته: بعد از چند سال کار کردن تصمیم گرفتم فارغ از جنجال‌ها و حاشیه‌های سینمای داستانی، در کنار مستند سازان از کار کردن لذت ببرم و سالهاست که در کنار مستند سازانی چون فرهاد ورهرام، ارد عطارپور، پیروز کلانتری و مهرداد اسکویی و... به عنوان فیلمبردار کار می‌کنم.

در این نامه آمده: به همین دلیل پیشنهادهای فیلمبرداری فیلمهای داستانی و تله فیلم‌هایی را که داشتم رد می‌کردم. تا اینکه رامتین لوافی فیلمبرداری "آرام باش و تا هفت بشمار" را به من پیشنهاد کرد. با خواندن فیلمنامه تصمیمم تغییر کرد. فرم و ساختاری که در ذهن رامتین بود نزدیک به سینمای مستند و سینمای داستانی که دوست داشتم بود واین اجازه را می‌داد تا آن طور دوست دارم کار کنم و صرفا" یک ثبت کننده نباشم و آغازی شد تا پیشنهادهای پروژه‌های دیگر سینمایی را هم بپذیرم که اتفاقا در جشنواره امسال نیز حضور دارند.

در بخش دیگری از این نامه آمده: "آرام باش تا هفت بشمار" فیلمی است که در میان دیگر کارهایم بیشتر دوستش دارم. اجحاف در حق این فیلم باعث شد تا این یادداشت را بنویسم. فیلمی که می‌توانست به راحتی در بخش اصلی جشنواره فجر حاضر باشد ولی در بخش ویدئو قرار داده شد.

تیموری در این نامه نوشته: من اصولا" فلسفه وجودی چنین بخشی را نمی‌فهمم چرا که من هم مثل خیلی‌ها معتقدم مهم ساختار و ارزش سینمایی یک فیلم است و فرمت آن هیچ اهمیتی ندارد. همان طورکه ممکن است یک فیلم ۳۵ میلی متری با ارفاق درحد یک اثر تلویزیونی باشد که احتمالا همه ما لیست بلندی از این فیلم ها سراغ داریم وحضور آنها در جشنواره همه ساله ارزش جشنواره را نزول داده و چه بسیار فیلمهای دیجیتالی که رونق و زینت جشنواره بوده اند مثل خون بازی و اتوبوس شب و...حتی مهم ترین رویداد سینمایی جهان یعنی جشنواره کن جایزه نخل طلایی خود را به یک فیلم دیجیتالی می‌دهد و درگیر مسایل فرمت و ... نمی‌شود.احتمالا" گنجاندن بخش ویدئو در جشنواره فجر برای فیلم هایی بوده که جایگاه اصلی آنها تلویزیون است. و شاید از سر لطف و یا شاخص تر بودن آنها نسبت به دیگر آثار تلویزیونی باعث تدارک این بخش شده است. اما فیلمی "مثل آرام باش و تا هفت بشمار" که ساختاری کاملا" سینمایی و جسورانه دارد و نوع روایت آن هیچ شباهتی به فیلم های تلویزیونی ندارد چرا باید در این بخش قرار گیرد.

در این نامه آمده: معمولا" اهالی سینما نسبت به فیلمهایی که در آن نقشی داشته اند تعصب دارند.اما این نوشته ها حرفهای متعصبانه فیلبردار فیلم نیست. شاهد این حرف لیست موفقیت های بین المللی این فیلم است. آرام باش تا هفت بشمار در بیش از ۳۰ جشنواره معتبر بین المللی حضور داشته و جوایز متعددی را برای سینمای ایران به دست آورده است. حتی چند جشنواره این فیلم را در بخشی به عنوان آثار موفق سینمای جهان دعوت کرده‌اند.

فیلمبردار "دیگری" نوشته: پس از اعلام فیلمهای جشنواره فجر چند تن از دوستان منتقد و اهالی سینما که این فیلم را در منزل هم دیده بودند تماس گرفتند و اظهار تعجب کردند که چرا این فیلم باید در این بخش باشد و تنها جواب من این بود که انگار قانون است و... اما پس از دیدن نام چند فیلم تلویزیونی در بخش مسابقه فیلم های اول و دوم دیگر نمی دانم اگر کسی سوال کرد چه بگویم . آیا باید بگویم : انگار قانون است البته فقط برای بعضی‌ها. هر چند فکر می‌کنم اگر قرار بود استثنا یی وجود داشته باشد باید برای فیلمی می بود که جوایز ببر طلایی روتردام، بهترین فیلمبرداری جشنواره دبی، جایزه استعداد تازه سینمای آسیا در جشنواره شانگهای بهترین فیلم جشنواره وایادولید اسپانیا جایزه کلیساهای جهانی از جشنواره فریبورگ سوئیس و دیپلم افتخار بهترین فیلم بلند سینمایی از جشنواره مستقل رم را گرفته است.

در این نامه آمده: در جایی خواندم که یکی از مدیران فرهنگی گفته بود که چرا باید آثار سینمایی استعدادهای جوان ما توسط جشنواره های بین‌المللی کشف شود. من دلم می‌خواهد بپرسم چرا باید فیلمهای استعدادهای جوان ما لابلای لابیرنتی غیر قابل درک و غیر سینمایی گم شود.آیا وقت آن نرسیده که مانند تمام جشنواره های استاندارد دنیا برخورد کنیم و دست از بدعتهای عجیب و غریب برداریم؟ فیلمها یا سینمایی‌اند یا تلویزیونی. جدا کردن ۳۵ میلی متری از دیجیتال مفهومی ندارد، آن هم با پیشرفتی که دیجیتال در این سال ها داشته است. هر چند که من بخش فیلم‌های تلویزیونی را هم در جشنواره فجر نمی‌فهمم. وقتی که صدا و سیما جشنواره بزرگی برای ارائه و رقابت آثارش دارد.می‌خواهم بگویم خوشحالم که جای رامتین لوافی کارگردان فیلم نیستم شاید اگر جای او بودم به جای یک یادداشت ساده برای احقاق حق فیلمم تلاشهای دیگری می‌کردم.