تنبیه بدنی همیشه راهگشا نیست

کتک زدن کودکان در سن رشد می تواند اثرات مخربی را بر روحیه آنان در بزرگسالی بر جای بگذارد.

هنگامی که از والدین به ویژه مادران سؤال می شود که چرا فرزندان بازیگوش خود را کتک می زنند آنان در جواب تنها پاسخ می دهند که کتک زدن و تنبیه بدنی در برخی از موارد جواب می دهد و باعث می شود تا کودک بهتر تربیت شود. البته این نوع از رفتارهای تربیتی برای کودکان اصلا توصیه نمی شود و این یک عقیده نادرست و اشتباه است که والدین همچنان از آن تبعیت می کنند؛ چرا که تنبیه بدنی و کتک زدن کودک نه تنها باعث ارتقای کودک نمی شود بلکه می تواند در بروز رفتارهای پرخاشگرانه و نابهنجار در بزرگسالی در کودک نقش مهمی ایفا کند.

با تحقیقی که متخصصان بر روی ۳۵ مادر در ایالت تگزاس که فرزندان خود را کتک می زدند، انجام دادند و با ضبط صدای آنان به این نتیجه دست یافتند که ترس و وحشت حاصل از تنبیه بدنی که در صدای کودکان حین کتک خوردن به وجود می آید به شدت بر روحیه آنان اثر گذاشته و آنان را افرادی پرخاشگر به بار می آورد.

البته اگر می خواهیم که کودکانمان با مشکلات نابهنجار در آینده مواجه نشوند هم والدین و هم مسئولان باید با این روند به مقابله بپردازند. به طوری که در یک مورد مشابه مادری به اتهام کتک زدن سه فرزند خردسالش توسط مقامات مربوط به پنج سال حبس محکوم شد. بسیاری از والدینی که اقدام به تنبیه بدنی فرزندان خود می کنند در کودکی خود نیز توسط پدر و مادرشان مورد تنبیه بدنی قرار گرفته بودند و این نوع تنبیهات بدنی به طور حتم ریشه در کودکی آنان دارد.

در بسیاری از موارد والدین به ویژه مادران و مخصوصاً مادران شاغل به بهانه های واهی و بسیار ساده چون تمیز نکردن اتاق، دعواهایی که میان دو کودک رخ می دهد یا داد و فریاد کتک می خورند و تنبیه می شوند.

در تحقیقات آماری که از سال های دهه ۱۹۹۰ میلادی در آمریکا صورت گرفته است، پژوهشگران به این نتیجه دست یافتند که ۷۰ درصد زنان تحصیلکرده فرزندان خود را کتک می زنند و تنبیه می کنند. البته باید به این نکته هم اشاره کرد که کودکانی که به صورت رندوم و گهگاه کتک می خورند تاثیراتی مخرب بر رفتارشان ایجاد نمی شود و در مقابل فرزندان آن دسته از والدینی که آنان را به صورت مداوم تنبیه می کنند به شدت پرخاشگر شده، رفتاری تهاجمی و ضداجتماع دارند و دچار افسردگی می شوند.

علاوه بر این، احتمال این مساله در کودکانی که به صورت مداوم کتک می خورند، وجود دارد که در بزرگسالی و به ویژه در دوران نوجوانی در گروه های خلافکار وارد شده یا مورد سوءاستفاده قرار بگیرند. به همین دلیل است که باید برای مقابله با بروز چنین پدیده هایی در کودکان که جامعه را هم تحت تاثیر قرار می دهد راهکاری اندیشید؛ چرا که در روش های نوین توسعه اجتماعی برای تربیت کودکان، تنبیه کردن و کتک زدن منسوخ شده و جای آن را روش های ذهن مثبت گرفته است، به طوری که در این روش کودک با پدر و مادرش احساس دوستی و نزدیکی بیشتر کرده و بدون ترس از والدینش به روش مسالمت آمیز صحبت کند.

منبع:روزنامه کیهان

ویدیو مرتبط :
در تقبیح تنبیه بدنی

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

آیا تنبیه بدنی آخرین چاره است؟

بعضی از والدین آخرین راه چاره را در تربیت فرزندان ، تنبیه بدنی می دانند؛ اما همواره به جای تنبیه و اعمال خشونت راه بهتری هم می توان پیدا كرد. چون تنبیه بدنی عوارض متعددی در رفتار و روحیه فرزند شما به جای خواهد گذاشت. حتی اگر بسیار به ندرت كودك خود را تنبیه می كنید، حتماً این مطلب را مطالعه كنید.

 

 

 

بسیاری از والدین عمداً دست به تنبیه بدنی نمی زنند. معمولاً هنگامی این رفتار از بزرگترها سر می زند كه كنترل خود را از دست بدهند یا احساس ناامیدی كنند.

 

 

ممكن است بابا به خاطر این كه سه بار از كودك خواسته تلویزیون را خاموش كند و او توجهی نكرده عصبانی شود و كتكش بزند. یا وقتی پسر كوچولوی چهار ساله به وسط خیابان می دود شاید مامان او را بزند تا حواسش بیشتر جمع باشد.

 

 

همه پدر و مادرها می دانند كه گوش نكردن كودك به حرف آنها چقدر ناراحت كننده است؛ نگرانی و دلهره از به خطر افتادن سلامت بچه هم به همین صورت. مادری كه گفتیم، از این كه پسرش دوباره به وسط خیابان بدود و مثل این دفعه شانس نیاورد! خیلی نگران است.

 

 

اكثر والدین حداقل یك بار فرزندشان را تنبیه بدنی كرده اند یا احساس كرده اند او یك كتك مفصل لازم دارد. اما به راستی چرا این تعداد از پدر و مادرها از تنبیه بدنی استفاده می كنند؟ شاید بگویید: چون مؤثر است. ولی واقعیت این است كه اگر تنبیه بدنی مؤثر باشد فقط و فقط در كوتاه مدت تأثیرگذار است.

 

 

 

 

مادر سمیرا كوچولو گهگاه او را تنبیه بدنی می كند، ولی آن سوی ماجرا اینست که ، مربی او در مهدكودك مرتب باید مراقبش باشد تا بچه های دیگر را آزار ندهد!

 

 

در سال 2002 یك تحقیق وسیع در مورد آثار و عوارض تنبیه به عمل آمد. خانم «الیزابت تامسون» از مركز ملی كودكان فقیر در دانشگاه كلمبیا، اطلاعات گردآوری شده طی 62 سال را مورد بررسی قرار داد و دریافت كه: هر قدر كودك بیشتر تنبیه شود احتمال بروز رفتار پرخاشگرانه در او بیشتر می شود.

 

 

 

ضمناً چنین كودكی بیشتر رفتارهای نادرستی مثل دروغگویی ، حقه بازی و آزار و اذیت دیگران را از خود نشان خواهد داد. كودكانی كه با تنبیه بزرگ شده اند كمتر درست و نادرست را از هم تشخیص می دهند، و در غیاب والدین خود بیشتر از سایر بچه ها رفتارهای نادرست و بی ادبانه انجام می دهند.

 

 

یكی از مادران كه معمولاً فرزندش را تنبیه بدنی می كند می گوید: «بچه من موقعی رفتارش درست است كه او را تنبیه می كنم. اما راستش، نمی دانم رفتار درست او به خاطر ترس است یا این كه واقعاً خوب و بد را از هم تشخیص داده است.»

 

 

 

 

 

 

پس چه باید كرد؟

آیا جایگزین مناسبی به جای تنبیه بدنی وجود دارد؟ رفتارهایی كه در ذیل آورده شده با این اعتقاد فهرست شده كه یك كودك سزاوار احترام است، حتی وقتی رفتارش آنگونه كه باید نیست.

 

 

سعی كنید در رفتارتان ملایم و مهربان باشید. وقتی تن (TONE) صدایتان عادی و طبیعی باشد كودك بهتر حرفتان را می شنود.

 

 

كمی تأمل كنید. یك مكث كوتاه در عكس العمل و اندكی صبر هنگام هیجان، می تواند گره گشا باشد. چه اشكالی دارد كه بگوییم: «الآن برای مواجهه و حل این مسئله خیلی ناراحت هستم و موقعیت مناسب نیست. بعداً در موردش صحبت می كنیم.»

 

 

به او بیاموزید. به جای مجازات او به خاطر كار نادرستش، كار درست را به او یاد بدهید. مثلاً بگویید: «وقتی اسباب بازی هایت را در اتاق پذیرایی رها می كنی من این كارت را نمی پسندم. دوست دارم دفعه بعد آنها را در كمد بگذاری.»

 

 

 

 

مثبت باشید. به جای آنكه بگویید :«چند مرتبه باید به تو بگویم كه دندانهایت را مسواك بزنی؟!» می توانید بگویید : «دندان های قشنگت را مسواك بزن كه همین طور قشنگ بماند. بعد منو خبر كن كه بعد از تو مسواك بزنم.»

 

 

«توضیح» به جای «تهدید». می توانید با یك توضیح مختصر، علت زشتی رفتار او را روشن كنید تا در ذهنش دلیلی برای تغییر رفتار داشته باشد.

 

 

از عصبانیت دوری كنید. به جای تمركز روی اشتباه یا رفتار نادرست كودك، كه شما را برای هیجان و عكس العمل احساسی آماده می كند، از هر یك از موارد خطای فرزندتان به عنوان موقعیت خوبی جهت راهنمایی او و فراگیری استفاده كنید.

 

 

انگیزه بدهید. به او با جملات خاصی انگیزه بدهید و صحبت های تشویق كننده داشته باشید.

 

 

انعطاف پذیر باشید. وقتی كودك می پرسد: «می تونم این برنامه تلویزیون رو تا آخر ببینم، بعد بریم بیرون؟» منطقی باشید. اگر فرصت دارید، به درخواستش جواب مثبت بدهید. بدین ترتیب كودك رفته رفته با هنر گفتگو و مذاكره آشنا می شود.

 

 

از لجبازی و زورآزمایی بپرهیزید. هیچ كاری مخربتر و بی فایده تر از زور آزمایی با فرزند نیست. او را به همكاری كردن تشویق كنید. مثلاً می توان گفت : «من مشكلی دارم. من دوست دارم تو پیراهن تمیزی بپوشی ولی می بینم كه تو بازهم همون قبلی رو می پوشی. به نظرت چطور می شه این مسئله رو رفع كرد؟». وقتی مشكل را با كودك در میان بگذارید احتمالاً بیشتر علاقه مند می شود كه در حل آن كمك كند و با شما همكاری كند.

 

 

زیرك باشید. اگر عملكرد فعلی شما اثر ندارد با زیركی راه دیگری پیدا كنید. تغییر خط مشی شما آسان تر است تا این كه همیشه بخواهید اول او تغییر كند. از خودتان بپرسید: «چه كار دیگری می توانم بكنم تا او را به عكس العمل بهتری ترغیب كند؟»

 

 

نكته: در رابطه با مجازات كودك این سه قاعده را به یاد داشته باشید:

 

- هنگام عصبانیت از مجازات بپرهیزید.

 

- برای تلافی كردن یا انتقام گرفتن، مجازات نكنید.

 

- همیشه مجازات شدیدتر، مجازات بهتر نیست.