ایدز و حاملگی

 

 

 

انتقال HIV از مادر به كودك

اگر یک زن آلوده به HIV باردار شود، 35 درصد احتمال انتقال ویروس به نوزاد و آلوده شدن کودک وجود دارد. هر ساله بیش از 700,000 کودک از طریق والدین خود آلودگی به HIV را دریافت می کنند. حدود 15 تا 20 درصد در طی مدت بارداری، 50 درصد در زمان زایمان و 33 درصد درطی دوران شیرخوارگی آلودگی را دریافت می کنند.

داروهای ضد رترو ویروسی (Anti-Retro-Viral drugs) یكی از عواملی هستند كه از انتقال HIV از مادر به جنین جلوگیری می‌كنند. انتقاال مادر به كودك بعنوان انتقال عمودی هم یاد می‌شود (Vertical transmission) كه ممكن است از طریق راههای زیر رخ دهد:

1- قبل از تولد 2- طی زایمان 3- بعد از تولد از طریق شیر مادر

 

زنان مبتلا به HIV می‌توانند خطر انتقال HIV به فرزندانشان را از طریق راههای زیر بكاهند:

1 - مصرف داروهای ضد رترو ویروس در زمان حاملگی (بجز 4-3 ماه اول حاملگی)

2 - مصرف داروهای ضد رترو ویروسی هنگام وضع حمل

3 - انتخاب زایمان سزارین

4 - درمان كوتاه مدت نوزاد متولد شده با داروهای ضد رترو ویروسی

5 - عدم تغذیه با شیر مادر مبتلا به HIV

 

در كشورهای ثروتمند، زنان با استفاده از مزایای راه حلهای در دسترس، شانس انتقال HIV از مادر به جنین را به میزان زیادی می كاهند.

بدون مداخله، میزان انتقال در محدوده 45 تا 25% خواهد بود. و با مداخلات این میزان 2% خواهد بود. در كشورهایی كه امكانات كمی در دسترس است با استفاده میزان كمی از داروها در طی وضع محل از میزان انتقال تا حدودی كاسته می‌شود.

بطور كلی داروهای ضد رترو ویروسی برای مادران باردار قبل از هفتة 14-12 حاملگی توصیه نمی‌شود مگر اینكه دلیل اورژانس پزشكی در بین باشد٬ چرا كه این داروها منجر به عوارض جانبی بر روی جنین در مراحل اولیه تكامل می شوند.

اولین دارویی كه برای پیشگیری از انتقال HIV از مادر به جنین بكار برده شد AZT در سال 1994 بود.

(AZT یا Zidovudin ٬ برای اطلاع بیشتر در مورد این دارو و دیگر داروهایی که در این قسمت نام برده شده است٬ اینجا را کلیک کنید)

AZT هنوز تنها دارویی است كه برای مطالعات در حاملگی استفاده می‌شود. در كشورهایی كه AZT بطور گسترده در طی حاملگی استفاده می‌شود اثرات قابل توجهی در کاهش انتقال HIV از مادر به جنین داشته است داروهای جایگزین دیگری همچون 3TC , nevirapine و تركیب AZT+3TC هم وجود دارند مسئولان بهداشتی سلامت٬ بایستی اطلاعات كافی در مورد داروها و در دسترس بودن آنها داشته باشند. یك راه حل مورد استفاده در زنان HIV مثبت، استفاده از داروهای ضد رترو ویروسی طی وضع حمل است.

در كشورهای با تسهیلات كم٬ استفاده از داروهای ضد رترو ویروس طی وضع حمل٬ تنها راه موجود برای جلوگیری از انتقال HIV از مادر به كودك است و در بسیاری از كشورهایی كه فقر پزشكی دارند توسط برخی كارخانه‌ها مقدار كمی از nevirapine بطور رایگان برای استفاده طی وضع حمل٬ در اختیار این مادران قرار می‌گیرد.

- هیچ توصیه قطعی جهت روش مطمئن وضع محل٬ در زنان مبتلا به HIV وجود ندارد. بطور کلی؛ دو روش برای وضع حمل وجود دارد: روش زایمان طبیعی (واژینال) و روش سزارین كه هر كدام مزایا و خطراتی دارد.

 

در روش سزارین : جنین از طریق عمل جراحی از دیواره شكمی مادر خارج می‌شود. در سزارین برای جلوگیری از تماس جنین با ترشحات و خون مادر باید تمهیدات خاصی انجام شود که برای به حداقل رساندن تماس نوزاد با خون مادر، روش سزارین غیر خونی (Bloodless caesarean section) انجام می‌شود. این روش شامل كنترل عروق خون مادری برای جلوگیری از خونریزی است. (توسط حرارت، سرما یا وسایل خاص (staples) )

برای زنانی كه به مراقبتهای مناسب قبل از زایما(Prenatal) ن وHAART دسترسی داشته‌اند٬ اینكه انجام سزارین برای آنها مزیت بیشتری از استفاده موثر HAART داشته باشد یا نه٬ هنوز شناخته شده نیست.

اگرچه مزایای سزارین بنظر واضح است ولی برخی پزشكان آنرا توصیه نمی‌كنند چرا كه در معرض خطر قرار دادن سلامت مادر در كشورهای فقیر، همراه با عفونت می‌باشد.

در كشورهایی كه داروهای ضد رترو ویروسی در دسترس است بطور معمول به نوزادانی كه از مادران +HIV متولد شده‌اند برای مدت خاصی داروهای ضد HIV می‌دهند.

 

حامله شدن در زن آلوده به HIV

اگر شما یك زن مبتلا به HIV + هستید و در فكر بچه‌دار شدن می‌باشید بهتر است به مسایل حین حاملگی خوب فكر كنید.

مسئولین بهداشتی باید قادر باشند تا بهترین انتخاب را برای سلامت شما و فرزندتان در نظر بگیرند. ممكن است تصور كنید كه سلامت فرزندتان مهمترین مساله است اما سلامت شما هم به همان میزان مهم است. شما باید همان مراقبتهای استاندارد موجود كه برای هر زنی كه تصمیم به حاملگی دارد یا هم اكنون حامله است را دریافت كنید.

سلامت زن HIVمثبتی كه حامله است همانند زن HIV مثبتی كه حامله نیست

زن HIV مثبتی كه حامله است٬ پس از ماههای اول حاملگی می‌تواند داروهای ضد HIV را دریافت كند تا هم به سلامت وی كمك كند و هم از انتقال HIV به جنین جلوگیری شود.

HIV فرآیند حاملگی را تغییر نمی‌دهد و بر روی رشد و تكامل جنین تأثیر گذار نیست. (بعنوان مثال منجر به تولد نوزاد عقب افتاده ذهنی یا دارای نقص عضو نخواهد شد.)

در برخی كشورها٬ زنان طی وضع حمل دارو می‌گیرند و روش زایمان انتخاب می‌شود و از تغذیه كردن نوزاد منع می‌شوند و به نوزاد نیز برخی داروهای ضد HIV می‌دهند.

گاهی اوقات زن مبتلا به HIV كه در حال درمان است متوجه حامله بودن خود می‌شود كه بایستی فوراً با پزشك در میان گذاشته شود تا راهنماییهای لازم در اختیار او قرار گیرد و جهت تغییر داروهای مصرفی به داروهای مناسب دوران حاملگی اقدام گردد. بدون مشورت با پزشك نباید داروها تغییر داده شوند. اگر فردی درمان را خودسرانه قطع كند میزان ویروس موجود در خون وی ممكن است افزایش یابد که ریسك انتقال HIV به دیگران را بالا می‌برد.

برای هر گونه تغییر یا قطع درمان بایستی با پزشك مشورت شود.

 

آگاهی از HIV مثبت بودن زن در حین حاملگی

گاهی اوقات هنگامی كه فرد حامله است متوجه می‌شود كه به ویروس HIV آلوده است.
مشخصاً، مساله اصلی سلامت جنین است اما همانگونه كه در بالا شرح داده شده اقداماتی برای جلوگیری از انتقال HIV از مادر به جنین می‌توان انجام داد.

مشورت با پزشك جهت انجام كارهای لازم برای مادر وجنین ضروری است.

آزمایشها

تست HIV- antibody برای کودک قابل انجام است ولی ضرورتاً نشان نمی‌دهد كه كودك آلوده است یا خیر. چرا که، تمام كودكانی كه از مادر HIV مثبت متولد می‌شوند HIV- antibody دارند.

نوزادنی كه آلوده نشده‌اند به مروز زمان تا 18 ماهگی antibody را از دست می‌دهند؛ بنابراین وقتی كه نوزاد به 18 ماهگی برسد تست HIV- antibody پاسخ دقیق خواهد داشت در برخی موارد انجام تستهای تشخیصی دیگر از قبیل PCR (Polymerase chain Reaction) سریعتر وضعیت بچه را تعیین می‌كند اگرچه PCR بطورگسترده در بسیاری از كشورها در دسترس نیست.

 

مادران، شیر دهی و HIV

برای مادرانی که HIV مثبت هستند، تصمیم گیری درباره شیردهی به نوزاد و یا چشم پوشی از آن٬ یک "دو راهی" بسیار سخت و ترس آوری می تواند باشد. پیش از انتخاب، بایستی میزان خطر شیردهی طبیعی و یا عدم شیردهی نوزاد بررسی و مقایسه شود.

میزان خطر دریافت آلودگی نوزادن از مادران آلوده به HIV بین 10 تا 20 درصد می باشد.

این در حالی است که نوزادانی که با شیر مادر تغذیه نمی شوند، شش برابر نوزادانی که در دوران شیرخوارگی از سینه مادر تغذیه می کنند، در معرض خطر مرگ بر اثر ابتلاء به اسهال و یا آلودگی های تنفسی هستند. علاوه بر آن، شیر مادر تامین کننده کامل نیاز کودک به مواد غذایی می باشد و همچنین سیستم دفاعی بدن نوزاد را تقویت می کند.

HIV در شیر مادر هم یافت شده است و در زنان آلوده به HIV اگر دسترسی به شیر مطمئن جایگزین داشته باشند توصیه می‌شود كه به نوزادشان شیر خودشان را ندهند.

بدون هیچ مداخله درمانی، میزان انتقال HIV از مادر به نوزاد در زنان HIV مثبتی كه فرزندشان را شیر نمی دهد 25-15% است و در زنان HIV مثبتی كه فرزندشان را شیر می‌دهند 45-25% می باشد.

برخی مطالعات نشان داده است كه تغذیه با شیر مادر آلوده به HIV می‌تواند مزایای استفاده از درمان ضد رترو ویروس طی حاملگی و زایمان را بی‌اثر كند.

دركشورهایی كه آب آشامیدنی سالم در دسترس نیست. ریسك دیگر موارد تهدید كننده زندگی در تغذیه با شیر خشك ممكن است خطرناكتر از ریسك HIV در تغذیه با شیر مادر آلوده باشد. هر چند كه قیمت بالای شیر خشك استفاده آنرا در چنین كشورهایی محدود می‌كند.

تغذیه كودك با شیر مادر و بقیه مایعات شامل شیر خشك، آب قند، آب گریت فروت و داروهای متداول را "تغذیه تركیبی" می‌گویند(mixed feeding). در برخی مطالعات مشخص شده كه تغذیه تركیبی نسبت به تغذیه انحصاری با شیر خشك یا شیر مادر٬ ریسك بیشتری دارد.

تغذیه تركیبی باعث آسیب آستر معده و روده كودك می‌شود و HIV موجود در شیر مادر آلوده راحتر می‌تواند كودك را آلوده كند.

گاهی اوقات بخاطر بیماری یا شغل خاصی که مادر دارد٬ نمی‌توانند منحصراً تغذیه با شیرمادر انجام دهند در این موارد٬ وقتی كه موارد جایگزین در دسترس است به مادران آلوده به HIV توصیه به تغذیه با شیر مادر نمی‌شود ولی تحقیقات بیشتری برای مقایسة‌ ریسك تغذیه انحصاری شیر مادر و تغذیه تركیبی لازم است.

 

بنابراین، یک مادر چگونه بایستی در مورد شیر دادن به فرزندش تصمیم بگیرد؟

قدم اول این است که یک آزمایش HIV بر روی مادر انجام شود.

در صورتی که جواب آزمایش منفی بود جای هیچ تردیدی وجود ندارد و با خیال آسوده می تواند کودک خود را شیر دهد.

در صورتی که جواب آزمایش مادری مثبت بود در قدم اول بایستی به جایگزین ها فکر کند. تنها فرمول انتخاب غذای جایگزین برای کودک شیرخوار این است که مادر به آب آشامیدنی تمیز و سالم برای حداقل مدت شش ماه بدون مشکل دسترسی داشته باشد. جایگزین های دیگر شامل دسترسی به شیر تعدیل شده و پاستوریزه حیوانی و یا شیردهی توسط زن شیرده دیگری که سالم است می باشد.

 

اگر هیچکدام از این راه ها و جایگزین ها در دسترس، مطمئن و یا دوام دار نبود توصیه شده است که مادران نوزادان شیرخوار خود را فقط برای مدت شش ماه شیر بدهند. اگر یک مادر آلوده به HIV زمان طولانی تری به نوزاد خود شیر بدهد خطر بیشتری کودک را تهدید خواهد کرد.

 

نوزادانی که به مدت شش ماه از مادر آلوده تغذیه می شوند تنها به میزان یک سوم اطفالی که به مدت دو سال تغذیه می شوند، درمعرض خطر آلوده شدن به HIV قرار دارند (در طی این شش ماه نیز توصیه شده است که مادران تنها به سه ماه اول اعتماد کنند).

منبع:iranhiv.com

ویدیو مرتبط :
بیماری ایدز در کمین است - راه های انتقال ایدز + فیلم 18

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

ملاسما یا لک حاملگی - انواع لک و راه درمان آن

 

 

ملاسما یکی از شایع ترین علل ایجاد لک صورت است و اغلب در خانم های مراجعه کننده برای درمان لک صورت دیده می شود که یک لک اکتسابی قهوه ای رنگ است که به صورت آهسته به وجود می آید.به دلیل اینکه این لک ها بیشتر در زنان حامله ظاهر می شود یا عود می کند، به لک های حاملگی شهرت دارد، ولی می تواند در خانم های مجرد و به ندرت در مردان نیز دیده شود. این لک ها بیشتر در گونه ها، پیشانی و چانه دیده می شود و در افراد سبزه مشخص است.

 

تیرگی یا لک پوست معمولا پس از زایمان ناپدید می شود، اما ممکن است برای ماه ها یا سال ها باقی بماند. این نوع لک صورت ممکن است بدون علت مشخص یا به صورت خانوادگی، مخصوصاً در افرادی که حتی در تماس با نور آفتاب خفیف تیره می شوند، دیده شود.

 

بعضی خانم ها متوجه می شوند که درست قبل از قاعدگی، لک ها واضح تر می شود. ملاسما یا لک حاملگی به طور شایع در خانم هایی که قرص ضد بارداری مصرف می کنند، دیده می شود که در تماس با نور آشکارتر می شود.

 

این خانم ها هنگامی که حامله شوند، همین لک را پیدا می کنند. زمان زیادی طول می کشد تا پس از قطع قرص ضد حاملگی، این لک بر طرف شود و یا ممکن است که هرگز به طور کامل برطرف نشود.

 

کک مک یا فرکل(FRECKLE):

 

کک و مک بیشتر در افراد با پوست روشن، موهای قرمز یا بلوند و چشمان آبی دیده می شود و از سن 5 سالگی شروع می شود که به صورت لک های کوچک قهوه ای روشن، در مناطق باز بدن مثل صورت، شانه و پشت دیده می شود.

 

در تابستان تعداد، اندازه و عمق کک مک افزایش می یابد و در زمستان کوچک تر، روشن تر و کم تعدادتر می شود. این نوع پیگمانتاسیون ممکن است از نظر زیبایی آزار دهنده باشد، ولی خطری ندارد.

 

در افراد مبتلا به فرکل، شیوع خال های بدن افزایش می یابد. کک مک هایی که در سنین پایین شروع می شود و در زمستان هم باقی می ماند، بایستی حتما توسط پزشک بررسی گردد.

 

لک های پیری:

 

این لک ها در اثر تماس حاد یا مزمن با نور آفتاب و افزایش سن بوجود می آید. معمولا لک های قهوه ای رنگ مسطح به اندازه ی یک سانتی متر یا بیشتر که روی صورت و پشت دست ها، در سنین 30 تا 40 سالگی شروع می شود و با افزایش سن گسترده تر، پررنگ تر و با تعداد بیشتر نمایان می شوند.

 

هر چند در نمونه برداری تغییرات بدخیمی ندارند، ولی می توانند در سال های بعد تبدیل به ضایعات بدخیم شوند. لذا بایستی درمان شوند.

 

لک های ناشی از سوء تغذیه و کمبود ویتامین :

 

این لک ها در اثر کمبود ویتامین B12 اتفاق افتاده و در نژادهای با پوست تیره شایع تر است. این لک ها ظاهر لکه لکه دارند.

 

در اثر کمبود ویتامین A این لک ها گسترده بوده و همراه با برجستگی های شبیه پوست مرغ ظاهر می شود. همچنین در کمبود اسید فولیک ، کمبود اسید اسکوربیک (ویتامین C) و در انواع کم خونی ها نیز لک های مشابه دیده می شود.

 

 

لک در اثر مصرف بعضی داروها :

 

مصرف بعضی داروها از قبیل کلرپرومازین، دی پنیسیلامین، هیدانتوئین، داروهای ضد مالاریا و داروهای ضد سرطان باعث ایجاد لک به اشکال گوناگون به همراه علائم دیگر می شوند. مصرف طولانی مدت قرص ماینوسیکلین در درمان جوش و غرور جوانی، باعث تیرگی پوست در نواحی جوش های ملتهب و قرمز می شود.

 

 

لک ناشی از التهاب پوست:

 

این نوع لک پس از التهاب های پوستی در اثر بیماری هایی مثل لیکن پلان (بیماری التهابی پوست و دهان)، لوپوس اریتماتویا (بیماری التهابی بافت همبند پوست)، بعد از سوختگی پوست در اثر آفتاب سوختگی یا سوختگی خفیف با عوامل دیگر، جوش غرور جوانی دست کاری شده، سائیدن پوست برای برطرف کردن اسکار(جای زخم) و فرو رفتگی پوست در همان محل ایجاد می شود.

 

این لک ها در نژادهای تیره و افراد سبزه شایع تر است و بیشتر در نواحی باز بدن مثل صورت رخ می دهد. همچنین ضربه به پوست، محکم کشیدن کیسه و لیف زبر در حمام یا مالش پوست ران ها روی یکدیگر هنگام راه رفتن در افراد چاق، می تواند باعث ایجاد لک در همان محل شود.

 

 

لک ناشی از بیماری ها:

 

لک در اثر بیماری هایی مثل آسم ، نارسایی کبدی و کلیوی که در زمان حملات آسماتیک، تیرگی منتشر پوست برای سه تا چهار روز ممکن است وجود داشته باشد.

 

همچنین در روماتیسم و نارسایی کلیه و سیروز کبدی و بعضی بیماری های دیگر تیرگی گسترده ی پوست دیده می شود.

 

لک هایی با علل متفرقه:

 

سایر علل ایجاد لک های تیره ی پوست شامل: ملانیسم یا لک ارثی منتشر بدن؛ لک اطراف دهان؛ لک اطراف چشم و لک های کوچک قهوه ای در نقاط مختلف بدن است که می تواند همراه یا بدون علایم دیگر باشند.

 

عطرها و ادوکلن هایی که حاوی 5- متوکسی پورالن و برگاموت هستند، اگر پس از استعمال روی پوست در معرض نور آفتاب قرار گیرند، باعث لک های تیره در پشت گوش، گردن و صورت می شوند.

 

لک های شغلی نیز در اثر تماس با ترکیبات حاوی تار مانند آسفالت و روغن های معدنی، و تماس با نور آفتاب به وجود می آیند.

 

علل زیاد دیگری نیز در ایجاد لک روی صورت و بدن موثرند که به دلیل نادر بودن، ذکر آنها ضروری نیست، ولی حتما بایستی توسط پزشک در موقع مراجعه مد نظر قرار گیرد.

 

 

درمان لک های قرمز

 

لک های تیره ی پوست، همان طوری که گفته شد، علل مختلفی دارند که بایستی بعد از بررسی علمی علت، معاینه ی دقیق و گرفتن شرح حال از بیمار، و بعضی مواقع پس از انجام آزمایشات و حتی تکه برداری از پوست، درمان شوند.

 

گاهی افراد غیرمتخصص یا آرایشگاه ها، برای درمان لک صورت، یک یا چند نوع کرم ضد لک را بدون توجه به علت آن تجویز می کنند. بعضی از این داروها تحت عنوان داروهای گیاهی، ممکن است حاوی ترکیباتی باشند که در دراز مدت برای پوست وضعیتی بوجود می آورند که حتی توسط متخصصین پوست هم غیر قابل درمان شوند.

 

روش های متعددی برای درمان لک صورت وجود دارد که پزشک پس از بررسی های اولیه، از آنها استفاده می کند.

 

استفاده از داروهای موضعی مثل هیدروکسین، تره سنیونین، اسیدهای آلفا هیدروکسی، اسید کوجیک، اسید آزلاتیک و کراترکسی ها مثل اسید ساسبک، اسید لاکتیک؛ و نیز روش های درمانی مانند پلیگیک های شیمیایی مثل TCA ، فنول، محلول جستر و پا ارم بریزن، کوتر کرایو؛ و به کارگیری لیزرهای اربیوم یاک، لیزر CO2 و لیزر روبی مواردی هستند که پزشک با توجه به وضعیت بیمار، نوع لک و علت آن، برای درمان از آنها استفاده می کند.