اگر فرزند شما خجالتی است ،بخوانید

یکی از بزرگترین آرزوهای والدین آن است که کودکانشان بتوانند در جامعه به بهترین شکل ممکن حضور پیدا کنند. البته این حضور خواه ناخواه توأم می شود با ابراز نظر و عقیده کردن. حضور در جامعه یعنی بتوانیم با اعتماد به نفس واقعی، توانایی و استعدادهای پنهانی خود را به معرض نمایش بگذاریم و در برابر عقاید مخالف با خود مدیریت درستی انجام داده و به شکلی صحیح آن ها را حل و فصل کنیم.

اما برخی از کودکان قادر نیستند به راحتی در جمع حضور پیدا کنند. این کودکان با دوستان خود ارتباط صمیمی و دوستانه ای برقرار نمی کنند و به دنبال آن همیشه در اظهار نظر کردن با مشکل روبرو می شوند. والدین آن ها مدام شاکی از آنند که چرا کودک من نمی تواند حق و حقوقش را از جامعه بگیرد؟ چرا نمی تواند با اطرافیانش راحت ارتباط برقرار کند و دوست شود؟ گاهی رفتارهای این کودکان، والدینشان را به ستوه می آورد. شاید شما هم شنیده باشید که والدین اذعان می کنند کودک من توانایی های زیادی دارد اما همین که در مقابل عده ای غریبه قرار می گیرد اصلا اسم خودش را هم فراموش می کند، چه برسد به اینکه بخواهد توانایی های خود را نشان دهد. در این جا ما به چند راهکار عملی که والدین می توانند از آن برای افزایش مهارت های اجتماعی کودکشان استفاده کنند اشاره می کنیم.
 
خجالتی بودن را برچسب نکنید
یکی از اشتباهات رایجی که والدین در تربیت کودک خود مرتکب می شوند زدن برچسب کم رویی به آن هاست. هیچگاه در مقابل دیگران، کودک خود را کم رو یا خجالتی صدا نزنید. برچسب زدن این القاب شخصیت کودک را به سمت همان رفتار های قبلی خود سوق می دهد. او در ناخودآگاه خود، خود را فردی ضعیف و کم مهارت می بیند. فردی که قادر نیست با دیگران به راحتی ارتباط برقرار کرده و نهایتا فردی است که به کم رویی شناخته می شود. اگر کسی نیز در مقابل کودکتان به شما گفت فرزندتان چقدر خجالتی است، بگویید"نه باید به فرزند من زمان داده شود تا بتواند خود را با موقعیتی که در آن قرار گرفته انطباق دهد". اگر شما از آن دست والدینی هستید که خجالت کشیدن فرزند خود را مایه تمسخر و خنده قرار می دهید، بدانید که سخت در اشتباهید. گاهی برای خنده در جمع به کودکان لقب دست و پا چلفتی می دهیم. ساعاتی را با دیگران می خندیم. اما نمی دانیم که چقدر شخصیت فرزند مان را زیر پا له می کنیم و بر ناتوانایی او در برقراری ارتباط می افزاییم.

به جای کودکتان جواب ندهید
گاهی اتفاق می افتد کسی از فرزند شما سوالی می پرسد، ولی قادر نیست جواب سوال طرف مقابل را به خوبی پاسخ دهد. ممکن است در این شرایط حتی دستش را جلوی صورتش بگیرد یا خود را پشت سر شما قایم کند. در این مواقع لازم نیست شما به جای او پاسخ سوال را دهید یا حتی به جای او به خاطر پاسخ ندادنش معذرت خواهی کنید. فقط کافی است موضوع بحث را سریعا عوض کرده و او را از حالت فشار و تنش ایجاد شده خارج نمایید. یادمان باشد هر کجا که می نشینیم از نگرانی خود در رابطه با کم رویی و خجالتی بودن فرزندمان سخن نگوییم. بازگو کردن این مسئله به طور مداوم، این ذهنیت را برای فرزندمان ایجاد می کند که مشکل او بسیار مهلک و لاینحل است و از طرفی او را به خاطر عدم روابط اجتماعی صحیح اش نیز مورد مواخذه قرار ندهید.به جای سرزنش سعی کنیم که راهکارهای اساسی برایحل مشکل پیدا کنیم.
 
غمی بر غم های کودک تان نیفزایید
کودکان کم رو معمولا از طرف همسالانشان مورد تمسخر قرار می گیرند. این رفتار دوستان باعث ناراحتی و غم بزرگی برای کودک شما می شود. اگر کودکتان را ناراحت و دلشکسته دیدید با او همدردی کنید. نشان دهید ناراحتی او را درک می کنید و در کل از کودکتان در برابر رفتار دوستانش حمایت کنید. برخی والدین در این شرایط به جای همدلی کردن با کودک خود، تازه بر این موضوع بیشتر تاکید کرده و مثلا می گویند "دوستانت راست می گویند اینقدر دست و پاچلفتی هستی که از حقت نمی توانی دفاع کنی" و یا "تو چرا نمی توانی در برابر دوستانت بایستی تا آن ها هر کاری که دلشان می خواهد انجام دهند". والدین می توانند حتی با گفتن خاطره ای از دوران کودکی خود که مورد تمسخر دوستانشان قرار گرفته اند شرایط مشابهی را برای کودک مجسم کنند. این همدلی باعث کاهش تنش و اضطراب ناشی از تمسخر دوستانش می شود.

مقایسه های سرزنش آمیز را کنار بگذارید
یکی دیگر از رفتارهای اشتباه والدین در قبال کم رویی و خجالت کشیدن فرزندانشان آن است که آن ها را با کودکان دیگر مورد مقایسه قرار می دهند. مثلا می گویند "ببین پسر همسایه چقدر قشنگ سلام و احوال پرسی می کند، ولی تو عرضه نداری حتی سرت را بالا بگیری. تو آخر هیچ چیزی نمی شوی". مقایسه کردن نه تنها در کودکان بلکه در بزرگسالان هم امری ناپسنده به شمار می آید، به طوری که شخصیت افراد را زیر سوال می برد.بهتر است رفتارهای پسندیده و زیبای کودک دیگر را با مهارت و ظرافت خاصی به کودک نشان داده و آن را تشویق کنید.یادمان باشد این گفتگو نباید حالت مقایسه ای و تمسخر امیز به خود بگیرد. مثلا بگویید "اون پسر بچه چه قدر قشنگ به همکلاسی خود دست داد و حالش را پرسید به نظر تو رفتارش قشنگ نبود؟".
 
کوچک ترین جرقه های ضد خجالت را تشویق کنید
تشویق کردن همیشه بهترین اهرم برای افزایش تعداد دفعات یک رفتار پسندیده محسوب می شود. هر رفتاری را که مغایر با خجالت کشیدن و کم رویی در کودکتان است مورد تشویق قرار دهید. مثلا اگر کودک تان در جمعی رفت و به بزرگتری سلام می کند به او بگویید "آفرین دخترم یا پسرم چقدر قشنگ سلام کردی" یا اگر نقاشی اش را به دوستانش نشان می دهد به او بگویید از اینکه نقاشی ات را خیلی قشنگ به دوستت نشان دادی خوشحالم.
 
زورگویی به کودک، دردی را دوا نمی کند
مواقعی که کودکتان را برای انجام دادن کاری مثلا گفتن اسمش در حضور دیگران یا نشان دادن توانایی هایش به دوستان ملزم می کنید دچار هراس و اضطراب می شود. نتیجه چنین کاری آن می شود که کودک هیچ رغبتی به نشان دادن خود نداشته باشد. وی در دفعات بعدی وقتی در چنین شرایط مشابهی قرار می گیرد، دچار ترس می شود و نشانه های کم رویی و خجالت را می توان در چهره اش دید. الزام کردن کودک علی رغم میل و خواسته او راهی مناسب برای افزایش مهارت های ارتباطی کودک نمی باشد و تنها مشکلی را بر مشکلات رفتاری کودک می افزاید.
منبع:تبیان

 

ویدیو مرتبط :
کمتر بخوانید ... مفیدتر بخوانید...

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

اگه فرزند شش ساله دارید، بخوانید !

 این مطلب را با دقت بخوانید واگر دیدید كودك شش ساله‌‌تان این اشكالات را داشت، او را پیش پزشك متخصص اطفال ببرید.

1 -با كودكان همسن و سال خود نمی‌تواند خوب ارتباط برقرار كند و معمولا در بازی كردن با آنها مشكل دارد.

2- در خانه دوست دارد تنها بماند و تمایلی به شركت در جمع سایر كودكان یا جمع بزرگ‌ترها ندارد.

3- اگر از او پرسیده شود دوست داری مانند چه كسی باشی نمی‌تواند پاسخ بدهد.

4- احساسات خودش را بروز نمی‌دهد. به عنوان نمونه خوشحال بودن یا نبودن او را نمی‌توان درك كرد. گوشه‌گیری دارد و كمتر حرف می‌زند.

5- با حیوانات خشن است و از اذیت و آزار رساندن به آنها لذت می‌برد. به عنوان نمونه از له كردن دم گربه یا سنگ زدن به سگ خشنود می‌شود.

6- از بازی كردن با آتش و آتش‌افروزی مسرور می‌شود و خطر آتش‌بازی را درك نمی‌كند.

7- پیشرفت تحصیلی خوبی ندارد و معلم پیش‌دبستانی وی از اینكه همگام با سایر بچه‌های كلاس نیست‌ نگران است.

8- رفتار وی در مدرسه برای سایر بچه‌ها مزاحمت ایجاد می‌كند.

9- اشتیاقی برای به مدرسه رفتن ندارد.

10- سر كلاس نمی‌تواند آرام روی صندلی خود بنشیند و مداوم وول می‌خورد یا از سر جایش بدون اجازه معلم برمی‌خیزد و در كلاس راه می‌رود.

11- سنش را نمی‌داند.

12- در شبانه‌روز بیش از دو ساعت مقابل مانیتور كامپیوتر یا تلویزیون می‌نشیند.

13- اگر از او پرسیده شود از چه چیزهایی خوشش می‌آید، نمی‌تواند بگوید.

14- صحبت‌های وی پیچیده و غیر قابل فهم است.

15- كشیدن یك علامت + را نمی‌تواند تقلید كند و اگر به او بگوییم یك نقاشی آدم بكش و هر چه می‌توانی آن را خوشگل‌تر نقاشی كن‌(نباید راهنمایی شوند)، تعداد اجزای بدن نقاشی ترسیم شده، كمتر از 8 قسمت است.

16- اگر مقابل شما بایستد، نمی‌تواند یك توپ پرت‌شده را با دو دست بگیرد.

تعریف و تشكر فراموش نشود

بچه‌های این گروه سنی از تعریف و تشكری كه در محیط مدرسه و خانه از آنها می‌شود، لذت می‌برند. این گروه به تدریج قوانین اجتماعی مانند طرز عبور كردن از خیابان یا بستن كمربند ایمنی را یاد می‌گیرند ولی باید مكرر به آنها نكات ایمنی را یادآوری كرد. از زیاد خوردن شكلات باید احتراز كنند و نباید از آنها به عنوان جایزه برای انجام كارهای خوب استفاده كرد. سعی شود حداقل یك بار در روز یك وعده غذایی را با بقیه افراد خانواده با هم بخورند. رعایت ساعت خواب شب منظم حتی در روزهای پنجشنبه تاكید می‌شود و معمولا نباید بعد از ساعت 9 شب بخوابند. اگر در انجام تكالیف مدرسه مشكلی وجود دارد، حتما باید كودك از نظر اختلالات یادگیری مورد ارزیابی قرار گیرد. از میهمانی و پارك رفتن با وی غفلت نكنید. اگر تلویزیون یا كامپیوتر در اتاق كودك است، آن را خارج كنید و از كشیدن سیگار نزد وی جدا برحذر باشید. كارهای مربوط به خودش مانند جمع كردن كیف، كتاب و لباس‌های مدرسه را به وی واگذار و تاكید كنید.

 

منبع:madaranmag.com