الفبای محبت به همسرمان را بیاموزیم

یک همسر آگاه به شکل مستمر محبت خود را به همسرش ابراز می کند.آدمی بنده محبت است. این روایت از امیرالمومنین(ع) به خوبی مفهومی را که در این بخش می خواهیم درباره آن صحبت کنیم می رساند.هر انسانی به میزانی که مورد محبت کسی قرار گیرد به او علاقه مند می شود.

 

البته این تا زمانی است که شخص محبت کننده چگونگی محبت کردن را بداند و در ابراز آن، نکات روان شناسی را رعایت کند.چه، گاهی محبت مداوم وظیفه می شود و این از آفات بلد نبودن ابراز محبت است.یک همسر آگاه مرتباً به همسرش محبت و سعی می کند این محبت تا آنجا باشد که خلأیی در وجود همسرش باقی نماند.محبت کلامی تنها یک شاخه و روش محبت است که اگر تنها شیوه ابراز محبت شود معنای خود را از دست می دهد. به عنوان مثال همسری که هر ساعت به همسرش می گوید: «دوستت دارم» پس از چندی این جمله برای همسرش معنای خود را از دست خواهد داد.

 

بنابراین در کنار محبت کلامی باید از محبت رفتاری نیز غفلت نورزید. علاوه بر این که محبت کلامی را هم باید در چارچوبی خاص محدود کرد تا مفهوم خود را از دست ندهد.محبت رفتاری شامل نگاه های محبت آمیز، برخوردهای بیرونی محبت آمیز، گرفتن دست همسر در خیابان، شوخی کردن های مهربانانه و... می باشد. ازسوی دیگر گاه باید این محبت را با خرید هدیه ای هرچند کوچک اما بی مناسبت به همسر نشان داد.به عنوان مثال گاه با یک شاخه گل به خانه رفتن بدون این که مناسبت سالگرد ازدواج یا تولد همسر یا سالگرد مادر شدن و... در کار باشد تاثیر عمیقی بر او خواهد گذاشت.هم چنین گاهی همسران در اثنای صحبت به یکی از نیازهای خود اشاره می کنند که یک همسر آگاه باید بدون جلب توجه درپی رفع آن نیاز به شکلی غیرمنتظره باشد.به عنوان مثال خانمی در بحثی به از بین رفتن سطح تفلونی ماهی تابه های آشپزخانه اشاره می کند.

 

مرد باید هیچ واکنشی نشان ندهد. پس از آن روزی به خانه بیاید در حالی که ماهی تابه ای نو در دست دارد. این حرکت مرد، به زن این اعتماد را می دهد که همسرش به نیازهای او در درون خانه توجه می کند و این احساس اطمینان موجی از محبت را در زن ایجاد می کند.البته خوب است رفتارهایی از این قبیل در مناسبت های خانوادگی انجام نشود. چون بیشتر خانم ها ناراحت می شوند که مثلا در سالروز ازدواج یا تولدشان یا به عنوان عیدی یک ماهی تابه به آن ها کادو داده شود!

منبع:خراسان

 

ویدیو مرتبط :
محبت کردن را گاهی باید از حیوانات بیاموزیم ...

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

چگونه به کودک بیاموزیم خود را سرگرم کند؟

 

 

بچه‌ها مدتها قبل از پاگذاشتن به دوران بزرگسالي فشار رواني را تجربه مي‏كنند. برخي کودکان مجبورند با مشکلاتي چون کشمکش‌هاي خانوادگي، طلاق، تغييرات دائمي مدرسه، همسايه‌ها، توافقات مراقبت از کودک، فشار گروههاي هم‌سال و بعضي وقت‌ها حتي با خشونت در خانواده يا جامعه‌شان دست و پنجه نرم کنند. بيشتر والدين كودكان نوپا آرزو مي كنند كه كودكشان بتواند تنهايي خودش را سرگرم كند. اين خواسته والدين منطقي است، چون كودك نوپا مي تواند اسباب بازي ها را بر دارد، با آن ها بازي كند، دنبال توپ بدود و كتاب ورق بزند. نوپاها آموخته اند كه مي توانند خودشان كارهايي انجام دهند و اتفاقا اغلب هم در انجام كارها توسط خودشان پافشاري و سماجت به خرج مي دهند.

 

 

با اين همه يك بچه يك ساله همچنان دوست دارد دور و بر والدينش بچرخد، ما مي توانيم به او كمك كنيم كه بياموزد چگونه خود را سرگرم كند. جين فوي، متخصص كودكان در كاروليناي شمالي مي گويد: "كودكان نوپا اصولامي توانند براي مدت طولاني به تنهايي بازي كنند". طولاني ترين زماني كه مي توانيد از يك بچه يك ساله انتظار داشته باشيد به تنهايي بازي كند چيزي حدود پانزده دقيقه است، دادن چنين فرصتي به كودك كاري است كه به انجام دادنش مي ارزد، اين كار تنها به اين دليل نيست كه شما فرصت داشته باشيد شام را آماده كنيد يا اتاق را جارو و گردگيري كنيد. دكتر اسكالار متخصص رشد در مركز مطالعات رشد و يادگيري دانشگاه كاروليناي شمالي در اين باره مي گويد:"تنها بازي كردن، تقويت كننده استقلال، اعتماد به نفس، خلاقيت، و مهارت هاي زباني است. اغلب مي بينيم كه يك كودك پانزده ماهه موقعي كه تنها بازي مي كند با خود چيزهايي زمزمه مي كند، چنين بازي هايي پايه و اساس رشد مهارت هاي زباني هستند.

 

 

"دكتر اسكالار مي گويد:" قابليت بچه ها براي تنه بازي كردن به حال و وضعيت آن ها هم بستگي دارد، اگر بچه گرسنه، خسته يا مريض باشد كمتر به تنها بازي كردن رغبت خواهد داشت. علاوه براين شما از يك نوپاي كمي بزرگ تر هم نمي توانيد انتظار داشته باشيد كه مدت طولاني تري تنها بازي كند." دكتر فوي معتقد است: "يك كودك بيست و دوماهه كه از نظر شناختي و زباني قابليت هاي بيشتري از كودك يك ساله يا پانزده ماهه دارد تمايل روز افزوني براي كسب استقلال در خود مي بيند، بنابراين بيش از پيش دوست دارد با شكستن حد و مرزهايي كه شما وضع كرده ايد آن ها را و شما را امتحان كند و بنابراين اين نياز بيشتري به نظارت و توجه مداوم و از نزديك دارد".

 

 

براي افزايش ظرفيت كودكتان در تنه بازي كردن، چهار كلمه را به خاطر بسپاريد:" علاقه،ايجاد عادت، سازماندهي، و جهت دهي".اول سعي كنيد كودكتان را به فعاليتي مشغول كنيد كه به آن واقعا علاقه دارد، اگر از نظر شما كمي شلوغ كاري اشكالي ندارد به او اجازه دهيد اگر دوست دارد ليوان ها و قاشق ها را جابه جا كند يا لباس ها را از كشوي كمد بيرون بكشد. ژوليت كه يك پسر پانزده ماهه دارد دو كشوي پايين كابينت آشپزخانه را پر از بطري، قاشق و پيمانه هاي پلاستيكي كرده تا هنگامي كه او مشغول درست كردن شام است، پسرش با آن ها مشغول بازي شود و كاري به كار او نداشته باشد.

 

 

بنابراين مي بينيم كه چه طور سرگرم كردن بچه به كار مورد علاقه اش مي تواند او را به سمت تنها بازي كردن سوق بدهد.چنان كه گفتيم دومين نكته اي كه بايد به ذهن بسپاريد "ايجاد عادت" است. وقتي كودك شما كاملا مشغول بازي شد، به آرامي كمي دور شويد يا يك مجله به دست بگيريد. وقتي او اسباب بازي به سمت شما مي اندازد تا شما را به بازي بكشاند، به راحتي اسباب بازي را به خودش برگردانيد و جمله كوتاهي درباره بازيش بگوييد و لبخند بزنيد. طي روزها و هفته هاي بعد بتدريج و آرام آرام سعي كنيد فاصله فيزيكي و ذهني خود را از او بيشتر كنيد و بيشتر پي كار خودتان باشيد، اما هرگز كودكتان را بدون مراقبت رها نكنيد. دقت داشته باشيد در محلي كه كودك مشغول بازي است شئ يا موقعيتي وجود نداشته باشد كه امنيت و سلامت كودك را به خطر بيندازد.

 

 

كودك يك ساله در كي از خطر ندارد. نكته ديگري كه در اين مورد برشمرديم " سازماندهي " فعاليت كودك بود. پر كردن اطراف كودك از اسباب بازي هاي جورواجوري كه دوست شان دارد منجر به دستپاچگي و گيج شدن او مي شود. به جاي اين كار، هر بار تنها يك اسباب بازي در اختيار او بگذاريد و به نوبت اسباب بازي ها را عوض كنيد. تري مي گويد:"من وقتي مي خواهم كتابي بخوانم يا حساب خريدهاي روزانه ام را بكنم؛ از همين روش استفاده مي كنم، كتابم را به اتاق فرزندم مي برم و آن جا اول عروسك پشمالويش را به او مي دهم، بعد از چند دقيقه توپ را و بعد از مدتي دو تا كتاب در اختيارش مي گذارم، به اين ترتيب او مرتب مشغول بازي است و با هر اسباب بازي به نوبت حسابي بازي مي كند و سرگرم مي شود، و من هم به كارم مي رسم."

 

 

يك كودك يك ساله نياز به جهت دهي دارد، از اين رو وقتي احساس مي كنيد كودكتان آرام آرام علاقه اش را به بازي با يك اسباب بازي از دست مي دهد، با پرسيدن يك سؤال دوباره او را تحريك كنيد. مثلا وقتي كودكتان مشغول بازي با بلوك هايش است، در حين اين كه مشغول كار خودتان هستيد بدون اين كه مستقيما وارد بازي با او شويد، با او صحبت كنيد. مثلا مي توانيد بگوييد:" عجب! تو سه تا مكعب رو روي هم گذاشتي. مي توني يكي ديگه هم بهشون اضافه كني؟"سعي كنيد برنامه تنها بازي كردن بخشي از برنامه روزانه بچه باشد. كلر لرنر، متخصص رشد كودكان در واشينگتن مي گويد:"

 

 

و شما را بطلبد، در اين هنگام سعي كنيد سريع به او پاسخ ندهيد، به او فرصتي بدهيد تا خودش با مسأله كنار بيايد. يك زمان مناسب براي ايجاد عادت تنها بازي كردن، بعد از حمام يا ناهار است، اين زماني است كه كودك راضي و خشنود به نظر مي رسد. زمان هايي كه خودتان خسته هستيد براي اين كار انتخاب نكنيد. دكتر فوي مي گويد:" خستگي و تنشي كه شما در درونتان احساس مي كنيد ممكن است در رفتار كودكتان منعكس شود."

 

 

در ضمن به خاطر بسپاريد كه اين فرايند هميشه با يك الگو و با يك كيفيت ثابت نخواهد بود. كودكي كه يك روز خيلي خوب خودش را به تنهايي سرگرم مي كند، روز بعد ممكن است كاملا از اين كار امتناع كند، اما شما بايد تلاش كنيد كه فرصت هاي لازم را براي او فراهم كنيد تا تنها بازي كردن را به مرور بياموزد. پيش از اين كه شما فكرش را بكنيد خواهيد ديد كه توانسته ايد پانزده دقيقه تمام به حال خودتان باشيد و كودك كاري به شما نداشته و شادمانه خود را در دنياي بازي غرق كرده است!