آیاخنده تاثيري بر سلامت روان دارد؟

 

 

آقاي دکتر! خنده چه تاثيري بر سلامت روان دارد؟

 

گاهي حوادث زندگي، ما را به انجام عکس ‌العمل هايي وا مي ‌دارد، ولي شرايط زماني و مکاني، اجازه بروز اين عکس ‌العمل‌ ها را به ما نمي ‌دهند. در نتيجه، مقدار زيادي انرژي در بدنمان محبوس مي شود که مي‌ توانيم با خنده آن را آزاد کنيم.

 

در واقع، خنده پديده ‌اي است که غالبا براي ابراز شادماني به کار مي ‌رود و در بين موجودات زنده، فقط انسان است که از اين توانايي به صورت کامل برخوردار است.

 

روان ‌شناسان بر اين باورند که مقدار زيادي انرژي منفي در اثر مشکلات مختلف زندگي، در بدن ذخيره مي‌ شود و اين انرژي به همراه استرس‌ هاي دروني، از طريق خنده از ذهن و بدن ما تخليه مي ‌شود. به همين دليل است که هميشه بعد از خنده، احساس آرامش و تمرکز ذهني مي کنيم.

 

 

بعضي‌ها مي گويند خنده مي‌ تواند به برقراري تعادل رواني‌ مان کمک کند. شما با اين حرف موافق هستيد؟

 

بله، خنده در روان ‌شناسي داراي جايگاه ويژه و پرارزشي است و موجب کاهش هورمون‌ هاي استرس ‌زا(کورتيزول، آدرنالين، دوپامين و هورمون رشد) و افزايش هورمون‌هايي مانند آندورفين (ايجاد آرامش و تعادل رواني) مي شود.

 

کسي که ديگران را مي ‌خنداند، بيشتر از کسي ‌که مي ‌خندد، از اثرات مفيد خنده بهره مند مي شود و آستانه تحمل خود را در برابر بروز خشم و عصبانيت بالا مي ‌برد.

 

حتي اگر شما يک دقيقه بخنديد، آن خنده مي ‌تواند گاهي تا 45 دقيقه باعث آرامش شما ‌شود و فشار رواني‌ تان را کمتر کند.

 

 

چيزي به ‌عنوان خنده درماني در بحث سلامت روان داريم يا نه؟

 

بسياري از روان ‌شناسان، خنده درماني را به عنوان يکي از روش‌ هاي درماني موثر در برطرف کردن اختلالات رفتاري مي ‌دانند و حتي برخي تحقيقات نشان مي‌ دهد، اين روش در بيماران مبتلا به افسردگي تاثير مثبت زيادي دارد.

 

در عين حال، لبخند اطرافيان، موجب آرامش ما مي ‌شود و در کاهش استرس ‌هاي روزمره به ما کمک مي کند.زود فهميدن، حافظه قوي، قدرت استدلال و منطق بيشتر و سازگاري مطلوب با اجتماع از ديگر مزاياي خنديدن است.

 

اصولا خنده، جذابيت چهره را بيشتر مي ‌کند و از نظر علم روان ‌شناسي افراد جذاب، تاثيرگذارترند. در مقابل، عبوس و اخمو بودن به روابط اجتماعي لطمه مي زند و باعث استرس اطرافيان مي شود.

 

 

بعضي ‌ها خيلي سخت مي‌ خندند و بعضي‌ها با کوچک‌ ترين اتفاق خنده ‌دار، قهقهه مي ‌زنند. آيا خنديدن هم بايد متعادل باشد؟

 

ببينيد؛ افرادي که خيلي سخت مي ‌خندند، معمولا از نظر رواني، افراد پرتنش و پر استرسي هستند و بايد از مزاياي خنديدن آگاه شوند، با دوستان و خانواده دور يک ميز بنشينند و وقايع خنده‌دار براي هم بازگو کنند، فيلم‌ها يا تئاترهاي خنده‌دار ببينند و ... .

 

هر موقعيت بدي واقعا آن طور که ما فکر مي ‌کنيم، بد نيست و مي ‌توانيم شکل خنده‌ داري از آن را هم تعريف کنيم. با اين روش مي‌ توانيم سختي‌ ها را تحمل کنيم و يا از آن ها عبور کنيم و اجازه ندهيم استرس و خشم و عصبانيت بر ما غلبه کند.

 

حرف آخر؟

 

بر اساس آخرين تحقيقات، در هنگام خنديدن حداقل ميزان 4 هورمون که در زمان استرس و عصبانيت ترشح مي ‌شوند، در بدن ما کاهش مي ‌يابد.

 

هر انسان بالغ به طور متوسط روزي 17 بار مي ‌خندد و با اين کار به سلامت روان خود کمک مي ‌کند.

 

مشکلات مختلفي مثل مشکلات اقتصادي، ماشيني شدن زندگي، ترافيک، مشکلات خانوادگي، ‌استرس ‌هاي شغلي و... تاثير منفي بر سلامت روان دارند و خنده يکي از مهم‌ ترين عوامل برطرف‌ کننده تنش‌ها و استرس‌هاست.

 

محققان معتقدند بيش از 80 درصد بيماري ‌هاي متداول در زندگي، بيماري‌ هاي روان ‌تني هستند، يعني بيماري‌ هايي جسمي که منشا عصبي و فکري دارند، اما متاسفانه بيشتر مردم اين نوع بيماري‌ ها را با بيماري ‌هاي جسمي محض اشتباه مي‌ گيرند و فقط از دارودرماني استفاده مي ‌کنند. اين در حالي است که خنديدن و داشتن يک روحيه شاد، در درمان اين نوع بيماري ‌ها (حداقل به ميزان 30 درصد) تاثيرگذار است.

ویدیو مرتبط :
آنچه که باید درباره سلامت روان بدانید

---

خواندن این مطلب را به شما پیشنهاد میکنیم :

دید و بازدید، سلامت روان را تضمین می‌کند

 

این اولین تحقیقی است كه فعالیت دو بخش مغز را مقایسه می کند كه یكی از این دو بخش مربوط به دیدن اعضای خانواده و فامیل و دیگری مربوط به ملاقات با دوستان و غریبه‌ها است.

 

نتایج تحقیق همچنین می‌توانند توضیح دهند كه چرا هنگامی فردی شبیه به خودمان را می‌بینیم، فورا اعتمادمان نسبت به او جلب می‌شود.

 

به اعتقاد استیون پلاتك كه به همراه شلی كمپ این مطالعه را انجام داده اند، ما دوست داریم کنار آدم‌هایی باشیم كه شبیه ما هستند و این امر به خاطر توانایی ذهن ناخودآگاه ما در رابطه با كشف شباهت‌های ظاهری اتفاق می‌افتد.

 

در این تحقیق، محققان روی افرادی كه در حال دیدن تصاویر بستگان، دوستان، غریبه‌ها، خودشان و ... بودند ام.آر.آی انجام دادند.

 

 

آنها به این نكته پی بردند كه عكس‌های مربوط به بستگان و كسانی كه شباهت ظاهری با فرد مورد مطالعه داشتند از طریق بخش خودارجاعی مغز پردازش شد، ولی بقیه تصاویر ناحیه دیگری از مغز را فعال كرد كه مربوط به گرفتن تصمیم‌های مهم و حساس در رابطه با خود می‌شود.

 

از نكات جالب توجه تحقیق پلاتك و كمپ این بود كه مغز می‌تواند افراد را به لحاظ اجتماعی رتبه‌بندی كند و اعضای فامیل را هم در صدر این دسته‌بندی قرار می‌دهد.

 

از آنجایی كه امور مربوط به فامیل از طریق بخش خودارجاع مغز پردازش می‌شوند، می توان توضیح داد كه چرا از نظر ما اعضای خانواده و فامیل جزو امور شخصی ما محسوب می‌شوند. به همین دلیل است كه ما می‌توانیم بعضی از عادات‌ زشت دوستانمان را تحمل كنیم، ولی نمی‌توانیم در مورد بستگانمان این مساله را بپذیریم، چون مغز ما در مورد آنها همان‌طوری قضاوت می‌كند كه در مورد خودمان.

 

به اعتقاد پروفسور تاد شاكلفورد، استاد روان‌شناسی دانشگاه آتلانتیك فلوریدا، این تحقیق نمونه بسیار جالبی از نظریه تكامل درباره علم عصب شناختی رفتار است. او ابراز امیدواری كرده كه محققان دیگری كه درباره علم عصب شناختی تحقیق می‌كنند، تحقیقات دكتر پلاتك را دنبال كنند.

 

به نظر پروفسور شاكلفورد، احتمالا شخصی كه به نظر ما چهره‌ای دوستانه دارد، در واقع از نظر ظاهری نیز شبیه ما است و دلیل اینكه احساسات ما نسبت به این آدم‌ها ‌شبیه احساس ما نسبت به خودمان است، ریشه در دیدارهای خانوادگی ما دارد.