کدام پادشاهان‌ ایران در کربلا دفن شدند؟

از دیرباز شاهان و رجال سیاسی و فرهنگی کشورمان علاقه داشتند که پس از مرگ در کنار ضریح اباعبدالله و کربلا دفن شوند.

پارسینه: از دیرباز شاهان و رجال سیاسی و فرهنگی کشورمان علاقه داشتند که پس از مرگ در کنار ضریح اباعبدالله و کربلا دفن شوند. نام تعدادی از رجال و شاهان ایرانی را که در کربلا و کنار حرم مطهر اباعبدالله مدفون هستند مشخص کرده است، هر چند به نظر می‌رسد سیاهه رجال ایرانی مدفون در کربلا بسیار بیشتر از این نام‌ها باشد.

پادشاهان آل‌بویه

به گزارش انتخاب، پادشاهان آل‌بویه قدیمی‌ترین پادشاهان دفن شده در حائرحسین هستند. بسیاری از این امیران شیعه در توسعه، بازسازی و تزیین حرم امام حسین(علیه‌السلام) و دیگر امامان شیعه نقش موثری داشتند. چند نفر از آنان در داخل بقعه‌ای در صحن کوچک خاک شده‌اند. در زمان‌های پیشین، بقعه‌ای بر فراز قبر آنان وجود داشت که در میان مردم به بقعه آل‌بویه شهرت داشت. در 1268هـ.ق عبدالرسول خالصی به دستور رئیس اوقاف وقت عراق این بقعه و آثار تاریخی آن را تخریب کرد.

پادشاهان و رجال قاجار

مظفرالدین شاه قاجار: وی از پادشاهان قاجار است که فرمان مشروطیت را در 1324 هـ.‌.ق صادر کرد و در‌‌ همان سال از دنیا رفت. براساس وصیتش او را در کربلا به خاک سپردند. قبر مظفرالدین‌شاه داخل رواق فقیهان یا رواق پادشاهان است و روی آن با موزاییک فرش شده است.

محمدعلی شاه: محمدعلی شاه فرزند مظفرالدین‌شاه از پادشاهان دوره قاجار و از مخالفان مشروطه است که به سبب به توپ بستن مجلس شورای ملی شهرت دارد. وی در 1341 هـ..ق از دنیا رفت و در کنار قبر پدرش دفن شد. این قبر نیز با موزاییک فرش شده و اثری از خود قبر نیست.

امیرکبیر: میرزا تقی‌خان هزاوه‌ای مشهور به امیرکبیر، صدراعظم معروف و شهیر عصر ناصرالدین شاه است که به دستور وی در 1298 هـ..ق در حمام فین کاشان به قتل رسید و در رواق پادشاهان به خاک سپرده شد. در کنار قبر وی فرزندش ساعدالملک و برادرش میرزا حسین‌خان دفن شده‌اند.

سلطان حمزه میرزا صفوی: حمزه میرزا فرزند شاه اسماعیل صفوی از شاعران و ادیبان عصر صفوی بود. وی در 997 هـ..ق در اردبیل از دنیا رفت و در داخل حرم امام و در رواق پادشاهان به خاک سپرده شد. حمزه میرزا دیوان شعر و کتابی در سلسله انساب و شرح حال شاعران و عالمان از خود به یادگار گذاشت.

میرزا شفیع‌خان مازندرانی صدراعظم: وی از صدراعظم‌های عصر قاجار است که در 1224 هـ..ق درگذشت و در رواق پادشاهان دفن شد.

میرزا موسی وزیر: میرزا موسی‌خان وزیر طهران از حکمرانان عصر ناصری در ایوانی در سمت جنوبی صحن به خاک سپرده شده است.

معیرالممالک: دوستعلی‌خان معیرالممالک، رئیس ضرابخانه و امور دارایی عصر ناصری، در داخل رواق دفن است. قبر او در اتاقی کوچک و آینه‌کاری‌شده قرار دارد.

حاجی میرزا آغاسی: از وزیران عصر محمد شاه قاجار است. او را در رواق پادشاهان به خاک سپردند.

احمد شاه: احمدشاه فرزند محمد‌علی‌شاه و آخرین پادشاه سلسله قاجار است که در دوران وی کودتای 1299 رضاخان به وقوع پیوست. او در 1348 هـ..ق از دنیا رفت و در کنار قبر پدرش به خاک سپرده شد. روی قبر وی را با موزاییک فرش کرده‌اند.

ظل‌السلطان: ظل‌السلطان فرزند ناصرالدین‌شاه و حاکم اصفهان در عصر ناصری و مظفری است. قبر وی در رواق پادشاهان قرار دارد.

زاهدالدین شاه: شاهزاده هندی، برادر محمد نجف میرزا، به همراه چند نفر از شاهزاده‌های هندی معاصر هند در رواق جنوبی دفن شده و مقبره کوچک آنان با آینه تذهیب شده است. معروف‌ترین آن شاهزاده‌ها، غیر از زاهدالدین شاه، سلطان‌برهان‌نظام‌شاه پسر سلطان احمد هندی است که در 961 هـ..ق در هند از دنیا رفت.

اینجا ایران است (1) / لذت مدیر شدن! / از سفر مکه و کربلا تا شمال و شاید آنتالیا !

اینجا ایران است (1) / لذت مدیر شدن! / از سفر مکه و کربلا تا شمال و شاید آنتالیا !

"مشخص است چرا همه در به در دنبال مدیر شدن هستند" ؛ این سخنی است که گاه و بیگاه از زبان مردم کوچه و بازار شنیده می شود، آنان معتقدند مواهب مدیر شدن به حدی است که برای رسیدن به آن، می توان از هر سدی گذشت!

 انتخاب  :

"مشخص است چرا همه در به در دنبال مدیر شدن هستند" ؛ این سخنی است که گاه و بیگاه از زبان مردم کوچه و بازار شنیده می شود، آنان معتقدند مواهب مدیر شدن به حدی است که برای رسیدن به آن، می توان از هر سدی گذشت!

فلان مدیر ارشد اداره که همین 10 روز پیش از مرخصی دوماه اش استفاده کرده و دو ماه تمام در محل کارش حاضر نمی شده، احتمالاً با توجه به اینکه سفرهای مذهبی، ربطی به مرخصی ندارد ، سه روز پس از حضور در محل کار، راهی کربلا شد و الحمدالله پریروز ، صحیح و سالم به اداره رسید. چون من به عنوان ارباب رجوع، بیش از حد به اداره مذکور رفته بودم تا آخرین امضا را از جناب رییس بگیرم و شر را کم کنم، کارمندی از همان اداره که به خاطر رفت و آمدها مکرر توفیق دوستی با او را یافتم، تماس گرفت و اطلاع داد که جناب رییس، ان شالله امروز (که همان دیروز باشد) ، خداوند طلبیده و عصر همان روز راهی مکه هستند، اگر کاری داری بیا که جناب رییس، دارند حلالیت می طلبند!

اگر بگذریم از آنکه تا رسیدیم، جناب رییس را دم اتوموبیل دیدم، نامه را نشانش دارد و با عصبانیت گفت "اینجا که نمی شود، ان شالله پس از سفر"، نگاهی به روزهای آینده نشان می دهد کار من و امثال من حالاحالا ها برای گرفتن امضا طول می کشد. یک حساب سر انگشتی نشان می دهد که:

* جناب رییس برگردند، حداقل دو هفته زمان می برد، پس از آن هم یک هفته دید و بازدید و خستگی سفر

* ماه رمضان نزدیک است، ماه رمضان هم که کار نمی کنند، یادم می آید صحبت آن کارمند اداره مذکور که در دفاع از دوستش در ماه رمضان سال قبل گفت، "مرد حسابی! چقدر می ری میای؟ مگر نمی بینی روزه است؟!!!، خب برو بعد از رمضان بیا"

* پس از رمضان، فضا آماده است برای یک سفر عالی به شمال کشور جهت رفع خستکی ایام رمضان و مشقت های روزه داری! اگر هم آب و هوای شمال با طبع مبارک ناسازگار بود، خانواده را می فرستیم شمال و خودمان می رویم آنتالیا تا در صورت امکان، شعبه ای تاسیس کنیم.

* از آنجا که جناب مدیر اساساً فاقد سابقه اجرایی هستند و از مدیریت، چیز زیادی نمی دانند، قرار است در سفری یک ماه راهی کیش و قشم شوند تا آنجا آموزش های لازم جهت اداره ی "اداره" به ایشان داده شود!

.... و این داستان ادامه دارد!

بعد بگو چرا فلانی برای مدیر شدن اینگونه سر و دست می شکند؟! تازه بگذریم از مواهب دیگری که شاید در آیندده به آن بپردازم!

همه که سرنوشت آقای "همساده" را ندارند که در وقت و بی وقت، با قطار و هواپیما و کشتی و اتوموبیل و .... سفر کنند و بیچاره شوند! بخندند و در عین حال "لهٍ له" باشند!

* توضیح: البته این مطلب ، قطعاً شامل همه مدیران کشور نمی شوند، طبعاً هستند بسیاری مدیران که پا به پای مردم کار می کنند و تلاش هایشان، گاه با بی مهری مواجه می شود./انتخاب